دیدار دوباره دختران میرحسین موسوی و زهرا رهنورد با پدر و مادرشان

نظرها

• کاوه

  ۱۸ آبان ۱۳۹۲

  چنانچه می دانیم از منظر حقوقی برای بازماندگان قانونی هر فرد حقوقی منظور می شود که بر اساس آن قوانین ارث جاری است. اگر کسی فوت کند و در مورد داشته های خود وصیتی نکرده باشد قاعدتاً این داشته ها به میزانی که قانون تعیین می کند بین وراث تقسیم می شوند. جالب آن است که دیون فرد هم جزو داشته ها بوده و به ارث می رسند و بازماندگان باید آن را ادا کنند. تصور کنید که فرد مجرمی بدلیل فوت خود نتواند محکومیت زندان خویش را تحمل کند. یا میزان محکومیت در حدی است که نمی توان برای یک بشر اجرای آن را متصور شد. مثلا کسی که چند نفر را به قتل می رساند فقط می تواند در ازای جان یکی از مردگان قصاص شود و یک بار بمیرد در حالیکه دین مرگ دیگران همچنان بر عهده ی اوست. حال این فرض را داشت باشید که اگر محکومیت انسانها هم جزو داشته های آنها به ارث برسد چه می شود. یا بهتر بگویم از منظر حق و انصاف چرا نباید محکومیت ها هم به ارث برسند؟ اگر بستگان فرد را انسانهایی مستقل می دانیم که ارتباطی با اعمال فرد متوفی ندارند و نباید برای جرم (حاصل عمل) او آسیب ببینند، لاجرم باید قبول کنیم که آنها نباید از حاصل کارهای دیگر او که همان دارایی های منقول و غیر منقول اوست بهره ای هم ببرند. چه بسیارند همسر و فرزندان جنایتکاران معروف تاریخ که در امن و امان بر سفره ی دارایی های او نشسته و از زندگی لذت می برند ولی از هر گزندی که "جرایم" متوفی باعث آن باشد معاف هستند. نتیجه اینکه وراث نخست وزیر محبوب امام، نقاش ظریف تبع دوران قتل عام دهه ی شصت و بادبزن جنگ خانمان برانداز هم باید سهمی در تحمل جزا دیدن پدر ریشدار خود داشته باشند و این سهم بری نباید در همین حد پایین انگولک محدود بماند. نمی شود که فقط در بلع حلوا و شیرینی شریک باشند