خودارضایی آیا گناه بزرگیست؟
<p>شهرنوش پارسی‌پور- دوست ناشناس زندان در پیشنهاد گفت‌وگو درباره‌ی «من درون» شرکت کرده که در زیر نامه‌اش را می خوانید.او انسان بسیار دلیری‌ست و توان آن را دارد که خود را به نقد بکشد. پیش از این نوشته بود که در زندان به یک زندانی دیگر دل بسته بوده، بی آن که همجنس‌گرا باشد. اکنون به مسئله‌ی مهم دیگری اشاره می‌کند. باهم نامه‌اش را می‌خوانیم:</p> <!--break--> <p><a href="http://www.zamahang.com/podcast/2010/20110212_Shahrnush_Gozaareshe_Zendegie_Maa_No_6.mp3" target="_blank" rel="noopener"><img height="31" width="273" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/musicicon.jpg" alt="" /></a><br /> «سلام ناشناسی از بند هشت</p> <p><br /> کمی خجالت می‌کشم درباره‌ی خودم بنویسم. صادقانه نگاه کردن به اون من درونی گاهی دردآوره چون با همه‌ی آرمان‌هایی که ممکنه یک آدم داشته باشه در تناقضه. شما منو حتماً یادتون نمی‌آد چون یه آدم کاملاً معمولی بدون هیچ نشانه‌ی خاصی در خانواده و بدون هیچ علامتی که باعث جذب دیگران بشه در یک جمع اصلاً به چشم نمی‌آد. یک دختر مبهوت و کمی مالیخولیایی که بخشی از واقعیات بیرون آن‌چنان با تصورات درونش آمیخته می‌شد که تفکیک آن‌چه در رویا اتفاق افتاده با آن‌چه که در واقعیت بود رو مشکل می‌کرد. الان سنی از من گذشته و همچنان آویزون این اندیشه‌های عجیب هستم. البته هیچ‌وقت اطرافیانم متوجه این موضوع نشدند چون من آن‌چنان این دو شخصیت رو شکل دادم که کارکرد هرکدوم از اونها کاملاً مشخص شده. وقتی در انفرادی بودم (حدود پنج‌ماه) یاد گرفتم که چطور با تنم بازی کنم. وقتی روی تنم دست می‌کشیدم احساس امنیت می‌کردم. من بودم و کسی که داشت منو نوازش می‌کرد. داشت منو از وحشت تنهایی نجات می‌داد.</p> <p> </p> <p>پنج‌ماه بدون ملاقات، بدون بازجویی، بدون کتاب، بدون حرف زدن. روزی تقریباً ۱7 ساعت در سلولم راه می‌رفتم. طوری که پاشنه‌های پام در تماس با موکتی که کف سلول انداخته بودند ساییده شده بود. پنج‌ماه سهم من از آسمان تنها چند خط موازی بود که میله‌های زندان ایجاد می‌کردند. در این خطوط موازی آفتاب طلوع می‌کرد و بعد در بین همین خطوط موازی غروب می‌کرد. روزهای اول که در اواخر اولین ماه تابستون بود خبری از ابرها نبود و با اومدن پاییز ابرها هم آمدند خوشحال شدم چون در این قاب موازی داشت اتفاق دیگه‌ای برخلاف روزهای قبل می‌افتاد. گاهی دراز می‌کشیدم کف سلول و سعی می‌کردم که تنم رو مهمان دست‌هام بکنم.</p> <p> </p> <p>حس خوبی بود. هم حس جنسی بود و هم احساس امنیت. یاد سال قبل که دیوانه‌وار عاشق اون دختر بودم می‌افتادم و می‌گذاشتم که تخیلم منو در بین دست‌های اون حس کنه. می‌دونید هیچ‌وقت نفهیمدم چرا هیچ خاطره‌ای در ذهن من از خوابیدن روی پاهای مادرم نمونده بود. امشب حالم خوب نیست برای همین نمی‌تونم فکرم رو متمرکز کنم. براتون بیشتر می‌نویسم. من بالاخره یک‌روز باید با خود خودم روبه‌رو بشم. می‌دونم که من نباید این قدر وحشت کنم. می‌دونم که حالا برای جبران گذشته خیلی دیر شده. می‌دونم که بالاخره باید یک‌روز از این دوگانگی خلاص بشم، اما حالا ممکن نیست. این بغض لعنتی اجازه نمی‌ده که منطقی برای شما بنویسم. می‌ترسم به هذیان‌گویی بیفتم و وقت گرانبهای شمارو بگیرم.»</p> <p><br /> <strong>ارسال شده توسط کاربر مهمان در تاریخ چهارشنبه ۱3 بهمن‌ماه ۱389</strong></p> <p><br /> دوست ناشناس، کاش نام شما را می‌دانستم. از سر کنجکاوی نمی‌گویم، بلکه تنها دوست دارم شما را به نامی بنامم. وسوسه می‌شوم شما را «لیلا» خطاب کنم، چون احساس می‌کنم از جنم «حوا» نیستید. لابد می‌دانید که همسر نخست آدم، لیلا نام داشته. برای آشنایی با اسطوره‌ی لیلا به اینترنت مراجعه کنید. تنها این ویژگی را از لیلا برای‌تان می‌گویم. او به میل خودش از بهشت خارج شده. ویژگی دیگر او این است که جاودانه شده، چون به فرمان خدا گردن نهاده و به آدم دل نداده؛ و بالاخره ویژگی سوم او این است که به دلیل آزادگی به سادگی بدنام شده و یک وجه «بد» برای او قایل شده‌اند. به‌هرحال اگر اجازه بدهید شما را لیلا خواهم نامید که از تکرار عنوان «دوست ناشناس» بیرون بیاییم.</p> <p><br /> به راستی آیا می‌دانی برحسب آماری که سازمان ملل به دست می‌دهد صد در صد مردان و 99 درصد زنان حداقل یک‌بار در زندگی خودارضایی کرده‌اند؟ بله درست است. هنگامی که مردم می‌خوانند که شما خودارضایی کرده‌اید ممکن است نیشخند بزنند، اما واقعیت این است که این کاری است که خودشان هم انجام داده‌اند. البته می‌دانیم که مذاهب این کار را سرزنش می‌کنند، اما در اساطیر مصر می‌خوانیم که خدای نخستین جهان را در آن خودارضایی به‌وجود آورده است، اما شک نیست که ما اگر بفهمیم دیگری خودارضایی ما را دیده است به راستی رنج می‌بریم. انسان‌ها به‌طور معمول در تنهایی خودارضایی می‌کنند و دوست ندارند شاهدی داشته باشند؛ و بسا که دلیل اصلی خودارضایی نیز تنهایی باشد.</p> <p><br /> نوشته بودی در پنج ماهی که در انفرادی بودی با تن خود آشنا شدی. این کاری بوده که در شما احساس امنیت ایجاد می‌کرده. خیلی روشن است که وقتی انسان بسیار تنها باشد به خود پناه می‌برد. این حالت در میان زنان جامعه‌هایی که از رفتار جنسی نهی شده‌اند به شدت گسترده است. در برخی از این جوامع زنان را بی‌رحمانه ختنه می‌کنند و با بریدن غده‌ی کلیتوریس حس جنسی را در آنها می‌کشند. من نه برای زنان این جوامع، بلکه برای خود این جوامع متاسفم. زنان این جوامع بدون احساس جنسی زندگی می‌کنند، اما پسرانی بار می‌آورند که فقط به این درد می‌خورند که در قهوه‌خانه‌ها بنشینند و تسبیح بیندازند. این پسران فاقد فضیلت اندیشیدن هستند و به طریق اولی محال است کشف و ابداعی کنند. شاید البته گاهی بتوانند بجنگند تا مالی را به غنیمت ببرند. این آقایان در برد جهانی فقط در حدود «هیچی» معنا دارند. فراموش نکن که «سوفیا»، که واژه‌ی فلسفه از آن جدا شده یک بانوخداست و نه یک خدا.</p> <p><br /> از بحث منحرف شدم. می‌دانی احساس من این است: هنگامی که فرد خودارضایی می‌کند دچار شخصیت مضاعف می‌شود. روشن است که در خودارضایی شخص دوگانه عمل می‌کند و هیچ بعید نیست که دچار تفکیک شخصیت بشود. البته منظورم این است که اگر این کار به‌طور مداوم انجام شود ممکن است چنین حاصلی داشته باشد. احساس من این است که اگر به جست‌وجوی جفت برویم به زحمتش می‌ارزد. این از مقوله‌ی اعمالی است که به‌طور طبیعی به دو انسان نیاز دارد. از اسماعیل خویی یک‌بار شنیدم که می‌گفت: واقعاً نمی‌داند چه اختراعی بکند که جای ازدواج را بگیرد. باز احساس من این است که خودارضایی در نوجوانی و جوانی خطرناک‌تر از سنین پیری‌ست. انسان جوان به دلیل چالشی که در جامعه دارد اگر خیلی تنها باشد ممکن است به راستی در معرض خطرات متعددی قرار بگیرد. بسیار ممکن است که در تفکیک شخصیتی که رخ می‌دهد وجهی خطرناک بارز شود، اما عزیزم باور کن اگر زندانیان بندهای عمومی جمهوری اسلامی توان خودارضایی داشتند بسیار ممکن بود کمتر یکدیگر را بیازارند.</p> <p> </p> <p>تشنگی جنسی اگر منجر به حالتی از حالت‌های ارضا نشود بسیار حالت خطرناکی است.<br /> البته اما حرف شما چیز دیگری بود. حدیث تنهایی بود و نیاز به امنیت. حالا یک مسئله‌ی ظاهراً بی‌ربط به این بحث: نظامی گنجوی در مخزن‌الاسرار می‌فرماید دنیا یک «زن بیوه» است. به راستی نگاهی به دور و بر خود کنید. جز «زنانگی» چیزی نمی‌یابید. آسمان به مثابه زهدان بسیار و بی نهایت بزرگی است که تمامیت کهکشان‌ها را در خود جای داده است. اگر به عنوان زن بسیار تنها هستیم چرا خود را با این من بسیار بزرگ هم هویت نکنیم؟ آن وقت همه‌کس و همه‌چیز در درون ما عملکرد و کارکرد دارد. به راستی در چنین حالتی دیگر هرگز تنها نخواهیم بود. فروغ فرخزاد به این حالت رسیده است. می‌فرماید که می‌خواهد به خوشه‌های گندم شیر بدهد.</p> <p><br /> و حالا یک اخطار: حافظ می‌فرماید: این عجوزه عروس هزار داماد است. <br /> حالا بگو چگونه می‌توان در مقام زن با عالم هم هویت بود و نلغزید؟<br /> و یک اخطار دیگر: یک‌روز آخوندکی که در زندان از طریق سیماوا (تلویزیون)ی مدار بسته، علوم قدیمه تدریس می‌کرد گفت: «دنیا صیغه‌ی "مونث" دنی، به معنای پست، پایین و فروافتاده است.»<br /> حواست باشد که اگر به اندازه‌ی بی‌نهایتی بتوانی اوج بگیری باز یارو راهی پیدا می‌کند که تحقیرت کند.<br /> گفتمان «من درون» را هنوز باز نکرده‌ایم. به امید آینده.</p> <p> </p> <p><strong>سرگذشت، مسائل و داستان‌های زندگی خود را به ایمیل خانم شهرنوش پارسی‌پور ارسال کنید:</strong><br /> shahrnush.parsipur@googlemail.com</p>
شهرنوش پارسی‌پور- دوست ناشناس زندان در پیشنهاد گفت‌وگو درباره‌ی «من درون» شرکت کرده که در زیر نامه‌اش را می خوانید.او انسان بسیار دلیری‌ست و توان آن را دارد که خود را به نقد بکشد. پیش از این نوشته بود که در زندان به یک زندانی دیگر دل بسته بوده، بی آن که همجنس‌گرا باشد. اکنون به مسئله‌ی مهم دیگری اشاره می‌کند. باهم نامه‌اش را می‌خوانیم:
کمی خجالت می‌کشم درباره‌ی خودم بنویسم. صادقانه نگاه کردن به اون من درونی گاهی دردآوره چون با همه‌ی آرمان‌هایی که ممکنه یک آدم داشته باشه در تناقضه. شما منو حتماً یادتون نمی‌آد چون یه آدم کاملاً معمولی بدون هیچ نشانه‌ی خاصی در خانواده و بدون هیچ علامتی که باعث جذب دیگران بشه در یک جمع اصلاً به چشم نمی‌آد. یک دختر مبهوت و کمی مالیخولیایی که بخشی از واقعیات بیرون آن‌چنان با تصورات درونش آمیخته می‌شد که تفکیک آن‌چه در رویا اتفاق افتاده با آن‌چه که در واقعیت بود رو مشکل می‌کرد. الان سنی از من گذشته و همچنان آویزون این اندیشه‌های عجیب هستم. البته هیچ‌وقت اطرافیانم متوجه این موضوع نشدند چون من آن‌چنان این دو شخصیت رو شکل دادم که کارکرد هرکدوم از اونها کاملاً مشخص شده. وقتی در انفرادی بودم (حدود پنج‌ماه) یاد گرفتم که چطور با تنم بازی کنم. وقتی روی تنم دست می‌کشیدم احساس امنیت می‌کردم. من بودم و کسی که داشت منو نوازش می‌کرد. داشت منو از وحشت تنهایی نجات می‌داد.
پنج‌ماه بدون ملاقات، بدون بازجویی، بدون کتاب، بدون حرف زدن. روزی تقریباً ۱7 ساعت در سلولم راه می‌رفتم. طوری که پاشنه‌های پام در تماس با موکتی که کف سلول انداخته بودند ساییده شده بود. پنج‌ماه سهم من از آسمان تنها چند خط موازی بود که میله‌های زندان ایجاد می‌کردند. در این خطوط موازی آفتاب طلوع می‌کرد و بعد در بین همین خطوط موازی غروب می‌کرد. روزهای اول که در اواخر اولین ماه تابستون بود خبری از ابرها نبود و با اومدن پاییز ابرها هم آمدند خوشحال شدم چون در این قاب موازی داشت اتفاق دیگه‌ای برخلاف روزهای قبل می‌افتاد. گاهی دراز می‌کشیدم کف سلول و سعی می‌کردم که تنم رو مهمان دست‌هام بکنم.
حس خوبی بود. هم حس جنسی بود و هم احساس امنیت. یاد سال قبل که دیوانه‌وار عاشق اون دختر بودم می‌افتادم و می‌گذاشتم که تخیلم منو در بین دست‌های اون حس کنه. می‌دونید هیچ‌وقت نفهیمدم چرا هیچ خاطره‌ای در ذهن من از خوابیدن روی پاهای مادرم نمونده بود. امشب حالم خوب نیست برای همین نمی‌تونم فکرم رو متمرکز کنم. براتون بیشتر می‌نویسم. من بالاخره یک‌روز باید با خود خودم روبه‌رو بشم. می‌دونم که من نباید این قدر وحشت کنم. می‌دونم که حالا برای جبران گذشته خیلی دیر شده. می‌دونم که بالاخره باید یک‌روز از این دوگانگی خلاص بشم، اما حالا ممکن نیست. این بغض لعنتی اجازه نمی‌ده که منطقی برای شما بنویسم. می‌ترسم به هذیان‌گویی بیفتم و وقت گرانبهای شمارو بگیرم.»
ارسال شده توسط کاربر مهمان در تاریخ چهارشنبه ۱3 بهمن‌ماه ۱389
دوست ناشناس، کاش نام شما را می‌دانستم. از سر کنجکاوی نمی‌گویم، بلکه تنها دوست دارم شما را به نامی بنامم. وسوسه می‌شوم شما را «لیلا» خطاب کنم، چون احساس می‌کنم از جنم «حوا» نیستید. لابد می‌دانید که همسر نخست آدم، لیلا نام داشته. برای آشنایی با اسطوره‌ی لیلا به اینترنت مراجعه کنید. تنها این ویژگی را از لیلا برای‌تان می‌گویم. او به میل خودش از بهشت خارج شده. ویژگی دیگر او این است که جاودانه شده، چون به فرمان خدا گردن نهاده و به آدم دل نداده؛ و بالاخره ویژگی سوم او این است که به دلیل آزادگی به سادگی بدنام شده و یک وجه «بد» برای او قایل شده‌اند. به‌هرحال اگر اجازه بدهید شما را لیلا خواهم نامید که از تکرار عنوان «دوست ناشناس» بیرون بیاییم.
به راستی آیا می‌دانی برحسب آماری که سازمان ملل به دست می‌دهد صد در صد مردان و 99 درصد زنان حداقل یک‌بار در زندگی خودارضایی کرده‌اند؟ بله درست است. هنگامی که مردم می‌خوانند که شما خودارضایی کرده‌اید ممکن است نیشخند بزنند، اما واقعیت این است که این کاری است که خودشان هم انجام داده‌اند. البته می‌دانیم که مذاهب این کار را سرزنش می‌کنند، اما در اساطیر مصر می‌خوانیم که خدای نخستین جهان را در آن خودارضایی به‌وجود آورده است، اما شک نیست که ما اگر بفهمیم دیگری خودارضایی ما را دیده است به راستی رنج می‌بریم. انسان‌ها به‌طور معمول در تنهایی خودارضایی می‌کنند و دوست ندارند شاهدی داشته باشند؛ و بسا که دلیل اصلی خودارضایی نیز تنهایی باشد.
نوشته بودی در پنج ماهی که در انفرادی بودی با تن خود آشنا شدی. این کاری بوده که در شما احساس امنیت ایجاد می‌کرده. خیلی روشن است که وقتی انسان بسیار تنها باشد به خود پناه می‌برد. این حالت در میان زنان جامعه‌هایی که از رفتار جنسی نهی شده‌اند به شدت گسترده است. در برخی از این جوامع زنان را بی‌رحمانه ختنه می‌کنند و با بریدن غده‌ی کلیتوریس حس جنسی را در آنها می‌کشند. من نه برای زنان این جوامع، بلکه برای خود این جوامع متاسفم. زنان این جوامع بدون احساس جنسی زندگی می‌کنند، اما پسرانی بار می‌آورند که فقط به این درد می‌خورند که در قهوه‌خانه‌ها بنشینند و تسبیح بیندازند. این پسران فاقد فضیلت اندیشیدن هستند و به طریق اولی محال است کشف و ابداعی کنند. شاید البته گاهی بتوانند بجنگند تا مالی را به غنیمت ببرند. این آقایان در برد جهانی فقط در حدود «هیچی» معنا دارند. فراموش نکن که «سوفیا»، که واژه‌ی فلسفه از آن جدا شده یک بانوخداست و نه یک خدا.
از بحث منحرف شدم. می‌دانی احساس من این است: هنگامی که فرد خودارضایی می‌کند دچار شخصیت مضاعف می‌شود. روشن است که در خودارضایی شخص دوگانه عمل می‌کند و هیچ بعید نیست که دچار تفکیک شخصیت بشود. البته منظورم این است که اگر این کار به‌طور مداوم انجام شود ممکن است چنین حاصلی داشته باشد. احساس من این است که اگر به جست‌وجوی جفت برویم به زحمتش می‌ارزد. این از مقوله‌ی اعمالی است که به‌طور طبیعی به دو انسان نیاز دارد. از اسماعیل خویی یک‌بار شنیدم که می‌گفت: واقعاً نمی‌داند چه اختراعی بکند که جای ازدواج را بگیرد. باز احساس من این است که خودارضایی در نوجوانی و جوانی خطرناک‌تر از سنین پیری‌ست. انسان جوان به دلیل چالشی که در جامعه دارد اگر خیلی تنها باشد ممکن است به راستی در معرض خطرات متعددی قرار بگیرد. بسیار ممکن است که در تفکیک شخصیتی که رخ می‌دهد وجهی خطرناک بارز شود، اما عزیزم باور کن اگر زندانیان بندهای عمومی جمهوری اسلامی توان خودارضایی داشتند بسیار ممکن بود کمتر یکدیگر را بیازارند.
تشنگی جنسی اگر منجر به حالتی از حالت‌های ارضا نشود بسیار حالت خطرناکی است.
البته اما حرف شما چیز دیگری بود. حدیث تنهایی بود و نیاز به امنیت. حالا یک مسئله‌ی ظاهراً بی‌ربط به این بحث: نظامی گنجوی در مخزن‌الاسرار می‌فرماید دنیا یک «زن بیوه» است. به راستی نگاهی به دور و بر خود کنید. جز «زنانگی» چیزی نمی‌یابید. آسمان به مثابه زهدان بسیار و بی نهایت بزرگی است که تمامیت کهکشان‌ها را در خود جای داده است. اگر به عنوان زن بسیار تنها هستیم چرا خود را با این من بسیار بزرگ هم هویت نکنیم؟ آن وقت همه‌کس و همه‌چیز در درون ما عملکرد و کارکرد دارد. به راستی در چنین حالتی دیگر هرگز تنها نخواهیم بود. فروغ فرخزاد به این حالت رسیده است. می‌فرماید که می‌خواهد به خوشه‌های گندم شیر بدهد.
و حالا یک اخطار: حافظ می‌فرماید: این عجوزه عروس هزار داماد است.
حالا بگو چگونه می‌توان در مقام زن با عالم هم هویت بود و نلغزید؟
و یک اخطار دیگر: یک‌روز آخوندکی که در زندان از طریق سیماوا (تلویزیون)ی مدار بسته، علوم قدیمه تدریس می‌کرد گفت: «دنیا صیغه‌ی "مونث" دنی، به معنای پست، پایین و فروافتاده است.»
حواست باشد که اگر به اندازه‌ی بی‌نهایتی بتوانی اوج بگیری باز یارو راهی پیدا می‌کند که تحقیرت کند.
گفتمان «من درون» را هنوز باز نکرده‌ایم. به امید آینده.
سرگذشت، مسائل و داستان‌های زندگی خود را به ایمیل خانم شهرنوش پارسی‌پور ارسال کنید:
shahrnush.parsipur@googlemail.com
نظرها
آذر
<p>معتاد شنیدن صدای شما شده ام.ولی راستش از این موضوع زیاد خوشم نمیاید.مثل این میماند که در مورد ادرار کردن یا حتی مدفوع کردن صحبت بشود .طبق نظرات فروید بچه ها از این کار لذت میبرند و احتمالا بزرگتر ها هم همینطور .خوب چرا در باره این موضوع صحبت نکنیم؟!!!راستش زیاد جالب نیست که در مورد این مسائل اینهمه حرف زده شود.گرچه شاید این فقط نظر من باشد .</p>
کاوه
<p>بسیاری افراد که فتیش های مختلف دارند تنها با اینکار است ازمیل جنسی لذت وافی میبرند .</p>