نامه زندانيان سياسی ايران به بان کی‌مون
<p>شماری از روزنامه‌نگاران و زندانيان سياسی ايران در نامه‌ای به بان کی‌مون، دبيرکل سازمان ملل، خواهان دخالت وی برای «تسريع» در آزادی روزنامه‌نگاران زندانی شدند.</p> <!--break--> <p> </p> <p>به گزارش تارنمای کمپين بين‌المللی حقوق بشر در ايران، در اين نامه آمده است: «امسال روزنامه‌نگاران در حالی روزجهانی مطبوعات (سوم می) را جشن گرفته‌اند که چنين روزی در نظام‌های ايدئولوژيکی هم‌چون ايران، چين و کره شمالی و ديگر کشورهای استبدادی جدی گرفته نمی‌شود، بلکه روزنامه‌نگاران و اصحاب رسانه از انواع تهديدات اين نظام‌ها (از زندان‌های طويل‌المدت، شکنجه، محروميت از شغل مطبوعاتی گرفته تا مهاجرت به ديگر کشورها يا خانه‌نشينی اجباری) رنج می‌برند.»</p> <p><br /> کمپين بين‌المللی حقوق بشر افزوده اين نامه که امضای «جمعی از زندانيان سياسی» را دارد، قرار بود به مناسبت روزجهانی مطبوعات به خارج از زندان فرستاده شود اما با توجه به «محدوديت‌های موجود» با تأخير به خارج از زندان فرستاده شد.</p> <p><br /> امضاکنندگان اين نامه ادامه داده‌اند: «چگونه می‌توان در اين کشورها به ويژه در ايران از روز سوم می به عنوان روز جهانی آزادی مطبوعات سخن گفت و به اين مناسبت جشن گرفت در حالی که بخش عمده‌ای از درخشان‌ترين چهره‌های مطبوعات ايران به اتهام‌های واهی و احمقانه‌ای چون برانداز، جاسوس، عامل بيگانگان و.. زير شديدترين وغيرانسانی‌ترين شکنجه‌های جسمی، روحی وروانی در سلول‌های انفرادی يک نظام ارتجاعی، کابوس استبداد می‌بينند؟»</p> <blockquote> <p>زندانیان سیاسی خطاب به بان کی‌مون: رسيدن به آزادی مطبوعات بدون آزادی عمل روزنامه‌نگاران و منتقدان مطبوعاتی يک شوخی است! مفهومی که بود و نبودش معنای زيستن و تنفس در جهان امروز را تعين می‌کند</p> </blockquote> <p>در اين نامه از «بازداشت، شکنجه و محکوم کردن روزنامه‌نگاران و مديران ارشد مطبوعات، احضار، تهديد و ممنوع‌القلم کردن روزنامه‌نگاران با احکام امنيتی و سانسور آشکار و سلب آزادی عمل رسانه‌ها» به عنوان آنچه که در ايران ۲۰۱۱ جريان دارد، نام برده شده است.</p> <p><br /> نويسندگان نامه همچنين از «بررسی اتهامات مطبوعاتی در دادگاه‌های صالحه مطبوعات با حضور هيأت منصفه مطبوعاتی و وکلای منتخب روزنامه‌نگاران، توقف احکام سليقه‌ای و غير منطقی برای اهالی رسانه از جمله ممنوع‌القلم کردن روزنامه‌نگاران و حبس‌های طويل‌المدت، پايان بخشيدن به تهديدات رسانه‌ها و ايجاد فضايی مناسب برای گردش آزاد اطلاعات» به عنوان «خواست و اراده عمومی اهالی رسانه» در ايران ياد کرده‌اند.</p> <p><br /> در ادامه نامه خطاب به دبيرکل سازمان ملل آمده است: «حضرت‌عالی به درستی واقف هستيد که رسيدن به آزادی مطبوعات بدون آزادی عمل روزنامه‌نگاران و منتقدان مطبوعاتی يک شوخی است! مفهومی که بود و نبودش معنای زيستن و تنفس در جهان امروز را تعين می‌کند.»</p> <p><br /> امضاکنندگان اين نامه همچنين ابراز اميدواری کرده‌اند «هيچ روزنامه و روزنامه‌نگاری در هيچ کجای جهان به جرم نوشتن از حقيقت، توقيف نشده و طعم تلخ شکنجه را نچشد.»</p> <p><br /> پس از حوادث انتخابات جنجالی رياست‌جمهوری ايران در سال ۱۳۸۸ که دولت از سوی مخالفان به «تقلب در نتيجه آرا» متهم شد؛ ده‌ها روزنامه‌نگار در اين کشور بازداشت شدند.</p> <p><br /> سازمان گزارشگران بدون مرز که انجمنی بين‌المللی در دفاع از آزادی رسانه‌ها است از ايران به عنوان «بزرگ‌ترين زندان روزنامه‌نگاران در خاورميانه» نام می‌برد.</p> <p><br /> «بهمن احمدی امويی، مسعود باستانی، سام محمودی، احمد زيدآبادی، ،عيسی سحرخيز، هنگامه شهيدی، کيوان صميمی، حسن ظهوری، نادر کريمی جونی و احسان مهرابی» شماری از روزنامه‌نگاران زندانی در ايران هستند.</p> <p> </p>
شماری از روزنامه‌نگاران و زندانيان سياسی ايران در نامه‌ای به بان کی‌مون، دبيرکل سازمان ملل، خواهان دخالت وی برای «تسريع» در آزادی روزنامه‌نگاران زندانی شدند.
به گزارش تارنمای کمپين بين‌المللی حقوق بشر در ايران، در اين نامه آمده است: «امسال روزنامه‌نگاران در حالی روزجهانی مطبوعات (سوم می) را جشن گرفته‌اند که چنين روزی در نظام‌های ايدئولوژيکی هم‌چون ايران، چين و کره شمالی و ديگر کشورهای استبدادی جدی گرفته نمی‌شود، بلکه روزنامه‌نگاران و اصحاب رسانه از انواع تهديدات اين نظام‌ها (از زندان‌های طويل‌المدت، شکنجه، محروميت از شغل مطبوعاتی گرفته تا مهاجرت به ديگر کشورها يا خانه‌نشينی اجباری) رنج می‌برند.»
کمپين بين‌المللی حقوق بشر افزوده اين نامه که امضای «جمعی از زندانيان سياسی» را دارد، قرار بود به مناسبت روزجهانی مطبوعات به خارج از زندان فرستاده شود اما با توجه به «محدوديت‌های موجود» با تأخير به خارج از زندان فرستاده شد.
امضاکنندگان اين نامه ادامه داده‌اند: «چگونه می‌توان در اين کشورها به ويژه در ايران از روز سوم می به عنوان روز جهانی آزادی مطبوعات سخن گفت و به اين مناسبت جشن گرفت در حالی که بخش عمده‌ای از درخشان‌ترين چهره‌های مطبوعات ايران به اتهام‌های واهی و احمقانه‌ای چون برانداز، جاسوس، عامل بيگانگان و.. زير شديدترين وغيرانسانی‌ترين شکنجه‌های جسمی، روحی وروانی در سلول‌های انفرادی يک نظام ارتجاعی، کابوس استبداد می‌بينند؟»
زندانیان سیاسی خطاب به بان کی‌مون: رسيدن به آزادی مطبوعات بدون آزادی عمل روزنامه‌نگاران و منتقدان مطبوعاتی يک شوخی است! مفهومی که بود و نبودش معنای زيستن و تنفس در جهان امروز را تعين می‌کند
در اين نامه از «بازداشت، شکنجه و محکوم کردن روزنامه‌نگاران و مديران ارشد مطبوعات، احضار، تهديد و ممنوع‌القلم کردن روزنامه‌نگاران با احکام امنيتی و سانسور آشکار و سلب آزادی عمل رسانه‌ها» به عنوان آنچه که در ايران ۲۰۱۱ جريان دارد، نام برده شده است.
نويسندگان نامه همچنين از «بررسی اتهامات مطبوعاتی در دادگاه‌های صالحه مطبوعات با حضور هيأت منصفه مطبوعاتی و وکلای منتخب روزنامه‌نگاران، توقف احکام سليقه‌ای و غير منطقی برای اهالی رسانه از جمله ممنوع‌القلم کردن روزنامه‌نگاران و حبس‌های طويل‌المدت، پايان بخشيدن به تهديدات رسانه‌ها و ايجاد فضايی مناسب برای گردش آزاد اطلاعات» به عنوان «خواست و اراده عمومی اهالی رسانه» در ايران ياد کرده‌اند.
در ادامه نامه خطاب به دبيرکل سازمان ملل آمده است: «حضرت‌عالی به درستی واقف هستيد که رسيدن به آزادی مطبوعات بدون آزادی عمل روزنامه‌نگاران و منتقدان مطبوعاتی يک شوخی است! مفهومی که بود و نبودش معنای زيستن و تنفس در جهان امروز را تعين می‌کند.»
امضاکنندگان اين نامه همچنين ابراز اميدواری کرده‌اند «هيچ روزنامه و روزنامه‌نگاری در هيچ کجای جهان به جرم نوشتن از حقيقت، توقيف نشده و طعم تلخ شکنجه را نچشد.»
پس از حوادث انتخابات جنجالی رياست‌جمهوری ايران در سال ۱۳۸۸ که دولت از سوی مخالفان به «تقلب در نتيجه آرا» متهم شد؛ ده‌ها روزنامه‌نگار در اين کشور بازداشت شدند.
سازمان گزارشگران بدون مرز که انجمنی بين‌المللی در دفاع از آزادی رسانه‌ها است از ايران به عنوان «بزرگ‌ترين زندان روزنامه‌نگاران در خاورميانه» نام می‌برد.
«بهمن احمدی امويی، مسعود باستانی، سام محمودی، احمد زيدآبادی، ،عيسی سحرخيز، هنگامه شهيدی، کيوان صميمی، حسن ظهوری، نادر کريمی جونی و احسان مهرابی» شماری از روزنامه‌نگاران زندانی در ايران هستند.
نظرها
کاربر مهمان
<p>ازین بن کی مون بی خاصیت تر دبیرکل بیاد ندارم. این همه مصیبت که رخ داد ایشان صدایشان در نیم اید...</p>