ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

شیطنت‌های یک زن سوررئالیست

<p>بابک مستوفی - برای مدت&zwnj;ها هیچ کس از خودش نمی&zwnj;پرسید که در مکتب سوررئالیسم، در نیمه اول قرن بیستم، چرا از هنرمندان زن چندان خبری نیست؟ حالا اما دوره نگاه مجدد و کشف چهره&zwnj;های پنهان&zwnj;مانده&zwnj;ای چون &laquo;کلود کن&raquo; (Claude Cahun) است.</p> <!--break--> <p>کلود کن که بیشتر از فرانسوی&zwnj;ها محبوب انگلوساکسون&zwnj;ها شده، به عنوان یک هنرمند زن که با اتوپرتره&zwnj;های خود به عنوان یکی از اولین زنان هنرمندی که نگاه درونی و فمینیستی را بسط و گسترش دادند، مورد ستایش قرار گرفت. هرچند او حالا چهره معروفی در هنر امروز است، اما تا پیش از سال&zwnj;های دهه&zwnj;ی ۸۰ میلادی شناخته شده نبود. کن در فرانسه با تحقیق معروف فرانسوا لپرلیه، نمایش آثار او در موزه هنرهای زیبای نانت در سال ۱۹۹۴ و سال بعد در موزه هنرهای مدرن پاریس، توجه&zwnj;ها را به خود جلب کرد. فرانسوی&zwnj;ها هم بالاخره در کنار آندره برتون و بقیه سوررئالیست&zwnj;ها جایی برای کلود کن باز کردند و حالا نمایشگاه تازه&zwnj;ای از آثار او را در گالری/ موزه &laquo;ژو دو پوم&raquo; (Jeu De Paume) که چند سالی است با هدف نگاه ویژه به هنر معاصر جهان تأسیس شده، به نمایش گذاشته&zwnj;اند.</p> <p>&nbsp;کلود کن در سال ۱۸۹۴ در شهر نانت، در فرانسه به دنیا آمد و در کودکی به دلیل سرکش بودن به مدرسه&zwnj;ای در بریتانیا منتقل شد و بعد به پاریس برگشت. روحیه سرکشی و معترض بودن در او ماند و در هنرش بسط و توسعه یافت.</p> <p>در بین عکس&zwnj;های او، اوتوپرتره&zwnj;هایش که در سال&zwnj;های گوناگون گرفته، بیش از همه مورد توجه واقع شده&zwnj;اند. او از تصویر خودش برای زیر سوال کشیدن مسأله هویت استفاده کرد. کن در عکس&zwnj;های مختلف جلوی دوربین خودش، به عنوان یک بازیگر با لباس&zwnj;های زنانه یا مردانه و با موهای کوتاه یا بلند و &zwnj;گاه با سرتراشیده ظاهر شد.&nbsp;<br /> &nbsp;</p> <blockquote> <p><img alt="" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/abdmbcc02.jpg" />کلود کن: &laquo;می&zwnj;خواهم با تصاویر برهنه خودم و انعکاس آشکار هوس و با همین صدای گرفته&zwnj;ام، بی&zwnj;گناهی بچه&zwnj;های کوچک و پیرمرد&zwnj;ها را به رسوایی بکشم.&raquo;</p> </blockquote> <p>طرفداران کلود کن عکس&zwnj;های او را به عنوان عکس&zwnj;های استعاری درباره جامعه و هویت تلقی می&zwnj;کنند و نوع نگاه او به اشیاء را در راستای نگاه سوررئالیست&zwnj;ها تحلیل می&zwnj;کنند. زندگی و اعمال او در دو وجه شخصی و هنری، در وجوه سکس، جامعه و اخلاق بحث&zwnj;انگیز بود. <br /> &nbsp;</p> <p>نمایشگاه تازه پاریس از آثار کلود کن با تأکید بر اوتو پرتره&zwnj;های او سعی دارد وجوه مختلفی چون به زیر سوال کشیدن هویت تا مسائل سیاسی را در آثار این هنرمند که به عنوان اولین خودبیانگر و شاعر اشیاء مورد ستایش تعداد قابل توجهی از هنرمندان معاصر به خصوص پس از سال&zwnj;های دهه ۹۰ میلادی قرار گرفته، ارائه کند. <br /> &nbsp;</p> <p>کن شاید از اولین کسانی است که به&zwnj;جای نگاه به بیرون در هنرهای تجسمی، تمامی نگاه خود را به درون انسان معطوف می&zwnj;کند. او با تصویر کردن خود سعی دارد حس&zwnj;های مختلفی را در نگاه و چهره&zwnj;اش ثبت کند و با دست زدن به حرکات پیشرو از این&zwnj;که آثار او اخلاقیات مرسوم را به چالش بکشد و زیر سئوال ببرد ابایی ندارد. به همین دلیل در دوره&zwnj;ای تصویر برهنه خود را ثبت می&zwnj;کند و می&zwnj;گوید: &laquo;می&zwnj;خواهم با تصاویر برهنه خودم و انعکاس آشکار هوس و با همین صدای گرفته&zwnj;ام، بی&zwnj;گناهی بچه&zwnj;های کوچک و پیرمرد&zwnj;ها را به رسوایی بکشم.&raquo; <br /> &nbsp;</p> <p>وجه هنری آثار کن شاید کم&zwnj;ارزش&zwnj;تر از وجه اجتماعی و تأثیر تاریخی اوست، اما با این حال می&zwnj;توان رد یک نگاه متفاوت و نوجو را در سال&zwnj;های مختلف کاری&zwnj;اش جست&zwnj;و&zwnj;جو کرد. ماسک و آینه به عنوان دو عنصر آشنا در بحث&zwnj;های مربوط به هویت، رفته رفته در کارهای او شکل پیدا می&zwnj;کنند و راه را برای تعبیر&zwnj;ها و تفسیرهای لاکانی از آثار او باز می&zwnj;گذارند. کن می&zwnj;گوید: &laquo;خوشبخت&zwnj;ترین لحظه زندگی؟ رؤیا... تصور کردن اینکه کسی هستم جز اینکه هستم. بازی کردن در نقشی که ترجیح می&zwnj;دهم.&raquo; <br /> &nbsp;</p> <blockquote> <p><img alt="" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/abdmbcc03.jpg" />&nbsp;زندگی و اعمال&nbsp;کلود کن&nbsp;در دو وجه شخصی و هنری، در وجوه سکس، جامعه و اخلاق بحث&zwnj;انگیز بود.</p> </blockquote> <p>شاید همین در نقش کسی قرار گرفتن و بازی کردن باعث شد که کن در سال&zwnj;هایی از عمر خود به گروه&zwnj;های تآتری بپویندد و در نمایش&zwnj;های مختلفی بازی کند، اما علاقه او به رؤیا که او را به سوررئالیست&zwnj;ها پیوند می&zwnj;دهد، از ابتدا در او وجود داشت و باعث دوستی او با برخی از مشهور&zwnj;ترین چهره&zwnj;های سوررئالیسم از جمله آندره برتون- نویسنده مانیفست سوررئالیست&zwnj;ها -شد (هرچند گفته می&zwnj;شود برتون از او به عنوان کسی که &laquo;تند می&zwnj;رود&raquo;، هراس داشت). کن در سال ۱۹۳۶ در نمایشگاه گروهی سوررئالیست&zwnj;ها در گالری شارل راتون شرکت کرد. <br /> &nbsp;</p> <p>او درباره سوررئالیسم می&zwnj;گوید: &laquo;در زندگی&zwnj;ام از اولین خاطرات بچگی تا به امروز همینی هستم که همیشه بوده&zwnj;ام: یک سوررئالیست؛ تا حد &zwnj;&zwnj;نهایت یعنی پیش از اینکه کسی خودش رو بکشد یا گیر روان&zwnj;شناس&zwnj;ها بیفتد.&raquo; <br /> &nbsp;</p> <p>جنسیت مسأله دیگری است که کن به چالش می&zwnj;کشد. در اولین سال&zwnj;های نوجوانی عاشق دختری به نام سوزان (مارسل مور)، می&zwnj;شود و با هم همکاری مشترکی را شروع می&zwnj;کنند. او هویت زنانه یا مردانه را در عکس&zwnj;هایش به چالش می&zwnj;کشد تا آنجا که در طی زندگی&zwnj;اش دو بار مو&zwnj;هایش را از ته تراشید که برای آن سال&zwnj;ها عملی انتحاری و چالش&zwnj;برانگیز محسوب می&zwnj;شد. خودش می&zwnj;گوید: &laquo;زن؟ مرد؟ خنثی یا بدون جنسیت ژانری است که برای من مناسب است.&raquo; <br /> &nbsp;</p> <p>به همین دلیل تصاویر برهنه کلود کن اروتیک نیستند و بیشتر استعاری به نظر می&zwnj;رسند. تصویر دست&zwnj;های گره خورده یا یک دست تنها در زمین خشک بیابان، بیش از زنانگی، مفهوم تنهایی&zwnj;های درونی را منتقل می&zwnj;کنند. او در یک عکس خود را در داخل قفسه اشیاء قرار می&zwnj;دهد و در کنار آن&zwnj;ها قرار می&zwnj;گیرد و به این ترتیب مفهوم زن به عنوان شی ء را به چالش می&zwnj;کشد. <br /> &nbsp;</p> <p>در یکی از مشهور&zwnj;ترین آثارش لباسی پوشیده که بر روی آن نوشته شده است: &laquo;من در حال تمرین هستم، لطفاً منو نبوس.&raquo; (۱۹۲۷) <br /> &nbsp;</p> <p>این زن ماجراجو در سال&zwnj;های اشغال فرانسه توسط نازی&zwnj;ها در جنگ جهانی دوم بر خلاف بسیاری از سورئالیست&zwnj;ها، رسماً وارد مبارزه با اشغالگران شد و در سال ۱۹۴۴ توسط گشتاپو دستگیر و به مرگ محکوم شد، اما با پایان جنگ و شکست آلمان در هشتم ماه می&zwnj;۱۹۴۵ آزاد شد. <br /> &nbsp;</p> <p>کلود کن در هشتم دسامبر ۱۹۵۴ در ۶۰ سالگی در جرسی بر اثر بیماری درگذشت.<br /> &nbsp;</p>

بابک مستوفی - برای مدت‌ها هیچ کس از خودش نمی‌پرسید که در مکتب سوررئالیسم، در نیمه اول قرن بیستم، چرا از هنرمندان زن چندان خبری نیست؟ حالا اما دوره نگاه مجدد و کشف چهره‌های پنهان‌مانده‌ای چون «کلود کن» (Claude Cahun) است.

کلود کن که بیشتر از فرانسوی‌ها محبوب انگلوساکسون‌ها شده، به عنوان یک هنرمند زن که با اتوپرتره‌های خود به عنوان یکی از اولین زنان هنرمندی که نگاه درونی و فمینیستی را بسط و گسترش دادند، مورد ستایش قرار گرفت. هرچند او حالا چهره معروفی در هنر امروز است، اما تا پیش از سال‌های دهه‌ی ۸۰ میلادی شناخته شده نبود. کن در فرانسه با تحقیق معروف فرانسوا لپرلیه، نمایش آثار او در موزه هنرهای زیبای نانت در سال ۱۹۹۴ و سال بعد در موزه هنرهای مدرن پاریس، توجه‌ها را به خود جلب کرد. فرانسوی‌ها هم بالاخره در کنار آندره برتون و بقیه سوررئالیست‌ها جایی برای کلود کن باز کردند و حالا نمایشگاه تازه‌ای از آثار او را در گالری/ موزه «ژو دو پوم» (Jeu De Paume) که چند سالی است با هدف نگاه ویژه به هنر معاصر جهان تأسیس شده، به نمایش گذاشته‌اند.

 کلود کن در سال ۱۸۹۴ در شهر نانت، در فرانسه به دنیا آمد و در کودکی به دلیل سرکش بودن به مدرسه‌ای در بریتانیا منتقل شد و بعد به پاریس برگشت. روحیه سرکشی و معترض بودن در او ماند و در هنرش بسط و توسعه یافت.

در بین عکس‌های او، اوتوپرتره‌هایش که در سال‌های گوناگون گرفته، بیش از همه مورد توجه واقع شده‌اند. او از تصویر خودش برای زیر سوال کشیدن مسأله هویت استفاده کرد. کن در عکس‌های مختلف جلوی دوربین خودش، به عنوان یک بازیگر با لباس‌های زنانه یا مردانه و با موهای کوتاه یا بلند و ‌گاه با سرتراشیده ظاهر شد. 
 

کلود کن: «می‌خواهم با تصاویر برهنه خودم و انعکاس آشکار هوس و با همین صدای گرفته‌ام، بی‌گناهی بچه‌های کوچک و پیرمرد‌ها را به رسوایی بکشم.»

طرفداران کلود کن عکس‌های او را به عنوان عکس‌های استعاری درباره جامعه و هویت تلقی می‌کنند و نوع نگاه او به اشیاء را در راستای نگاه سوررئالیست‌ها تحلیل می‌کنند. زندگی و اعمال او در دو وجه شخصی و هنری، در وجوه سکس، جامعه و اخلاق بحث‌انگیز بود.
 

نمایشگاه تازه پاریس از آثار کلود کن با تأکید بر اوتو پرتره‌های او سعی دارد وجوه مختلفی چون به زیر سوال کشیدن هویت تا مسائل سیاسی را در آثار این هنرمند که به عنوان اولین خودبیانگر و شاعر اشیاء مورد ستایش تعداد قابل توجهی از هنرمندان معاصر به خصوص پس از سال‌های دهه ۹۰ میلادی قرار گرفته، ارائه کند.
 

کن شاید از اولین کسانی است که به‌جای نگاه به بیرون در هنرهای تجسمی، تمامی نگاه خود را به درون انسان معطوف می‌کند. او با تصویر کردن خود سعی دارد حس‌های مختلفی را در نگاه و چهره‌اش ثبت کند و با دست زدن به حرکات پیشرو از این‌که آثار او اخلاقیات مرسوم را به چالش بکشد و زیر سئوال ببرد ابایی ندارد. به همین دلیل در دوره‌ای تصویر برهنه خود را ثبت می‌کند و می‌گوید: «می‌خواهم با تصاویر برهنه خودم و انعکاس آشکار هوس و با همین صدای گرفته‌ام، بی‌گناهی بچه‌های کوچک و پیرمرد‌ها را به رسوایی بکشم.»
 

وجه هنری آثار کن شاید کم‌ارزش‌تر از وجه اجتماعی و تأثیر تاریخی اوست، اما با این حال می‌توان رد یک نگاه متفاوت و نوجو را در سال‌های مختلف کاری‌اش جست‌و‌جو کرد. ماسک و آینه به عنوان دو عنصر آشنا در بحث‌های مربوط به هویت، رفته رفته در کارهای او شکل پیدا می‌کنند و راه را برای تعبیر‌ها و تفسیرهای لاکانی از آثار او باز می‌گذارند. کن می‌گوید: «خوشبخت‌ترین لحظه زندگی؟ رؤیا... تصور کردن اینکه کسی هستم جز اینکه هستم. بازی کردن در نقشی که ترجیح می‌دهم.»
 

 زندگی و اعمال کلود کن در دو وجه شخصی و هنری، در وجوه سکس، جامعه و اخلاق بحث‌انگیز بود.

شاید همین در نقش کسی قرار گرفتن و بازی کردن باعث شد که کن در سال‌هایی از عمر خود به گروه‌های تآتری بپویندد و در نمایش‌های مختلفی بازی کند، اما علاقه او به رؤیا که او را به سوررئالیست‌ها پیوند می‌دهد، از ابتدا در او وجود داشت و باعث دوستی او با برخی از مشهور‌ترین چهره‌های سوررئالیسم از جمله آندره برتون- نویسنده مانیفست سوررئالیست‌ها -شد (هرچند گفته می‌شود برتون از او به عنوان کسی که «تند می‌رود»، هراس داشت). کن در سال ۱۹۳۶ در نمایشگاه گروهی سوررئالیست‌ها در گالری شارل راتون شرکت کرد.
 

او درباره سوررئالیسم می‌گوید: «در زندگی‌ام از اولین خاطرات بچگی تا به امروز همینی هستم که همیشه بوده‌ام: یک سوررئالیست؛ تا حد ‌‌نهایت یعنی پیش از اینکه کسی خودش رو بکشد یا گیر روان‌شناس‌ها بیفتد.»
 

جنسیت مسأله دیگری است که کن به چالش می‌کشد. در اولین سال‌های نوجوانی عاشق دختری به نام سوزان (مارسل مور)، می‌شود و با هم همکاری مشترکی را شروع می‌کنند. او هویت زنانه یا مردانه را در عکس‌هایش به چالش می‌کشد تا آنجا که در طی زندگی‌اش دو بار مو‌هایش را از ته تراشید که برای آن سال‌ها عملی انتحاری و چالش‌برانگیز محسوب می‌شد. خودش می‌گوید: «زن؟ مرد؟ خنثی یا بدون جنسیت ژانری است که برای من مناسب است.»
 

به همین دلیل تصاویر برهنه کلود کن اروتیک نیستند و بیشتر استعاری به نظر می‌رسند. تصویر دست‌های گره خورده یا یک دست تنها در زمین خشک بیابان، بیش از زنانگی، مفهوم تنهایی‌های درونی را منتقل می‌کنند. او در یک عکس خود را در داخل قفسه اشیاء قرار می‌دهد و در کنار آن‌ها قرار می‌گیرد و به این ترتیب مفهوم زن به عنوان شی ء را به چالش می‌کشد.
 

در یکی از مشهور‌ترین آثارش لباسی پوشیده که بر روی آن نوشته شده است: «من در حال تمرین هستم، لطفاً منو نبوس.» (۱۹۲۷)
 

این زن ماجراجو در سال‌های اشغال فرانسه توسط نازی‌ها در جنگ جهانی دوم بر خلاف بسیاری از سورئالیست‌ها، رسماً وارد مبارزه با اشغالگران شد و در سال ۱۹۴۴ توسط گشتاپو دستگیر و به مرگ محکوم شد، اما با پایان جنگ و شکست آلمان در هشتم ماه می‌۱۹۴۵ آزاد شد.
 

کلود کن در هشتم دسامبر ۱۹۵۴ در ۶۰ سالگی در جرسی بر اثر بیماری درگذشت.
 

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

  • کاربر مهمان

    ممنون از اینکه این آرتیست رو معرفی کردین.

  • کاربر مهمان

    خوب بود.

  • کاربر مهمان

    خیلی جالب بود,مطالبی از سورئالیسم و ارتباط با هنر اگه دارید بذارید