بزرگ‌ترین فاجعه تاریخ آمریکا

<p>اکبر فلاح&zwnj;زاده - رابرت ردفورد را در سینما اگر ندیده باشیم، در تلویزیون حتماً دیده&zwnj;ایم. او در فیلم&zwnj;های زیادی بازی کرده و نقش&zwnj;های مختلفی داشته و تقریباً در همه آنها محبوب تماشاگران شده است. از فیلم&zwnj;های گانگستری مانند &quot;نیش&quot; که او همراه با پل نیومن قماربازی و حادثه&zwnj;آفرینی می&zwnj;کند، تا فیلم&zwnj;های سیاسی مانند &quot;همه مردان رییس&zwnj;جمهور&quot; که او در قالب خبرنگار &quot;واشنگتن پست&quot; همراه با دوست خبرنگارش ماجرای معروف به واترگیت را برملا می&zwnj;کند.</p> <!--break--> <p><br /> &quot;بروبیکر&quot; Brubaker و &quot;شیر&zwnj;ها برای بره&zwnj;ها&quot; فیلم&zwnj;های دیگری با بازی ردفورد هستند که بیشتر جنبه سیاسی دارند. ردفورد در سال&zwnj;های دهه ۸۰ در فیلم &quot;خروج از آفریقا&quot; به کارگردانی سیدنی پولاک بازی کرد.</p> <p>&nbsp;</p> <p>ردفورد در مقام کارگردانی نیز فیلم&zwnj;هایی ساخته که از جمله آن&zwnj;ها می&zwnj;توان به &quot;رودخانه&zwnj;ای که از میانش می&zwnj;گذرد&quot; اشاره کرد. &quot;توطئه&zwnj;گران&quot; آخرین فیلم به کارگردانی ردفورد است که اینک در آمریکا و اروپا نمایش داده می&zwnj;شود. او در این فیلم به سال ۱۸۶۵ برمی&zwnj;گردد؛ به زمانی که در پایان جنگ داخلی آمریکا آبراهام لینکلن مورد سوءقصد قرار می&zwnj;گیرد.&nbsp;</p> <p>&nbsp;</p> <blockquote> <p><img alt="" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/robredakfal012.jpg" />&quot;توطئه&zwnj;گران&quot; ساخته رابرت ردفورد. فیلمی درباره سوءقصد به جان آبراهام لینکلن. شباهت&zwnj;&zwnj;سازی&zwnj; با دوران ریاست جمهوری جرج دبلیو بوش؟</p> </blockquote> <p>آبراهام لینکلن از ۱۸۶۱ تا ۱۸۶۵ رئیس جمهور بود. او نخستین رئیس جمهوری بود که ریاست جمهوری&zwnj;اش با سوءقصد به پایان رسید. مبارزه او با برده&zwnj;داری دشمنان زیادی برایش تراشید. چندین ایالت جنوبی اعلام جدایی کردند و کار به جنگ داخلی کشید. شمالی&zwnj;ها پیروز شدند و برده&zwnj;داری رسماً برچیده شد. با هدایت لینکلن بر محور قانونیت و دمکراسی راه آمریکا برای تبدیل شدن به یک دولت مدرن صنعتی هموارگشت. اما لینکن مزه پیروزی در جنگ را نچشید: سال ۱۸۶۵ هنگام تماشای یک نمایش در تئا&zwnj;تر &quot;فورد&quot; در شهر واشنگتن، مورد سوء قصد قرار گرفت. یکی از هواداران برده&zwnj;داری و دولت&zwnj;های جنوبی به نام جان بوت، که شغلش بازیگری در تئا&zwnj;تر بود، لینکلن را با شلیک گلوله کشت. او چندی بعد در ایالت ویرجینیا در درگیری مسلحانه با مأموران دولتی کشته شد. چند تن از همدستان او دستگیر و به مرگ محکوم شدند. تا اینجا، شرح این ماجرا در کتاب&zwnj;های تاریخ نوشته شده. اما ردفورد در فیلمش به بخش فراموش&zwnj;شده واقعیت می&zwnj;پردازد: به زنی از متهمان به نام مری سورات Mary Surratt که در یک محاکمه غیر عادلانه در دادگاه نظامی به اعدام محکوم شد.&nbsp;<br /> &nbsp;</p> <p>اعدام غیرعادلانه این زن به حکم دادگاه نظامی به اتهام دست داشتن در ترور بهانه&zwnj;ای به دست ردفورد می&zwnj;دهد تا به موضوع دولت قانون&zwnj;محور بپردازد. او با مطرح کردن قانون&zwnj;شکنی وزیر جنگ زمان لینکلن، آن را با قانون&zwnj;شکنی جرج دبلیو بوش و وزیر دفاعش رامسفلد مقایسه می&zwnj;کند. <br /> هفته نامه &laquo;دی سایت&raquo; آلمان درباره این فیلم با ردفورد گفت&zwnj;وگو کرده است: <br /> &nbsp;</p> <p><img alt="" align="right" src="http://www.zamaaneh.com/pictures-new/Communicate-icon.png" /><strong>دی سایت</strong>: مری سورات بعد از سوء قصد به آبراهم لینکلن در یک دادگاه نظامی به ناحق به اعدام محکوم شد. تا چه حد مردم در آمریکا از این داستان باخبرند؟ <br /> &nbsp;</p> <p><strong>رابرت ردفورد</strong>: همه می&zwnj;دانند آبراهام لینکلن سال ۱۸۶۵ هنگام اجرای یک نمایش هدف شلیک گلوله توسط یک هنرپیشه به نام جان ویلکس بوت John Wilkes Booth قرار گرفت. این کلیات در کتاب&zwnj;های تاریخ مدام تکرار شده. اما جریان دادرسی نظامی پرونده مری سورات و محکومیت او، که به نحوی باورنکردنی غیر عادلانه است، در پرده ابهام مانده. ادوین استانتون Edwin Stanton وزیر جنگ آن زمان، هم خودش را جزم کرد که این زن اعدام و به خاک سپرده و فراموش شود. <br /> &nbsp;</p> <p><img alt="" align="right" src="http://www.zamaaneh.com/pictures-new/Communicate-icon.png" />کله شقی استانتون را چگونه ارزیابی می&zwnj;کنید؟ انتقام&zwnj;جویی یا سوءاستفاده سیاسی؟&nbsp;<br /> &nbsp;</p> <p>&nbsp;</p> <blockquote> <p><img alt="" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/robredakfal013.jpg" />ردفورد در فیلمش به بخش فراموش&zwnj;شده واقعیت می&zwnj;پردازد: به زنی از متهمان به نام مری سورات&nbsp;که در یک محاکمه غیر عادلانه در دادگاه نظامی به اعدام محکوم شد.&nbsp;<br /> &nbsp;</p> </blockquote> <p>استانتون صلح بین دولت&zwnj;های شمال و جنوب را هنوز خیلی شکننده می&zwnj;دانست. از آنجا که لینکلن بردگان را آزاد کرده بود، دولتمردان جنوبی از او دلخور بودند، چون آن&zwnj;ها بردگان را مایملک خودشان می&zwnj;دانستند. لینکلن که کشته شد، استانتون به دست و پا افتاد و سعی کرد حتی&zwnj;الامکان به سرعت ابراز وجود کند تا هر گونه مقاومت دیگر در نطفه خفه شود. سوءقصدکنندگان نباید در دادگاه&zwnj;های معمولی محاکمه می&zwnj;شدند، چون این افکار عمومی را هر چه بیشتر تحریک می&zwnj;کرد. استانتون می&zwnj;خواست همه متهمان را در اسرع وقت دار بزند. جان سورات که به چنگش نیفتاد، به جای او مادرش را گرفت و به دادگاه نظامی کشاند. این اقدام او خلاف قانون اساسی بود. در آن هنگام آمریکا مانند امروز دولت قانون بود و دقیقاً همین امر، این کشور را چنین قوی کرده است. اما استانتون عقیده داشت که برای حفظ آرامش باید قانون را زیر پا گذاشت.&nbsp;<br /> &nbsp;</p> <p><img alt="" align="right" src="http://www.zamaaneh.com/pictures-new/Communicate-icon.png" />قابل قیاس است با واکنش دولت جرج دبلیو بوش به حادثه ۱۱ سپتامبر، که به زندان گوانتانامو و به &quot;لایحه میهن&zwnj;دوستی&quot; PatriotAct برای باز گذاشتن دست دولت در محدود کردن آزادی&zwnj;ها به بهانه مبارزه با تروریسم کشید&hellip; <br /> &nbsp;</p> <p>&nbsp;همینطور است. رامسفلد که آن زمان وزیر دفاع بود، فشار آورد که آمریکا به سرعت واکنش نشان دهد. او هم مانند استانتون می&zwnj;خواست به شکل نظامی قدرت&zwnj;نمایی کند &ndash; و خطای کار هم در همین است. دولت بوش از این حوادث فاجعه&zwnj;بار سوء&zwnj;استفاده کرد تا بتواند مردم آمریکا را به نفع خودش به بازی بگیرد. آن&zwnj;ها مردمی را که از روی حس همدردی به هم نزدیک شده بودند فریب دادند و به بهانه مبارزه با تروریسم به جنگ کشاندند، در حالی که دعوا در واقع بر سر نفت بود. این فریب یکی از بزرگ&zwnj;ترین تراژدی&zwnj;های تاریخ آمریکاست. <br /> &nbsp;</p> <p><img alt="" align="right" src="http://www.zamaaneh.com/pictures-new/Communicate-icon.png" />به نظر شما چه واکنشی باید به حوادث ۱۱ سپتامبر نشان داده می&zwnj;شد؟ <br /> &nbsp;</p> <p>&nbsp;راستش مردم آمریکا درست رفتار کردند. آن&zwnj;ها به طرزی بسیار گسترده با قربانیان حادثه همدردی و اعلام همبستگی کردند. اما حکومت از این همستگی سوءاستفاده کرد. امیدوارم رسانه&zwnj;ها و مردممان حالا هشیار&zwnj;تر شده باشند و قضایای سیاسی را بیشتر پیگیری کنند. البته این را هم بگویم که من فکر نمی&zwnj;کنم که هیچ دولت دیگری به اندازه دولت بوش بتواند از چنین حوادثی چنان گستاخانه سوءاستفاده کند. <br /> &nbsp;</p> <p><img alt="" align="right" src="http://www.zamaaneh.com/pictures-new/Communicate-icon.png" />فکر می&zwnj;کنید انسان&zwnj;ها از تاریخ می&zwnj;توانند درس بگیرند؟ <br /> &nbsp;</p> <p>تا به&zwnj;حال که سابقه&zwnj;مان تعریفی ندارد. تاریخ آمریکا پر پیچ و خم است، اما مردم توجه کافی به تاریخشان ندارند تا بعضی حوادث تکرار نشوند. امروز وسایل مدرن اطلاع&zwnj;رسانی در دست است. اما در اینترنت هم که در واقع باید یک منبع ذخیره اطلاعات باشد، به قدری اطلاعات و وسایل سرگرمی و انحراف افکار وجود دارد که نمی&zwnj;شود با حواس جمع به مسائل پرداخت. <br /> &nbsp;</p> <p><img alt="" align="right" src="http://www.zamaaneh.com/pictures-new/Communicate-icon.png" />به عنوان بنیانگذار جشنواره فیلم ساندنس Sundance-Filmfestival از سینمای مستقل آمریکا حمایت می&zwnj;کنید. در زمان بحران اقتصادی وضع حمایت از فیلم&zwnj;ها چگونه است؟&nbsp;<br /> &nbsp;</p> <blockquote> <p><img alt="" align="middle" width="200" height="131" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/robredakfal014.jpg" />قانون&zwnj;شکنی و اعدام برای حفظ آرامش</p> </blockquote> <p>&nbsp;فیلم مستقل ساختن همیشه مشکل بوده، و این مشکل همچنان باقی است. بحران اقتصادی سیستم استودیویی را درب و داغان کرده. هالیوود فقط فیلم&zwnj;هایی می&zwnj;سازد که سودشان تضمین شده باشد. فیلمسازان باید خودشان به فکر تأمین مالی فیلم&zwnj;هایشان باشند که کار شاقی است. عده&zwnj;ای مدیران بانک&zwnj;ها و شرکت&zwnj;های خصوصی هم هستند که وارد تجارت فیلم می&zwnj;شوند بدون آنکه از آن سررشته داشته باشند. این&zwnj;ها بعد یک دفعه به سرشان می&zwnj;زند و پولشان را از پروژه&zwnj;های فیلم بیرون می&zwnj;کشند و فیلمساز بیچاره با جیب خالی و پروژه ناتمام تنها می&zwnj;ماند. <br /> &nbsp;</p> <p><img alt="" align="right" src="http://www.zamaaneh.com/pictures-new/Communicate-icon.png" />کار فیلمسازان جوان امروز با زمان شما چه فرقی کرده؟ <br /> &nbsp;</p> <p>زمان ما دوربین دیجیتال نبود. امروزه یک بچه دوازده ساله هم می&zwnj;تواند فیلم بسازد و آن را در یوتیوب بگذارد. به این ترتیب در اینترنت انبوهی آشغال جمع می&zwnj;شود و پدر تماشاگر درمی&zwnj;آید از آن میان چیز در خوری برای دیدن پیدا کند. به همین دلیل جشنواره&zwnj;هایی مانند ساندنس اهمیت دارند، چون اینجا از کیفیت کار پشتیبانی می&zwnj;شود.&nbsp;</p> <p>فیلمسازان جوان امروز امکانات تکنیکی بهتری در اختیار دارند و چون فیلم&zwnj;های زیادی می&zwnj;توانند ببینند، دانش بیشتری هم دارند. اما از طرفی ما در زمان خودمان آزادی خلاقانه بیشتری داشتیم و سیستم استودیویی تولید فیلم هم ازمان حمایت می&zwnj;کرد. آن&zwnj;وقت&zwnj;ها اگر بودجه تهیه فیلم زیر دو میلیون دلار بود، می&zwnj;شد آن را در هالیوود ساخت. اما حالا دیگر با آن بودجه امکان&zwnj;پذیر نیست.&nbsp;<br /> &nbsp;</p> <p><a href="http://www.zeit.de/kultur/film/2011-09/interview-robert-redford">منبع:&nbsp; Die Zeit</a></p> <p>&nbsp;</p> <p>در همین زمینه:</p> <p><a href="#http://radiozamaneh.com/category/tags/%D8%A7%DA%A9%D8%A8%D8%B1-%D9%81%D9%84%D8%A7%D8%AD-%D8%B2%D8%A7%D8%AF%D9%87">::مقالات&nbsp;اکبر فلاح زاده در رادیو زمانه::</a></p> <p><u><img alt="" align="right" src="http://www.zamaaneh.com/pictures-new/VI.gif" /></u></p> <p>&nbsp;</p> <p>&nbsp;</p> <p><u>پیش&zwnj;پرده &quot;توطئه&zwnj;گران&quot; ساخته رابرت ردفورد</u></p> <p>&nbsp;</p> <p>&nbsp;</p>