میانگین عمر ایرانی‌ها ۱۲ سال بیشتر شده است

با حمایت مالی بنیاد ملیندا و بیل گیتس، تحقیق جامعی در مورد دلایل مرگ و میر جهانیان صورت گرفته است.  ایران جزء اندک کشورهایی است که در قیاس با سال ۱۹۹۰ بالاترین افزایش "امید زندگی" را داشته‌اند.

اغلب آدم‌ها آرزوی عمری طولانی را دارند. برای همین، نتیجه آخرین پژوهش مربوط به بررسی جهانی بیماری‌ها "Global Burden of Disease" می‌تواند برای بسیاری خبری خوشحال‌کننده باشد.

امید زندگی مردم جهان به طور متوسط ۶ سال و دو ماه سال افزایش یافته و از ۶۵ سال و سه ماه به ۷۱ سال و پنج ماه رسیده است. داده‌های این تحقیق در میانه دسامبر ۲۰۱۴ منتشر شد.

میانگین امید زندگی در جهان در ۲۳ سال گذشته، همواره در مورد زنان بیشتر از مردان بوده که به ترتیب شش سال و نیم و پنج سال و ۸ ماه است.

امید زندگی یک شاخص آماری است که میانگین طول عمر در یک جامعه یا انتظار جمعیت هر کشور از افزایش طول عمر را نشان می‌دهد.

برندگان بسیار

این تغییر مثبت در کشورهای توسعه‌یافته، در درجه اول به کاهش مرگ و میر ناشی از بیماری‌های قلب و عروق و سرطان باز می‌گردد. در نقاط فقیرتر اما این امر، به پیشرفت در مبارزه با بیماری‌های اسهال، عفونت مجاری تنفسی و مرگ و میر نوزادان مربوط می‌شود.

بر پایه این مطالعه، بیشترین افزایش امید به زندگی، مربوط به نپال، رواندا، اتیوپی، مالدیو، تیمور شرقی، و ایران است. در این کشورها زنان و مردان در مقایسه با سال ۱۹۹۰به طور میانگین ۱۲ سال بیشتر عمر می‌کنند.

طبق آمار سازمان بهداشت جهانی (۲۰۱۲) میزان عمر متوسط در ایران ۷۳ سال و پنج ماه سال تخمین زده می شود. بنابر این جایگاه ایران در بین ۱۹۳ کشور جهان ۱۰۶ و بالاتر از حد متوسط جهانی است.

روی بد سکه در این گزارش‌ به بازندگان تعلق دارد که مردم جنوب آفریقا هستند. تنها در این منطقه از جهان است که امید زندگی به میزان ۵ سال و یک ماه کاهش یافته و دلیل این امر، چیزی جز ترکیب ایدز و سل نیست.

افزایش  امید به زندگی در کشورهای مختلف بسیار ناموزون است. به عنوان مثال در اروپای شرقی میزان افزایش یک سال و ۷ ماه بوده که در مقایسه با افزایش ۵ سال و نیمی در اروپای مرکزی ناچیز به نظر می‌رسد. اما تغییر غیرمنتظره، مربوط به آمریکای شمالی است که تنها ۳ سال و نیم افزایش نشان می‌دهد.

در این پژوهش، اطلاعات مربوط به ۱۸۸ کشور و ۲۴۰ مورد متفاوت مرگ و میر جمع‌آوری و ارزیابی شده‌اند. نویسندگان گزارش گفته‌اند که چین، روسیه و ترکیه، در مقایسه با تحقیق سال ۲۰۱۰ اطلاعات بیشتری ارائه کرده‌اند. همچنین تاکید شده که ریز اطلاعات مربوط به دلایل مرگ، ابزاری ضرروی برای مدیریت سرمایه‌گذاری‌های مربوط به بهداشت و سلامت هستند.

جزییات کامل این مطالعه در ۵۵ صفحه آمده و در آن عوامل مرگ و میر در کشورهای مختلف نیز فهرست شده‌اند. ده عامل مرگ و میر در ایران به قرار زیرند:

بیماری ایسکمیک قلب، عوارض زایمان زودرس، بیماری های مادرزادی، تصادف رانندگی، سکته مغزی، عفونت ریوی، سایر بیماری های قلبی عروقی، بیماری قلبی ناشی از فشار خون بالا، بیماری مزمن انسداد ریه، آسیب‌رسانی به خویش (خودکشی، اعتیاد ...)

این عوامل بر داده‌های دانشگاه‌های علوم پزشکی ایران و موسسات و مراکز بهداشتی و درمانی استان‌های مختلف استوار شده‌اند.

مراکز و سازمان‌های مختلفی در اعلام رده‌بندی شاخص امید زندگی مشارکت دارند که سازمان ملل متحد، سازمان بهداشت جهانی و سرویس اطلاعاتی مرکزی آمریکا (CIA) برخی از آن‌ها هستند.

پژوهش «GBD» یا Global Burden of Disease برای اولین بار در سال ۱۹۹۲ توسط دانشگاه هاروارد، سازمان بهداشت جهانی و بانک جهانی انجام گرفت. بنیاد بیل و ملیندا گیتس از حامیان مالی این پروژه است.

متن کامل گزارش (فایل پی‌دی‌اف، انگلیسی، ۵۵ صفحه)