«به کارم باور دارم»- گفتوگو با احمد پوری
از مجموعه «ایرانیان هلند»
احمد پوری بیش از ۳۰ سال است در هلند زندگی می کند و پیش از آنکه مجبور شود ایران را ترک کند، دانشجوی ریاضی و کامپیوتر بوده است. او ۲۲ است برای کمک به پناهجویان کار می‌کند.
کبری قاسمی
جامعه ایرانیان هلند در اوائل دهه هشتاد میلادی با ورود حدود ۳۰۰ نفر از پناهندگان سیاسی شکل گرفت. از اواخر دهه هشتاد این جمعیت به سرعت افزایش یافت، به طوری که در حال حاضر بیش از ۳۶ هزار ایرانی در هلند زندگی می‌کنند.
چنان‌چه از گزارش سالانه وزارت کشور هلند بر می‌آید، ایرانیان مشکل چندانی برای جا افتادن در جامعه جدید ندارند و می‌توانند مستقل باشند و راه خود‌شان را پیدا کنند. آنان اغلب در بین مهاجران غیر اروپایی، بالا‌ترین رده دستیابی به شغل و مدارج بالای تحصیلی را دارند.
برای شناخت جامعه ایرانی در هلند و اینکه بدانیم خود ایرانیان روند مهاجرت و زندگی جدید را چگونه تجربه کرده‌اند، با تعدادی از ایرانیان فعال در زمینه‌های مختلف گفتوگو کرده‌ایم. این گفت‌و‌گوها به تدریج در سایت زمانه منتشر می‌شوند.
احمد پوری بیش از ۳۰ سال است در هلند زندگی می‌کند و پیش از آنکه مجبور شود ایران را ترک کند، دانشجوی ریاضی و کامپیوتر بوده است. او در هلند هم به تحصیل ادامه داده و هوش مصنوعی و کامپیوتر خوانده؛ گرچه فرصت دفاع از تزش را پیدا نکرده است.
از همان ابتدای اقامت در هلند، نگرانی برای وضعیت پناهندگان، احمد را به فعالیت در راه دفاع از حقوق پناهندگان می‌کشاند و سازمان دفاع از پناهندگی «پرایم» را بنا می‌نهد. سازمانی که از حقوق پناهجویان و کارگران مهاجری که مدارک اقامت قانونی ندارند یا پناهجویانی که پرونده‌شان بسته شده است، دفاع می‌کند.
احمد پوری درحال حاضر چهره‌ای شناخته شده در عرصه امور پناهجویی است که مورد مشورت سازمان‌ها و مؤسسه‌های مربوط و نیز نمایندگان مجلس قرار می‌گیرد. گزارش‌ها و مقاله‌های متعددی از فعالیت‌های او و سازمان پرایم در رسانه‌های هلند انتشار یافته است.
به عنوان نمونه، روزنامه فولکس کرانت هلند در ابتدای گزارشی از فعالیت‌های این سازمان چنین می‌نویسد: «درهای سازمان پرایم در شهر لاهه همیشه (به روی پناهجویان) باز است. تمامی امید پناهجویان و کارگران مهاجر غیرقانونی به احمد پوری بسته شده است. کسی که قدرت محرک در پشت سازمان پرایم است ....»
روزنامه معتبر دیگر هلندی، تراو، در مورد احمد و فعالیت‌هایش می‌نویسد: «واژه استراحت در فرهنگ لغات احمد پوری وجود ندارد. او ۱۸ ساعت در روز کار می‌کند. از پناهجویانی که پرونده پناهندگی‌شان بسته شده و کارگرانی که در هلند اقامت قانونی ندارند، دفاع می‌کند و .... اینجا آخرین پناهگاه کسانی است که پرونده‌شان بسته شده است. زنگ تلفن و همین‌طور زنگ در پیوسته به صدا در می‌آید. پوری به کار کردن در زیر فشار و استرس عادت دارد. با این همه هر روز بر این فشار کار افزوده می‌شود، زیرا سیاست‌های پناهندگی هر روز سخت‌تر می‌شود ....»
در مقاله دیگری درباره احمد پوری، ایلدرت مولدر در روزنامه تراو می‌نویسد: «مدت‌ها پیش، هر از گاهی احمد پوری در محل کارش، سازمان پناهندگی پرایم می‌خوابید. بعدها او یک تختخواب برای محل کارش تهیه کرد. به طور متوسط هر روز ۱۰ پناهجوی جدید از این سازمان تقاضای کمک می‌کند، یعنی بیش از سه هزار نفر در سال .... بعضی وقت‌ها ساعت ۱۱ و نیم شب هم به این سازمان مراجعه می‌کنند ....»
احمد پوری زمانی از طرف رژیم ایران تهدید می‌شد، حالا اما هلندی‌های نژادپرست هم برای او نامه‌های تهدید آمیز می‌نویسند.
نظرها
نظری وجود ندارد.