هزاره سیزدهم، سیزده به‌در و آش رشته
<p>علی اسکندرزاده- ایرانیان اصولاً از قدیم مردمانی زنده‌دل بودند. در روز «سیزده به‌در» که جشن نوروز به پایان می‌رسد، از صدها سال پیش تا امروز ایرانیان به دشت و صحرا می‌روند تا دیو خشکسالی را شکست دهند. نباید فراموش کرد که ایران سرزمینی خشک است و مردم همواره با مشکل بی‌آبی مواجه بوده‌اند و به همین خاطر بسیاری از آیین‌های ایران باستان در خشکسالی این سرزمین پهناور ریشه داشته است. در تقویم ایرانی، نخستین دوازده روز سال، «جشن زایش انسان‌ها»، تمثیلی از دوازده هزار سال زندگی و نبرد با اهریمن است و روز سیزدهم تمثیلی از هزاره سیزدهم و آغاز ر‌هایش از جهان مادی است.</p> <p><a href="http://www.zamahang.com/podcast/2010/20110401_Ali_13Bedar.mp3" target="_blank" rel="noopener"><img height="31" width="273" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/musicicon.jpg" alt="" /></a></p> <p><br /> در تهران قدیم مردم در روز سیزده به در دمپختک باقالا، بلغور یا آش رشته می‌پختند. به هر جا که می‌‌رفتند، حتماً کاهو سکنجبین و چاقاله بادام هم همراه خود می‌بردند. در این روز پسر‌ها و دخترهای جوان به امید برآورده شدن آرزو‌ها و یا یافتن همسری مناسب سبزه‌ها را گره می‌زنند. اعتقاد بر این است که وقتی گره سبزه‌ها باز شوند تمامی مشکلات حل می‌شوند و آن‌ها به آرزوی خود می‌رسند. مرسوم است که هنگام گره زدن سبزه دختر‌ها چنین زمزمه کنند: «سیزده به در، سال دگر، بچه بقل، خونه شوهر». در پایان روز، سبزه را به دور می‌اندازند، زیرا معتقدند که این سبزه تمامی درد‌ها و بیماری‌ها را در خود جمع نموده است. بنابراین دست زدن به سبزه دیگران موجب انتقال این مشکلات به فرد دیگری می‌شود.</p> <p><br /> در «سیزده به در» از هر گوشه دشت و صحرا، صدای ساز و آواز مردان و زنان به گوش می‌رسد. همه شادی و پایکوبی می‌کنند و آنان که صدای خوشی دارند به آواز خواندن می‌پردازند.</p> <p><br /> به مناسبت این روز علی اسکندزاده، همکار ما در بخش فرهنگی رادیو برنامه‌ای ساخته که همراه با چند ترانه تقدیم خوانندگان و شنوندگان رادیو زمانه می‌گردد.</p>
علی اسکندرزاده- ایرانیان اصولاً از قدیم مردمانی زنده‌دل بودند. در روز «سیزده به‌در» که جشن نوروز به پایان می‌رسد، از صدها سال پیش تا امروز ایرانیان به دشت و صحرا می‌روند تا دیو خشکسالی را شکست دهند. نباید فراموش کرد که ایران سرزمینی خشک است و مردم همواره با مشکل بی‌آبی مواجه بوده‌اند و به همین خاطر بسیاری از آیین‌های ایران باستان در خشکسالی این سرزمین پهناور ریشه داشته است. در تقویم ایرانی، نخستین دوازده روز سال، «جشن زایش انسان‌ها»، تمثیلی از دوازده هزار سال زندگی و نبرد با اهریمن است و روز سیزدهم تمثیلی از هزاره سیزدهم و آغاز ر‌هایش از جهان مادی است.
در تهران قدیم مردم در روز سیزده به در دمپختک باقالا، بلغور یا آش رشته می‌پختند. به هر جا که می‌‌رفتند، حتماً کاهو سکنجبین و چاقاله بادام هم همراه خود می‌بردند. در این روز پسر‌ها و دخترهای جوان به امید برآورده شدن آرزو‌ها و یا یافتن همسری مناسب سبزه‌ها را گره می‌زنند. اعتقاد بر این است که وقتی گره سبزه‌ها باز شوند تمامی مشکلات حل می‌شوند و آن‌ها به آرزوی خود می‌رسند. مرسوم است که هنگام گره زدن سبزه دختر‌ها چنین زمزمه کنند: «سیزده به در، سال دگر، بچه بقل، خونه شوهر». در پایان روز، سبزه را به دور می‌اندازند، زیرا معتقدند که این سبزه تمامی درد‌ها و بیماری‌ها را در خود جمع نموده است. بنابراین دست زدن به سبزه دیگران موجب انتقال این مشکلات به فرد دیگری می‌شود.
در «سیزده به در» از هر گوشه دشت و صحرا، صدای ساز و آواز مردان و زنان به گوش می‌رسد. همه شادی و پایکوبی می‌کنند و آنان که صدای خوشی دارند به آواز خواندن می‌پردازند.
به مناسبت این روز علی اسکندزاده، همکار ما در بخش فرهنگی رادیو برنامه‌ای ساخته که همراه با چند ترانه تقدیم خوانندگان و شنوندگان رادیو زمانه می‌گردد.
نظرها
کاربر مهمان
<p>عالیییییی</p>