جنبش زنان جنبش قدیسه‌ها نیست
<div dir="RTL" style="text-align:justify;background:white;direction: rtl;unicode-bidi:embed">نیلوفر شیدمهر- بعد از اعتراض‌ها و مبارزه‌های «گونه‌گان» ایران طی دوسال گذشته و در جریان دهمین انتخابات ریاست جمهوری و اعتراض‌های خیابانی بعد از آن که به جنبش سبز معروف شد، یک تصویر آرمانی و اسطوره‌ای از این جنبش ساخته شد که بسیار منزه‌گونه است. این منزه‌گونه‌گی مبنای مشروعیت‌طلبی اخلاقی برای جنبش است.</div> <p> </p> <!--break--> <div dir="RTL">بحث من در این مقاله این نیست که جنبش سبز مشروعیت اخلاقی ندارد، اما منزه جلوه دادن آن و اسطوره‌سازی از آن نیز به جنبش لطمه می‌زند. منزه‌گونه نشان دادن یک جنبش اجتماعی و تمام کنشگران آن، پایه تقدس‌سازی است که از بزرگ‌ترین مشکلات فرهنگی ما به‌شمار می‌آید.</div> <div dir="RTL"><span> </span></div> <div dir="RTL"><span>یکی از پایه‌های این منزه‌نمایی جنبش سبز بر پایه منزه نشان دادن زنان شرکت‌کننده در آن از هر گونه خشونت است. چنین است که در جریان این وانمایی صحنه‌ای که در آن شماری از زنان یک بسیجی را از دست جوانان خشمگین نجات می‌دهند مورد توجه قرار می گیرد. البته اهمیت نقش این زنان را در این صحنه خاص در مقابل برخورد خشونت‌آمیز نباید نادیده گرفت و بلکه باید آموزه کنشگری خشونت‌پرهیز در جنبش‌های اجتماعی کرد، اما اگر پشت این جلوه‌گری از این صحنه مشخص قدیس‌سازی از زنان کنشگر باشد مشکل ایجاد می‌شود. در این شکل قدیس‌سازی کنشگران زن جنبش سبز و جنبش زنان به شکل انسان‌هایی «بی‌خشم» و مصنوعی که اعتراض نمی‌کنند و مدام لبخند ملیح می‌زنند و دارای مهربانی مطلقند ساخته می‌شوند. این در حالی است که خشم به عنوان تنها موتور محرکه خشونت نمایانده می‌شود. این نوع وانمایی بر دوگانه‌انگاری خشم/ مهربانی سوار است. انگار هر که خشمگین است مهربان نیست و هر که مهربان است قدیسه و از «افکت» خشم عاری است و در ‌‌نهایت جنبش زنان به عنوان گردهمایی قدیسه‌ها و راهبان اسلامی بازسازی می‌شود. </span></div> <div dir="RTL"><span><b> </b></span></div> <div dir="RTL"><b>خشونت و خشم</b></div> <p>یکی از سئوال‌ها این است که رابطه بین خشم و خشونت چیست؟ آیا خشم لزوماً به خشونت می‌انجامد؟ فرق بین اظهار و بیان خشم و خشونت‌ورزی چیست؟</p> <div dir="RTL"><span>در این زمینه باید خشم و خشونت را در بستر یا کانتکست جنبشی آن‌ها گذاشت. خشم می‌تواند معناهای بسیار متفاوتی در کانتکست‌های دیگر داشته باشد و از لحاظ روان‌شناسی مورد تحلیل قرار بگیرد. ولی بحث من اینجا در حوزهٔ جنبش اجتماعی و به تبع آن اخلاق کنشگری اجتماعی و مشروعیت اخلاقی جنبش است. </span></div> <div dir="RTL"><span> </span></div> <div dir="RTL"><span>خشم مانند بسیاری از مقوله‌هایی همچون حسادت و عشق توسط روان‌شناسان به عنوان یک احساس انسانی تلقی می‌شود. این‌که این احساس چطور در تن حس می‌شود و آیا همه افراد آن را یک‌جور احساس می‌کنند بحث پیچیده‌ای است که قابل شناخت نیست. پس بهتر است به این قناعت کنیم که خشم احساسی انسانی است؛ حسی است که همه انسان‌ها در طول زندگی‌شان تجربه می‌کنند. خشونت اما یک کنش است، کنشی که بر بدنی (بدن خود یا دیگری) اعمال می‌شود و به عنوان مثال خودکشی می‌تواند نوعی از خشونت تلقی شود. </span></div> <div dir="RTL"><span> </span></div> <div dir="RTL"><span>در اینجا به بحث کوتاه فلسفی در مورد اخلاق و خشونت می‌پردازم: متاسفانه یا خوشبختانه در دنیا هیچ معیار جهان‌شمولی وجود ندارد که بگوید چه کنش‌هایی خشونت‌آمیز محسوب می‌شوند و چه کنش‌هایی نه. حتی نمی‌توان گفت آدمخواری عملی خشونت‌آمیز است. کانت بر مبنای فلسفه اخلاقش تصور می‌کرد آدمیان جایگاه مخصوصی در دستگاه آفرینش دارند و دارای اخلاقیت هستند. اخلاقیت برای کانت حکم مطلق عقل است که باید و نباید‌ها از آن استخراج می‌شود. حکم مطلق عقل حکمی است که نوعی به‌خصوص از عمل یا پرهیز از عمل را ضروری می‌سازد. </span></div> <div dir="RTL"><span> </span></div> <div dir="RTL"><span>فلسفه اخلاقی کانت نتیجه نارضایتی او از اخلاق پراگماتیک سودمندی/ کاربردگرایی بود که می‌گوید نیکی و بدی هر چیزی بسته به درجه سودمندی آن برای عامه مردم است. سیستم اخلاقی‌ای که کانت ارائه کرد دی- انتالوژیکال است که بر اساس حکم مطلق عقل است. کانت حکم مطلق عقل را که انسان باید بر مبنای آن عمل کند قانونی جهانشمول می‌دانست. قانون اخلاقی کانت اعمال خاصی از جمله قتل، خودکشی و دزدی و دروغ را مردود و غیر اخلاقی محسوب می‌کند و آن‌ها را در هیچ شرایطی مجاز نمی‌شمرد. بسیاری از مواردی را که کانت به عنوان اعمال غیر اخلاقی بر می‌شمرد شامل اعمالی هستنند که در «ده فرمان» روی آن تاکید و گفته شده است نباید انجام بگیرد. اخلاق کانتی همسایگی زیادی با قانون طلایی انسانیت دارد: برای همسایه‌ات نخواه آنچه را بر خود نمی‌خواهی. </span></div> <div dir="RTL"><span> </span></div> <div dir="RTL"><span>با این‌که اخلاقیت کانتی به شکل جهانشمول پذیرفته نشده است، کنش‌های خاصی در دوران ما تقریباً در همه جوامع انسانی غیر مجاز شمرده می‌شوند. این توافق جمعی در قوانین جوامع مختلف انسانی بازتاب یافته است. چنان‌چه اعمالی چون قتل و دزدی جرم محسوب می‌شوند و متخلف بر مبنای سیستم قضایی هر کشور مجازات می‌شود. همچنین اعمالی همچون ضرب و جرح و قتل و تعدی به جان و مال دیگران بر اساس استانداردهای بین‌المللی خشونت‌آمیز تلقی می‌شوند. تنها در صورتی که اثبات شود متهم به منظور دفاع از خود و صیانت نفس دست به این اعمال زده است، متهم در بعضی سیستم‌های قضایی موجود در دنیا تبرئه می‌شود. </span></div> <div dir="RTL"><span> </span></div> <div dir="RTL"><span>خشم و احساس خشم اما در هیچ جای دنیا جرم نیست؛ گرچه در لایه‌های فرهنگ‌های خاصی به عنوان نوعی گناه بازنمایی شده و مذمت می‌شود. خشم اما تا زمانی که به خشونت تعریف شده توسط قانون نینجامد جرم نیست. شکل اجتماعی بیان خشم به لزوم خشونت نیست. خشم اشکال بیانی بسیار گوناگونی دارد. </span></div> <div dir="RTL"><span><b> </b></span></div> <div dir="RTL"><b>خشونت به عنوان یک صفت</b></div> <p>گاه در مناسبات روزمره صفت «خشونت‌آمیز» از طرف افراد به گفته و لحن دیگری نسبت داده می‌شود. تعیین این‌که آیا گفتار یا لحن و یا استفاده از کلمات خاصی خشونت‌بار است یا نه بسیار دشوار است، چرا که این تعین بستگی به معیارهای شخصی افراد و مکان و زمان و ارزش‌های اجتماعی- فرهنگی دارد. همچنین ادعای این‌که بالا بردن صدا یا خشمگین شدن نشانه اعمال خشونت است رد است. نگاهی به جلسات رسمی و علنی مجلس در کشورهای دموکراتیک نشان می‌دهد که داد زدن، لحن خشمگین یا استفاده از کلمات خاص، خشونت‌آمیز یا توهین‌آمیز تلقی نمی‌شود. به بیان ساده بیان خشم اگر منجر به کنش خشونت‌آمیز مانند قتل یا کتک زدن و شکنجه نشود به معنای اعمال خشونت نیست.</p> <div dir="RTL"><span><b> </b></span></div> <div dir="RTL"><b>بیان خشم</b></div> <p>خشم مانند بسیاری از افکت‌های دیگر سر چشمه بزرگی برای آفرینشگری است. خشم سرشار از نیرو است و «می‌تواند» به سوی عدالت به معنای دریدایی‌اش میل کند. البته کانتکستی که من در آن از خشم صحبت می‌کنم کانتکست کنشگری اجتماعی- سیاسی است، نه کانتکست مناسبات روزمره افراد. در این کانتکست، خشم انباشته شده در حافظه بدن/ زبان/ حس از شرایطی نشئت می‌گیرد که کنشگر به دلایل خاص یا به خاطر بی‌قدرتی نسبی در موقعیت اجتماعی‌اش قادر نباشد و یا نتواند در مقابل بی‌عدالتی اجتماعی، سیاسی و فرهنگی واکنش نشان دهد. واکنش سرکوب‌شده در بدن تبدیل به خشم می‌شود و بدن به یاد می‌آورد، بدن حافظه دارد. بدن درد ناتوانی و سکوت در برابر ستم را به یاد می‌آورد و این درد‌‌ همان خشم است.</p> <div dir="RTL"><span> </span></div> <blockquote> <div dir="RTL">در جنبش سبز زنان به عنوان «فرشته»‌های نجات و سمبل خشونت‌پرهیزی به معنای عاری بودن از خشم معرفی شده‌اند و اسطوره‌ای از زنان شرکت‌کننده در جنبش سبز شکل گرفته است که گویا اینان همیشه جلوی مردان را برای اعمال خشونت می‌گرفته‌اند </div> </blockquote> <div dir="RTL"><span>من خود انسانی پر از خشم هستم و هیچ ابایی از گفتن این حرف ندارم. خشم من ناشی از موقعیت‌هایی است که مرا به عنوان یک زن در طی بیست و هفت سال زندگی در جامعه ایران و چهارده سال زندگی در کانادا و در میان جمعیت ایرانیان، مجبور به سکوت و تن دادن به بسیاری بی‌عدالتی‌ها و بی‌حقی‌ها کرده بود؛ و موقعیت‌هایی که به خاطر ناآگاهی به فرهنگ اعتراض و صراحت و روشن کردن حریم شخصی‌ام به آن‌ها تن دادم و اعتراض نکردم. ناتوانی من از عکس‌العمل به این موقعیت‌ها در تن من و حافظه تن/ زبان/ حسم انبار شده است و این‌‌ همان خشم من است. اما من تا آنجا که توانسته‌ام خشم خود را به صورت کنش خشونت‌آمیز بروز نداده‌ام. سعی کرده‌ام از موتور قوی خشمم در جهت آفرینشگری و مبارزه خشونت‌پرهیز استفاده کنم. </span></div> <div dir="RTL"><span> </span></div> <div dir="RTL"><span>خشم همچنین می‌تواند در صافی عدالت- سویی (مفهوم از من) به خردمندی تبدیل شود. زیرا که خشم هنوز امیدوار است و امید منبع خرد است. خشم ابزاری توانمند برای بیان و نقد سازنده است. خشم می‌تواند سرچشمه‌ای برای توانمند کردن زنان باشد؛ چرا که خشم به یاد می‌آورد. یکی از محورهای مهم جدال خیلی از ما زنان جدال علیه فراموشی، جدال برای به یاد آوردن و به یادآورده شدن است. </span></div> <div dir="RTL"><span> </span></div> <div dir="RTL"><span>ناتوانی می‌تواند به کینه هم تبدیل شود که افکتی متفاوت از خشم است. کینه به طور معمول موتور منفی از انرژی است که می‌تواند به تخریب‌گری خود یا دیگری منجر شود. کینه، کور است و نمی‌تواند به خردمندی بشکوفد. کینه، ناامیدی مطلق است. کینه، کنشگر را به موجودی تبدیل می‌کند که برای اثبات خویش دیگری را می‌کشد. کشتن دیگری از ترس از مرگ «خود» است. </span></div> <div dir="RTL"><span> </span></div> <div dir="RTL"><span>به نظر من این ناامیدی مطلق بود که سرنوشت تیره‌ای برای فرانتس فانون، اندیشمند ضد استعمار رقم زد که کتاب «دوزخیان روی زمین» را نوشت. وی خشونت را تبلیغ کرد و آن را نیروی همبستگی نامید. </span></div> <div dir="RTL"><span>هانا آرنت به درستی گفت که این تبلیغ فانون از سرمستی بود؛ سرمستی کینه و ناامیدی؛ سرمستی‌ای که یک عدم ترس کاذب را به‌وجود می‌آورد. آرنت نوشت: مرگ «به احتمال قوی ضد سیاسی‌ترین تجربه موجود است» که نشان‌دهنده «‌‌نهایت تنهایی و ناتوانی است». بنابراین «هرگونه کاهشی در قدرت دعوت آشکاری به خشونت است». (آرنت در بحران‌های جمهوری ص ۱۶۴-۱۶۵) </span></div> <div dir="RTL"><span><b> </b></span></div> <div dir="RTL"><b>هاله سحابی؛ یک قدیسه؟</b></div> <div dir="RTL"><span>بعد از قتل هاله سحابی، مادر صلح و کنشگر اجتماعی سیاسی در بسیاری از سایت‌ها از او به عنوان یک قدیسه نام برده شد. من در این بحث که آیا وی قدیسه بود یا نه وارد نمی‌شوم. شاید بود، اما این مسئله در کانتکست جنبش زنان مهم نیست. </span></div> <div dir="RTL"><span> </span></div> <div dir="RTL"><span>من در اینجا اما این تصویر قدیسه‌وار وی را که معادل بی‌خشمی که خود معادل مهربانی مطلق بازنمایی شده است را به چالش می‌طلبم. در این راستا چندین پرسش مطرح می‌کنم: آیا چهره هاله در مراسم تشییع پدر برافروخته نشده بود؟ آیا تن اعتراضی صدای او در هیچ لحظه‌ای، حتی زمانی که ماموران امنیتی و لباس شخصی‌ها مانع از طی مسیر پیش‌بینی شده برای مراسم تشییع جنازه عزت‌الله سحابی شدند، عوض نشد؟ آیا وی از این‌که نمی‌توانست جنازه پدر را آن‌طور که شایسته بود تشییع کند احساس ناتوانی نمی‌کرد؟ آیا به علت این ناتوانی در تن/ گفتار/ حس وی خشم به شکل حافظه انباشت نشد؟ آیا او زمانی که تصویر پدر را از دستش بیرون می‌کشیدند مقاومت و اعتراض نکرد؟ آیا این مقاومت و اعتراض جلوه نامهربانی وی با افراد متعدی نیست؟ </span></div> <div dir="RTL"><span><b> </b></span></div> <div dir="RTL"><b>جنبش سبز و نقش قدیسه‌گی زنان</b></div> <p>در جنبش سبز زنان به عنوان «فرشته»‌های نجات و سمبل خشونت‌پرهیزی به معنای عاری بودن از خشم معرفی شده‌اند. اسطوره‌ای از زنان شرکت‌کننده در جنبش سبز شکل گرفته است که گویا اینان همیشه جلوی مردان را برای اعمال خشونت می‌گرفته‌اند. زنان به شکلی آرمانی بازنمایی شده و از خشونت خالی نشان داده شده‌اند. تکه‌هایی از «گزارش یک شاهد عینی: روایت زنانه از تظاهرات خیابانی سبز‌ها» روی سایت <a href="http://www.greenwavenews.com/1389/11/%D8%B1%D9%88%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D8%B2%D9%86%D8%A7%D9%86%D9%87-%D8%A7%D8%B2-%D8%AA%D8%B8%D8%A7%D9%87%D8%B1%D8%A7%D8%AA-%D8%AE%DB%8C%D8%A7%D8%A8%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%B3%D8%A8%D8%B2%D9%87%D8%A7/ ">خبرگزاری موج سبز</a> نشان می‌دهد که ماجرا به این گونه نیست:</p> <p> </p> <div dir="RTL"><span>«بهمن کیسه‌های آشغال را از اینجا و آنجا جمع می‌کرد و آتش درست می‌کرد. من می‌دویدم. چوب می‌آوردم. آشغال پیدا می‌کردم. خیابان از هر چهار طرف دست ما بود. داد می‌زدیم "می‌کشم می‌کشم آن‌که برادرم کشت" و به طرف‌شان سنگ پرتاب می‌کردیم. موزاییک‌ها را می‌کوبیدیم زمین و خرد می‌کردیم و تکه‌های سنگ را به طرف‌شان پرتاب می‌کردیم. در آسمان باران سنگ بود و دود. دودی که از شعله‌های آتش خشم ما برمی‌خاست. به بهمن گفتم از عاشورا هم بهتر شده پسر. اینجا رو گرفتیم. یکی از بچه‌هایی که تازه از زندان آزاد شده بود را میان جمعیت دیدم. پریدم بوسیدمش و گفتم دیدی جنبش هنوز زنده است. ما هنوز هستیم. اما دم تو گرم که بازهم اومدی. </span></div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL"><span>... من گفتم دم‌تون گرم واقعاً. گفت به امید آزادی. ما هستیم تا آزادی. دوباره رفتیم وسط خیابان. دست‌هایم را بالا گرفته بودم. و از ته وجود داد می‌کشیدم مرگ بر خامنه‌ای. مردم توی ماشین‌های‌شان نگاه‌مان می‌کردند. دست‌شان را گذاشته بودند روی بوق و تشویق‌مان می‌کردند. </span></div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL"><span>یک دفعه شروع کردیم گارد ریل‌های وسط انقلاب را کندن. ده نفری با هر چه در توان داشتیم نرده‌های آهنی را تکان می‌دادیم.‌‌ همان خانم چادری با صورت سرخش دوید کنارم و شروع کرد به زور زدن. بالاخره نرده را کندیم و چند نفری کشیدیمش وسط خیابان. یک عالمه نرده را کندیم. توی این هیر و ویر یک موتور با دو سرنشین از آنجا گذر کرد. یکی داد زد بسیجیه. همه دوره‌شان کردیم. یارو پایش را گذاشت روی گاز، اما بچه‌ها گرفتن‌شان. از موتور پایین کشیدن‌شان و زدن‌شان. کسی نمی‌گفت نزن. مثل روز عاشورا که همه می‌گفتن نزنید خشونت نکنید. اینجا همه یک پارچه داد می‌زدند بزن بزن بکشش. من خودم آن وسط داد می‌زدم بکشش کثافتو. بزن بزن بکشش دیوثو. یک دفعه یکی از بچه‌ها یک کلت گرفت بالای سرش. گفت این کلت داره. زیر پیراهنش بود. کلت را در هوا گرفته بود و تکان می‌داد. همه داد می‌زدیم "می‌کشم می‌کشم آن‌که برادرم کشت". پسری که کلت را گرفته بود آن را گذاشت زیر پیراهنش.» </span></div> <div dir="RTL"><span><b> </b></span></div> <div dir="RTL"><b>کلام ناآخر</b></div> <p>البته وجود جلوه‌هایی از خشونت به معنای این نیست که جنبش سبز یک جنبش مدنی خشونت‌‌پرهیز نبوده است. حتی در جنبش‌های خشونت‌پرهیز هم مواردی از خشونت دیده می‌شود؛ در حالی که جنبش در کل مشروعیت اخلاقی خود را از اتخاذ استراتژی خشونت‌پرهیز برای مبارزه مدنی می‌گیرد.</p> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL"><span>من خود یک نمونه زنده علیه اسطوره‌سازی از زنان مقدس بدون خشم هستم. اگر یک نمونه برای رد یک نظریه جامع کافی باشد، من آن نمونه‌ام. من بسیار خشمگینم اما هنوز امیدوار؛ و امیدواری به گفته هاول، مبارزه خشونت‌پرهیز به این معنا نیست که در آینده همه چیز خوب می‌شود و یا بهتر می‌شود بلکه به این معناست که در آینده لعنتی ممکن است مسائل کمی در «حس» معنا پیدا کنند یا به قول انگلیسی زبان‌ها: </span></div> <div dir="RTL"><span><span dir="LTR">HOPE IS THAT THINGS MIGHT MAKE A LITTLE BIT MORE SENSE IN «FUCKING FUTURE.</span></span></div> <div dir="RTL"><span>جنبش زنان جنبش قدیسه‌ها نیست!</span></div> <div dir="RTL"> </div> <p> </p>
یکی از سئوال‌ها این است که رابطه بین خشم و خشونت چیست؟ آیا خشم لزوماً به خشونت می‌انجامد؟ فرق بین اظهار و بیان خشم و خشونت‌ورزی چیست؟
گاه در مناسبات روزمره صفت «خشونت‌آمیز» از طرف افراد به گفته و لحن دیگری نسبت داده می‌شود. تعیین اینکه آیا گفتار یا لحن و یا استفاده از کلمات خاصی خشونت‌بار است یا نه بسیار دشوار است، چرا که این تعین بستگی به معیارهای شخصی افراد و مکان و زمان و ارزش‌های اجتماعی- فرهنگی دارد. همچنین ادعای اینکه بالا بردن صدا یا خشمگین شدن نشانه اعمال خشونت است رد است. نگاهی به جلسات رسمی و علنی مجلس در کشورهای دموکراتیک نشان می‌دهد که داد زدن، لحن خشمگین یا استفاده از کلمات خاص، خشونت‌آمیز یا توهین‌آمیز تلقی نمی‌شود. به بیان ساده بیان خشم اگر منجر به کنش خشونت‌آمیز مانند قتل یا کتک زدن و شکنجه نشود به معنای اعمال خشونت نیست.
خشم مانند بسیاری از افکت‌های دیگر سر چشمه بزرگی برای آفرینشگری است. خشم سرشار از نیرو است و «می‌تواند» به سوی عدالت به معنای دریدایی‌اش میل کند. البته کانتکستی که من در آن از خشم صحبت میکنم کانتکست کنشگری اجتماعی- سیاسی است، نه کانتکست مناسبات روزمره افراد. در این کانتکست، خشم انباشته شده در حافظه بدن/ زبان/ حس از شرایطی نشئت می‌گیرد که کنشگر به دلایل خاص یا به خاطر بی‌قدرتی نسبی در موقعیت اجتماعی‌اش قادر نباشد و یا نتواند در مقابل بی‌عدالتی اجتماعی، سیاسی و فرهنگی واکنش نشان دهد. واکنش سرکوب‌شده در بدن تبدیل به خشم می‌شود و بدن به یاد می‌آورد، بدن حافظه دارد. بدن درد ناتوانی و سکوت در برابر ستم را به یاد می‌آورد و این درد همان خشم است.
در جنبش سبز زنان به عنوان «فرشته»های نجات و سمبل خشونت‌پرهیزی به معنای عاری بودن از خشم معرفی شده‌اند. اسطوره‌ای از زنان شرکت‌کننده در جنبش سبز شکل گرفته است که گویا اینان همیشه جلوی مردان را برای اعمال خشونت می‌گرفته‌اند. زنان به شکلی آرمانی بازنمایی شده و از خشونت خالی نشان داده شده‌اند. تکه‌هایی از «گزارش یک شاهد عینی: روایت زنانه از تظاهرات خیابانی سبز‌ها» روی سایت خبرگزاری موج سبز نشان می‌دهد که ماجرا به این گونه نیست:
البته وجود جلوه‌هایی از خشونت به معنای این نیست که جنبش سبز یک جنبش مدنی خشونتپرهیز نبوده است. حتی در جنبش‌های خشونتپرهیز هم مواردی از خشونت دیده می‌شود؛ در حالی که جنبش در کل مشروعیت اخلاقی خود را از اتخاذ استراتژی خشونتپرهیز برای مبارزه مدنی می‌گیرد.
نظرها
ارمان
<p>قديسه سازي و قديسه پروري را بايد از اين جهت بيشتر نگاه كرد كه چه هدف و اهدافي ميتواند داشته باشد ؟ و مخاطبان ان چه قشري مي توانند باشند ؟ هر چند به نظر مي رسد كه خيلي زود براي ما همه چيز فراموش ميشود حالا قديسه باشد يا جاني و جنايتكار و قاتل ..تفاوتي ندارد<br /> اين احساس انساني خشم در محيط جامعه انساني ما بسيار زياد وجود دارد فقط كافي است اندكي ان را انگولك كنيم تا فوران كند تا بعد از ان بصورت كلي به احساسي تبديل شود كه انسانيت را كاملا دور بزند<br /> ( هر خشم با فحشي روبراه شود غير ممكن است در ان مختوم به فحشي همراه با واژه هاي جنسيتي نشود ..) و متاسفانه درصد بسيار اندكي وجود دارند كه سعي ميكنند خشم را با خشونت همراه نكنند و اصولن نه بعيد ولي غير ممكن به نظر ميرسد .. </p> <p>(( من بسيار خشمگينم اما هنوز اميدوار )) سپاس از مطلب شما </p>
مصطفی
<p>مقاله‌ای بسیار تامل بر انگیز، با نگاهی نو در مورد جنبش سبز به ویژه جنبش زنان. اما ذکر نکته‌ای در نقد شما: از متن بر می‌آید که جنبش زنان را تنها ویژه‌ی نخبگان یا فعالان حقوق زنان می‌دانید. حداقل تا جایی که به تقدس و عدم خشونت مقدس زنان اشاره می‌کنید، گمانم به فعالان جنبش زنان نظر دارید و نه قشر اکثریت زنان. نقد شما هم به تقدس اخلاق جنبش زنان هم ناظر به همین نخبگان هست. اگر هم به اکثریت نظر دارید بحث شما انتزاعی و به دور از واقعیت است. چرا که به غیر از انگشت‌شمار زنان، اکثریت آنها با به وجود آمدن کوچکترین فرصتی خواهان براندازی حکومت میشوند. به عبارتی دیگر در میان قشر اکثریت زنان این خاصیت اهورایی و مقدس ماآبانه در باره‌ی عدم خشونت وجود خارجی ندارد. حتی مادران عزادار هم بسیار به ابراز خشونت تمایل دارند.<br /> و اما در تایید دلایلتان: بعد از 25 خرداد در یکی از بیمارستانها بودم. دختری 22 ساله رو آورند که دست‌هاش در رفته بود و صورتش زخم برداشته بود. گفتم دلیل شرکتت چی بوده؟ یه کم گفتگو کردیم. در عمرش یک خط کتاب نخونده بود. اما با این حال گفت اومدیم بیرون تا از این همه محدودیت آزاد بشیم... منی که در در تظاهرات و فراخوان‌ها شرکت کرده‌ام به چشم دیدم اکثریت زنانی که در جنبش سبز و فراخوان‌ها شرکت می‌کنند، نه تنها تمایل به ابراز خشم دارند، بلکه دلیل شرکت بسیاری از آنها تخلیه‌ی خشم فروخفته در ناخودآگاه هست. بسیار پیش آمده که از زنان شرکت کننده در جنبش شنیدم که می‌گفتند آخیش، راحت شدم، داشتم این چند روز دیوانه می‌شدم، امروز اومدیم شعار دادیم تخلیه شدیم و هر چی فشار و درد تو دلمون بود رو خالی کردیم ...<br /> دربسیاری از موارد هم یکی از انگیزه‌های اصلی مردم برای ابراز خشم تشویق و انگیزه دادن‌های زنان بوده است. بی‌شمار پیش آمده که مادران در خانه به بچه‌هاشون میگن: نشستی تو خونه که چی بشه. برو بیرون و اعتراض کن، حقتتون رو از اینها بگیرید، اینقدر ادامه بدین تا این مفتخورها سرنگون بشن ... </p>
reza
<p>با درود به شما واحترام به دیدگاهتان , مقاله ای تحسین برانگیز بود صداقت شما<br /> در بیان دردهای جامعه ستودنی است,یا راهی خواهم جست یا راهی خواهم ساخت... </p> <p>ایکاش با خدا و بی خدا یا آسمانی و زمینی به حرف های متفاوت گوش میکردند<br /> برای اطلاع از دیدگاهای متفاوت می توان به سخنرانی وپرسش و پاسخ خانم<br /> مریم نمازی درکنفرانس آته آئست ها مراجعه کرد ,بشنویم ودر صورت نیاز اعتراض<br /> کنیم , http://youtu.be/KqHUbK7yW6g </p>
کاربر مهمان
<p>سپاس فروان برای مطلبتان<br /> حق با شماست. هاله بخاطر اعتراضش ونافرمانی اش کشته شد. او موجودی پاسیو نبود. برخی اعتراض ودفاع از خود را با خشونت یکی میگیرند. و فراموش نکنیم منافع برخی این اقتضا را ایجاد می کند وسعی در ساختن فاطمه زهرا از هاله می کنند.</p>
نیلوفر شیدمهر
<p>کاربر گرامی رضا<br /> لینک شما به سخنرانی خانم نمازی کار نمی کند. خواهشمندم آن را دوباره بگذارید. با سپاس</p>
کاربر مهمان
<p>فهم و توصیف واقعیات حیات اجتماعی از خلال صفاتی چون قدیسه و با مفاهیمی چون قداست و در کل با هر آنچه که دلالت های قدسانی دارد؛ سوء فهمی ست که امر مناقشه برانگیز را در بیرون از گود نزاع نشانه می رود. قدسانیت بخشیدن به رخداد در حال وقوع، بطور تلویحی، باز تولید گذشته است بی هیچ کم و کاستی و بی هیچ مداخله ای. آن چه که فرا تاریخی ست دلالتی به هیچ کنش اجتماعی ندارد؛ چرا که کنش اجتماعی تنها وتنها، از این حیث که در بستر اجتماع و تحت قواعد برسازنده حیات اجتماعی، و با عاملیت کنشگران اجتماعی قوام می یابد، توان آن را دارد که به عنوان کنش اجتماعی در نظر آید. کنده شدن رسوبات لاهوتی گری از مفاهیم اجتماعی ، به واقع، به جریان درانداختن تاریخ اجتماعات است. واقعیت ما تاریخ ماست و تاریخ ما در برهه ای ست که از همه چیزی افسون زدایی شده است؛ حتی خدایگان نیز در ستیز با هم، مقامی زمینی یافته اند، آنچنان که، خون واقعی در شریان شان جاریده است. قداست دادن به یک کنش جمعی دنیوی، هیچ دلالتی ندارد مگر، اخته کردن آن. ما شاهدان این واقعیت تلخیم که رویکرد حاکم، تا به دیروز و در محیط سلب و بی تاریخ خانواده و در ابتدایی ترین روابط زندگی، زنان این سرزمین را با بریدن اندام تناسلی شان اخته می کرد و امروزه همان نگاه، کنش اجتماعی و بیرون زننده از محیط هایِ سنتیِ همین زنان را، به اختگی می کشاند. داوری های غلط استوار بر پندارهای ارزشیِ این چنین فرومایه ( ماکس شلر از عنوان "کین توزی"(Ressentiment) برای این داوری ها واحساس های فرومایه استفاده می کند) در مواجهه با واقعیات تاریخی- اجتماعی روز به روز فرومایه تر می شود و در به گل نشستن آنان همین گواه کافی ست که زنان و مادران را سمبل مبارزه ی ضد خشونت قلمداد کنند. این خود نشانه ی بحرانی است که حلول کرده در کالبد تمامی ارزش ها و باورهایشان؛ که ناشی از درماندگی شان در برخورد با خشونت راستین مدرن حیات اجتماعی است. خشونتی که مردان و زنان ما، با تن دادن بدان است که احساسی از هویت برسازنده ی جامعه مدرن را در خود خواهند یافت.</p>
reza
<p>دیرگاهی ایست که لینک های بشر بدرستی کار نمی کنند به گفته مارگریت<br /> ات وت شاعر کانادایی , واقعیات این جهان آنگاه که بروشنی نگریسته شوند<br /> تنها از میان اشک ها ست که دیده میشوند, بقول روسو :پلیس یاوجدان ؟؟؟<br /> , بهرحال باردگرلینک خانم مریم نمازی را همراه لینک طنزآمیز<br /> خواننده مستقل اگلیسی را به شماو رادیو زمانه تقدیم میکنم<br /> http://youtu.be/kaBS1SR9EtY<br /> http://youtu.be/AVc0uCpdLAo<br /> زنده باشید, رضا ترابی</p>
نیلوفر شیدمهر
<p>آقای رضا ترابی گرامی<br /> متاسفانه کینک های شما هیچکدام قابل باز کردن نیست. پیشنهاد می کنم url آنها را بفرستید. سپاس. و زنده باشید</p>
کاربر مهمان
<p>جنش زنان جنبش قدیسه ها نیست اما اگر جرات داری بگو که اشتباه می کنند. آن موقع می بینی که این جماعت خود را جزو معصومین می دانند</p>