«پیش‌درآمد»؛ نماهنگ تازه‌ای از علی عظیمی
نماهنگ تازه‌ای از علی عظیمی، هنرمند ایرانی مقیم لندن منتشر شده است. در این نماهنگ سبک‌های مختلف رپ، پاپ ایرانی با سویه‌هایی از راک با هم تلفیق شده‌اند.
نماهنگ تازه‌ای از علی عظیمی، هنرمند ایرانی مقیم لندن منتشر شده است. ویدیوکلیپ این نماهنگ کاری است از آرش آشتیانی که پیش از این مستند «رضا شاه» از او از شبکه تلویزیونی «من و تو» پخش شد.
در نماهنگ تازه علی عظیمی که با عنوان «پیش‌درآمد» انتشار یافته، سبک‌های مختلف رپ، پاپ ایرانی با سویه‌هایی از راک با هم تلفیق می‌شوند. در این نماهنگ موسیقی و صدا و تصویر با هم در پیوند قرار گرفته‌اند.
پرویز جاهد: «آشتیانی سعی کرده با استفاده از فیلم‌های سینمای ایران یک نوع تداوم در وضعیت اجتماعی ما را نشان دهد.»
آرش آشتیانی از صحنه‌هایی از فیلم‌های شناخته‌شده و خاطره‌انگیز ایران برای تهیه ویدیوکلیپ این نماهنگ استفاده کرده است؛ فیلم‌هایی مانند آرامش در حضور دیگران، در غربت، شب‌های روشن، چمدان، هامون، سنتوری، رضا موتوری، عروسی خوبان، سوته‌دلان، زیر درختان زیتون، گاو، حسن کچل، قیصر، گنج قارون، در امتداد شب، پستچی، درخت گلابی لیلا، دل شدگان، دایی جان ناپلئون، کندو، پرده آخر، روسری آبی، دو زن، رگبار، گزارش، باشو، لیلا، چشمه، ناصرالدین شاه، طلای سرخ، شازده احتجاب، دایره، بن‌بست، رضا موتوری، آژانس شیشه‌ای و همچنین طعم گیلاس.
پرویز جاهد درباره چگونگی تدوین ویدیوی این نماهنگ می‌گوید: «تدوینگر سعی کرده یک در میان از فیلم‌های قبل و بعد از انقلاب استفاده کند تا یک نوع تداوم را در وضعیت اجتماعی ما نشان دهد. شاید می‌خواسته نشان دهد که از کجا آغاز کردیم و به کجا رسیدیم؛ چی بودیم، چی شدیم. نماها خیلی ربطی به شعر ترانه ندارند، اما با ریتم ترانه همخوانی خوبی دارند.»
علی عظیمی مدتی است که در خارج از ایران زندگی می‌کند. از او چندی پیش آلبوم «آقای پست» منتشر شد.
در آلبوم «آقای پست» برخی از ترانه‌های قدیمی «رادیو تهران»، مثل «از تو بریدم» که حدوداً ۱۵ سال پیش اجرا شده هم گنجانده شده است.
گروه رادیو تهران یکی از اولین گروه‌های راک زیرزمینی ایران بود که موسیقی راک را با شعر فارسی تلفیق کرد. علی عظیمی گیتاریست، ترانه‌سرا و خواننده این گروه بود.
نظرها
امیر طهرانی
قضاوت مغرضانه جزئی لاینفک از وجود من و مردم سرزمین من است. مرد یا زن تفاوتی نمیکند همه ی ما به راستی توان مخدوش کردن یک اثر زیبا با انواع تهمت ها نسبتهای خاص و ..... داریم آیا ما به راستی توان یا جرات تحسین خوبیها را داریم یا هماره تیغ تیز به اصطلاح انتقاد ما به خون دیگران آغشته خواهد بود چرا سعی در این داریم که همیشه حکم صادر کنیم که این یا آن خوب است یا بد دوستی که نقد فمینیستی این موزیک ویدئو را دارید آیا سرخوردگی های همیشگی جنس زن ایرانی با نسبت های ناروا به این و آن التیام میابد آیا بطور کلی زن نه در مقوله هنر هفتم که در تمامی جایگاههای اجتماعی سیاسی و.... و در تمام دنیا وضعیتی بهتر به نسبت این کشور دارد؟ من معتقدم در معدود جوامعی زنان وضعی بهتر از این دارند ولی قطعا جز مظلوم نمایی سیاه نمایی و اعتراض کورکورانه به راهکاری مطمئن تر و بهتر جهت تحقق خواست های به حق خود دست یازیده اند. نه بعنوان یک مرد که بعنوان یک انسان از مشاهده این موزیک ویدئو و اجرای زیبای علی عظیمی لذت بردم
رها بحرینی
حال و هوا و تنظیم این نماهنگ تازه از علی عظیمی حرف ندارد ولی جا برای نقد و بررسی فمینیستی دارد. از یک سو ترکیب شعر و صحنه های انتخاب شده کار را کاملا مردمحور کرده و اگر خاطره ی مان از اصل فیلم ها و شخصیت ها نبود، زنانی که تصویر می شوند را به عنوان موجوداتی بی صدا و بی روایت می فهمیدیم که صرفا برای توضیح احساس های عشق و شیدایی، رنجش، درماندگی، سرخوردگی، سودازدگی، خشم و تنهایی مردان استفاده می شوند. از این جهت کار همچون روایتی موسیقایی است از مردان تاریخ سینمای ایران که خود را همیشه عاشق پیشه، توانا، نیرومند، نان آور، پرزور، پر احساس و با درک و شعور بالا تصور کردند و حسرت خوردند که چرا زنان زندگی شان درگیر مادیات و گرفتار مسائل پیش پا افتاده هستند، آنها را پس می زنند، سودازدگی یا مالیخولیایی آنها که نشان از یک درک ژرف از هستی دارد را به سخره می گیرند و آنها را این قدر مصرانه به این سمت می کشانند که از روی عشق دست به خشونت زنند! از سوی دیگر اما کنایه ایی در میکس نماها و شعر ترانه مستتر است که نمی توان نادیده گرفت ( تصویر راندن ژیان وقتی شعر ترانه می گوید بنز می شم می رم زیر پات، صحنه های خشونت فیزیکی وقتی شعر می گوید نزدیک می شم دور می شم بلکه مقبول در این راه پر از استرس و وصله ناجور بشم, سرفه ی تلخ وقتی شعر می گوید سیگار می شم می رم رو لبت هات و آوردن صحنه های فرار و پر از استرس و کابوس درست بعد از یک همزیستی موقتی به ظاهر عاشقانه). با این وجود، کافی است که گوش و چشم مردانه کنایه ایی که در این چیدمان مستتر است را از دست بدهد و بعد می تواند عجب لذتی ببرد از این روایت آیکونیک مردسالار که انسجام و پیوستگی اش را از قبل از انقلاب تا به امروز در سینما و جامعه ایران حفظ کرده است.