آمیختگی قدرت، ثروت و زیبایی در مینیاتور ایران به بهانه گشایش نمایشگاه «نام من سرخ نیست»

«نام من سرخ نیست» نخستین نمایشگاه نگارخانه شیرین است که در سپتامبر امسال در نیویورک گشایش یافت.
علی بختیاری، طراح نمایشگاه معتقد است دهه ۵۰ از نظر اقتصادی و اجتماعی دهه مهمی در تاریخ معاصر ایران بوده است: ملی شدن صنعت نفت، کودتای ۲۸ مرداد، گسترش صنایع و تولد اولین دوسالانه هنر تهران. دوسالانه هنر تهران فضا و موقعیتی برای جریانات هنری آلترناتیو به وجود آورد که دو مشخصه داشت؛ بازنگری خط نقاشی و تجزیه و تحلیل سبک مینیاتور. این آثار از یک سو تحت تأثیر هنر مدرن غرب بود و از سوی دیگر با ریشه های فرهنگ و هنر ملی آبیاری شده بود.
گسترش ساختار دوسالانه تهران، بر پایی نگارخانه آپادانا و نشریات هنری مختلفی مثل خروس جنگی بر ساختار گفتمان هنری آن دوران تأثیر گذاشت. تضاد از عناصر اصلی نقاشی‌های حسین کاظمی از اولین هنرمندان نوگرا بود. وی را با اثر «جغد نابینا» می‌توان جزو هنرمندان نوگرا شمرد که هنر مینیاتور را به صورت مدرن ارائه داد.
اولین نمایشگاه نگارخانه شیرین آثار ۱۶ هنرمند ایرانی را به نمایش گذاشته است که بن مایه آن را مینیاتور تشکیل می‌دهد. این هنرمندان از نسل‌های متفاوت هستند و هنر مینیاتور در آثارشان وجه کلاسیک خود را ندارد بلکه هر کدام از آنان در کار خود یا به نوعی اشکالی از این هنر قدیمی را خود منعکس کرده یا در آن دگرگونی به وجود آورده‌اند. از میان آن‌ها می‌توان به آثار شاپور پویان، پرویز تناولی، فرح اصولی، آویش خبره زاده، پرستو فروهر، فرشید مثقالی و فریدون آوه اشاره کرد.
زمانه با آوا انصاری از همکاران نگارخانه شیرین و شاپور پویان، نقاش در مورد آثار نمایشگاه به گفت‌وگو نشسته است.