مرگ خاموش دگراندیشان، سیاستی آگاهانه؟

در هفته ای که گذشت چشم جهان، رسانه‌های داخل کشور و وسائل ارتباط جمعی فارسی زبان در ورای مرزها عمدتا متوجه مذاکرات سه روزه‌ی ژنو در مورد پرونده هسته ای ایران بود که بدون نتیجه و همچنان محرمانه پایان یافت. این تمرکز، وضعیت حقوق بشر در ایران را در سایه قرار داد، در حالی که در دو هفته‌ی اخیر در ایران نزدیک به ۵۰ نفر اعدام شدند. نامه های متعددی که از زندان رجایی شهر و اوین به بیرون فرستاده می‌شود، حاکی از وضعیت اسفبار زندانیان بیمار است. امروز اعتصاب غذای ۴ نفر از زندانیان سیاسی اوین از جمله عبدالفتاح سلطانی وکیل زندانی پایان یافت. علت اعتصاب غذای آنان نیز به عدم رسیدگی به وضعیت زندانیان بیماری که نیاز به رسیدگی پزشکی دارند، بوده است.
به محمد رضا پورشجره، وبلاگ نویس زندانی در قزلحصار یا ندامتگاه مرکزی کرج گفته‌اند که باید داروهای خود را از بازار سیاه زندان تهیه کند، یعنی دارو وجود دارد ولی در بهداری زندان عرضه نمی‌شود. ۴۷ نفر زندانی سیاسی از بند ۳۵۰ اوین در نامه ای نوشته‌اند که حتی در بعضی موارد پزشکان قانونی رأی بر عدم تحمل کیفر زندانیان صادر می‌کنند، ولی مسئولین قضایی هیچ توجهی به آن نمی‌کنند.
عفو بین الملل طی اطلاعیه ای گفته است رضا شهابی، کارگر در بند، نیاز فوری به مراقبت‌های پزشکی‌ای دارد که نمی‌تواند در زندان از آن‌ها برخورد باشد و صدها زندانی بیمار گمنام نیاز فوری به درمان دارند، مانند سینا عظیمی، محسن دانش پور، حسن فرجی موسوی، کامیار ثابتی، نادر بابایی و ...
کمپین «نگذارید قلبشان از تپش بایستد» لیست حدود ۷۰ زندانی را منتشر کرده که نام، محل زندان و نوع بیماری آن‌ها را مشخص کرده که این تنها مشخصات بخشی از زندانیان بیمار است.
تمام این‌ها، نشان از بی توجهی مقامات قضایی به وضعیت زندانیان بیمار دارد و این تنها شامل زندانیان سیاسی نیست. زندانیان عادی شرایطی بس دشوارتر دارند که اساسا انعکاس رسانه ای نمی‌یابد.
اما آنچه از نظرها پنهان است مرگ تدریجی و خاموشی است که در زندان‌های ایران در گذر است و برای حکومت در سطح جهانی هزینه ای بسیار کمتر از اعدام‌ها دارد. این نوع مرگ‌ها مثل مرگ افشین اسانلو که بر اثر بی توجهی‌های پزشکی و درمانی صورت گرفت، جزو آمار اعدام محسوب نمی‌گردند، اما به نظرمی رسد سیاستی آگاهانه در پس این مرگ‌های تدریجی وجود دارد که هزینه‌ی بسیار کمتری برای حذف دگر اندیشان و مخالفان برای حکومت در بر دارد.
زمانه با میترا پورشجره، دختر محمد رضا پورشجره، زندانی وبلاگ نویس و شیوا محبوبی، کنشگر حقوق بشر در مورد وضعیت زندانیان بیمار و سیاست‌های حکومت در مورد آن‌ها به گفت‌وگو نشسته است.