درگذشت مشفق کاشانی: «شاعر مجلسی» پیش از انقلاب، «شاعر ولایی» پس از انقلاب
جامعه فرهنگی مستقل کشور درباره درگذشت مشفق کاشانی سکوت کرده است. مقامات وزارت ارشاد و شاعران بیت رهبری اما در ستایش او گوی سبقت را از هم ربوده‌اند.
مشفق کاشانی: «شاعر مجلسی» پیش از انقلاب، «شاعر ولایی» پس از انقلاب
مشفق کاشانی که پیش از انقلاب به عنوان یک غزل‌سرای مجلسی شهرت داشت و پس از انقلاب به یک شاعر ولایی بدل شد درگذشت. درگذشت او در میان شاعران بیت رهبری و مقامات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بازتاب گسترده‌ای داشت. اما جامعه فرهنگی مستقل کشور درباره او تاکنون سکوت کرده است.
به گزارش خبرگزاری‌های ایرانی عباس کی‌منش با تخلص مشفق کاشانی در مراسم شعرخوانی در انجمن شاعران ایرانی که به مناسب تولد شاعری به نام سهیل محمودی برگزار شده بود، از حال رفت، به بیمارستان منتقل شد و دقایقی بعد در اثر عارضه قلبی درگذشت. او که یکی از شاعران حلقه «بیت رهبری» و از شاعران مورد وثوق رهبر جمهوری اسلامی بود، هنگام مرگ ۸۹ سال داشت.
خبرگزاری فارس اعلام کرده است که مراسم تشییع او سه‌شنبه ۳۰ دی ماه از مقابل تالار وحدت در تهران برگزار می‌شود.
در مراسم شعرخوانی «انجمن شاعران ایران» محمد خاتمی هم شرکت داشت. رییس جمهور پیشین ایران پیش از این، در همایش اصلاح‌طلبان که پنج‌شنبه ۲۵ دی ماه در تهران برگزار شد شرکت نکرده بود.
بیشتر بخوانید: گردهمایی برادران کوچک اصلاح‌طلب در غیاب برادر بزرگ
خبر درگذشت مشفق کاشانی بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌های خبری ایران داشته است. بسیاری از شخصیت‌های سیاسی ایران، از جمله علی لاریجانی (رییس مجلس شورای اسلامی)، علی جنتی (وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی) و عباس صالحی (معاون فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی) و همچنین علیرضا مختارپور (دبیرکل نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور) به مناسبت درگذشت او پیام‌های تسلیت صادر کرده‌اند.
برخی از شاعران حلقه بیت رهبری که تا پیش از این با هم بر سر تصاحب «خانه شعر» و چگونگی برگزاری جشنواره شعر فجر اختلاف داشتند و این اختلافات به مشاجرات تند قلمی هم بدل شد، به مناسبت درگذشت مشفق کاشانی پیام‌های تسلیت صادر کردند و خدمات او را به «شعر انقلاب» ستودند. جامعه مستقل ادبی ایران اما تاکنون نسبت به درگذشت مشفق کاشانی سکوت کرده است.
بیشتر بخوانید: دعوای دو جناح از شاعران دولتی بر سر زن و زمین و خانه
عباس کی‌منش متخلص به مشفق کاشانی در سال ۱۳۰۴ در کاشان متولد شد. پیش از انقلاب سه مجموعه از غزلیاتش را منتشر کرد، اما در شعر معاصر ایران، در مقایسه با شاعران جریان‌سازی مانند احمد شاملو، یدالله رویایی، مهدی اخوان ثالث، نصرت رحمانی و فروغ فرخزاد توفیق چندانی به دست نیاورد. در مقایسه با غزل‌سرایان هم در سال‌های پیش از انقلاب، شهرت سیمین بهبهانی و رهی معیری و عماد خراسانی به مراتب بیش از او بود. پس از انقلاب اما همراه با طاهره صفارزاده و علی گرماررودی تحت تأثیر جنگ به مفاهیم مذهبی، ایدئولوژیکی و تبلیغی روی آورد و به تدریج از یک شاعر مجلسی به یک شاعر درباری بدل شد.
آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی ایران درباره مشفق کاشانی گفته است: «شعر ایشان در خدمت هدف‌ها قرار می‌گیرد؛ در خدمت هدف‌های دینی و هدف‌های انقلابی. شعر ایشان، چه شعر مذهبی و به اصطلاح شعر آئینی‌ای که ایشان گفتند در مدایح و در موضوعات مربوط به ائمه و چه شعرهایی که درباره مسائل انقلاب گفتند، همه اینها شعرهای مفید و اثرگذاری است.»
بیشتر بخوانید: طیب‌الله انفاسکم، بد لفظ و بد مضمون
در حالی که علی جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی از مشفق کاشانی به عنوان «حلقه وصل غزل دیروز با غزل امروز» یاد کرده است، رهبر جمهوری اسلامی درباره پیشنیه شعری او پیش از انقلاب اظهار بی‌اطلاعی کرده و مبدأ فعالیت‌های او را به عنوان یک شاعر پس از انقلاب در نظر گرفته است.
بیشتر بخوانید: خامنه‌ای، رهبری نظام اسلامی یا حکیم یگانه دوران؟
نظرها
مانی
منظور رادیو زمانه از شاعران مستقل روشن است. همه انها که قلم خود را نمی فروشند. موضوع سختی نبود. البته خداوند روح این مثلا شاعر را بیامرزد. بحثی در ان نیست. اما واقعا ایشان چه منتی می توانند بگردن مردم ایران داشته باشند. مردم ایران کجای شعر این اقا بوده اند. خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد. این قطعه کوتاه از شاملوی بزرگ سر اندر پای کتابهای بی کتاب! این اقا را می ارزد. حالا مفهوم شد. باز هم بگویید شاعر مستقل کیا بودند؟!!!!!!!!!
نریمان شیرکوهی
دوستان عزیز در رادیو زمانه ، نمونه ای از افراد مستقل رو معرفی کنید که موضع مخالف مشفق کاشانی گرفته اند و مانند شما به ایشان تاخته اند؟ شاید سکوتشان هم به خاطر این باشد که از اتهامات بی پروای شما به خود هراس دارند(در صورتی که تسلیت بگویند).
مخاطب
جامعه فرهنگی مستقل رو میشه معرفی کنی جناب رادیو زمانه تا ما هم باهاشون آشنا بشیم؟
بهنام
همان بهتر که زحمت را کم کرد . اصل مردمی بودن و مردمی ماندن است که گاهی بعضیها نمیتوانند مثل این اصل رفتار نموده و خود را از مردم جدا و به نوکر دربار تبدیل می نمایند و بعد هم که میروند از آنها هیچ چیزی بر جای نمیماند جز تملق همان درباریان و مزدوران دیگر دربار ولایت .