طاعون نشخوارکنندگان: کشف لاشه‌های جدید کل و بُز در زنجان

در حالی‌که گفته می‌شد بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در زنجان مهار شده است لاشه‌های جدید کل و بُز در این منطقه یافت شد.

به‌گزارش خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران (ایرنا)، تلفات بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در منطقه شکار ممنوع خرمنه‌سر شهرستان طارم در استان زنجان به ۱۲۱ رأس رسید.

ناصر جعفری، سرپرست اداره کل حفاظت محیط زیست استان زنجان روز پنج‌شنبه ۲۲ اکتبر / ۳۰ مهر گفت: «مشاهده نشدن لاشه‌های جدید کل و بز در چند هفته اخیر از کنترل و مهار بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در زنجان حکایت داشت اما کشف لاشه‌های جدید در ۴۸ ساعت گذشته بر این موضوع خط بطلان کشید.»

به‌گفته او جست‌وجوی گروه‌های اداره کل حفاظت محیط زیست استان برای یافتن لاشه‌های احتمالی در منطقه خرمنه‌سر ادامه دارد.

منطقه خرمنه‌سر که از آبان سال ۱۳۸۱ جزو مناطق شکار ممنوع اعلام شده، در شمال استان زنجان و دامنه جنوبی سلسله جبال البرز واقع شده و وسعت آن حدود ۷۸ هزار هکتار است.

ناصر جعفری هشتم مهرماه شمار تلفات کل و بزهای وحشی در منطقه خرمنه‌سر شهرستان طارم را ۱۰۵ رأس اعلام کرده بود.

بیشتر بخوانید: تلفات کل و بز در زنجان به ۱۰۵ رأس افزایش یافت

نخستین بار ۹ شهریور سال جاری (۳۱ اوت) پس از کشف پنج لاشه کل و بز در منطقه شکار ممنوع خرمنه‌سر و وجود علایم این بیماری بر روی لاشه‌ها، سازمان حفاظت محیط زیست زنجان در این مورد کمیته اضطراری مخاطرات زیست‌محیطی را تشکیل داد.

از آن زمان آمار لاشه‌های یافت‌شده در تاریخ‌های مختلف در دربند ده بهار خرمنه‌سر از این قرار گزارش شده است: ۹ شهریور پنج لاشه، ۱۱ شهریور هفت لاشه، ۱۲ شهریور ۱۱ لاشه، ۱۳ شهریور ۱۸ لاشه، ۱۴ شهریور ۱۲ لاشه، ۲۰ و ۲۱ شهریور ۱۲ لاشه، ۲۲ شهریور ۹ لاشه، ۲۳ شهریور ۹ لاشه، ۲۴ شهریور پنج لاشه، ۲۵ شهریور هشت لاشه، یکم مهر پنج لاشه، چهار مهر یک لاشه، شش مهر سه لاشه، هفت مهر هفت لاشه، ۱۲ مهر دو لاشه و ۲۸ و ۲۹ مهر نیز هفت لاشه.

قبل از شیوع بیماری طاعون نشخوارکنندگان در زنجان حدود ۲۰۰ رأس کل و بُز در دربند ده بهار زندگی می‌کردند که در زمان شیوع این بیماری بیش از نیمی از آن‌ها تلف شدند. نزدیک به یک هزار رأس کل و بز در کل منطقه شکار ممنوع خرمنه‌سر زیست می‌کنند.

بیماری طاعونِ حیوانی قابل سرایت از دام اهلی به حیوانات وحشی است و در مکان‌هایی مشاهده می‌شود که دام اهلی در تماس با حیوانات وحشی هستند یا از آبشخورهای مشترک استفاده می‌کنند.

این بیماری با شروع ناگهانی تب، ریزش ترشحات از چشم و بینی، زخم دهان، تنگی نفس، اسهال بدبو و سرفه بروز می‌کند و دام مبتلا به شدت لاغر شده و تلف می‌شود.

ترشحات چشم، بینی، آب دهان و مدفوع حاوی مقادیر زیادی از ویروس این بیماری است و شیر حیوان نیز حاوی ویروس است.

انسان به این بیماری مبتلا نمی‌شود، ولی می‌تواند ویروس بیماری آن را از طریق دست، کفش و لباس آلوده، به دام‌ها و مکان‌های دیگر منتقل کند.