ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

با گام‌های همیشه بیا

<p>&nbsp;موریس بلانشو و پرهام شهرجردی-</p> <p><em>برای او که به او می&zwnj;گویم او/<br /> برای او که به من می&zwnj;گوید او/</em></p> <p>&nbsp;این&zwnj;جا، آخرین سطرهای &laquo;حکمِ مرگ&raquo; یا &laquo;ایستِ مرگ&raquo; موریس بلانشو را بازنویسی &ndash; این زبانی &ndash; می&zwnj;کنم. چرا؟ چون این &laquo;او&raquo; را دوست می&zwnj;دارم. این سوم شخصِ نامشخص. این نامعینِِ تعریف گریز. این راز و این باز را که هم&zwnj;ضمیر با او، چیزی از اوست و شاید، خودِ اوست. شاید. بی جهت نیست که سطرهای پیشین را به قرینه&zwnj;ی او حذف کرده&zwnj;ام تا هر تاویل و برداشت را &ndash; تا جای ممکن، تا جای ناممکن حتا &ndash; از این&zwnj;جا به بعد ملغی کرده باشم. این سطرها را با &laquo;جنون روز&raquo; &ndash; قصه&zwnj;ای که قصه را زیر سوآل می&zwnj;برد &ndash; هم&zwnj;صدا کنید.</p> <!--break--> <p dir="rtl" style="text-align: right; line-height: 11.65pt; margin: 0cm 0cm 0pt; unicode-bidi: embed; direction: rtl"><span dir="ltr" lang="FR" style="font-family: &quot;Tahoma&quot;,&quot;sans-serif&quot;; color: black; font-size: 6.5pt">*<o:p></o:p></span></p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> نوشتن هم&zwnj;گام با او که به هر آمدن گام تازه&zwnj;ای می&zwnj;دهد: جلوتر از هر نوشت گام برداشتن.</p> <p>&nbsp;</p> <p dir="rtl" style="text-align: right; line-height: 11.65pt; margin: 0cm 0cm 0pt; unicode-bidi: embed; direction: rtl"><span dir="ltr" lang="FR" style="font-family: &quot;Tahoma&quot;,&quot;sans-serif&quot;; color: black; font-size: 6.5pt">*<o:p></o:p></span></p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> دریدا در &laquo;حوالی&raquo; یادآوری می&zwnj;کند که منِ این&zwnj;جا نمی&zwnj;گوید&laquo; بیا&raquo;. بل&zwnj;که &laquo;تا ابد به او می&zwnj;گوید: بیا&raquo;. انگار چیزی از &laquo;بازگشتِ ابدی&raquo; درین&zwnj;جا جاری&zwnj;ست: تا به ابد آری گفتن به هر&zwnj;آن&zwnj;چه که بود، بود را هست خواستن، همیشه خواستن و همه را بازخواستنِ، حتا آن بدبختی&zwnj;ی بی حد و حصر. آری گفتن، آری، به این تکرار شادان: تا ابد به او می&zwnj;گویم: بیا!</p> <p>&nbsp;</p> <p dir="rtl" style="text-align: right; line-height: 11.65pt; margin: 0cm 0cm 0pt; unicode-bidi: embed; direction: rtl"><span dir="ltr" lang="FR" style="font-family: &quot;Tahoma&quot;,&quot;sans-serif&quot;; color: black; font-size: 6.5pt">*<o:p></o:p></span></p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>دست آخر این که او همیشه در حد و اندازه&zwnj;ی من بود، او را دوست داشتم و تنها او را دوست داشتم، هرچه پیش آمد، خواستِ خودِ من بود، تنها به (برای) او چشم داشتم، هر جا که بود، هرجا که بودم، در غیاب، در بدبختی، در تقدیر چیزهای مُرده، در ضرورت چیزهای زنده ، در خسته&zwnj;گی&zwnj;ی کار، درچهره&zwnj;هایی که زاده&zwnj;ی کنجکاوی&zwnj;ام بود، در حرف&zwnj;های کاذب&zwnj;ام، در سوگندهای دروغ&zwnj;گویم، در سکوت و در شب، تمامِ قدرت&zwnj;ام را به او دادم و او تمامِ قدرت&zwnj;اش را به من داد، طوری که این قدرتِ عظیم، ناتوان از ویران شدن، ما را وقفِ یک بدبختی&zwnj;ی بی حد و حصر می&zwnj;کند، اما اگر این&zwnj;گونه است، این بدبختی را به جان می&zwnj;پذیرم و از آن لذتی بی حد و حصر می&zwnj;برم، و تا ابد به او می&zwnj;گویم: &laquo;بیا&raquo;، و او تا به ابد آن&zwnj;جاست.</strong></p>

 موریس بلانشو و پرهام شهرجردی-

برای او که به او می‌گویم او/
برای او که به من می‌گوید او/

 این‌جا، آخرین سطرهای «حکمِ مرگ» یا «ایستِ مرگ» موریس بلانشو را بازنویسی – این زبانی – می‌کنم. چرا؟ چون این «او» را دوست می‌دارم. این سوم شخصِ نامشخص. این نامعینِِ تعریف گریز. این راز و این باز را که هم‌ضمیر با او، چیزی از اوست و شاید، خودِ اوست. شاید. بی جهت نیست که سطرهای پیشین را به قرینه‌ی او حذف کرده‌ام تا هر تاویل و برداشت را – تا جای ممکن، تا جای ناممکن حتا – از این‌جا به بعد ملغی کرده باشم. این سطرها را با «جنون روز» – قصه‌ای که قصه را زیر سوآل می‌برد – هم‌صدا کنید.

*

نوشتن هم‌گام با او که به هر آمدن گام تازه‌ای می‌دهد: جلوتر از هر نوشت گام برداشتن.

*

دریدا در «حوالی» یادآوری می‌کند که منِ این‌جا نمی‌گوید« بیا». بل‌که «تا ابد به او می‌گوید: بیا». انگار چیزی از «بازگشتِ ابدی» درین‌جا جاری‌ست: تا به ابد آری گفتن به هر‌آن‌چه که بود، بود را هست خواستن، همیشه خواستن و همه را بازخواستنِ، حتا آن بدبختی‌ی بی حد و حصر. آری گفتن، آری، به این تکرار شادان: تا ابد به او می‌گویم: بیا!

*

دست آخر این که او همیشه در حد و اندازه‌ی من بود، او را دوست داشتم و تنها او را دوست داشتم، هرچه پیش آمد، خواستِ خودِ من بود، تنها به (برای) او چشم داشتم، هر جا که بود، هرجا که بودم، در غیاب، در بدبختی، در تقدیر چیزهای مُرده، در ضرورت چیزهای زنده ، در خسته‌گی‌ی کار، درچهره‌هایی که زاده‌ی کنجکاوی‌ام بود، در حرف‌های کاذب‌ام، در سوگندهای دروغ‌گویم، در سکوت و در شب، تمامِ قدرت‌ام را به او دادم و او تمامِ قدرت‌اش را به من داد، طوری که این قدرتِ عظیم، ناتوان از ویران شدن، ما را وقفِ یک بدبختی‌ی بی حد و حصر می‌کند، اما اگر این‌گونه است، این بدبختی را به جان می‌پذیرم و از آن لذتی بی حد و حصر می‌برم، و تا ابد به او می‌گویم: «بیا»، و او تا به ابد آن‌جاست.

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

نظری وجود ندارد.