هند: باز هم تجاوز گروهی، این بار به حکم سران ده

بیش از ده مرد، دوشنبه شب (بیستم ژانویه)، به حکم سران محلی، در برابر سکوت و نظاره دیگران، به دختری ۲۰ ساله‌ در یکی از روستاهای شرق هند تجاوز کردند. این حکم غیر قانونی توسط سران روستا به جرم ارتباط دختر جوان با پسری از روستای مجاور صادر شده بود.

آن شب تا صبح، مردم روستا تجاوز به این دختر را روی سکویی در حضور دیگران تماشا کردند و در سکوت و بدون هیچگونه اعتراضی به خانه‌هایشان بازگشتند تا بار دیگر تائید کنند که نسبت به زنان بی‌رحم هستند.

بازیگران و تماشاگران این تراژدی، اهل روستایی از ایالت بنگال غربی هند بودند. در این ایالت، رسمی به نام ساتی متداول بوده که زن را زنده زنده در آتش جنازه شوهرش می سوزاندند.

 بنگال اما تنها به دلیل چنین رسم بی‌رحمانه‌ای شهرت ندارد. این ایالت به این دلیل که افرادی همچون رابیند رانات تاگور (۱۹۴۱-۱۸۶۱)، فیلسوف و ادیب مشهور و برنده جایزه نوبل را پرورش داده، زبانزد است. درواقع هند پر از تناقض‌های باورنکردنی است.

تنها ۶۰ کیلومتر دورتر از مرکز فرهنگی شانتی‌نیکتان که تاگور راه‌اندازی کرده، در یک روستا نمایشی دور از تصور تاگور، آنچنان که شرح داده شد اجرا می‌شود. در این روستا مردم قبیله ادیواسی زندگی می‌کنند که به عنوان بومیان هند شناخته می‌شوند؛ در روستایی که نه مدرسه دارد و نه برق.

خبر تجاوز گروهی به این دختر ۲۰ ساله‌، روز گذشته (پنجشنبه 23 ژانویه) به رسانه‌های هند رسید. چون چهارشنبه شب، دو روز بعد از وقوع حادثه بود که خانواده وی توانستند پیکر رنجور دخترشان را به بیمارستان انتقال دهند. رسانه‌های هند با طعنه، دادگاهی که دستور اجرای چنین حکمی را داده است کانگورویی خواندند. این اصطلاح برای دادگاه‌های ساخته‌گی و فاقد صلاحیت به‌کار می‌رود که مجریان آن، قوانین را از جیب خود بیرون می‌آورند.

روزی نیست که رسانه‌های هند خبری از تجاوز به زنان را منتشر نکنند. بعضی از این اخبار آنقدر فجیع هستند که ماه‌ها موضوع بحث محافل روشنفکران و سیاستگذاران این کشور می‌شوند. هر چند تعداد این روشنفکران آنقدر کم است که تجربه نشان داده در مقابل حجم بحران، نمی‌توانند کاری از پیش ببرند.

تکرار زن‌آزاری

تجاوز به این دختر جوان، در همان منطقه‌ای افتاده است که ساکنانش در سال ۲۰۱۰ دختر نوجوانی را مجبور کردند به دلیل ارتباط با فردی خارج از قبیله ادیواسی، برهنه شود و در چهار روستا راه برود. مردم هم آزاد بودند که هر نوع آزاری به این دختر برسانند. فیلم‌هایی که روستاییان با تلفن‌های همراه خود از این صحنه‌ها گرفته بودند چندماه بعد منتشر شد و بحث‌های زیادی را در هند برانگیخت و سرانجام به اهدای جایزه شجاعت از سوی مانموهان سینگ، نخست وزیر هند، به این دختر انجامید. او اکنون در خانه‌ای موسوم به خانه رفاه که دولتی است زندگی می‌کند.

ماجرای اخیر اما از این قرار بود که اهالی روستا، شب دوشنبه دختر بیست ساله را در حالی می‌بینند که با پسری از روستایی دیگر در گوشه‌ای نشسته و مشغول صحبت است. چند ساعت بعد، دادگاهی تشکیل می‌شود که متهمان را به پرداخت ۵۰ هزار روپیه (معادل حدود ۸۰۰ دلار) ملزم می‌کند. پول باید در همان روز پرداخت می‌شد. جایی که درآمد یک خانواده به زحمت به ۱۰ هزار روپیه در ماه می‌رسد، در واقع این دادگاه سنگ بزرگی پیش پای محکومان می‌اندازد تا بتواند طرح خود را به اجرا درآورد.

هنگام مجازات دختر را روی سکویی از چوب بامبو می‌برند تا مجازات را به اجرا در آورند. یکی از روستاییان به روزنامه تایمزآوایندیا گفته است که همه روستا، ازجمله بچه‌ها مشغول تماشای ضجه‌های دختر و تجاوز بیش از ده مرد به او بودند؛ از نوجوانان گرفته تا پیرسالان.

خانواده وی که ۵۰ متر آن‌سوتر زندگی می‌کردند نیز نمی‌توانستند به کمک او بیایند و دو روز بعد به پیکر نیمه جان دختر، آن‌هم در حال خونریزی شدید می‌رسند. به دستور اهالی روستا، خانواده حق نداشتند روز بعد از خانه بیرون بیایند و دخترشان را به بیمارستان برسانند. وقتی دو روز بعد دختر به بیمارستان می‌رسد، پزشکان تائید می‌کنند که شواهدی کلینیکی مبنی بر تجاوز چندین مرد به او وجود دارد. آنها گفته‌اند این دختر به دلیل اینکه در محیط قبیله‌ای پرورش یافته، از قوای بدنی خوبی برخوردار بوده و به همین دلیل توانسته است با مرگ مبارزه کند.

پلیس منطقه بیربهوم بنگال ۱۴ مرد را در پیوند با این اقدام دستگیر کرده است. قسمت تلخ ماجرا آنجاست که هنگام دستگیری این مردان، زنان روستا با پلیس درگیر شده‌اند و گفته‌اند که این مردان هیچ خطایی مرتکب نشده‌اند و آن دختر مستحق مجازات بوده است. حالا هم روستاییان می‌گویند که هرگز اجازه نمی‌دهند دختر و خانواده‌اش به خانه‌شان در روستا بازگردند.

خشونتی خارج از تصور

خشونت‌های جامعه هند نسبت به زنان از تصور خارج است. این در حالی است که به دلایل فرهنگی، همه موارد زن‌آزاری به ثبت نمی‌رسد. دفتر ملی ثبت جرایم هند به تازگی گزارشی منتشر کرده است که نشان می‌دهد تجاوز در جدول جرایم هند ده مرحله بالاتر رفته و جرایمی همچون قتل و آدم‌ربایی را پشت سر گذاشته است. شمار موارد تجاوز در این کشور از دوهزار و ۴۸۷ مورد در سال ۱۹۷۱ به ۲۴ هزار و ۹۲۳ مورد در سال ۲۰۱۲ رسیده است.

سال ۲۰۱۲ همان سالی بود که در آخرین ماه آن یک دختر که دانشجوی پزشکی بود، در دهلی نو مورد تجاوز و شکنجه گروهی قرار گرفت و در بیمارستان جان داد. از آن ماجرا تا به امروز، هیچگاه بحث تجاوز و آزار زنان از محافل اجتماعی هند دور نشده است. به نظر می‌رسد انتشار روزافزون اخبار مربوط به تجاوز، از یکسو به زنان جرئت داده تا در اداره‌های پلیس شکایت خود را ثبت کنند و از سوی دیگر موجب بدآموزی برای افکار بیمار این جامعه شده است.

تجاوز فردی یا گروهی تنها آزاری نیست که زنان هند می‌بینند. آنها به دلایل متعدد، از جمله کمبود جهیزیه شکنجه می‌شوند. مسئولان این کشور نیز ترجیح می‌دهند در بسیاری از موارد، ازجمله در نزاع‌های قبیله‌ای اقوام - همچون قبیله ادیواس که قوانین خودشان را دارند - مداخله نکنند. در این شرایط امید چندانی به بهبود شاخص‌های اجتماعی آینده کشوری نیست که در حوزه‌های علمی و اقتصادی خوش می‌درخشد.

هند سرزمینی است که در سال‌های اخیر زنانی همچون پراتیبها پاتیل را در سمت ریاست جمهوری، سونیا گاندی را در رهبری حزب کنگره و شیلا دیکشی را در جایگاه وزیر ایالت پایتخت این کشور دیده است و از سوی دیگر چنین رفتارهای خشونت‌آمیزی با زنان دارد.

ماموتا بنرجی، سروزیر ایالت بنگال غربی هند نیز زنی خبرساز است که پس از تجاوز به این دختر روستایی، با انتقادهای بیشتری روبه‌رو شده است. مخالفان او معتقدند که جرم و جنایت در ایالت بنگال غربی افزایش یافته است.

بیانیه رسمی که از سوی ماموتا بنرجی منتشر و در آن بر مبارزه با این شرایط از منظر سیاسی، اجتماعی و اجرایی تاکید شده است نیز از شدت این انتقادها کم نکرده است. منتقدان به موضوع سال ۲۰۱۰ - اجبار دختر قبیله ادیواسی به گردش برهنه در منطقه - اشاره می‌کنند که دولت بنگال مجازاتی درخور برای متهمان آن در نظر نگرفت و حال همگی آنها به قید وثیقه آزاد هستند.

معلوم نیست که ماموتا بنرجی و سونیا گاندی موفق شوند در انتخابات آینده هم پیروز شوند و قدرت را به دست گیرند یا خیر. شاید به جای آنها زنانی دیگر به قدرت برسند. هند، سرزمین تناقض‌ها، سکوهای مهیای زیادی برای زنان دارد. اگر آنان قدرت این را نداشته باشند که بر فراز سکوها فریاد بزنند و حق‌شان را مطالبه کنند، به ناچار باید بایستند و به شکنجه روح و جسم‌شان تن دهند.