چیزی شبیه عرق ملی
<p>شهزاده سمرقندی- در برنامه‏ی امروز «با همسایگان» هفته‏نامه‌ی‏ «افغانستان امروز» را معرفی می‌کنم که دانشجویان مهاجر افغان، در شهر مشهد، در ایران تا چندی پیش منتشر می‌‏کردند، اما متأسفانه در شماره‏ی سیزدهم خود نوشته است که تا اطلاع ثانوی منتشر نخواهد شد. این خبر مرا واداشت، توقف انتشار هفته‌نامه‌ی «افغانستان امروز» را پیگیری کنم .</p> <p> </p> <p><a href="http://www.zamahang.com/podcast/2010/20110408_Hamsaygan_Afghnestan_Emruz_Maryam_Hasan_Shahzoda.mp3"><img height="31" width="273" align="absMiddle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/musicicon_0.jpg" alt="" /></a></p> <p> </p> <p><strong>«نسل مهاجری از افغان‌ها که در ایران بزرگ شده‌اند، تاریخ و فرهنگ‌شان را نمی‌شناسند»</strong></p> <p> </p> <p>پیش از همه، گفت‏وگویی داشتم با مریم بهاری، سردبیر هفته‏نامه‌ی «افغانستان امروز». مریم از تجربه‏ی سردبیری‌اش با من سخن گفت، و همچنین دلایل تأسیس این روزنامه را شرح داد و گفت ‏که چرا انتشار آن متوقف شده است، مریم بهاری می‌گوید: «ابتدا خبرنگاری بودم که با رسانه‏های ایران همکاری داشتم. ولی بعد از مدتی با یک رسانه‏ی داخلی افغانستان آشنا شدم و همکاری رسانه‏ای‏ با آن را شروع کردم. بعد از مدتی احساس کردم ما مهاجران با توجه به وضعیتی که داریم، نیاز داریم نشریه‏ای داشته باشیم که مسائل داخل افغانستان را بتواند منعکس کند. یعنی ما در این قضیه، واقعاً خلاء اطلاعاتی بزرگی داشتیم. امروز نسل مهاجری از افغانستان در داخل ایران شکل گرفته که از وطن مادری دور افتاده و با فرهنگ ایران بزرگ شده است. هرچند جامعه‏ی ایران آن‏‌ها را به‌عنوان ایرانی نمی‌‏شناسد، اما آن‏‌ها با فرهنگ ایران بزرگ شده‏اند و از هویت افغانی خود دور مانده‏‏اند. با این‏که می‌‏دانند افغانی هستند، ولی آن را انکار می‌‏کنند، چون نمی‌‏دانند به کجا تعلق دارند، تاریخ و فرهنگ‏شان را نمی‌‏شناسند. با خودم تصور کردم اگر نشریه‏ای راه بیندازیم که هم بتواند خلاء اطلاعاتی را پر کند، یعنی بتوانیم از مسائل روز افغانستان اطلاع پیدا کنیم و هم به نوعی افغانستان‌‏‌شناسی هم بکنیم و با لحن و زبان خودمان با این مهاجران صحبت کنیم، می‌‏توانیم کارکرد مهمی داشته باشیم.</p> <p> </p> <p><strong>از دختران دبیرستان تا کارگران ساده</strong></p> <p> </p> <p>مریم بهاری درباره‌ی نوع مخاطبان این هفته‌نامه می‌گوید: «الان نشریه‏ی ما را هم یک دختر دبیرستانی ۱۶-۱۷ ساله می‌‏خواند و هم یک کارگر ساده. ما با مخاطبان خودمان در ارتباط هستیم و تأثیر آن را می‌‏بینیم. مثلاً مواردی بوده که شعر و ترانه‏های سرزمین مادری را در روزنامه گذاشته‏ایم، کارگری آمده و گفته است که پدرم قبلاً روحانی بوده و شعری گفته است، می‌‏توانم شعرم را بیاورم، شما چاپ کنید. یا مثلاً گاهی اوقات برای‏مان نامه می‌‏نوشتند و می‌‏گفتند نشریه‏ی خوبی است، آن را ادامه بدهید. ما از این طریق متوجه شدیم که مخاطبان ما هم از سنین نوجوانی، هم از سنین میان‏سالی، هم کارگرهای ساده و هم دانشجویان هستند. چون این نشریه، نشریه‏ی خبری دانشگاهیان بوده است. »</p> <p> </p> <p><strong>«حساسیت‌هایی نسبت به نشریات مهاجران افغان وجود دارد»</strong></p> <p> </p> <p>این هفته‏نامه در شماره‏ی سیزدهم خود نوشته که تا اطلاع‏ ثانوی منتشر نمی‌‏شود. از مریم بهاری خواستم دلایل عدم انتشار این نشریه را توضیح بدهد. مریم بهاری در پاسخ گفت: «ما برای ادامه‏ی کار نشریه، مشکلات زیادی داریم. ما از هیچ‏جایی حمایت نمی‌‏شویم. یا اگر می‌‏خواستیم، مجوز بگیریم، گرفتن مجوز دردسرهای زیادی دارد. خودتان هم متوجه هستید که در ارتباط با نشریات مهاجرتی در هر کشوری، اگر بخواهد ادامه پیدا کند و اصلاً بخواهد در یک جامعه حضور پیدا کند، حساسیت‏هایی وجود دارد. مانند یک رسانه‏ی ثابت ملی یا نشریه‏ای که در داخل یک کشور برای مردم‌‌ همان کشور منتشر می‌‏شود، نیست. برخی مسائل سیاسی مطرح است که باعث حساسیت دولتمردان می‌‏شود. برای مثال نسبت به این‏که چه مطالبی در داخل این نشریه قرار است مطرح شود، و این مطالب چه تأثیری بر مردم مهاجر می‌‏تواند داشته باشد و مستئلی ازین دست حساسیت‌هایی وجود دارد.»</p> <p><br /> مریم بهاری درباره‌ی دشواری اخذ مجوز برای انتشار نشریه‌ای که خاص مهاجران باشد توضیحاتی داد. او گفت: «برای مجوز گرفتن، قبلاً به دانشگاه مراجعه کرده بودم. البته دانشگاه هم خدمات زیادی نمی‌‏تواند در اختیار ما بگذارد که ما خوشحال باشیم و به خودمان بگوییم بالاخره توانستیم نشریه‏ای برای جامعه‏ی مهاجر منتشر کنیم. ناگزیر به یک نشریه‌ی دانشجویی اکتفا کردیم. اما با این‌حال مسئولان به ما گفتند: شما اگر بخواهید نشریه‏ای با هویت افغانی داشته باشید، چون یک نشریه‏ی خاص است و یک نشریه‏ی دانشجویی که در حوزه‏ی دانشگاه باشد نیست، ما باید آن را به‏طور خاص بررسی کنیم. »</p> <p><img height="180" width="108" align="left" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/large_shahz03_1.jpg" alt="" /><br /> مریم بهاری در ادامه افزود: «این مسائل و مشکلات وجود داشت، به اضافه‏ی این‏که ما برای پیدا کردن همکار و خبرنگار نشریه در این‏جا، کسی که بدون چشم‏داشت و بدون وعده‏ی مالی و حقوقی‏ با همکاری کند، دچار مشکل هستیم. کسی به آن صورت وجود ندارد که بخواهد بدون پول برای ما کار کند.در نتیجه، من خودم مجبور شدم دست تنها کار کنم و با توجه به مشکلات موجود، سرخورده شدم. چون برای چهار صفحه‏ای که به عنوان ضمیمه‏ی مهاجران ایجاد کرده بودم خیلی امید‏‌ها داشتم که بتوانم مسائل فرهنگی و اجتماعی مهاجران و به نوعی زندگی آن‌ها را منعکس کنم، اما نتوانستم. چون بالاخره برای یک نفر که هم دانشجو باشد، هم مسائل و مشکلات داشته باشد، خیلی سخت است که بخواهد یک نشریه‏ را به‏طور مداوم برای مردم منتشر کند، نیازهای آن‏‌ها را برطرف کند و این‏که بخواهد بر اساس اصول پذیرفته‏شده‏ی حرفه‏ی خودش هم کار کند. این است که احساس کردم، این‏طور کارکردن غیرممکن است و از یک جهت دیگر، دلم نمی‌‏خواست کارم آن‏قدر ضعیف بشود که هم انگیزه‏ی کار رسانه را از دست بدهم و هم مخاطب‏هایم را.به همین خاطر، ترجیح دادم فعلاً انتشار این نشریه را متوقف کنم، شاید تا چند ماه دیگر که مشغله‏های دانشگاهم کمتر می‌‏شود، بتوانم آن را با چهره‏ی جدید، با نیروهای جدید‌تر منتشر کنم؛ شاید بتوانم با بچه‏های دانشجوی خبر که در اطرافم وجود دارند، تعاملاتی داشته باشم، از وجود آن‏‌ها استفاده کنم و این نشریه را با قدرت بیشتری ادامه بدهم. »</p> <p> </p> <p><strong>«نشریه‌ی "افغانستان امروز" در بین دانشجویان افغان ایجاد خودباوری می‌کرد»</strong></p> <p> </p> <p>گفت‏وگویی هم با حسن جعفری، یکی از خوانندگان این نشریه داشتم. حسن جعفری دانشجوی مهاجر افغان است که در مشهد به‏سر می‌‏برد و می‌‏گوید این روزنامه برایش اهمیت زیادی داشت و او را به وطن خود، افغانستان پیوند می‌‏داد. حسن جعفری گفت: «کل مطالب این نشریه برایم جالب بود. چون در محوطه‏ی گل‏شهر، اولین بار است که یک نشریه به نام افغانستان و در مورد افغانستان منتشر می‌‏شود. انتشار چنین نشریه‏ای در ذات خودش، برایم جالب است. حال این‏که چه مسائلی در درون آن باشد، برایم فرقی نمی‌‏کند. به این جهت که اسم آن «افغانستان امروز» است و تقریباً ۵۰-۶۰ درصد مطالب آن مربوط به افغانستان است، جالب است. چون یک‏جور خودباوری در بین بچه‏های دانشجو و غیره ایجاد می‌‏کند که ما هم می‌‏توانیم روزنامه داشته باشیم. یعنی معادل روزنامه‏ی ایرانی، روزنامه داشته باشیم. »</p> <p> </p> <p><strong>«تصویری که مهاجران افغان از کشورشان دارند، مخدوش است» </strong></p> <p> </p> <p>از حسن جعفری پرسیدم چه تعداد دانشجویان افغانی را می‌‏‌شناسد که در مشهد زندگی می‌‏کنند و بعد از این‏که مدرک‏شان را گرفتند، می‌‏خواهند به افغانستان برگردند؟</p> <p><br /> او در پاسخ گفت: «سئوال خیلی تخصصی‏ای پرسیدید. به همین دلیل برای روشن شدن موضوع باید ابتدا برای‏تان یک تقسیم‏بندی سیاسی انجام بدهم. از ۳۰ سال پیش که ما از افغانستان به ایران آمده‏ایم، نسل اول ما، یعنی پدران‏ما‏ن، الان حدود ۶۰-۷۰ سال سن دارند که با کارگری و کارهای دیگر، هزینه‏ی زندگی خانواده و بچه‏های‏شان را تأمین کرده‏اند. نسل دوم که از متولدین ۱۳۶۵-۶۶ به این سو هستند، الان یا دانشجو هستند و یا در بخش‏های دیگر جامعه کار و فعالیت می‌‏کنند. این‏ نسل، با توجه به اطلاعاتی که از افغانستان به او رسیده، چندان تمایلی به برگشت ندارند. اگر کسی هم بخواهد برگردد، بیشتر قشر دانشجوست که به‏خاطر عِرق ملی و مسائلی از این قبیل ممکن است بخواهد به افغانستان بازگردد. اما کلاً تصویری که این نسل از افغانستان دارد، چندان جالب نیست.»</p> <p><br /> <strong>چیزی شبیه عرق ملی</strong></p> <p> </p> <p>به حسن جعفری گفتم: «ماندن در مشهد، مشکلات خود را هم دارد. » او در پاسخ گفت: «بله مشکلات خود را دارد، ولی می‌‏گویند در افغانستان ناامنی داریم و با فرهنگی که در آنجا هست، آشنایی زیادی ندارند. این نسل در این‏جا بزرگ شده، تقریباً ۲۰ سال در این مملکت زندگی کرده‏اند و با آن اُخت شده‏اند و اگر بخواهند به افغانستان بروند، به‏خصوص از لحاظ مالی که اولین مسئله است، به دردسر می‌‏افتند. <br /> از او پرسیدم که آیا بیشتر مایل است در مشهد بماند یا به افغانستان بازگردد؟</p> <p><br /> گفت: «اصلاً و ابدا! در اولین فرصت می‌خواهم به افغانستان برگردم.»<br /> گفتم: «این تصمیم شما، به خاطر‌‌ همان عرق ملی است که گفتید؟» <br /> در پاسخ گفت: «چیزی شبیه همان.»</p> <p>امید داریم این هفته‏نامه دوباره برگردد و دست مهاجران افغان که در مشهد به‏سر می‌‏برند، دوباره با آن پر شود و اطلاعات بیشتری از افغانستان، وطن اصلی خود به‏دست بیاورند.</p>
شهزاده سمرقندی- در برنامهی امروز «با همسایگان» هفته‌نامه‌ی «افغانستان امروز» را معرفی می‌کنم که دانشجویان مهاجر افغان، در شهر مشهد، در ایران تا چندی پیش منتشر میکردند، اما متأسفانه در شمارهی سیزدهم خود نوشته است که تا اطلاع ثانوی منتشر نخواهد شد. این خبر مرا واداشت، توقف انتشار هفته‌نامه‌ی «افغانستان امروز» را پیگیری کنم .
«نسل مهاجری از افغان‌ها که در ایران بزرگ شده‌اند، تاریخ و فرهنگ‌شان را نمی‌شناسند»
پیش از همه، گفتوگویی داشتم با مریم بهاری، سردبیر هفته‌نامه‌ی «افغانستان امروز». مریم از تجربهی سردبیری‌اش با من سخن گفت، و همچنین دلایل تأسیس این روزنامه را شرح داد و گفت که چرا انتشار آن متوقف شده است، مریم بهاری می‌گوید: «ابتدا خبرنگاری بودم که با رسانههای ایران همکاری داشتم. ولی بعد از مدتی با یک رسانهی داخلی افغانستان آشنا شدم و همکاری رسانهای با آن را شروع کردم. بعد از مدتی احساس کردم ما مهاجران با توجه به وضعیتی که داریم، نیاز داریم نشریه‌ای داشته باشیم که مسائل داخل افغانستان را بتواند منعکس کند. یعنی ما در این قضیه، واقعاً خلاء اطلاعاتی بزرگی داشتیم. امروز نسل مهاجری از افغانستان در داخل ایران شکل گرفته که از وطن مادری دور افتاده و با فرهنگ ایران بزرگ شده است. هرچند جامعهی ایران آن‌ها را به‌عنوان ایرانی نمیشناسد، اما آن‌ها با فرهنگ ایران بزرگ شده‌اند و از هویت افغانی خود دور ماندهاند. با اینکه میدانند افغانی هستند، ولی آن را انکار میکنند، چون نمیدانند به کجا تعلق دارند، تاریخ و فرهنگ‌شان را نمی‌شناسند. با خودم تصور کردم اگر نشریه‌ای راه بیندازیم که هم بتواند خلاء اطلاعاتی را پر کند، یعنی بتوانیم از مسائل روز افغانستان اطلاع پیدا کنیم و هم به نوعی افغانستانشناسی هم بکنیم و با لحن و زبان خودمان با این مهاجران صحبت کنیم، میتوانیم کارکرد مهمی داشته باشیم.
از دختران دبیرستان تا کارگران ساده
مریم بهاری درباره‌ی نوع مخاطبان این هفته‌نامه می‌گوید: «الان نشریه‌ی ما را هم یک دختر دبیرستانی ۱۶-۱۷ ساله میخواند و هم یک کارگر ساده. ما با مخاطبان خودمان در ارتباط هستیم و تأثیر آن را میبینیم. مثلاً مواردی بوده که شعر و ترانههای سرزمین مادری را در روزنامه گذاشتهایم، کارگری آمده و گفته است که پدرم قبلاً روحانی بوده و شعری گفته است، میتوانم شعرم را بیاورم، شما چاپ کنید. یا مثلاً گاهی اوقات برایمان نامه مینوشتند و میگفتند نشریه‌ی خوبی است، آن را ادامه بدهید. ما از این طریق متوجه شدیم که مخاطبان ما هم از سنین نوجوانی، هم از سنین میانسالی، هم کارگرهای ساده و هم دانشجویان هستند. چون این نشریه، نشریه‌ی خبری دانشگاهیان بوده است. »
«حساسیت‌هایی نسبت به نشریات مهاجران افغان وجود دارد»
این هفته‌نامه در شمارهی سیزدهم خود نوشته که تا اطلاع ثانوی منتشر نمیشود. از مریم بهاری خواستم دلایل عدم انتشار این نشریه را توضیح بدهد. مریم بهاری در پاسخ گفت: «ما برای ادامهی کار نشریه، مشکلات زیادی داریم. ما از هیچجایی حمایت نمیشویم. یا اگر میخواستیم، مجوز بگیریم، گرفتن مجوز دردسرهای زیادی دارد. خودتان هم متوجه هستید که در ارتباط با نشریات مهاجرتی در هر کشوری، اگر بخواهد ادامه پیدا کند و اصلاً بخواهد در یک جامعه حضور پیدا کند، حساسیت‌هایی وجود دارد. مانند یک رسانهی ثابت ملی یا نشریه‌ای که در داخل یک کشور برای مردم همان کشور منتشر میشود، نیست. برخی مسائل سیاسی مطرح است که باعث حساسیت دولتمردان میشود. برای مثال نسبت به اینکه چه مطالبی در داخل این نشریه قرار است مطرح شود، و این مطالب چه تأثیری بر مردم مهاجر میتواند داشته باشد و مستئلی ازین دست حساسیت‌هایی وجود دارد.»
مریم بهاری درباره‌ی دشواری اخذ مجوز برای انتشار نشریه‌ای که خاص مهاجران باشد توضیحاتی داد. او گفت: «برای مجوز گرفتن، قبلاً به دانشگاه مراجعه کرده بودم. البته دانشگاه هم خدمات زیادی نمیتواند در اختیار ما بگذارد که ما خوشحال باشیم و به خودمان بگوییم بالاخره توانستیم نشریه‌ای برای جامعهی مهاجر منتشر کنیم. ناگزیر به یک نشریه‌ی دانشجویی اکتفا کردیم. اما با این‌حال مسئولان به ما گفتند: شما اگر بخواهید نشریه‌ای با هویت افغانی داشته باشید، چون یک نشریه‌ی خاص است و یک نشریه‌ی دانشجویی که در حوزهی دانشگاه باشد نیست، ما باید آن را بهطور خاص بررسی کنیم. »
مریم بهاری در ادامه افزود: «این مسائل و مشکلات وجود داشت، به اضافهی اینکه ما برای پیدا کردن همکار و خبرنگار نشریه در اینجا، کسی که بدون چشمداشت و بدون وعدهی مالی و حقوقی با همکاری کند، دچار مشکل هستیم. کسی به آن صورت وجود ندارد که بخواهد بدون پول برای ما کار کند.در نتیجه، من خودم مجبور شدم دست تنها کار کنم و با توجه به مشکلات موجود، سرخورده شدم. چون برای چهار صفحهای که به عنوان ضمیمهی مهاجران ایجاد کرده بودم خیلی امیدها داشتم که بتوانم مسائل فرهنگی و اجتماعی مهاجران و به نوعی زندگی آن‌ها را منعکس کنم، اما نتوانستم. چون بالاخره برای یک نفر که هم دانشجو باشد، هم مسائل و مشکلات داشته باشد، خیلی سخت است که بخواهد یک نشریه را بهطور مداوم برای مردم منتشر کند، نیازهای آن‌ها را برطرف کند و اینکه بخواهد بر اساس اصول پذیرفتهشدهی حرفهی خودش هم کار کند. این است که احساس کردم، اینطور کارکردن غیرممکن است و از یک جهت دیگر، دلم نمیخواست کارم آنقدر ضعیف بشود که هم انگیزهی کار رسانه را از دست بدهم و هم مخاطبهایم را.به همین خاطر، ترجیح دادم فعلاً انتشار این نشریه را متوقف کنم، شاید تا چند ماه دیگر که مشغلههای دانشگاهم کمتر میشود، بتوانم آن را با چهرهی جدید، با نیروهای جدید‌تر منتشر کنم؛ شاید بتوانم با بچههای دانشجوی خبر که در اطرافم وجود دارند، تعاملاتی داشته باشم، از وجود آن‌ها استفاده کنم و این نشریه را با قدرت بیشتری ادامه بدهم. »
«نشریه‌ی "افغانستان امروز" در بین دانشجویان افغان ایجاد خودباوری می‌کرد»
گفتوگویی هم با حسن جعفری، یکی از خوانندگان این نشریه داشتم. حسن جعفری دانشجوی مهاجر افغان است که در مشهد بهسر میبرد و می‌گوید این روزنامه برایش اهمیت زیادی داشت و او را به وطن خود، افغانستان پیوند میداد. حسن جعفری گفت: «کل مطالب این نشریه برایم جالب بود. چون در محوطهی گلشهر، اولین بار است که یک نشریه به نام افغانستان و در مورد افغانستان منتشر میشود. انتشار چنین نشریه‌ای در ذات خودش، برایم جالب است. حال اینکه چه مسائلی در درون آن باشد، برایم فرقی نمیکند. به این جهت که اسم آن «افغانستان امروز» است و تقریباً ۵۰-۶۰ درصد مطالب آن مربوط به افغانستان است، جالب است. چون یکجور خودباوری در بین بچههای دانشجو و غیره ایجاد میکند که ما هم میتوانیم روزنامه داشته باشیم. یعنی معادل روزنامهی ایرانی، روزنامه داشته باشیم. »
«تصویری که مهاجران افغان از کشورشان دارند، مخدوش است»
از حسن جعفری پرسیدم چه تعداد دانشجویان افغانی را میشناسد که در مشهد زندگی میکنند و بعد از اینکه مدرکشان را گرفتند، میخواهند به افغانستان برگردند؟
او در پاسخ گفت: «سئوال خیلی تخصصیای پرسیدید. به همین دلیل برای روشن شدن موضوع باید ابتدا برایتان یک تقسیمبندی سیاسی انجام بدهم. از ۳۰ سال پیش که ما از افغانستان به ایران آمدهایم، نسل اول ما، یعنی پدرانمان، الان حدود ۶۰-۷۰ سال سن دارند که با کارگری و کارهای دیگر، هزینهی زندگی خانواده و بچههایشان را تأمین کردهاند. نسل دوم که از متولدین ۱۳۶۵-۶۶ به این سو هستند، الان یا دانشجو هستند و یا در بخشهای دیگر جامعه کار و فعالیت میکنند. این نسل، با توجه به اطلاعاتی که از افغانستان به او رسیده، چندان تمایلی به برگشت ندارند. اگر کسی هم بخواهد برگردد، بیشتر قشر دانشجوست که بهخاطر عِرق ملی و مسائلی از این قبیل ممکن است بخواهد به افغانستان بازگردد. اما کلاً تصویری که این نسل از افغانستان دارد، چندان جالب نیست.»
چیزی شبیه عرق ملی
به حسن جعفری گفتم: «ماندن در مشهد، مشکلات خود را هم دارد. » او در پاسخ گفت: «بله مشکلات خود را دارد، ولی میگویند در افغانستان ناامنی داریم و با فرهنگی که در آنجا هست، آشنایی زیادی ندارند. این نسل در اینجا بزرگ شده، تقریباً ۲۰ سال در این مملکت زندگی کردهاند و با آن اُخت شده‌اند و اگر بخواهند به افغانستان بروند، بهخصوص از لحاظ مالی که اولین مسئله است، به دردسر میافتند.
از او پرسیدم که آیا بیشتر مایل است در مشهد بماند یا به افغانستان بازگردد؟
گفت: «اصلاً و ابدا! در اولین فرصت می‌خواهم به افغانستان برگردم.»
گفتم: «این تصمیم شما، به خاطر همان عرق ملی است که گفتید؟»
در پاسخ گفت: «چیزی شبیه همان.»
امید داریم این هفته‌نامه دوباره برگردد و دست مهاجران افغان که در مشهد بهسر میبرند، دوباره با آن پر شود و اطلاعات بیشتری از افغانستان، وطن اصلی خود بهدست بیاورند.
نظرها
کاربر مهمان
<p>به این سخنان توجه کنید:</p> <p>« از وطن مادری دور افتاده و با فرهنگ ایران بزرگ شده است. هرچند جامعه‏ی ایران آن‏‌ها را به‌عنوان ایرانی نمی‌‏شناسد، اما آن‏‌ها با فرهنگ ایران بزرگ شده‏اند و از هویت افغانی خود دور مانده‏‏اند. با این‏که می‌‏دانند افغانی هستند، ولی آن را انکار می‌‏کنند، چون نمی‌‏دانند به کجا تعلق دارند، تاریخ و فرهنگ‏شان را نمی‌‏شناسند. »</p> <p>بسیار اندوهبار است. جوانانی که تاریخ و فرهنگ خود را نمی شناسندو چنان از بیگانگی و دوگانگی فرهنگ ایران و افغانستان یا هرات و مشهد و خراسان سخن میگویند که گویی سخن از فرهنگ مردم عربستان و روسیه درمیان است! اینها بسیار جوانند و از سر آزردگی از رفتارهای ناآگاهان، چنین سخنانی میگویند، ولی جای اندوه بسیار است که بسیاری از مردم و حتا درس خواندگان ما ( در ایران کنونی، افغانستان، شمال ارس، عراق و ... ) هم، از گذشته و تاریخ خود آگاهی لازم را ندارند ، ازاین گونه سخنان میگویند و برهمین پایه رفتار میکنند.<br /> تفاوت فرهنگ مردم هرات و مردم تایباد و نیشاپور آیا از تفاوت فرهنگ مردم هرات و مردم قندهار و از تفاوت مردم یزد و. شیراز بیشتر است؟<br /> این وطن کجاست که از ایران این همه دور است؟! این فرهنگ چیست که این همه از فرهنگ ایرانی دور و بیگانه است؟!<br /> هرات مانند نیشاپور بخشی از خراسان بزرگ است، در زمان ناصرالدین شاه قاجار انگلیسی های لعنتی بندرعباس را تهدید کردند و گفتند باید بپذیرید که هرات از ایران ( پارس آن زمان ) جدا شود. ناصرالدین شاه هم پذیرفت. اگر چنین نمی شد، هرات هم مانند نیشاپور بخشی از ایران کنونی بود. یا اگر حمله و غارت و کشتار عرب و مغول و ... انگلیس و روس و ... نبود، اگر خرد در کار رهبران بود، ای بسا که سرزمین پاره پاره شده ی ایرانشهر که میهن همه ما بوده و هست، همچنان یکپارچه میماند.<br /> اکنون چه شده که دیگر فرهنگ هرات از فرهنگ خراسان این همه دور و بیگانه خوانده میشود ؟! بجای راهنمایی و نشان دادن واقعیت ها، این چه سخنانی است که پخش میشود؟!<br /> هرات، بلخ، بخارا، سمرقند ( سمرکند )، نیشاپور و مرو از شهرهای باستانی خراسان بزرگ هستند؛ و ایران کنونی، افغانستان، ترکمنستان، تاجیکستان، اران ( در شمال ارس که از سالهای 17 ـ 1916 بنادرستی آذربایجان خوانده میشود ) و عراق ( آسورستان ) بخش هایی از ایران کهن یا ایرانشهر بوده اند و هستند. این واقعیت تاریخی است که با انکار و نادیده گرفتن از میان نمی رود. مرز سیاسی نژاد را تغییر نمی دهد و مرز فرهنگی نمیشود. آنچه فرهنگ ایرانی یا آریایی خوانده میشود تنها از آنِ مردم ایران کنونی نیست بلکه از آن مردم همه سرزمین هایی است که جزء ایرانشهر بوده اند.<br /> این جدایی ها با زور و فشار دولتهای زورگو و جنایتکار استعماری پدید است، ما که نباید به آن دامن بزنیم.<br /> باید کوشش کنیم تا تاریخ، فرهنگِ نیکان و زبان مشترک را دریابیم و راه یکپارچگی و همبستگی بپیماییم. حقوق همه قومهایی که با ما زندگی میکنند را هم محترم بشماریم. تهران ، فرهنگ مهر</p>