الهامات مشکوک در کمیسیون فرهنگی مجلس

اینکه کسی به داشتن یا نداشتن حجاب معتقد باشد و اعتقاد خود را به شکلی که می پسندد تبلیغ کند را نمی توان مورد اشکال دانست، اینکه نمایندگان کمیسیون فرهنگی مجلس از افرادی که کار فرهنگی برجسته انجام داده اند تقدیر کنند هم محل ایراد نیست؛ اما چند روز گذشته مقایسه رفتارهای اخیر کمیسیون فرهنگی مجلس و یکی از معدود تقدیر شدگان این کمیسیون با آنچه قبلا انجام داده اند پرسش برانگیز و حساسیت زا شده است. اقدام اخیر برخی راه یافتگان به مجلس در دعوت از الهام چرخنده و تقدیر از وی “به پاس ترویج فرهنگ ایرانی و اسلامی در میان جوانان” ( 1) ابهامات و پرسش های فراوانی را ایجاد کرده و به سرعت با واکنش منفی عمومی و حتی استهزاء سایت های خبری حامی حکومت مواجه شده است. ( 2)

اولین روز سال، در یک برنامه های تلویزیونی دست هایش را روی سینه اش گذاشت و عید نوروز را به رهبر تبریک گفت، تبریکی که می گوید برای او دردسرهای زیادی داشته و تا تهدید و شکستن شیشه ماشین او در شب تولد پسرش هم پیش رفته اند.

در اردیبهشت ماه در جشنی به نام هنر و فرهنگ انقلاب اسلامی در دانشکده فنی دانشگاه تهران مهمان ویژه بود روی صحنه رفت و گفت «درحالی اینجا ایستاده ام کمرم درد می کند چون دیشب مرا به جرم عاشقی با چوب زدند». در مرداد ماه در شبکه استانی قم رو به دوربین گفت «دوست دارم رهبرم، دخترش را قوی ببیند.» حلقه ای در انگشتانش کرد و با گفتن ذکر «لبیک یا حضرت معصومه» قول داد که از این به بعد تا آخر عمرش جلوی دوربین چادر به سر داشته باشد. اما هیچکدام از این رخدادها به تنهایی واجد قدرت لازم برای تحریک سایرین نیست و موجی را که در ماه های اخیر به ویژه در فضای مجازی به راه افتاده است ایجاد نمی کند، آنچه مجموعه رفتار و گفتار الهام چرخنده را که عموما با کنایه و طعنه بینندگان و شنوندگان همراه است، مورد توجه می کند نوع برخورد حاکمیت با آن است. گویا پس از پروژه های هالیوودی و امنیتی بازگشت سردار مدحی، دستگیری عبدالمالک ریگی، . . . اینبار نوبت به یک پروژه تواب سازی فرهنگی با محوریت حجاب است و همه ارکان مدعی هدایت فرهنگ عمومی کشور از صدا و سیما و بسیج گرفته تا کمیسیون فرهنگی مجلس در آن ایفای نقش می کنند.

کمیسیون فرهنگی مجلس خود را یکی از متولیان اصلی برنامه ریزی فرهنگ کشور می داند. همین کمیسیون است که در سالهای اخیر در نقش ممیز ارشد فرهنگی ظاهر شده و حتی در مورد اکران فیلم ها نظر می دهد. رخدادهای عمده فرهنگی، مشکلات این حوزه، اتفاقات بزرگی چون دریافت جایزه اسکار، و آنچه بر هنرمندان و بزرگان عرصه فرهنگ می گذرد در اغلب موارد با سکوت این کمیسیون مواجه می شود، اما به ناگاه زنی که تا کنون درگیر مسائل زندگی خود بوده صرفا پس از اظهارات بسیار غیر متعارف مورد توجه قرار گرفته و توسط احمد سالک رئیس معمم این کمیسیون از او تقدیر می شود. اظهارات الهام چرخنده که اینک در سی و ششمین سال زندگی خود قرار دارد در مورد هدایت قطعی 3900 نفر در مدت 34 روز به استفاده از چادر ( 3)، همان‌قدر تعجب آور است که اظهار ارادت وی به ولی فقیه و امام خطاب کردن او در مقابل دوربین تلویزیونی؛ اما قدردانی از وی «به پاس ترویج فرهنگ ایرانی و اسلامی» از این هم عجیب تر به نظر می رسد.

مهم نیست که هدایت تعداد 3900 نفر به استفاده از حجاب در مدت 34 روز یعنی روزانه 114 نفر و اگر هر روز 12 ساعت و بدون وقفه در این زمینه فعالیت شده باشد، یعنی تغییر عملی رفتار بیش از 9 نفر در هر ساعت. مهم نیست که به این ترتیب گویا ایشان از چنان نفوذ کلام و قدرتی در اقناع افراد برخوردار است که تنها با صرف به طور متوسط حدود 6 دقیقه وقت برای هر کدام از آنها موفق به هدایتشان شده است (و تازه همین کار را هم تنها با حضور در فضای مجازی انجام داده)! همچنین مهم نیست که اگر این آمار موفقیت برای فردی که فاقد امکانات و حمایت سخت افزاری است واقعیت داشته باشد، اقدامات گسترده و هزینه های سرسام آور دستگاه تبلیغاتی نظام ولایت فقیه مورد ابهام جدی است؛ بلکه مهم این است که چگونه ماشین تبلیغات حاکمیت به این حد از درماندگی رسیده که ناگزیر از به کارگیری چنین نمایش هایی است؟

کشور تحت زعامت نظام ولایت فقیه، با داشتن دهها شبکه تلویزیونی و صرف هزینه های چند هزار میلیارد تومانی در مقابل چند شبکه تلویزیونی خارج از کشور که تولیداتشان حتی کفاف پر کردن برنامه یک روزشان را نمی دهد زانو می زند؛ سریال های ترکی به مدد پرهیز از شعار و پندهای سیاسی گوی سبقت از ساخته های داخل را می رباید؛ اما در این میان یکی از نقش آفرینان سریال داخلی که حتی نام بهترین سریالش به گوش بسیاری نخورده، به مدد ژانگولر بازی با نام رهبر و موضوع حجاب در مرکز توجه مجلسیان قرار می گیرد. اگر اظهارات ایشان را بدون کمترین تردید از سر صدق و صفا بدانیم اما متولیان هدایت فرهنگ کشور همچنان با این پرسش بزرگ مواجه هستند که چرا تنها ارادت ورزی هایی اینچنین «گل درشت» را مورد توجه قرار می دهند؟ و چگونه است که سطح عمومی نقش آفرینان عرصه فرهنگ کشور تا این حد تنزل یافته است؟ آیا کفگیر حکومت ولایت فقیه اینقدر به ته دیگ خورده که میدان داری فرهنگی را به افرادی می سپارد که اظهارات غلو آمیز و پیام های سرشار از اشتباهات نوشتاری را منتشر می کنند؛ تا بدان پایه حتی در همین مراسم تقدیر ناگزیر به یادآوری این نکته می شوند که « لازم است شما با غواصی در عرصه دین سعی کنید مسائل دینی که مطرح می کنید با استناد به روایات و آیات باشد» (4 ) و کار را تا بدان پایه پیش می برند که درخواست تشکیل کار گروه پیگیری راه او را می کنند ( 5)

پی‌نوشت:

لینک مطلب در تریبون زمانه