اندیشه بر رهایی و دگرگونی اجتماعی در زندان

نظرها

• ولادیمیر ایلیچ

  ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۳

  اندر باب بغرنجی و پیچیدگی های فرایند انقلابی “تاریخ به شکل عمومی و تاریخ انقلاب ها به صورت اخص همواره پرمضمون تر، متنوع تر، جامع تر، زنده تر و فریبنده تر از آن است که حتی به ذهن بهترین احزاب و آگاه ترین پیش آھنگ ھای پیشروترین طبقات نیز برسد. دلیل آن نیز واضح است، زیرا بهترین پیش آھنگ ها فقط ترجمان شعور و اراده و شور و تخیلات ده ھا ھزار نفرند, در حالیکه انقلاب را شعور و اراده و شور و تخیلات ده ھا میلیون نفری که حادترین مبارزه بین طبقات آن ھا را به تکان آورده است، در لحظاتی که کلیه ی استعدادھای بشری در حال اعتلا و شدت خاصی است، عملی می سازند. از این جا دو نتیجه ی عملی بسیار مهم به دست می آید : نخست آن که طبقه ی انقلابی برای اجرای وظیفه ی خود باید بتواند بدون کوچک ترین استثناء بر کلیه ی شکل ھا یا جهات فعالیت اجتماعی مسلط گردد, و پس از تصرف قدرت سیاسی آن چه را که قبل از این تصرف ناتمام گذارده بود به اتمام رساند و در این مورد گاه به مخاطرات بزرگ ھم تن در دھد دوم آن که طبقه ی انقلابی باید برای تغییر و تبدیل بسیار سریع و ناگهانی یک شکل به شکل دیگر آماده باشد. ھمه کس با این نکته موافق است که ارتشی که خود را برای تسلط بر انواع سلاح ھا و کلیه ی وسائل و شیوه ھائی که دشمن برای مبارزه در دست دارد یا ممکن است به دست آورد آماده نکند، رفتارش نابخردانه و حتی تبهکارانه است. این امر در مورد سیاست بسی بیشتر صادق است تا در مورد امور جنگی.

• نینو

  ۹ اردیبهشت ۱۴۰۳

  تعریف و مفهوم اکثر مخالفان ج.ا. از "جامعه مدنی" توصیف و درکی انتخابی، فرصت طلبانه و بسته بندی شده، "پکجی" package، است. مقوله ی جامعه مدنی در سطح کشوری و سراسری، نخستین بار توسط اصلاح طلبان به منظور کنترل کردن مردم و جامعه ی مدنی در دهه ی ۷۰ مطرح گشت و به درستی همواره برچسب ارائه ی پکجی "جامعه مدنی" را به همراه داشت. اما برخورد مخالفان ج ا. به جامعه مدنی نیز دست کمی از تحریف و ساده نگری ندارد. بنابر یک تعریف کلی و عمومی، تمامی نهادهایی که از نهاد دولت مستقل می باشند، احاد جامعه مدنی هستند. اما بر اساس چنین هنجار (صحیح و درستی) بسیاری جریانات، گرایشات و نهادهای غیر ـ دمکراتیک، یا علنا ضد ـ دمکراتیک (مانند نهادهای مستقل مذهبی) نیز بخشهایی از جامعه مدنی هستند، اما چون مخالف سلیقه ی ما می باشند یا نادیده گرفته شده و یا کاملا از فهرست اجزاء جامعه مدنی کنار گذاشته می شوند. یک نهاد بسیار مهم و اساسی دیگر نیز که مورد بی لطفی "تحلیلگرایان" عزیز قرار می گیرد نهاد بازار است. که بحث پیرامون فقط همین یک نهاد بازار، بدون اغراق، مثنوی هفتاد من کاغذ است. اما به نظر می رسد که کسی سواد یا جرات شروع بحث نهاد بازار به مثابه یکی از کلیدی ترین نهادهای جامعه مدنی را نداشته و همچنان دوره می کنیم شب را و روز را، هنوز را. و تکرار مکررات باسمه ای و ناقص از "جامعه مدنی": پیچیده ترین، بغرنج ترین و غامض ترین پدیده در جامعه، که در هیچ تعریف بسته بندی شده ی "پکجی" نمی گنجد، و بر اساس پویایی ذاتی و رونده گی دائمی اش همواره در حال تغییر و تحول و تکامل است. توصیف ها، تعریف ها، تعبیرها و هنجارهای ما نمی تواند و نباید بر اساس انتخاب های سیاسی، ایدئولوژیک ما انتخابی، بسته بندی شدی و "پکجی" باشد. نهاد بازار را اتفاقا می توان و باید بر اساس نیازهای مردم و جامعه سازماندهی کرد و استفاده نمود. بازارهایی که عمدتا بازارهای تعاونی می باشند، با سهم های خُرده و اقلیتی برای بخشهای دولتی و خصوصی.

• حمید

  ۹ اردیبهشت ۱۴۰۳

  هنوز فرصت نشده که کل کتاب آقای مدنی را قرائت و با دقت خوانش کنم، اما فقط همین خواندن تیتر فصلهای کتاب و رد کردن هر گونه انقلاب و قهر و خشونت سیاسی، از بیخ و بن، به یاد آورنده و تکرار استراتژهای شکست خورده ی اصلاح طلبان است، که از یکسو خواهان تغییرات ریشه ای هستند و لزوم تغییرات ریشه ای در جامعه را درک می کنند، اما از حرکتها و جنبشهای مستقل و خود مختار توده های مردم هراسانند و وحشت دارند. تضاد اولیه یی که در نظریات جناب مدنی به چشم می خورد، متغایر بودن برخورد و روش "جامعه ـ محوری" ایشان، با این رد کردن کلی و عمومی انقلاب به هر شکل و شیوه است. به بیان دیگر چگونه ممکن است که خواهان جامعه محور بودن باشیم و هدف گذار از یک نظام به غایت دولت ـ محورِ فاشیستی مانند ج.ا. باشیم، اما از همان اول کار هرگونه امکان تحول انقلابی را رد کنیم. انقلاب محصول بحرانهای کلان ساختاری است (که خود استاد مدنی نیز بدین بحرانهای ساختاری و غیر قابل اصلاح بودن آن اشاره و تاکید دارد). این نوع محدودیت های نظری، عملی به وجود آوردن، به نوع مبتذلی تغییرات شگرف و عظیم اجتماعی را به تصمیمات شخصی و نظری تقلیل می دهد. تو گویی کنش انقلابی و امر انقلاب مانند سفارش غذا در رستوران است، که سفارش دهیم فقط سالاد میخواهیم و قضیه تمام است. انتظار خواننده از نظریه پرداز برجسته ای مانند استاد مدنی بسیار بالاتر از چنین تناقضات و لکنتهای مفهومی، فلسفی است.

• طاهره

  ۹ اردیبهشت ۱۴۰۳

  فارسیشیزمِ ناسیونالیستهای مردسالارِ افراطیِ ارتجاعی هیچ فرق اساسی با فاشیزم مذهبی حاکم ندارد. اومانیسم و در مرکزیت قرار دادن انسان و انسانیت (بدانگونه که پروژه ی بزرگانی مانند احمد شاملو بود) تنها راه حل برون رفت از بن بست سیاسی کنونی جامعه است. و از آن بهتر پرداختن به پروژه ی انقلابی و رادیکال "زن زندگی آزادی" و گسترش و توسعه ی انضمامی آن در تمامی ساحت ها می باشد. اما ناسیونالیسم کور فارشیستی مرد سالار که چیزی جز تکرار شعارهای فاشیستی نخ نما مانند "مرد میهن آبادی" ندارد، بر ضد انقلاب ژینا حرکت می کند و چیزی جز لجن و کثافت برای عرضه کردن ندارد. ننگ و نفرت بر مردسالاری و کثافتهای فارسیشیست.

• ایرانی

  ۹ اردیبهشت ۱۴۰۳

  بیش از هزارسال است که مردم ایران مسلمان شده اند.‌اسامی بچه های خود را از عربها ها گرفته اند. ده ها هزار امامزاده دایر کرده‌اند که در آنها اعراب مدفونند و مردم با اهدای دارایی خود در امامزاده بخاک میافتند و از آنها امرزش میطلبند. زبان شیرین پارسی شامل نود در صد کلمات عربی است.دستور زبان فارسی از عربی گرفته شده است.‌‌ اعراب خوب میدانستند چگونه زبان عربی را به زور به مردم بقبولانند.‌گفته شده که قران باید فقط بعربی خوانده شود و قرانهای ترجمه شده بزبانهای غیر عربی قابل قبول نیست. پس باید عربی یادگرفت.‌ ملت ایران تا کی میخواهد زیر زبان عربی دست و پا کند.‌ حالا یک موضوع مطرح است؛ اگر ملت ایران قیام کند و حکومت ملا ها را از بین ببرد آیا با ملاها آنطور که مرسوم است رفتار خواهد کرد ***.؟ یا راه دیگری را باید در نظر بگیرند که دوباره این وضع تکرار نشود.