ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

آیت‌الله خامنه‌ای و رفیق فداکارش

<p>آمدن مجدد آیت&zwnj;الله مهدوی کنی به میدان سیاسی جمهوری اسلامی، فرصتی را فراهم کرده تا ضمن بررسی شرایطی که منجر به بازگشت او به سمت دولت شد، کا&zwnj;شناسان به بررسی گذشتهٔ سیاسی او هم بپردازند، اما در بررسی کارنامهٔ آیت&zwnj;الله مهدوی کنی، کمتر به دوران نخست&zwnj;وزیری وی پرداخته می&zwnj;شود. حتی رسانه&zwnj;های رسمی جمهوری اسلامی نیز که هیچ رویدادی را هرچند کوچک برای پرداختن به تاریخ حکومت خود از کف نمی&zwnj;دهند، کمتر به آن پرداخته&zwnj;اند.</p> <!--break--> <p><br /> این&zwnj;همه هم برای آن نیست که آن دوران، کوتاه&zwnj;مدت بوده است. در تقویم جمهوری اسلامی، رویدادهای یک&zwnj;روزه هم اگر در راستای منافع باشند، گم نمی&zwnj;شوند. واقعیت این است که در دل حذف یا کناره&zwnj;گیری مهدوی کنی از نخست&zwnj;وزیری در سال ۱۳۶۰، یک نوع فداکاری صنفی- سیاسی نهفته است. او &laquo;برای باز بودن دست آقای خامنه&zwnj;ای&raquo;، رئیس&zwnj;جمهور تازه به قدرت رسیدهٔ ایران، از مقام نخست&zwnj;وزیری استعفا داد و این فداکاری، برای جامعهٔ روحانیون ایران بسیار ارزنده بود. آن&zwnj;ها پس از دو سال تلاش توانسته&zwnj; بودند نماینده&zwnj;ای از طیف خود را به سمت ریاست جمهوری برسانند؛ رویدادی که تا پیش از آن، رهبر جمهوری اسلامی مانع آن بود.</p> <p><br /> تلاش آن&zwnj;ها برای قانع کردن آیت&zwnj;الله خمینی پیش از ریاست جمهوری ابوالحسن بنی&zwnj;صدر به جایی نرسیده بود. در پی عزل او هم باز نتوانسته بودند نظر او را برای نامزد نشدن روحانیون تغییر بدهند. آن&zwnj;ها البته ضمن آن&zwnj;که از تلاش&zwnj;های خود در این زمینه دست برنداشتند، از پرداختن به تلاش برای کسب سایر مجاری قدرت باز نماندند. تنها طی دوسال پس از انقلاب، ریاست دو قوهٔ مقننه و قضاییه را به دست گرفته بودند، دو تجربه از تصدی نخست&zwnj;وزیری را هم در کارنامهٔ خود داشتند که دومین آن، نخست&zwnj;وزیری مهدوی کنی بود، اما اینها&zwnj; هیچکدام برای روحانیون تازه به قدرت رسیده، به اندازهٔ ریاست&zwnj;جمهوری اهمیت نداشت. تغییر نظر رهبر انقلاب هم آسان نبود. او بار&zwnj;ها بر عدم دخالت روحانیون در کار حکومتی و اجرایی تاکید کرده بود؛ هم قبل از پیروزی انقلاب، هم در اوایل انقلاب به طور مکرر از &laquo;بازگشت آقایان به مدرسه و مسجد&raquo; سخن گفته بود. وی حتی پس از دستیابی روحانیون به این سمت&zwnj;ها هم آن را موقتی اعلام می&zwnj;کرد.</p> <p><br /> آیت&zwnj;الله خمینی در پائیز سال ۱٣۶۰ در سخنرانی برای نمایندگان مجلس که به جماران آمده &zwnj;بودند گفته بود: &laquo;حضور آقایان روحانیون در این مقامات، موقتی و از سر ناچاری بوده است؛ زیرا وقتی کار را به روشنفکران دادیم به طرف غرب یا شرق رفتند و حالا به محض آن &zwnj;که رفع احتیاج و ضرورت بشود، آقایان به مدرسه و مسجد&zwnj;های خود برخواهند گشت&raquo;، اما نه تنها چنین نشد بلکه با انتخاب سیدعلی خامنه&zwnj;ای، سمت ریاست جمهوری هم به دست روحانیون افتاد؛ یعنی پنج پست کلیدی کشور در دست روحانیون بود: رهبری، ریاست سه&zwnj;قوه و نخست&zwnj;وزیری!</p> <p><br /> در این مرحله بود که شوری خلف وعده، صدای خان را هم درآورد و در این میان ساده&zwnj;ترین مهرهٔ جمع، می&zwnj;بایست کنار بکشد. به پیشنهاد رئیس&zwnj;جمهور جدید، مهدوی کنی از سمت نخست&zwnj;وزیری استعفا داد تا به تثبیت سایر دستا&zwnj;وردهای روحانیون کمکی کرده باشد. اکبر هاشمی رفسنجانی در یادداشت&zwnj;های ۲۳ مهرماه خود چنین به کناره&zwnj;گیری مهدوی کنی اشاره می&zwnj;کند: &laquo;آقای مهدوی کنی استعفا داده&zwnj;اند که دست آقای خامنه&zwnj;ای برای انتخاب نخست&zwnj;وزیر باز باشد، آقای خامنه&zwnj;ای هم به دلیل این&zwnj;که معتقد است نباید همهٔ روسای درجه اول، رئیس جمهور، رئیس مجلس، نخست&zwnj;وزیر، رئیس دیوان عالی کشور و... روحانی باشند با ایشان موافق نیستند&raquo; و به این ترتیب یک تکنوکرات غیر&zwnj; روحانی که توانایی کارهای اجرایی و دوندگی&zwnj; برای امور روزانه را هم داشته باشد به سمت نخست&zwnj;وزیری انتخاب شد: میرحسین موسوی.</p> <p><br /> در این میان اما دو سئوال مطرح است: اگر رفتن آن زمان مهدوی کنی در جهت تثبیت جمع جدید روحانیون فرض شود، آیا آمدن امروز او پس از ۳۰ سال باز برای ادامه یا تثبیت این جمع است؟ آیا این&zwnj;بار باید رفسنجانی کنار برود؟ از آن جمع آیت&zwnj;الله خمینی فوت کرده است، موسوی اردبیلی منزوی است، میرحسین موسوی به دست حکومت مفقود است، رفسنجانی کنار رفته است و در واقع خامنه&zwnj;ای مانده است و رفیق فداکارش: مهدوی کنی پیر و سالخورده.</p> <p><br /> آیا تغییر فضای سیاسی کشور در این ۳۰ سال معادلات قدرت را تغییر نمی&zwnj;دهد؟ آیا در این جمع سابق، آن&zwnj;که تنها از سر مصلحت به جمع روحانیون راه یافته بود- میرحسین موسوی- در میان افکار عمومی ایران جایگاهی بهتر از سایر اعضای جمع سابق ندارد؟ آیا او که &laquo;ظاهراً&raquo; برای تثبیت جایگاه آقای خامنه&zwnj;ای به جمع روحانیون در حکومت راه داده شد، اکنون &laquo;واقعاً&raquo; جمعی از روحانیون را علیه جایگاه خامنه&zwnj;ای بسیج نکرده است؟</p> <p><br /> معلوم نیست در پی بحران&zwnj;های کنونی، این آمدن و رفتن&zwnj;های اخیر تا چه اندازه به ادامهٔ حاکمیت موجود کمک می&zwnj;کند. آن آمدن و رفتن&zwnj;های سابق اما برای حکومت بسیار مفید واقع شد. نه تنها در عمل حضور روحانیون برای چند دهه به واقعیت سیاسی ایران تبدیل شد بلکه &laquo;نظراً&raquo; هم با آخرین موضع آیت&zwnj;الله خمینی، برای همیشه ماندگار شدند. آیت&zwnj;الله خمینی دو سال بعد به طور رسمی اعلام کرد که او قبلا اشتباه می&zwnj;کرده که مخالف شرکت روحانیون در حکومت بوده است. سوای آن&zwnj;که آیا رهبر یا ولی فقیه یا مرجع تقلید چه اندازه مجاز به اشتباه است و چه کسانی هزینهٔ چنین اشتباهاتی را می&zwnj;پردازند، ایشان در ۲۰ آذر ماه ۱٣۶۲ چنین گفت: &laquo;پیش از انقلاب من خیال می&zwnj;کردم وقتی انقلاب پیروز شد افراد صالحی هستند که کار&zwnj;ها را طبق اسلام عمل کنند لذا بار&zwnj;ها گفتم روحانیون می&zwnj;روند کارهای خودشان را انجام می&zwnj;دهند. بعد دیدم خیر، اکثر آن&zwnj;ها افراد ناصالحی بودند، دیدم حرفی که زده&zwnj;ام درست نبوده&zwnj; است. آمدم صریحاً اعلام کنم من اشتباه کردم.&raquo;</p>

آمدن مجدد آیت‌الله مهدوی کنی به میدان سیاسی جمهوری اسلامی، فرصتی را فراهم کرده تا ضمن بررسی شرایطی که منجر به بازگشت او به سمت دولت شد، کا‌شناسان به بررسی گذشتهٔ سیاسی او هم بپردازند، اما در بررسی کارنامهٔ آیت‌الله مهدوی کنی، کمتر به دوران نخست‌وزیری وی پرداخته می‌شود. حتی رسانه‌های رسمی جمهوری اسلامی نیز که هیچ رویدادی را هرچند کوچک برای پرداختن به تاریخ حکومت خود از کف نمی‌دهند، کمتر به آن پرداخته‌اند.

این‌همه هم برای آن نیست که آن دوران، کوتاه‌مدت بوده است. در تقویم جمهوری اسلامی، رویدادهای یک‌روزه هم اگر در راستای منافع باشند، گم نمی‌شوند. واقعیت این است که در دل حذف یا کناره‌گیری مهدوی کنی از نخست‌وزیری در سال ۱۳۶۰، یک نوع فداکاری صنفی- سیاسی نهفته است. او «برای باز بودن دست آقای خامنه‌ای»، رئیس‌جمهور تازه به قدرت رسیدهٔ ایران، از مقام نخست‌وزیری استعفا داد و این فداکاری، برای جامعهٔ روحانیون ایران بسیار ارزنده بود. آن‌ها پس از دو سال تلاش توانسته‌ بودند نماینده‌ای از طیف خود را به سمت ریاست جمهوری برسانند؛ رویدادی که تا پیش از آن، رهبر جمهوری اسلامی مانع آن بود.

تلاش آن‌ها برای قانع کردن آیت‌الله خمینی پیش از ریاست جمهوری ابوالحسن بنی‌صدر به جایی نرسیده بود. در پی عزل او هم باز نتوانسته بودند نظر او را برای نامزد نشدن روحانیون تغییر بدهند. آن‌ها البته ضمن آن‌که از تلاش‌های خود در این زمینه دست برنداشتند، از پرداختن به تلاش برای کسب سایر مجاری قدرت باز نماندند. تنها طی دوسال پس از انقلاب، ریاست دو قوهٔ مقننه و قضاییه را به دست گرفته بودند، دو تجربه از تصدی نخست‌وزیری را هم در کارنامهٔ خود داشتند که دومین آن، نخست‌وزیری مهدوی کنی بود، اما اینها‌ هیچکدام برای روحانیون تازه به قدرت رسیده، به اندازهٔ ریاست‌جمهوری اهمیت نداشت. تغییر نظر رهبر انقلاب هم آسان نبود. او بار‌ها بر عدم دخالت روحانیون در کار حکومتی و اجرایی تاکید کرده بود؛ هم قبل از پیروزی انقلاب، هم در اوایل انقلاب به طور مکرر از «بازگشت آقایان به مدرسه و مسجد» سخن گفته بود. وی حتی پس از دستیابی روحانیون به این سمت‌ها هم آن را موقتی اعلام می‌کرد.

آیت‌الله خمینی در پائیز سال ۱٣۶۰ در سخنرانی برای نمایندگان مجلس که به جماران آمده ‌بودند گفته بود: «حضور آقایان روحانیون در این مقامات، موقتی و از سر ناچاری بوده است؛ زیرا وقتی کار را به روشنفکران دادیم به طرف غرب یا شرق رفتند و حالا به محض آن ‌که رفع احتیاج و ضرورت بشود، آقایان به مدرسه و مسجد‌های خود برخواهند گشت»، اما نه تنها چنین نشد بلکه با انتخاب سیدعلی خامنه‌ای، سمت ریاست جمهوری هم به دست روحانیون افتاد؛ یعنی پنج پست کلیدی کشور در دست روحانیون بود: رهبری، ریاست سه‌قوه و نخست‌وزیری!

در این مرحله بود که شوری خلف وعده، صدای خان را هم درآورد و در این میان ساده‌ترین مهرهٔ جمع، می‌بایست کنار بکشد. به پیشنهاد رئیس‌جمهور جدید، مهدوی کنی از سمت نخست‌وزیری استعفا داد تا به تثبیت سایر دستا‌وردهای روحانیون کمکی کرده باشد. اکبر هاشمی رفسنجانی در یادداشت‌های ۲۳ مهرماه خود چنین به کناره‌گیری مهدوی کنی اشاره می‌کند: «آقای مهدوی کنی استعفا داده‌اند که دست آقای خامنه‌ای برای انتخاب نخست‌وزیر باز باشد، آقای خامنه‌ای هم به دلیل این‌که معتقد است نباید همهٔ روسای درجه اول، رئیس جمهور، رئیس مجلس، نخست‌وزیر، رئیس دیوان عالی کشور و... روحانی باشند با ایشان موافق نیستند» و به این ترتیب یک تکنوکرات غیر‌ روحانی که توانایی کارهای اجرایی و دوندگی‌ برای امور روزانه را هم داشته باشد به سمت نخست‌وزیری انتخاب شد: میرحسین موسوی.

در این میان اما دو سئوال مطرح است: اگر رفتن آن زمان مهدوی کنی در جهت تثبیت جمع جدید روحانیون فرض شود، آیا آمدن امروز او پس از ۳۰ سال باز برای ادامه یا تثبیت این جمع است؟ آیا این‌بار باید رفسنجانی کنار برود؟ از آن جمع آیت‌الله خمینی فوت کرده است، موسوی اردبیلی منزوی است، میرحسین موسوی به دست حکومت مفقود است، رفسنجانی کنار رفته است و در واقع خامنه‌ای مانده است و رفیق فداکارش: مهدوی کنی پیر و سالخورده.

آیا تغییر فضای سیاسی کشور در این ۳۰ سال معادلات قدرت را تغییر نمی‌دهد؟ آیا در این جمع سابق، آن‌که تنها از سر مصلحت به جمع روحانیون راه یافته بود- میرحسین موسوی- در میان افکار عمومی ایران جایگاهی بهتر از سایر اعضای جمع سابق ندارد؟ آیا او که «ظاهراً» برای تثبیت جایگاه آقای خامنه‌ای به جمع روحانیون در حکومت راه داده شد، اکنون «واقعاً» جمعی از روحانیون را علیه جایگاه خامنه‌ای بسیج نکرده است؟

معلوم نیست در پی بحران‌های کنونی، این آمدن و رفتن‌های اخیر تا چه اندازه به ادامهٔ حاکمیت موجود کمک می‌کند. آن آمدن و رفتن‌های سابق اما برای حکومت بسیار مفید واقع شد. نه تنها در عمل حضور روحانیون برای چند دهه به واقعیت سیاسی ایران تبدیل شد بلکه «نظراً» هم با آخرین موضع آیت‌الله خمینی، برای همیشه ماندگار شدند. آیت‌الله خمینی دو سال بعد به طور رسمی اعلام کرد که او قبلا اشتباه می‌کرده که مخالف شرکت روحانیون در حکومت بوده است. سوای آن‌که آیا رهبر یا ولی فقیه یا مرجع تقلید چه اندازه مجاز به اشتباه است و چه کسانی هزینهٔ چنین اشتباهاتی را می‌پردازند، ایشان در ۲۰ آذر ماه ۱٣۶۲ چنین گفت: «پیش از انقلاب من خیال می‌کردم وقتی انقلاب پیروز شد افراد صالحی هستند که کار‌ها را طبق اسلام عمل کنند لذا بار‌ها گفتم روحانیون می‌روند کارهای خودشان را انجام می‌دهند. بعد دیدم خیر، اکثر آن‌ها افراد ناصالحی بودند، دیدم حرفی که زده‌ام درست نبوده‌ است. آمدم صریحاً اعلام کنم من اشتباه کردم.»

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

  • کاربر مهمان

    <p>مقاله بسیار جالبی بود. با تشکر از شما نگارنده گرامی</p>

  • کاربر مهمان

    <p>مهدوی کنی رئیس مافیای آخوندیست....اکثر تند رو‌ها از زیر دست او و از دانشگاه امام صادق بیرون می‌آیند...البته انتخاب (بخونید انتصاب) ایشان هم نمایشی بود...چون جرأت انتخاب مصباح را فلبداهه نداشتند ،یک فرد مفلوک و مریض را که قادر به شرکت در اکثر نشست مجلس خبرگان نیست انتخاب کردند و زمینه را برای ریاست مصباح آماده کردند....در ضمن این را هم بخاطر داشته باشیم که از ۸۶ عضو تنها ۶۳ نفر که همه دست نشانده و رانت خور هستند و اکثرا امام جمعه و منصوب رهبر هستند به ایشان ری دادند...</p>

  • کاربر مهمان روزبه

    <p>دوش ديدم كه ملائك در ميخانه زدند سر پست و پول و قدرت چه بسي چانه زدند<br /> ره خوبان ببستند و رهزن آزادي شدند عاقبت ديو شدند ، خونخوار و ديوانه شدند<br /> گاهي فكر ميكنم كه : الله چه حسادتي ميكنه به سيد علي ....!!!!</p>

  • طلبه ای از قم

    <p>... و اکنون روحانی کهنسالی که یک پایش لب گور است در مرز میان دنیای فانی و جهان باقی ( به قول خود آقایان ) ایستاده است . اگر به حرف ها و توصیه هایی که بیش از نیم قرن بر سر منابر کرده و مردم را به رعایت حق الناس و خیانت نکردن در امانت و رعایت حقوق حقه ملت خوانده است و از سنت پیامبر و امامان در عطوفت با مردم سخن ها گفته و بارها اظهار داشته علی بن ابیطالب به حکومت حتی به اندازه آب دماغ یک بز هم اهمیت نمی داد و حق گویی برای او ملاک بود و .... اگر مهدوی کنی به این حرفها که بارها بر آن تاکید کرده خود هم باور داشته و برای فریب خلق خدا نگفته باشد اکنون در آخرین میقات و در امتحان نهایی که به هر دلیل در معرض آن قرار گرفته است آخرت خود را به پای دنیایی که چند روزی بیشتر برای او نمی پاید فدا نخواهد کرد . حرف آخر را با صراحت خواهد زد و از حق ضایع شده مردم خواهد گفت و با دست پر به قیامت وارد خواهد گشت . آن چه این پیر مرد روحانی انجام خواهد داد ملاکی است برای تشخیص این که آن چه گفته است را باور داشته و یا صرفا برای فریب مردم گفته است . مهدوی اگر زرنگ باشد با دست پر قدم در عرصات قیامت خواهد گذاشت !!</p>