ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

خروج نیروهای خارجی از افغانستان و حقوق زنان

<p><span style="Arial&quot;,&quot;sans-serif&quot;;">سوده راد&nbsp;</span><span dir="LTR" style="ComicSansMS-Bold&quot;,&quot;sans-serif&quot;;"> -</span><span style="Arial&quot;,&quot;sans-serif&quot;;">در حالی&zwnj;که حکومت حامد کرزای برای رسیدن به صلح، در جست&zwnj;وجوی راهی برای مذاکره با شورشیان است، زنان افغانستان امیدوارند که پیشرفت&zwnj;ها و حقوق به&zwnj;دست آمده از سال ۲۰۰۱ تاکنون را از دست ندهند. </span></p> <!--break--> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>سازمان&zwnj;های برابری&zwnj;خواه و زنان افغانستان، امروز هموطنان خود را درباره این پیشرفت&zwnj;ها آگاه می&zwnj;کنند چرا که در صورت امضاشدن قرارداد صلح با بنیادگران و طالبان، این حقوق در معرض خطر خواهد بود. این روز&zwnj;ها جلسات محرمانه&zwnj;ای در شورای عالی صلح برگزار می&zwnj;شود که در اکتبر سال ۲۰۱۰ تشکیل شد. در این مدت شورشیان و بنیادگرایان به دامنه نگرانی&zwnj;ها درباره آینده افغانستان افزوده&zwnj;اند. زنان افغانستان حتی اگر از روند صلح در این کشور راضی باشند، از روش اطلاع&zwnj;رسانی حکومت در زمینه مواضع بنیادگرایان راضی نیستند. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>جمهوری اسلامی افغانستان، این روز&zwnj;ها هم&zwnj;زمان در دوران &laquo;سازندگی&raquo; و &laquo;جنگ&zwnj;های داخلی&raquo; به&zwnj;سر می&zwnj;برد. در این میان کنشگران حقوق زنان نگران پستی&zwnj;ها و بلندی&zwnj;هایی هستند که تا رسیدن به برابری جنسیتی پیش روی آن&zwnj;هاست. چه آن&zwnj;ها که سال&zwnj;ها در افغانستان زندگی کرده&zwnj;اند و چه آن&zwnj;ها که پس از عادی&zwnj;تر شدن شرایط به این کشور بازگشته&zwnj;اند، دست در دست هم انجمن&zwnj;ها و گروه&zwnj;هایی را تشکیل داده&zwnj;اند که پیش از هرچیز آگاهی&zwnj;بخشی را سرلوحه فعالیت&zwnj;شان قرار داده&zwnj;اند. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>برای مثال نخستین راهپیمایی زنان افغان بر ضد &laquo;خیابان&zwnj;آزاری&raquo;، روز ۱۴ ژوئیه سال ۲۰۱۱ در کابل برگزار شد. در این راهپیمایی حدود ۳۰ زن و شماری مرد به خیابان آمدند تا به وجود و رشد پدیده خیابان&zwnj;آزاری زنان اعتراض کنند. آن&zwnj;ها پلاکاردهایی در دست داشتند که روی آن&zwnj;ها نوشته&zwnj;شده بود: &laquo;این سرک [خیابان] مال من هم هست.&raquo; </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>نورجهان اکبر، مؤسس جنبش &laquo;زنان جوان برای تغییر&raquo;[1] که یکی از گروه&zwnj;های فراخوان این راهپیمایی بوده است در گفت&zwnj;وگو با رویترز می&zwnj;گوید: &laquo;جایگاه کنونی زنان در افغانستان یا در خانه همسرشان است و یا در قبرشان.&raquo;</span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <blockquote> <div dir="RTL"><span><span>شکریه پیکان، نماینده ایالت کوندوز در مجلس: &laquo;طالبان هرگز قانون اساسی را نخواهند پذیرفت. آن&zwnj;ها تمامی حقوق زنان را در دورانی که قدرت را در دست داشتند نقض کردند. نگاه آن&zwnj;ها به جنس زن هرگز تغییر نخواهد کرد&raquo; </span></span></div> </blockquote> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>او ادامه می&zwnj;دهد: &laquo;با وجود پیشرفت&zwnj;هایی که پس از سقوط طالبان در زمینه حقوق زنان در این کشور صورت گرفته است، همچنان با فرهنگی عمیقاً محافظه&zwnj;کار روبه&zwnj;رو هستیم.&raquo; نورجهان اکبر در مطلبی که در سایت الجزیره منتشر شده است، از خشم مادر معلمش نسبت به رفتار مردان همکارش می&zwnj;گوید: &laquo;انگار این مرد&zwnj;ها یقین دارند که هر زنی که خارج از خانه مشغول به کار است تن&zwnj;فروشی می&zwnj;کند.&raquo;</span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>&laquo;زنان برای تغییر&raquo; از ۲۰ زن پرسش&zwnj;هایی مطرح کرده بود که از بین آن&zwnj;ها ۱۹ زن مورد آزار خیابانی جسمی، کلامی یا رفتاری قرارگرفته بودند. ۱۴ زن از آزارهای جسمی چون ضربه سیلی یا خشونت فیزیکی در خیابان شکایت داشتند. البته کسانی که این خشونت&zwnj;ها را روا می&zwnj;دارند، خود زنان را باعث و دلیل اصلی بروز چنین رفتاری می&zwnj;دانند، چرا که اعتقاد دارند این زنان لباس&zwnj;های نامناسب بر تن داشته&zwnj;اند! به بیانی دیگر در افغانستان هم زنان قربانی مقصر هستند. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b><span>زنان پس از طالبان و دوران گذار</span></b></div> <div dir="RTL"><span>در دوران سلطه طالبان، زنان مجبور به اطاعت از قوانین ضد زن شدند. پوشیدن برقع، ممنوعیت تحصیل و کار خارج از منزل، ممنوعیت حضور در خیابان بدون حضور یک مرد از محارم و ممنوعیت مراجعه زنان به پزشکان مرد برای مداوا تنها شماری از این قوانین بود. در آن زمان سنگسار در ملاء عام، اجرای احکام شلاق و مرگ به دلیل رعایت نکردن قوانین و قطع انگشتان زنانی که از لاک ناخن استفاده کرده بودند امری روزمره به شمار می&zwnj;آمد. صحنه&zwnj;هایی که از آن روزهای افغانستان در رسانه&zwnj;های جهان منتشر شد همچنان جزو دردناک&zwnj;ترین و وحشت&zwnj;آور&zwnj;ترین تصاویر دوران معاصر است. از سال ۲۰۰۱ و پس از سقوط طالبان، زنان در تلاش برای بازپس&zwnj;گیری جایگاه اجتماعی خود حضور خود را در جای&zwnj;جای اجتماع پررنگ&zwnj;تر کرده&zwnj;اند و وارد دانشگاه&zwnj;ها، موسسات دولتی، حوزه تجارت، دولت و مجلس افغانستان شده&zwnj;اند.</span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>با این&zwnj;که طالبان تنها گروه اسلامی حاضر در افغانستان نیستند ولی به عنوان بنیادگرا&zwnj;ترین تفکر موجود در این کشور شناخته شده&zwnj;اند و گروه&zwnj;های مدافع حقوق بشر و کنشگران حقوق زنان نمی&zwnj;توانند وجود طالبان میانه&zwnj;رو را باور کنند. حتی اگر در بیانیه&zwnj;ها و گفتارشان نشانه&zwnj;هایی از تجدید نظر در روش دیده شود. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>درمیان ۶۸ عضو شورای عالی صلح افغانستان که توسط شخص حامد کرزای منصوب شده&zwnj;اند، تنها ۹ زن حضور دارند. با این&zwnj;که بسیاری از کنشگران حقوق زنان معتقدند این حضور تنها سمبلیک است و زن&zwnj;ها در عمل نمی&zwnj;توانند نقش موثری ایفا کنند، نایب رئیس شورای عالی صلح می&zwnj;گوید: &laquo;این زنان از آن دسته زن&zwnj;هایی نیستند که به هر چیزی بگویند بله.&raquo;</span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>فوضیه حبیبی که در وزارت زنان کارمی&zwnj;کند به کوریر انترناسیونال می&zwnj;گوید: &laquo;زنان با حضور در لویی جرگه سال گذشته در روند صلح حضور مستمر و موثری داشته&zwnj;اند. یکی از شرایط اصلی که طالبان باید بپذیرند قانون اساسی افغانستان است که در آن برابری جنسیتی مقابل قانون تضمین شده است. آن&zwnj;ها اگر این شرط را بپذیرند دیگر جای نگرانی نیست.&raquo; شکریه پیکان، نماینده ایالت کوندوز در مجلس در این زمینه می&zwnj;گوید: &laquo;طالبان هرگز قانون اساسی را نخواهند پذیرفت. آن&zwnj;ها تمامی حقوق زنان را در دورانی که قدرت را در دست داشتند نقض کردند. نگاه آن&zwnj;ها به جنس زن هرگز تغییر نخواهد کرد.&raquo; </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b><span>خشونت علیه زنان و حکومت</span></b></div> <div dir="RTL"><span>حکومت کنونی افغانستان از آن&zwnj;چه بر زنان می&zwnj;رود بی&zwnj;خبر نیست و خشونت&zwnj;های رواداشته بر زنان را یکی از معضلات بزرگ خود می&zwnj;داند. با این&zwnj;حال دولت هنوز سیاست&zwnj;های مناسبی برای بهبود این شرایط در پیش نگرفته است. تعدادی از کنشگران برابری جنسیتی در افغانستان معتقدند دولت کنونی با سکوتی که در پیش گرفته است، این رفتار&zwnj;ها را به&zwnj;طور ضمنی تایید هم می&zwnj;کند. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <blockquote> <div dir="RTL"><span>نور جهان حتی مذاکره با طالبان را عقب&zwnj;نشینی از مواضع مردم&zwnj;سالاری و کاهش حضور فیزیکی نیروهای خارجی در افغانستان را تهدیدی برای حقوق زنان می&zwnj;داند</span></div> </blockquote> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>آن&zwnj;ها نگران بازگشت قوانین تبعیض&zwnj;آمیز خانواده، همچون قانون ویژه تمکین زنان از شوهران شیعه و تحمیل پوشش اجباری در افغانستان هستند. برای نورجهان اکبر، &laquo;این سیاست&zwnj;ها تنها نشانه&zwnj;هایی از جهان&zwnj;بینی طالبانی است&raquo;. او آزارهای خیابانی را روشی برای راندن زنان به کنج خانه&zwnj;ها و دور نگهداشتن آن&zwnj;ها از زندگی اجتماعی با افزایش تهدید به خشونت در فضاهای عمومی می&zwnj;داند. او اضافه می&zwnj;کند: &laquo;هدف انجمن ما مبارزه با تفکری است که زن را به جهان اندرونی می&zwnj;راند، تفکری که در این ضرب&zwnj;المثل افغان آشکار است: جای زن یا در خانه شوهرش است یا در قبرش.&raquo; </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>قانون اساسی افغانستان منشور جهانی حقوق بشر را به رسمیت شناخته و آن را سرلوحه تمامی قوانین رایج در این کشور دانسته است. این قانون در بسیاری از زمینه&zwnj;ها برابری جنسیتی را تأمین می&zwnj;کند. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b><span>خروج نیروهای خارجی از افغانستان</span></b></div> <div dir="RTL"><span>روز ۲۲ ژوئن ۲۰۱۱، اوباما رئیس&zwnj;جمهور ایالات متحده آمریکا اعلام کرد که ده&zwnj;هزارنفر از ۹۹ هزار نیروی متمرکز بر افغانستان باید خاک این کشور را در عرض یک&zwnj;ماه ترک کنند. روز ۲۳ ژوئن ۲۰۱۱، نیکلا سارکوزی، رئیس&zwnj;جمهور فرانسه نیز سیاست خود را مبنی بر ترک چهارهزار نیروی فرانسوی از افغانستان اعلام داشت. نیمی ازنیروهای بلژیکی تا اول ژانویه ۲۰۱۲ خاک افغانستان را ترک خواهند کرد. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>آلمان و انگلستان نیز در حال سازماندهی بازگشت نیروهای متبوع خود از خاک افغانستان هستند. بسیاری از انجمن&zwnj;ها و گروه&zwnj;های فعال سیاسی و مدنی از این اخبار ابراز خوشنودی کردند، چراکه همه آن&zwnj;ها معتقدند افغانستان به دست ملتش ساخته می&zwnj;شود، ولی بسیاری از آن&zwnj;ها نیز مایل به ادامه همکاری کشورهای پیشرفته در زمینه&zwnj;های حقوقی و آموزشی هستند. در طول این سال&zwnj;ها هزینه مالی و جانی بسیاری برای عقب راندن طالبان و سرکوب آن&zwnj;ها پرداخت شده است، ولی مبادلات فرهنگی بین فعالان مدنی همچنان دچار محدودیت&zwnj;هایی دست و پاگیر است. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>آنگونه که سازمان گزارشگر جنگ و صلح[2] در مقاله&zwnj;ای که در هفته&zwnj;نامه کوریرانترناسیونال منتشر شد می&zwnj;گوید، مذاکراتی که با طالبان در حال انجام است می&zwnj;تواند تهدیدی بزرگ برای حقوق به&zwnj;دست آمده زنان از زمان سقوط طالبان در سال ۲۰۰۱ باشد. اعضای حکومت اعتقاد دارند نمایندگان طالبان بر اساس اصول مردم&zwnj;سالاری باید با قبول اصول و شرایط اولیه در روند تصمیم&zwnj;گیری برای کشور شرکت داشته باشند.</span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>در حالی&zwnj;که ذبیح&zwnj;الله مجاهد، سخنگوی طالبان تضمین حقوق زنان در قانون مدنی افغانستان را امری طبیعی دانسته است، نور جهان حتی مذاکره با طالبان را عقب&zwnj;نشینی از مواضع مردم&zwnj;سالاری و در این زمان کاهش حضور فیزیکی نیروهای خارجی در افغانستان را تهدیدی برای حقوق زنان می&zwnj;داند. او می&zwnj;گوید: &laquo;دولت از ما می&zwnj;خواهد طالبان را ببخشیم ولی ما چطور می&zwnj;توانیم هتک حرمت زنان را ببخشیم؟ آن&zwnj;چه که ما انتظارش را داشتیم واگذاری گام به گام حکومت به روشنفکران و البته زنان بوده و هست. ما ترجیح می&zwnj;دهیم نیروهای آمریکایی و غربی تا زمانی که حقوق بشر و حقوق زنان در افغانستان تأمین و تضمین نشده است، به روند همکاری ادامه بدهند.&raquo; </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>انجمن افغانی- فرانسوی نگار هم در بیانیه&zwnj;هایی که منتشر کرده معتقد است خروج نیروهای غربی از افغانستان &laquo;ترک کارزار افغانستان به نفع پاکستان و طالبان&raquo; است و زنان اولین آسیب&zwnj;دیدگان جدی این خروج نیرو خواهند بود. در ماه مارس گذشته یکی از مسئولان آمریکایی در گفت&zwnj;وگو با واشنگتن&zwnj;پست ادعا کرده بود که &laquo;حل مسائل زنان در مقایسه با سایر مسائل باید جای خود را به مشکلات پراولویت دیگر بدهد&raquo; و این دقیقاً&zwnj;&zwnj; همان چیزی است که در حال روی دادن است. </span></div> <div align="right">&nbsp;</div> <div align="right"><span dir="RTL">پانویس:</span></div> <div><span>1-<span>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; </span></span>YWC (Young Women for Change)</div> <div><span>2-<span>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; </span></span><span>IWPR (Institute for War and Peace Reporting)</span></div> <p>&nbsp;</p>

سوده راد  -در حالی‌که حکومت حامد کرزای برای رسیدن به صلح، در جست‌وجوی راهی برای مذاکره با شورشیان است، زنان افغانستان امیدوارند که پیشرفت‌ها و حقوق به‌دست آمده از سال ۲۰۰۱ تاکنون را از دست ندهند.

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

نظری وجود ندارد.