صدای مقاومت خاموش نمی‌شود
<p>دوازده سال از حمله به کوی دانشگاه در روز ۱۸ تیر ۱۳۷۸ می‏گذرد و هنوز بسیاری سئوالات در باره‏ی دلایل و عواقب این حمله باقی مانده است. این روز به نمادی برای جنبش دانشجویی تبدیل شده و هرساله گروه‏های دانشجویی و حقوق بشری در کشورهای مختلف و در ایران مراسم‏هایی را در یادبود روز ۱۸ تیر برگزار می‏کنند.</p> <p> </p> <p>«جبهه‏ی متحد دانشجویی» امسال از انجمن‏های دانشجویی سراسر کشور دعوت کرده بود که مراسم‏هایی را برای یادبود کوی دانشگاه برگزار کنند.</p> <!--break--> <p><a target="_blank" href="http://www.zamahang.com/podcast/2010/20110708_18tir_Sara.mp3" rel="noopener"><img width="273" height="31" alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/musicicon_5.jpg" /></a></p> <p><strong>یادبود در تورنتو</strong></p> <p> </p> <p> </p> <p>در بسیاری از شهرهای اروپایی و امریکایی، مراسم‏هایی به این مناسبت برگزار شدند.</p> <p><br /> در شهر تورنتو "جبهه‏ی متحد دانشجویی در کانادا"، مراسمی را در شهر تورنتو برگزار می‏کند. در این مراسم، از حسن زارع‏زاده‏ اردشیر، فعال دانشجویی، دعوت به سخنرانی شده است.</p> <p> </p> <p>در باره‏ی این مراسم، با<strong> محمود صفی</strong> یکی از برگزارکنندگان مراسم ۱۸ تیر در تورنتو، گفت‏وگویی داشتم.</p> <p> </p> <p><strong>آقای صفی، ارتباط شما با جبهه‏ی دانشجویی در ایران چگونه است؟</strong></p> <p> </p> <p>«جبهه‏ی متحد دانشجویی در کانادا»، دقیقاً ادامه‏ی فعالیت‏های «جبهه‏ی متحد دانشجویی» در ایران است و در حال حاضر هم حتی کسانی که این‏جا فعالیت می‏کنند، جزو افرادی هستند که با جبهه‏ی متحد و جریانات جنبش دانشجویی در ایران، در تماس هستند.</p> <p> </p> <p><strong>برگزاری‏ مراسم‏های یادبود در خارج از ایران، چه تاثیری روی جنبش دانشجویی یا هر جنبش دیگری در داخل ایران می‏گذارد؟</strong></p> <p> </p> <p>این یادبودها و برگزاری چنین مراسمی چندین تأثیر دارد: در وهله‏ی اول این‏که نشان خواهد داد که در خارج از کشور، هنوز کسانی هستند که جنبش دانشجویی و اصولاً جنبش مردمی و آزادی‏خواهانه‏ی مردم ایران را حمایت می‏کنند.</p> <p> </p> <p>از جهت دیگر، می‏دانیم که بسیاری از سران فعال دانشجویی الان در زندان‏اند و در بند هستند. با این حرکتی که در خارج انجام می‏شود، به شکلی از روحیه‏ی مقاوم آن‏ها سپاسگزاری می‏شود.</p> <p><br /> تأثیر که این مراسم‏ها بر روی جنبش دانشجویی داخل هم صد‏درصد زیاد است. با توجه به سرکوب شدید در داخل ایران، این جنبش می‏داند که صدای‏اش به خارج می‏رسد.</p> <p> </p> <p><br /> <strong>یادبود در برلین</strong></p> <p> </p> <p>شنبه ۱۸ تیر، مراسم دیگری به همین مناسب در برلین، توسط «کانون پناهندگان سیاسی ایرانی» برگزار می‏شود. در این باره، با<strong> حمید نوذری</strong> از اعضای این کانون، گفت‏وگویی داشتم.</p> <p><br /> <strong>در ابتدا، از او در باره‏ی «کانون پناهندگان سیاسی ایرانی» پرسیدم:</strong></p> <p> </p> <p>حمید نوذری: «کانون پناهندگان سیاسی ایرانی» ۲۵ سال است که تشکیل شده است. کار اصلی ما دادن مشاوره به پناهندگانی است که به خاطر مسائل سیاسی، اجتماعی، جنسیتی، مذهبی و یا هر نوع نقض سیستماتیک حقوق بشری در ایران که در ارتباط با مخالفین، منتقدین و کسانی که نوع دیگری از زندگی را دارند اعمال می‏شود، از ایران خارج شده‏اند.</p> <p> </p> <p>ما امکاناتی را برای آن‏ها، از قبیل گذاشتن کلاس زبان ، به پیش وکیل بردن و… فراهم می‏کنیم. این‏ها بخشی از کارهای روزانه‏ی کانون است. پروژه‏ی ما از طرف دولت ایالتی برلین نیز حمایت می‏شود.</p> <p>علاوه بر آن، ما پیشینه‏ی خودمان را فراموش نمی‏کنیم. تقریباً ۹۹درصد فعالین ما و کسانی که با ما کار می‏کنند، به خاطر مسائل سیاسی و اجتماعی از ایران خارج شده‏اند و اعتراض به نقض حقوق بشر در ایران و توجه افکار عمومی را به این مسئله جلب کردن، یکی از کارهای همیشگی و پیوسته‏ی ماست و مراسم روز ۱۸ تیر نیز با همکاری با «کمیته‏ی دفاع زندانیان سیاسی» به همین خاطر است.</p> <p> </p> <p><strong>فکر می‏کنید برگزاری این مراسم در برلین و اصولاً خارج از ایران، چه تأثیری دارد؟</strong></p> <p> </p> <p>دو، سه تأثیر مشخص خواهد داشت که یکی از آن‏ها این است که ما یاد این مقاومت را گرامی می‏داریم.</p> <p>ما در کشوری مانند آلمان زندگی می‏کنیم که فرهنگ مقاومت و فراموش نکردن جنایات و مسائلی که بر سر ملت می‏آید، به صورت یک بخش جدی از فرهنگ‏شان درآمده است. یاد‏آوری مسائلی که آن زمان فاشیست‏ها و نازی‏ها بر سر دگراندیشان، اقلیت‏های ملی- مذهبی درآورده‏اند، در آلمان دارای ریشه‏ی زیادی است و ما هم از آن تأثیر گرفته‏ایم.</p> <p> </p> <p>علاوه بر آن، این مراسم خوشبختانه در تمام دنیا برگزاری می‏شود و این به خاطر آن است که به فعالین و مبارزین در ایران بگوییم که صدای آن‏ها بدون پژواک نمی‏ماند. از طرف دیگر، به کشورهایی که در آن زندگی می‏کنیم می‏گوییم که مسئله‏ی ایران، تنها مسئله‏ی امنیتی، اتم و این‏ها نیست و با توجه به وجود یک حکومت مذهبی دیکتاتور، روزانه به‏طور سیستماتیک، حقوق بشر در ایران نقض می‏شود.</p> <p> </p> <p><strong>فکر می‏کنید برگزاری چنین مراسمی در شهری خارج از ایران، تأثیری در روند جنبش دانشجویی در ایران خواهد داشت؟</strong></p> <p> </p> <p>ممکن است، ممکن است! بعضی وقت‏ها حرکات خارج از کشور، هنگامی که منسجم باشد، در بسیاری از شهرها برگزار بشود، خوب سازماندهی شده باشد و با مقامات مسئول هماهنگی شده باشد، باعث تلاش بیشتر آن‏ها و گاه عقب‏نشینی‏هایی هم از سوی رژیم خواهد شد.</p> <p><br /> در هر صورت، این مراسم نشان‏دهنده‏ی آن است که ما اجزایی از یک پیکر به‏هم پیوسته هستیم.</p> <p>همان‏طوری که در شیراز، اصفهان، قم، مشهد و دیگر شهرها، حرکت‏هایی صورت می‏گیرد، ما و بچه‏های دیگر هم خودمان را از این جنبش می‏دانیم و می‏خواهیم بگوییم که صدای مقاومت خاموش نمی‏شود.</p> <p>این‏ها مسائلی هستند که ممکن است امروز به فردا جواب ندهد، ولی در یک روند تاریخی که به‏خاطر شدت مسائل زیاد هم طولانی نیست، جواب‏گو خواهد بود و روشن‏گر بعضی از نکته‏ها خواهد شد.</p> <p><br /> <strong>در این مراسم، عکس‏های ۳۰ دانشجوی سیاسی و بقیه‏ی زندانیان سیاسی، عکس‏های ۱۸ تیر ۱۳۷۸ و حوادث دو سال گذشته، به نمایش گذاشته می‏شود و گروه رپ «داد» ترانه‏ای به نام «آزادی» را اجرا می‏کند.</strong></p>
دوازده سال از حمله به کوی دانشگاه در روز ۱۸ تیر ۱۳۷۸ میگذرد و هنوز بسیاری سئوالات در بارهی دلایل و عواقب این حمله باقی مانده است. این روز به نمادی برای جنبش دانشجویی تبدیل شده و هرساله گروههای دانشجویی و حقوق بشری در کشورهای مختلف و در ایران مراسمهایی را در یادبود روز ۱۸ تیر برگزار میکنند.
«جبههی متحد دانشجویی» امسال از انجمنهای دانشجویی سراسر کشور دعوت کرده بود که مراسمهایی را برای یادبود کوی دانشگاه برگزار کنند.
یادبود در تورنتو
در بسیاری از شهرهای اروپایی و امریکایی، مراسمهایی به این مناسبت برگزار شدند.
در شهر تورنتو "جبههی متحد دانشجویی در کانادا"، مراسمی را در شهر تورنتو برگزار میکند. در این مراسم، از حسن زارعزاده اردشیر، فعال دانشجویی، دعوت به سخنرانی شده است.
در بارهی این مراسم، با محمود صفی یکی از برگزارکنندگان مراسم ۱۸ تیر در تورنتو، گفتوگویی داشتم.
آقای صفی، ارتباط شما با جبههی دانشجویی در ایران چگونه است؟
«جبههی متحد دانشجویی در کانادا»، دقیقاً ادامهی فعالیتهای «جبههی متحد دانشجویی» در ایران است و در حال حاضر هم حتی کسانی که اینجا فعالیت میکنند، جزو افرادی هستند که با جبههی متحد و جریانات جنبش دانشجویی در ایران، در تماس هستند.
برگزاری مراسمهای یادبود در خارج از ایران، چه تاثیری روی جنبش دانشجویی یا هر جنبش دیگری در داخل ایران میگذارد؟
این یادبودها و برگزاری چنین مراسمی چندین تأثیر دارد: در وهلهی اول اینکه نشان خواهد داد که در خارج از کشور، هنوز کسانی هستند که جنبش دانشجویی و اصولاً جنبش مردمی و آزادیخواهانهی مردم ایران را حمایت میکنند.
از جهت دیگر، میدانیم که بسیاری از سران فعال دانشجویی الان در زنداناند و در بند هستند. با این حرکتی که در خارج انجام میشود، به شکلی از روحیهی مقاوم آنها سپاسگزاری میشود.
تأثیر که این مراسمها بر روی جنبش دانشجویی داخل هم صددرصد زیاد است. با توجه به سرکوب شدید در داخل ایران، این جنبش میداند که صدایاش به خارج می‌رسد.
یادبود در برلین
شنبه ۱۸ تیر، مراسم دیگری به همین مناسب در برلین، توسط «کانون پناهندگان سیاسی ایرانی» برگزار میشود. در این باره، با حمید نوذری از اعضای این کانون، گفتوگویی داشتم.
در ابتدا، از او در بارهی «کانون پناهندگان سیاسی ایرانی» پرسیدم:
حمید نوذری: «کانون پناهندگان سیاسی ایرانی» ۲۵ سال است که تشکیل شده است. کار اصلی ما دادن مشاوره به پناهندگانی است که به خاطر مسائل سیاسی، اجتماعی، جنسیتی، مذهبی و یا هر نوع نقض سیستماتیک حقوق بشری در ایران که در ارتباط با مخالفین، منتقدین و کسانی که نوع دیگری از زندگی را دارند اعمال میشود، از ایران خارج شدهاند.
ما امکاناتی را برای آنها، از قبیل گذاشتن کلاس زبان ، به پیش وکیل بردن و… فراهم میکنیم. اینها بخشی از کارهای روزانهی کانون است. پروژهی ما از طرف دولت ایالتی برلین نیز حمایت میشود.
علاوه بر آن، ما پیشینهی خودمان را فراموش نمیکنیم. تقریباً ۹۹درصد فعالین ما و کسانی که با ما کار میکنند، به خاطر مسائل سیاسی و اجتماعی از ایران خارج شدهاند و اعتراض به نقض حقوق بشر در ایران و توجه افکار عمومی را به این مسئله جلب کردن، یکی از کارهای همیشگی و پیوستهی ماست و مراسم روز ۱۸ تیر نیز با همکاری با «کمیتهی دفاع زندانیان سیاسی» به همین خاطر است.
فکر میکنید برگزاری این مراسم در برلین و اصولاً خارج از ایران، چه تأثیری دارد؟
دو، سه تأثیر مشخص خواهد داشت که یکی از آنها این است که ما یاد این مقاومت را گرامی میداریم.
ما در کشوری مانند آلمان زندگی میکنیم که فرهنگ مقاومت و فراموش نکردن جنایات و مسائلی که بر سر ملت میآید، به صورت یک بخش جدی از فرهنگشان درآمده است. یادآوری مسائلی که آن زمان فاشیستها و نازیها بر سر دگراندیشان، اقلیتهای ملی- مذهبی درآوردهاند، در آلمان دارای ریشهی زیادی است و ما هم از آن تأثیر گرفتهایم.
علاوه بر آن، این مراسم خوشبختانه در تمام دنیا برگزاری میشود و این به خاطر آن است که به فعالین و مبارزین در ایران بگوییم که صدای آنها بدون پژواک نمیماند. از طرف دیگر، به کشورهایی که در آن زندگی میکنیم میگوییم که مسئلهی ایران، تنها مسئلهی امنیتی، اتم و اینها نیست و با توجه به وجود یک حکومت مذهبی دیکتاتور، روزانه بهطور سیستماتیک، حقوق بشر در ایران نقض میشود.
فکر میکنید برگزاری چنین مراسمی در شهری خارج از ایران، تأثیری در روند جنبش دانشجویی در ایران خواهد داشت؟
ممکن است، ممکن است! بعضی وقتها حرکات خارج از کشور، هنگامی که منسجم باشد، در بسیاری از شهرها برگزار بشود، خوب سازماندهی شده باشد و با مقامات مسئول هماهنگی شده باشد، باعث تلاش بیشتر آنها و گاه عقبنشینیهایی هم از سوی رژیم خواهد شد.
در هر صورت، این مراسم نشاندهندهی آن است که ما اجزایی از یک پیکر بههم پیوسته هستیم.
همانطوری که در شیراز، اصفهان، قم، مشهد و دیگر شهرها، حرکتهایی صورت میگیرد، ما و بچههای دیگر هم خودمان را از این جنبش میدانیم و میخواهیم بگوییم که صدای مقاومت خاموش نمی‌شود.
اینها مسائلی هستند که ممکن است امروز به فردا جواب ندهد، ولی در یک روند تاریخی که بهخاطر شدت مسائل زیاد هم طولانی نیست، جوابگو خواهد بود و روشنگر بعضی از نکتهها خواهد شد.
در این مراسم، عکسهای ۳۰ دانشجوی سیاسی و بقیهی زندانیان سیاسی، عکسهای ۱۸ تیر ۱۳۷۸ و حوادث دو سال گذشته، به نمایش گذاشته میشود و گروه رپ «داد» ترانهای به نام «آزادی» را اجرا میکند.
نظرها
کاربر مهمان
<p>تا اونجایی که میدونم انجمن و تشکیلاتی مانند جبههی متحد دانشجویی در کانادا مجوزی از جمهوری اسلامی ایران ندارد که حالا ذایه های عزیزتر از مادری برای ما دانشجویان مسلمان پیرو خط امام شده باشند.</p>
کاربر مهمانmansour piry khanghah
<p>هرگونه اعتراض به نقض حقوق شهروندان توسط دولت از طرف سیاسیون کاملا مثبت است و قابل تقدیر می باشد.متاسفانه نتیجه این اعتراض ها تا کنون ثمره بسیار ناچیزی داشته و در بیشتر مواقع نیز نتیجه اش کاملا منفی بوده است.علل منفی بودن نتایج از طرف کارشناسان سیاسی بحث و برسی نشده و به همین علت هم روش ها به شکل سابق ادامه دارد.<br /> شاید یکی از علل عدم موفقیت معترضین این باشد که همزمان با هجوم غربیها به دولت ایران،سیاسی کارها هم وارد صحنه میشوند و دولت ایران هم از این هجوم و اعتراضات همزمان غربیها و معترضین ایرانی استفاده و عوامفریبی میکند و انان را ستون پنجم دشمن معرفی میکند.علت دوم میتواند این باشد که معترضین ایرانی منافع ملی را در نظر نمیگیرند و در هیاهوی هسته ای و حقوق بشر با غربیها و مخصوصا امریکائیان یکصدا و همگام میشوند.<br /> عدم اعتراض به سیاستهای دوگانه و استعمارگرانه و جنگ افروزانه دوّل اروپائی و امریکا توسط سران گروهکهای خارج از کشور ،باعث چند دستگی ایرانیان معترض شده و مانع بزرگی برای همکاری ایراندوستان با اپوزیسیون بی سرو سامان خارج از کشور است.لذا ضرورت دارد که سران گروهکها بفهمند که رفع مشگلات اقتصادی و امنیت اجتمائی مردم ایران در الویت است(در حد ابتدائی و یا نسبی خوب) و بعد از ان میتوان نظر مردم را به روشهای بهتر حکومتی و یا دمکراسی و غیره ....جلب نمود.تا به امروز هدف تحمیل بوده است و حتا دمکراسی را هم میخواهند به زور به خرد مردم بدهند.در صورتی که دمکراسی و ازادی با تحمیل و دیکتاتوری در تضاد کامل است.</p>