بخشش فرد محکوم به اعدام، پای چوبه دار

نظرها

• هاگن

  ۲۹ فروردین ۱۳۹۳

  مجبد عزبز... گرچه در ذات, حرفت کاملا درسته اما فکر میکنم در شرایط کنونی ایران همچین نمایش هایی خیلی  هم بد نباشه..... در میان این همه شو و نمایش روزانه, دست کم این یکی بقیه مردم رو تشویق به بخشش و گذشت میکنه......  چیزی که به شدت در میان ما کم شده..... به نظرم فعلا به همچین نمایش هایی نیازمندیم.

• حسین

  ۲۸ فروردین ۱۳۹۳

  درود نظر خاصی ندارم

• Majid

  ۲۸ فروردین ۱۳۹۳

  انگاریکه عکاس ایسنا هم می دانسته این داستانِ تکراری به کجا ختم می شود و چنان راویِ تصویری این اتفاق از پیش برنامه ریزی شده است که انگار دانایِ کلِ ماجراست! "بخشش در پایِ چوبه ی دار" همیشه رسانه ای تر از باقیِ بخشش هاست. می بینید؟! می شود فرزند را هم با رسانه معامله کرد، می شود احساسات را هم با رسانه معامله کرد! حالا دو داستانِ تکراری کدام اند؟ اولی حکم به قصاصِ قاتل و تا آخرش ایستادن است. حسی عمیق از نفرت که تنها با قصاص خاموش شود. دومی همین بخشش در پایِ چوبه ی دار. تنفری که کم کم رنگ می بازد اما؛ وقتی احساسِ مالکیت داری باید در ازای چیزی که می دهی بهایی بگیری. در این مورد خاص هفت سال یک نفر را در خوف و رَجر و در حبس نگه می داری که از صد اعدام بدتر است و در آخر حتی طناب را گردن اش می اندازی و بعد می بخشی؟! ** به تو و این بخشش تکراری ات! **به تو و این نمایشی که همیشه بازی می کنی. **به تو که با پولِ دیه می خواهی مدرسه فوتبالی بسازی. آقای بخشنده من به هر دو داستان عادت دارم اما قهرمانِ داستانِ من تو نیستی و اگر قرار به انتخاب باشد من پایِ داستانِ اولی می نشینم. برایِ من تو یک بازیگرِ بی هویتی. آقا**؛ بدونِ جار و جنجال هم می شود بخشید. می شود یک روز بدونِ سر و صدا رفت و یک امضا داد و برگشت.