مهم‌ترین جوایز گرمی برای یک خواننده همجنسگرا

سام اسمیت، خواننده ۲۲ ساله بریتانیایی که سال گذشته نخستین آلبوم خود را منتشر کرد مهم‌ترین جوایز گرمی را به دست آورد: جایزه «برترین هنرمند جدید»، جایزه «برترین آلبوم موسیقی پاپ»، جایزه «برترین ترانه سال» و همچنین جایزه «برترین رکورد سال».

آلبوم «ساعت تنهایی» و ترانه «با من بمان» سام اسمیت که پیش از این هم در جایزه صدای بی‌بی‌سی و جایزه منتخب منتقدان بریتانیا (بریتس) مطرح شده بودند، این بار به عنوان بهترین‌های گرمی شناخته شدند.

جایزه گرمی، اسکار موسیقی خوانده می‌شود. همراه با اسمیت، خواننده راک بک هنسن، بیانسه و فارل ویلیامز از دیگر برندگان پنجاه و هفتمین مراسم جایزه گرمی بودند که شب یکشنبه ۸ فوریه / ۱۹ بهمن ماه برگزار شد.

اسمیت، «خودآگاهی» و موسیقی سول

اسمیت که تا دو سال پیش ناشناخته بود، به عنوان گارسون و متصدی بار در رستورانی کار می‌کرد. او به‌تازگی موسیقی‌اش را در بازار جهانی مطرح کرده است.

سام اسمیت فارغ‌التحصیل تئاتر موزیکال انگلستان است و قبل از اینکه به شکل تخصصی در تئاتر موزیکال آموزش ببیند، در ژانر موسیقی جاز فعال بود. او هم در آواز و هم در آهنگسازی جاز تعلیم دیده و نهایت تصمیم گرفت که موسیقی سول را به‌عنوان ژانر تولیدی خود انتخاب کند.

اسمیت در سخنرانی پذیرش جوایز در مراسم گرمی به دنیای پیش از شهرت خود و تلاش‌هایش برای مطرح‌شدن در بازار موسیقی اشاره می‌کند: «قبل از اینکه این آلبوم مطرح شود. همه کاری کردم که موسیقی من شنیده شود.»

او در ادامه گفت: «حتی سعی کردم وزن کم کنم و در این تلاش موسیقی‌هایی که می‌ساختم افتضاح بود. تنها زمانی که پذیرفتم خودم باشم، موسیقی‌ام جریان ساز شد و مردم شروع به شنیدنش کردند.»

از جمله تلاش‌های اسمیت برای «خودش بودن» این بود که در دسامبر سال ۲۰۱۴ به شوی تلویزیونی معروف «اِلن»، لزبین آمریکایی، آمد و گفت که همجنسگراست.

شاید در نگاه اول ژانر موسیقایی منتخب یک هنرمند همجنسگرای جوان که در فضای شهری در بریتانیا زندگی می‌کند ربطی به تجربه سال‌های دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰سیاه‌پوستان آمریکایی که بنیان‌گذاران ژانر موسیقی سول هستند نداشته باشد اما این موسیقی در بدو مطرح‌شدنش هم موسیقی دیگری‌هایی بوده که در حاشیه جوامع شهری زندگی می‌کردند.

در فرایند یافتن خود، سام اسمیت، ژانری را برای کارهایش انتخاب کرد که روح موسیقی را با محتوای تغزلی از حاشیه‌ای بودن ارائه می‌کند؛ حاشیه‌ای که در آن هنرمند مرد برای معشوق مرد خود ترانه عاشقانه می‌نویسد و می‌خواند.

به همین دلیل است که اسمیت در سخنرانی پذیرش جایزه‌هایش در گرمی، از همه مردهایی که در گذشته قلب او را شکسته‌اند تشکر کرد: «می‌خواهم از مردانی که این آلبوم در مورد آن‌هاست تشکر کنم. ممنونم که قلب من را شکستید چرا که برایم چهار جایزه گرمی به ارمغان آوردید.»

در موسیقی سول زمانی صدای عشق، احساسات و زندگی پردردسر سیاه‌پوستان آمریکایی در حاشیه شهرهای بزرگی مانند شیکاگو شنیده می‌شد. این بار این ژانر در ترانه‌های یک هنرمند همجنسگرا بازتاب متفاوتی یافته است. اسمیت از قابلیت‌های موسیقی سول برای بیان احساساتی استفاده می‌کند که خود این احساسات همچنان مسأله‌ای حاشیه‌ای در جوامع بشری‌ست.

تلاش برای بیان محتواهای مرتبط به دگرباشان جنسی

اسمیت از زمانی که در بریتانیا و آمریکا به عنوان یک خواننده، مطرح شده است تلاش کرده در موسیقی خود در مورد اینکه معشوق این ترانه‌ها یک مرد است، بدون پرده‌پوشی صحبت کند.

نماهنگ ترانه «مرا کنارت بنشان» که به تازگی منتشر شده، مراسم عروسی دو مرد همجنسگرا را نشان می‌دهد.

این نماهنگ در یک کلیسا فیلم‌برداری شده و موسیقی اسمیت نیز بازگشتی دوباره به موسیقی گاسپل (موسیقی کلیسایی سیاه‌پوستان آمریکایی) دارد که تأثیر آن بر موسیقی سول ثابت شده است.

در میان حضار که برای این عروسی همجنسگرا در کلیسا بر روی نیمکت‌ها نشسته‌اند، انواع نمادهای انسان‌های حاشیه‌ای در جامعه دیده می‌شوند. کسانی که صورت‌هایشان را خال‌کوبی کرده‌اند یا که از زیورآلاتی استفاده می‌کنند که با درک متعارف از زیبایی جور درنمی‌آید.

ترانه از احساسات عاشقانه‌ای می‌گوید که به نظر ممنوع می‌آید و در بیت تکرار شعر می‌شنویم «اما این احساس طاقت‌فرساست، آن‌ها زورشان از ما بیشتر است.»

اسمیت در فیس‌بوک خود در مورد این نماهنگ می‌نویسد:

«این ویدئو، آرزوهای من را نشان می‌دهد؛ که روزی مردان و زنان همجنسگرا و تراجنسیتی‌ها در سراسر جهان، مثل همه خانواده‌ها و دوستان دگرجنسگرای ما، بتوانند زیر هر سقفی، در هر شهر، در هر روستا و در هر کشوری، ازدواج کنند.»

نماهنگ ترانه «مرا کنارت بنشان» را ببینید: