رازینی: اعدام‌های تابستان ۱۳۶۷ به دستور خمینی بود
علی رازینی، از مقامات سابقه‌دار دستگاه قضایی جمهوری اسلامی، دادن دستور تجدید محاکمه زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ را از روشن‌بینی‌ها و معجزات "امام" خوانده است.
علی رازینی، از مقامات سابقه‌دار دستگاه قضایی جمهوری اسلامی دادن دستور تجدید محاکمه زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ را از روشن‌بینی‌ها و معجزات "امام" خوانده است.
علی رازینی، رئیس شعبه ۴۱ دیوان عالی کشور، در مصاحبه‌ای با خبرگزاری فارس تصریح کرده است که محاکماتی که اعدام‌های تابستان ۱۳۶۷ را به دنبال آورد، به دستور خمینی بوده است. علی رازینی، که خود در برپایی این محاکمات شرکت داشته، می‌گوید: «تعدادی از منافقین در شرایطی بودند که جرایم جدیدی داشتند که امام (ره) دستور دادند اینها دوباره محاکمه شوند و جمعی مرکب از قاضی و دادستان آمدند و در یک برهه، همه را محاکمه کردند و حکم صادر شد.»
جمعی که رازینی به آن اشاره دارد، در قاموس زندانیان سیاسی و جان‌بدربردگان از آن محاکمه‌های چند دقیقه‌ای، "هیئت مرگ" خوانده می‌شود.
علی رازینی، که در جمهوری اسلامی به مقام ریاست دادگاه ویژه روحانیت هم رسید و اکنون عضو مجلس خبرگان نیز هست، در مصاحبه با فارس می‌گوید که خمینی در دوره آخر زندگی‌اش دست به چند عمل زد تا مسیر آتی حرکت حکومت را روشن کند: حکم ارتداد سلمان رشدی، کاری که به گفته رازینی منجر به مقابله فرهنگی با غرب شد، بازنگری قانون اساسی و منتفی کردن شورای رهبری، برکناری آیت الله منتظری و سرانجام حکم تعیین تکلیف زندانیان سیاسی.
علی رازینی در مصاحبه با فارس منکر مشارکت خود در محاکمات سال ۱۳۶۷ می‌شود، در حالی که بازماندگان کشتار ۶۷ به حضور فعال او در آن محاکمات شهادت داده‌اند.
سابقه مشارکت رازینی در قتل زندانیان سیاسی به سال ۱۳۶۰ در استان خراسان برمی‌گردد. خود او در مصاحبه با فارس به این نکته اشاره می‌کند و می‌گوید: «من در سال ۶۰ به عنوان حاکم شرع به بجنورد رفتم، مسئولین فرهنگی آن شهر به من اعلام کردند که ۸۰ الی ۹۰ درصد از جوانان این شهر گروهکی هستند و ۲۰ درصد حزب‌اللهی و بی‌خط. بجنورد از مناطقی بود که منافقین زودتر از ۳۰ خرداد جنگ مسلحانه را در آنجا شروع کردند. وقتی ۵ نفر محاکمه و اعدام شدند قضیه تمام شد.»
مأموریت بعدی رازینی در مشهد بوده است، جایی که در آن حکم اعدام چند دختر را صادر می‌کند.
نظرها
همنشین بهار
چهل سؤال پیرامون قتل‌عام سال ۶۷ Extermination of Political Prisoners غبارزدایی از آینه‌هاچهل سؤال پیرامون قتل‌عام سال ۶۷در نمایشنامه «شاه لیر» King Lear که دردناک‌ترین تراژدی شکسپیر محسوب می‌شود؛ دلقک شریفی را می‌بینیم که در واقع درون واقع بین خود آدمی است. دلقک در نمایشنامه شاه لیر؛ از سویی یک آدم فرزانه است که دقیقاً می‌داند چه می‌گوید و چه می‌کند و از عقل سلیم برخوردار است و از سوی دیگر با سادگی یک انسان پاک، واقعیت‌ها، و «راست هائی را که می‌پوشانیم» به رخ می‌کشد. همه ما بدون استثناء به این دلقک فرزانه که نمی‌گذارد نان را به نرخ روز بخوریم نیازمندیم. او ندای وجدان ما است که در سر هر بزنگاهی سَرک می‌کشد و ما را به دیدار خویشتن فرا می‌خواند... [در سایت همنشین بهار]
علیرضا
بهتر است دنبال اشخاص نگردیم ، کشتار 67 یک کمونیست کشی بود تا نفوذ شوروی را در ایران ریشه کن کنند و آمریکا هم به این امر راضی بود ، اعدام شدگان هم اگر دست از عقایدشان بر می داشتند و می رفتند دنبال زندگی شان اعدام نمی شدند و بعد چند سال آزاد می شدند
marg marg marg!
همه موبدان سرفگنده نگون پر از هول دل دیدگان پر ز خون از آن نامداران بسیار هوش یکی بود بینادل و تیزگوش خردمند و بیدار و زیرک بنام کزان موبدان او زدی پیش گام دلش تنگتر گشت و ناباک شد گشاده زبان پیش ضحاک شد بدو گفت پردخته کن سر ز باد که جز مرگ را کس ز مادر نزاد