رویاروی با دیوار سانسور
<p>ناصر غیاثی - همه‌ی اهل قلم و فرهنگ ایران به خوبی و روشنی می‌دانند، کمتر کتابی بدون حذف کلمه، جمله یا پاراگراف موفق به گرفتن مجوز نشر می‌شود. دیوارِ بلند ِ سانسور، جامعه را از ادبیات خلاق و پویا، از ادبیات ِ فارغ از بایدها و نبایدها محروم می‌کند و مانع پرواز تخیل نویسنده هنگام نوشتن می‌شود. از این‌رو نویسنده‌ی ایرانی ناگزیر از اعتراض پی‌گیرانه و بلاوقفه به وجود سانسور است.</p> <p> </p> <p><strong>آیا تن دادن به سانسور خطا نیست؟</strong></p> <p> </p> <p>اگر نویسنده هنگام خلق اثر و پیش از ارایه‌ی آن به دایره‌ی سانسور ارشاد اسلامی موارد ممنوع را لحاظ کرده و از نوشتن آنها احتراز کند، دست به خودسانسوری زده است. اگر چنین نکرده و بر آن باشد که حذف کلمه، جمله یا پاره‌ای از داستان توسط سانسور، اثر را دچار خسران نکرده و حذف آن به اثر لطمه نمی‌زند، آن‌گاه باید از او پرسید، چرا از ابتدا اثرش را با حذف آن موارد ننوشته است؟ بدیهی است که نویسنده در هر دو حال به نشر ِکتاب ِمثله شده‌اش رضایت داده است. آیا تن دادن به سانسور یعنی تابعیت محض از دستورات و فرامین ومعیارهای فرهنگی قدرت‌مدارن خطا نیست؟</p> <p> </p> <p><strong>وقتی «روی‌هم‌رفته» تداعی‌کننده‌ی هم‌آغوشی است</strong></p> <p> </p> <p>وقتی واژه‌ی «روی‌‌هم‌رفته» در ذهن ِبیمار مأمور سانسور ارشاد، «هم‌آغوشی» را تداعی می‌کند (البته چنین ذهنی برای «هم‌آغوشی» واژه‌های دیگری دارد) و باید با واژه‌ی دیگری جایگزین شود، وقتی واژه‌ی «رقص» «مورد» محسوب می‌شود و باید به «حرکات موزون» «اصلاح» شود، وقتی نمی‌توان در یک داستان از علاقه به سگ گفت، وقتی نویسنده پیش از آن‌که دست به قلم ببرد، بداند مجاز نیست در داستان‌اش هیچ اشاره‌ای به حرمان و سرکوب جنسی بکند، آن‌گاه باید پرسید، آیا می‌توان از زیر تیغ بُرنده‌ی سانسور حتی از نزدیکی در اتاق‌خواب رد شد؟ آیا وقتی نوشتن از مخدارت، از انواع و اقسام تابوها ممنوع است، می‌توان ادبیاتی تابوشکن ارایه داد؟ آیا می‌شود از زیر دست سانسوری که حتی از فرهنگ واژه‌ها هم نمی‌گذرد، ادبیاتی رد شود که خلاق، بکر و از همه مهم‌تر بی‌باک و عصیانگر است؟ آیا می‌شود از به بار نشستن خلاقیت، از پرواز بی‌مانع تخیل گفت؟ آیا در چنین فضایی نیست که کوتوله‌ها، غول‌نما می‌شوند و ادبیاتی اخته عرضه می‌شود؟ آیا می‌توان سانسوری که دم و دستگاه‌اش ناشر را احضار می‌کند و به اتهام ترویج فرهنگِ از نظر او منحط شرق و غرب، تو بخوان انتشار ترجمه‌هایی که خودش سانسور می‌کند، تهدید به لغو مجوز می‌کند، انتظار اجازه‌ی نشر آزاد اندیشه داشت؟</p> <p>تحت چنین شرایطی است که برخی از نویسنده‌های ایرانی به درستی بر آن شدند، دیگر کتابی به ارشاد اسلامی ارایه ندهند و برخی دیگر به‌کل از انتشار به فارسی صرف نظر کنند و ترجیح بدهند ترجمه‌ی آثارشان به زبان‌های دیگر منتشر شود.<br /> <br /> <strong>مدافعان شرم‌زده‌ی سانسور</strong></p> <p> </p> <p>عده‌ای، شاید چون جرأت نمی‌کنند به صراحت از موافقت‌شان با سانسور، بخوان تمکین در برابر ِ قاعده‌های نانوشته اما شناخته شده‌ی سانسور بگویند. آنها به استدلال‌هایی متوسل می‌شوند که پایشان چوبین است. این‌ دسته غیرمستقیم می‌گوید، کمی سانسور بد نیست. به پدیدآورندگان ادبیات توصیه می‌کند، سخت‌گیر نباشید! ادعا می‌کنند، اگر سانسور هم نباشد عرف جامعه، فرهنگ آن یا مردم، اثر را نمی‌پذیرد و طرد می‌کند. می‌گویند، کتاب‌هایی وجود دارد که حتی اگر ارشاد هم به آنها مجوز چاپ بدهد در فرهنگ ما خوانده نمی‌شود، چرا که زمینه‌های فرهنگی برای پذیرش آنها موجود نیست. پس رهنمود می‌دهند، باید موانع عرفی و اخلاقی را رعایت کرده و حذف‌ها و اصلاحات ارشاد را پذیرفت.<br /> اما تاریخ ادبیات ما خلاف چنین روشی را نشان می‌دهد. باید از این دسته پرسید، پس چرا و چگونه است که در طول چندین قرن، جامعه و مردم، عبید زاکانی می‌خوانند و لذت می‌برند؟ پس چرا در طی این چند قرن صدای جامعه و مردم و فرهنگ درنیامده که هیچ، هنوز عبید او را روی دست می‌برند؟ اینها استقبال از ایرج میرزا یا هزلیات ِ سعدی را را چگونه توضیح می‌دهند؟ چرا آثار ممنوع هدایت و چوبک و بسیاری دیگر از نویسندگان ِ ما هنوز به فراوانی خواننده دارد؟ کی، کجا و چگونه صدای جامعه، مردم، فرهنگ ِ ما بلند شده که عبید زاکانی، ایرج میراز یا میرزاده عشقی ممنوع؟</p> <p> </p> <p><strong>نورسیده‌هایی که برای شهرت و پول می‌نویسند</strong></p> <p> </p> <p>میان همین عده‌، دسته‌ی دیگری موجود است تازه از راه رسیده که سوراخ دعا را عوضی گرفته ‌است. ادبیات برای اینها چیزی نیست مگر مستمسکی برای رسیدن به شهرت یا پول (بیشتر). آنها می‌گویند، اگر بدون سانسور و یا به قول خودشان بدون رعایت خطوط قرمز بنویسند و منتشر کنند، داد مامان و خاله‌جان‌شان درمی‌آید. همان بهتر که اینها برای مامان‌شان بنویسند و برای نویسنده‌هایی که به مخاطب دیگری غیر از پدر و مادر می‌اندیشند، نسخه صادر نکنند. بگذریم ار این‌که اگر مامان‌های همین عده کتاب‌خوان بودند، استدلال فرزندان‌شان امروز چنین کودکانه نبود.</p> <p>گروه دیگر از مدافعین شرم‌زده‌ی سانسور حلقه‌ی گل به گردن سانسورچی‌ها می‌اندازند و سانسور را برای رشد ادبیات مفید می‌دانند. آنها مدعی‌اند، نویسنده برای گریز زیرکانه از سانسور ناگزیر به تخیل ورزیدن است. یعنی به نویسنده رهنمود می‌دهند، به جای به‌کار گرفتن تخیل در نوشتن ِداستان، آن را صرف شرکت در مسابقه‌ی کلاه‌گذاشتن، کلک زدن و خاک توی چشم پاشیدن کنند. چنین رهنمودی کمر به قتل تخیل بسته است.</p> <p> </p> <p><strong>محرومیت از ادبیات جهانی</strong></p> <p> </p> <p>علاوه براین‌ها سانسور خواننده‌ی فارسی زبان را از بخش بزرگی از ادبیات جهان محروم کرده است. مترجم ادبیات یا باید از پیش از قید ترجمه‌ی بسیاری از شاهکارهای ادبی جهان بگذرد، چون می‌داند، سانسور به کتاب مجوز نخواهد داد. وگرنه مجبور است، ترجمه‌ای مثله و سانسورشده از کتاب ارایه بدهد، ترجمه‌ای که از اثر در زیان اصلی کمتر نشانی دارد. یوکیو میشیمای ژاپنی، آلبرتو موراویای ایتالیایی، هنری میلر آمریکایی فقط مشتی است نمونه‌ی خروار. نمونه‌ی زبان‌زد و کاملا شناخته‌ شده‌اش آثار کوندرای چکی‌ست.</p> <p>بها دادن به علایق خصوصی و فردی منتقد برای مطرح شدن اثر</p> <p>نقد ادبی معمولاً نشریه‌های تخصصی ِ ادبی یا در صفحه‌های ویژهٔ ادبیات روزنامه‌ها و مجله‌ها منتشر می‌شود و یا در اینترنت. اما مگر امروزه روز چند مجله و نشریهٔ ادبی در ایران منتشر می‌شود؟ چند روزنامه‌ی معتبر انتشار می‌یابد؟ چند تا از وبلاگ‌ها و سایت‌هایی که کاری به جز پرداختن به نقد ادبی ندارند، اسیر فیلتر قدرت نیستند؟ آیا وقتی از ۱۷۸ کشور جهان، جمهوری اسلامی در رده‌ی ۱۷۵ آزادی مطبوعات قرار دارد، می‌توان از رشد ابیات خلاق و نقد آن سخن گفت؟ <br /> <br /> بی‌تردید داشتن یا یافتن رابطه یکی از پیش‌شرط‌های شناخته شدن در عرصه‌ی هنر و ادبیات است. اما این اثر است که باید رابطه را به وجود بیاورد و شکل بدهد و نه عکس آن. وقتی اصل بر ضابطه باشد، آن‌گاه رابطه به تنهایی تعیین‌کننده نخواهد بود. به عبارت دیگر رابطه‌ی بدون ضابطه ره به جایی نمی‌برد، مگر چند صباحی بر سر زبان‌ها افتادن و پس از آن سپرده شدن به بوته‌ی فراموشی. آنجا که رابط به ضابطه حاکم شود، میدان عرصه‌ی هنرنمایی‌های مشتی هنرمندنما خواهد شد و معیار نقد مثلاً غذای مورد علاقه‌ی منتقد و نه ضابطه‌های نقد ادبی. بها دادن به علایق خصوصی و فردی منتقد برای مطرح شدن اثر، عین بی‌اخلاقی است، رشوه دادن به منتقد است، حتی شده با غذا. منتقدی که با خوردن غذای موردعلاقه‌اش به کتابی بپردازد، شکم‌باره‌ای بیش نیست.<br /> </p>
ناصر غیاثی - همه‌ی اهل قلم و فرهنگ ایران به خوبی و روشنی می‌دانند، کمتر کتابی بدون حذف کلمه، جمله یا پاراگراف موفق به گرفتن مجوز نشر می‌شود. دیوارِ بلند ِ سانسور، جامعه را از ادبیات خلاق و پویا، از ادبیات ِ فارغ از بایدها و نبایدها محروم می‌کند و مانع پرواز تخیل نویسنده هنگام نوشتن می‌شود. از این‌رو نویسنده‌ی ایرانی ناگزیر از اعتراض پی‌گیرانه و بلاوقفه به وجود سانسور است.
آیا تن دادن به سانسور خطا نیست؟
اگر نویسنده هنگام خلق اثر و پیش از ارایه‌ی آن به دایره‌ی سانسور ارشاد اسلامی موارد ممنوع را لحاظ کرده و از نوشتن آنها احتراز کند، دست به خودسانسوری زده است. اگر چنین نکرده و بر آن باشد که حذف کلمه، جمله یا پاره‌ای از داستان توسط سانسور، اثر را دچار خسران نکرده و حذف آن به اثر لطمه نمی‌زند، آن‌گاه باید از او پرسید، چرا از ابتدا اثرش را با حذف آن موارد ننوشته است؟ بدیهی است که نویسنده در هر دو حال به نشر ِکتاب ِمثله شده‌اش رضایت داده است. آیا تن دادن به سانسور یعنی تابعیت محض از دستورات و فرامین ومعیارهای فرهنگی قدرت‌مدارن خطا نیست؟
وقتی «رویهمرفته» تداعی‌کننده‌ی هم‌آغوشی است
وقتی واژه‌ی «رویهمرفته» در ذهن ِبیمار مأمور سانسور ارشاد، «هم‌آغوشی» را تداعی می‌کند (البته چنین ذهنی برای «هم‌آغوشی» واژه‌های دیگری دارد) و باید با واژه‌ی دیگری جایگزین شود، وقتی واژه‌ی «رقص» «مورد» محسوب می‌شود و باید به «حرکات موزون» «اصلاح» شود، وقتی نمی‌توان در یک داستان از علاقه به سگ گفت، وقتی نویسنده پیش از آن‌که دست به قلم ببرد، بداند مجاز نیست در داستان‌اش هیچ اشاره‌ای به حرمان و سرکوب جنسی بکند، آن‌گاه باید پرسید، آیا می‌توان از زیر تیغ بُرنده‌ی سانسور حتی از نزدیکی در اتاق‌خواب رد شد؟ آیا وقتی نوشتن از مخدارت، از انواع و اقسام تابوها ممنوع است، می‌توان ادبیاتی تابوشکن ارایه داد؟ آیا می‌شود از زیر دست سانسوری که حتی از فرهنگ واژه‌ها هم نمی‌گذرد، ادبیاتی رد شود که خلاق، بکر و از همه مهم‌تر بی‌باک و عصیانگر است؟ آیا می‌شود از به بار نشستن خلاقیت، از پرواز بی‌مانع تخیل گفت؟ آیا در چنین فضایی نیست که کوتوله‌ها، غول‌نما می‌شوند و ادبیاتی اخته عرضه می‌شود؟ آیا می‌توان سانسوری که دم و دستگاه‌اش ناشر را احضار می‌کند و به اتهام ترویج فرهنگِ از نظر او منحط شرق و غرب، تو بخوان انتشار ترجمه‌هایی که خودش سانسور می‌کند، تهدید به لغو مجوز می‌کند، انتظار اجازه‌ی نشر آزاد اندیشه داشت؟
تحت چنین شرایطی است که برخی از نویسنده‌های ایرانی به درستی بر آن شدند، دیگر کتابی به ارشاد اسلامی ارایه ندهند و برخی دیگر به‌کل از انتشار به فارسی صرف نظر کنند و ترجیح بدهند ترجمه‌ی آثارشان به زبان‌های دیگر منتشر شود.
مدافعان شرم‌زده‌ی سانسور
عده‌ای، شاید چون جرأت نمی‌کنند به صراحت از موافقت‌شان با سانسور، بخوان تمکین در برابر ِ قاعده‌های نانوشته اما شناخته شده‌ی سانسور بگویند. آنها به استدلال‌هایی متوسل می‌شوند که پایشان چوبین است. این دسته غیرمستقیم می‌گوید، کمی سانسور بد نیست. به پدیدآورندگان ادبیات توصیه می‌کند، سخت‌گیر نباشید! ادعا می‌کنند، اگر سانسور هم نباشد عرف جامعه، فرهنگ آن یا مردم، اثر را نمی‌پذیرد و طرد می‌کند. می‌گویند، کتاب‌هایی وجود دارد که حتی اگر ارشاد هم به آنها مجوز چاپ بدهد در فرهنگ ما خوانده نمی‌شود، چرا که زمینه‌های فرهنگی برای پذیرش آنها موجود نیست. پس رهنمود می‌دهند، باید موانع عرفی و اخلاقی را رعایت کرده و حذف‌ها و اصلاحات ارشاد را پذیرفت.
اما تاریخ ادبیات ما خلاف چنین روشی را نشان می‌دهد. باید از این دسته پرسید، پس چرا و چگونه است که در طول چندین قرن، جامعه و مردم، عبید زاکانی می‌خوانند و لذت می‌برند؟ پس چرا در طی این چند قرن صدای جامعه و مردم و فرهنگ درنیامده که هیچ، هنوز عبید او را روی دست می‌برند؟ اینها استقبال از ایرج میرزا یا هزلیات ِ سعدی را را چگونه توضیح می‌دهند؟ چرا آثار ممنوع هدایت و چوبک و بسیاری دیگر از نویسندگان ِ ما هنوز به فراوانی خواننده دارد؟ کی، کجا و چگونه صدای جامعه، مردم، فرهنگ ِ ما بلند شده که عبید زاکانی، ایرج میراز یا میرزاده عشقی ممنوع؟
نورسیده‌هایی که برای شهرت و پول می‌نویسند
میان همین عده، دسته‌ی دیگری موجود است تازه از راه رسیده که سوراخ دعا را عوضی گرفته است. ادبیات برای اینها چیزی نیست مگر مستمسکی برای رسیدن به شهرت یا پول (بیشتر). آنها می‌گویند، اگر بدون سانسور و یا به قول خودشان بدون رعایت خطوط قرمز بنویسند و منتشر کنند، داد مامان و خاله‌جان‌شان درمی‌آید. همان بهتر که اینها برای مامان‌شان بنویسند و برای نویسنده‌هایی که به مخاطب دیگری غیر از پدر و مادر می‌اندیشند، نسخه صادر نکنند. بگذریم ار اینکه اگر مامان‌های همین عده کتاب‌خوان بودند، استدلال فرزندان‌شان امروز چنین کودکانه نبود.
گروه دیگر از مدافعین شرم‌زده‌ی سانسور حلقه‌ی گل به گردن سانسورچی‌ها می‌اندازند و سانسور را برای رشد ادبیات مفید می‌دانند. آنها مدعی‌اند، نویسنده برای گریز زیرکانه از سانسور ناگزیر به تخیل ورزیدن است. یعنی به نویسنده رهنمود می‌دهند، به جای به‌کار گرفتن تخیل در نوشتن ِداستان، آن را صرف شرکت در مسابقه‌ی کلاه‌گذاشتن، کلک زدن و خاک توی چشم پاشیدن کنند. چنین رهنمودی کمر به قتل تخیل بسته است.
محرومیت از ادبیات جهانی
علاوه براین‌ها سانسور خواننده‌ی فارسی زبان را از بخش بزرگی از ادبیات جهان محروم کرده است. مترجم ادبیات یا باید از پیش از قید ترجمه‌ی بسیاری از شاهکارهای ادبی جهان بگذرد، چون می‌داند، سانسور به کتاب مجوز نخواهد داد. وگرنه مجبور است، ترجمه‌ای مثله و سانسورشده از کتاب ارایه بدهد، ترجمه‌ای که از اثر در زیان اصلی کمتر نشانی دارد. یوکیو میشیمای ژاپنی، آلبرتو موراویای ایتالیایی، هنری میلر آمریکایی فقط مشتی است نمونه‌ی خروار. نمونه‌ی زبان‌زد و کاملا شناخته شده‌اش آثار کوندرای چکی‌ست.
بها دادن به علایق خصوصی و فردی منتقد برای مطرح شدن اثر
نقد ادبی معمولاً نشریه‌های تخصصی ِ ادبی یا در صفحه‌های ویژهٔ ادبیات روزنامه‌ها و مجله‌ها منتشر می‌شود و یا در اینترنت. اما مگر امروزه روز چند مجله و نشریهٔ ادبی در ایران منتشر می‌شود؟ چند روزنامه‌ی معتبر انتشار می‌یابد؟ چند تا از وبلاگ‌ها و سایت‌هایی که کاری به جز پرداختن به نقد ادبی ندارند، اسیر فیلتر قدرت نیستند؟ آیا وقتی از ۱۷۸ کشور جهان، جمهوری اسلامی در رده‌ی ۱۷۵ آزادی مطبوعات قرار دارد، می‌توان از رشد ابیات خلاق و نقد آن سخن گفت؟
بی‌تردید داشتن یا یافتن رابطه یکی از پیش‌شرط‌های شناخته شدن در عرصه‌ی هنر و ادبیات است. اما این اثر است که باید رابطه را به وجود بیاورد و شکل بدهد و نه عکس آن. وقتی اصل بر ضابطه باشد، آن‌گاه رابطه به تنهایی تعیین‌کننده نخواهد بود. به عبارت دیگر رابطه‌ی بدون ضابطه ره به جایی نمی‌برد، مگر چند صباحی بر سر زبان‌ها افتادن و پس از آن سپرده شدن به بوته‌ی فراموشی. آنجا که رابط به ضابطه حاکم شود، میدان عرصه‌ی هنرنمایی‌های مشتی هنرمندنما خواهد شد و معیار نقد مثلاً غذای مورد علاقه‌ی منتقد و نه ضابطه‌های نقد ادبی. بها دادن به علایق خصوصی و فردی منتقد برای مطرح شدن اثر، عین بی‌اخلاقی است، رشوه دادن به منتقد است، حتی شده با غذا. منتقدی که با خوردن غذای موردعلاقه‌اش به کتابی بپردازد، شکم‌باره‌ای بیش نیست.
نظرها
ناصر غیاثی
<p>مژگان خانم، از قرار آن قدر برآشفته شده اید که دقت کافی مبذول نکردید. گرچه توضیح واضحات است اما به ناچار جهت روشن شدن شما دوباره می گویم: یک) مبارزه با سانسور اصلا از طریق انتشار یا عدم کتاب نیست بل که اعتراض به سانسور است. اگر در جریان بحث های اخیر بودید، متوجه می شدید که هستند کسانی که می گویند، ادبیات باید پول ساز بشود، صنعتی بشود. وبعد کجای مقاله ی من "ناسزا و ناروا به اهل قلم است و تهديد نويسنده و شاعر و مترجم"؟ دو) لطفا اگر نقل قول می کنید، دقیق. من نوشته ام: «میان همین عده [مدافعان شرمزده ی سانسور]، دسته‌ی دیگری موجود است [که] ادبیات برای اینها چیزی نیست مگر مستمسکی برای رسیدن به شهرت یا پول.» و نه آن طور که شما می خواهید بنمایانید نويسندگان و شاعران و مترجمانی که در ايران کتاب منتشر می کنند.» نقل قول نصفه نیمه آن هم وقتی متن جلوی روی مان است؟ سه) باز هم من ننوشته ام: «در نهايت هر که کتابی منتشر کرد "شکم‌باره‌ای بیش نیست".» بل که نوشته ام: «منتقدی که با خوردن غذای موردعلاقه‌اش به کتابی بپردازد، شکم‌باره‌ای بیش نیست.» آخر روز روشن که نمی توانید نقل قول را طوری بچرخانید که دل تان می خواهد. انصاف هم خوب چیزی است. علاوه بر این معلوم است دورید از بحث های اخیر. برخی توصیه می کنند، وقت رونمایی کتاب، حواس مان باشد که زیتون مورد علاقه ی منتقد فراموش نشود. چهار) بله، من از حوزه ی هنری جایزه گرفته ام. کتمان نمی کنم. اما کجا این را "با افتخار" نوشته ام؟ این بار نقل تان اصلا منبع ندارد. با تمام این احوال، آن روز مردم را در خیابان به گلوله نمی بستند و زندان ها پر نبود. احمد غلامی تازه امروز آزاد شده. می بینید که اوضاع سه چهار سال پیش از اساس با امروز فرق می کند. قبول ندارید؟ با هم حرف بزنیم خانم مژگان، پرخاش نکنیم.</p>
کاربر مهمان
<p>چه نوشته ی بی مايه ای. سراسر توهين است، بدون تحليل وضعيت.</p>
کاربر مهمان
<p>امیدوار شدم! به سیاق سابق و به خصوص دفتر خاک، این پیام‌ها قابل انتشار نبود. خوشحالم که تحمل شنیدن صدای مخالف با ساختار مدیریت این سایت تازه بالا رفته. دستمریزاد</p>
سعید ب
<p>چرا مامان و خاله. میتونستی بگی عمو و دایی و بابا.<br /> مردسالاری شاخ و دم نداره. باید همه‌ی پرهاش رو دونه دونه کند.</p>
مژگان
<p>آقای ارجمند! قرار است ما عليه اعمال سانسور مبارزه کنيم و يا عليه نويسنده و مترجم که می نويسد و ترجمه می کند و حق اش است که نوشته هايش منتشر شود و به دست مخاطب برسد؟ در مثل مناقشه نيست اما وقتی جنبش زنان در ايران عليه ظلم و ستمی که بر زن روا می شود می خواهد مبارزه کند، نمی گويد تحت اين شرايط و اين قوانين ضد زن و قرون وسطا، هر که با مردی ازدواج کند برای دل مامانش ازدواج کرده و بايد طرد شود. بلکه مبازه می کنند، امضا جمع می کنند، تا آنجا که می توانند از هر طريقی صدايشان را به گوش مردم داخل و خارج می رسانند. در همين حال زندگی می کنند چون زندگی حق طبيعی هر انسان است و در عين حال در مقابل اين قوانين می ايستند.<br /> اما اين مطلب شما از اول تا آخرش ناسزا و ناروا به اهل قلم است و تهديد نويسنده و شاعر و مترجم که اگر در ايران کتاب منتشر کنی چه و چه هستی و کارت "مستمسکی برای رسیدن به شهرت یا پول " است و در نهايت هر که کتابی منتشر کرد "شکم‌باره‌ای بیش نیست".<br /> اين سانسور که از ديروز امروز نيامده، سی سال است که وجود دارد و اهل قلم دارند به رغم سانسور و اختناق می نويسند و منتشر می کنند. مگر شما خودتان تا ديروز نمی نوشتيد و در زندگينامه تان با افتخار ننوشتيد که "برنده جایزه اول داستان نخستین دوره کتاب سال طنز حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی شديد"؟ جايزه طنز از يکی از نهادهای همين حکومت گرفتيد! آن هم نهادی مثل حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی که اگر خبر نداريد بدانيد که بيشتر سانسورچی های ارشاد از همين نهادی هستند که به شما جايزه داد. اما ظاهراً شعار شما اين است: دیگی که برای من نجوشد، سر سگ در آن بجوشد!</p>
کاربر مهمان
<p>وقتی به نویسنده‌ای که خط قرمز اجتماعی‌اش(عقاید مذهبی مردم و تابوهای جنسی) را محترم می‌داند انگ می‌ز‌نید که برای پول می‌نویسد و شهرت، همان چیزی را نقض می‌کنید که خود مدافعش هستید. شما بنشین همان نوشته‌های تاکسی را جمع کن و تاکسی نوشته‌های جنجالی و روشن‌گر و فرهیخته و ضد سانسورت را برای مادر کتاب‌خوانت و درج در شاهکارهای جهان بنویس بگذار این بیچاره‌ها برای همان مادرشان بنویسند. این چه ادبیاتی‌ست که کار را به متلک پرانی به خواهر و مادر می‌کشانید؟ کسی برای کسی نسخه نپیچید که شما حنجره می‌درانی. سوراخ دعا را شما و چند نویسنده‌ سرمایه‌باخته و ناموفقی که در همین فرنگ می‌نویسید گم کرده‌اید که نویسنده را با پارتیزان و جنگ‌جو یا به قول رفیقت سامورایی اشتباه گرفته‌اید. غیاثی عزیز! یادت هست به همانی که صدای شما و فحاشی رفیقت را درآورده یک سال پیش لینک دادی «این هم اولین داستان جنبش سبز»؟ آن موقع هم این بچه‌ها برای پول می‌نوشتند؟ این فضا به اندازه‌ کافی آلوده است. بیش از این سم نپراکنید.</p>