ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

سندی از همیاری مسلمان با یهودیان

<p>الن سیالینو، حمید پرنیان- تا امروز داستان&zwnj;های هولوکاست را مستند کرده&zwnj;اند، تحریف کرده&zwnj;اند، روشن ساخته&zwnj;اند، و در حافظه&zwnj; جمعی وارد ساخته&zwnj;اند. داستان&zwnj;های جدیدی هم در شرف آمدن هستند که به&zwnj;نوبه&zwnj; خود موزاییکِ تاریخ هولوکاست را تغییر می&zwnj;دهند.</p> <!--break--> <p>یکی از این داستان&zwnj;ها، که هفته&zwnj; پیش در یک فیلم فرانسوی بازگو شده است، به نجات&zwnj;دهنده&zwnj; یهودی&zwnj;ها در دوران اشغال فرانسه به&zwnj;دست نازی&zwnj;ها می&zwnj;پردازد: امامِ یک مسجد در پاریس.&nbsp;</p> <p>&nbsp;</p> <p>گویی مسلمان&zwnj;ها یهودیان را از دست نازی&zwnj;ها نجات می&zwnj;دهند. <br /> &nbsp;</p> <p>&laquo;Les Hommes Libres&raquo; (انسان&zwnj;های آزاد) داستان رشادتی است که نظیرش را در متونِ فرانسوی پیدا نمی&zwnj;کنید. داستان درباره&zwnj; سی قدور بن غبریط (Si Kaddour Benghabrit)، مؤسس و امام مسجد اعظم پاریس است، که به گروهی از یهودیان پناه می&zwnj;دهد و شهادت می&zwnj;دهد که مسلمان هستند تا نازی&zwnj;ها آن&zwnj;ها را دستگیر نکنند.&nbsp;</p> <p>&nbsp;</p> <p>داستان این فیلم، بسیار ساده&zwnj;تر از آن&zwnj; چیزی است که نشان می&zwnj;دهد. فرانسه، در اوایل دهه&zwnj; ۱۹۴۰ خانه&zwnj; گروه کثیری از یهودیان آفریقای شمالی بود. این یهودیان عربی حرف می&zwnj;زدند و آئین&zwnj;های مذهبی مشترکی داشتند و عادات و رسومشان مانند عرب&zwnj;ها بود. نه مسلمان&zwnj;ها و نه یهودیان گوشت خوک نمی&zwnj;خوردند. مردان این دو مذهب، ختنه می&zwnj;کردند؛ و اسم&zwnj;هایشان نیز اغلب شبیه هم بود.&nbsp;</p> <p>&nbsp;</p> <blockquote> <p><img alt="" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/parlesho03.jpg" />سی قدور بن غبریط مؤسس و امام مسجد اعظم پاریس که&nbsp;در سال&zwnj;های جنگ جهانی دوم&nbsp;به گروهی از یهودیان پناه&nbsp;داد.</p> </blockquote> <p>این مسجد با دیوارهای بلند و کاشی&zwnj;کاری&zwnj;شده، جنبِ لفت بانک (Left Bank) قرار داشت و محلی برای نیایش بود. این مسجد به خاطر داشتن محیطی آرام، زیارت&zwnj;کنندگان زیادی داشت که نه فقط برای نیایش، که برای غذا خوردن و حمام&zwnj; کردن و معاشرت و استراحت&zwnj;کردن به آنجا می&zwnj;آمدند. <br /> رفت و آمد یهودیان هم آزاد بود. <br /> &nbsp;</p> <p>بنژ استورا (Benjamin Stora)، تاریخ&zwnj;دان فرانسوی و مشاور فیلم می&zwnj;گوید &quot;این فیلم، یک رخ&zwnj;داد است. درباره&zwnj; همکاری مسلمان&zwnj;ها با نازی&zwnj;ها زیاد نوشته شده است. اما مردم هنوز نمی&zwnj;دانند که مسلمان&zwnj;ها به یهودیان کمک کرده&zwnj;اند. داستان&zwnj;هایی در این زمینه هست که هنوز گفته و نوشته نشده است.&quot; <br /> &nbsp;</p> <p>فیلم، به کارگردانی اسماعیل فرخی، فیلمساز مراکشی قصه&zwnj;ای را روایت می&zwnj;کند که از یک رویداد واقعی الهام گرفته شده است و دو شخصیت واقعی را وارد این داستان می&zwnj;کند. بازیگر کهنه&zwnj;کار فرانسوی، میشل لوسدال (Michael Lonsdale) نقش بن&zwnj;غریب را بازی می&zwnj;کند. بن&zwnj;غریب رهبر مذهبی است که در الجزایر به دنیا آمده و از یک طرف دست به مانورهای سیاسی تیزهوشانه&zwnj;ای می&zwnj;زند و افسران نازی و همسرانشان را دعوت می&zwnj;کند تا از مسجد دیدن کنند، و از طرف دیگر یهودیان را در&zwnj;&zwnj; همان مسجد امان می&zwnj;دهد.&nbsp;<br /> &nbsp;</p> <blockquote> <p><img alt="" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/parlesho04.jpg" />میشل لوسدال در نقش بن&zwnj;غریب در نمایی از در فیلم &quot;انسان&zwnj;های آزاد&quot;</p> </blockquote> <p>محمود شلابی، بازیگر فلسطینی که در اسرائیل زندگی می&zwnj;کند، نقش سلیم &ndash; که اصالتاً سیمون است &ndash; هلالی را بازی می&zwnj;کند که معروف&zwnj;ترین آوازه&zwnj;خوان عرب&zwnj;زبان پاریس است؛ وی یهودی&zwnj;ای است که وانمود می&zwnj;کند مسلمان است و بدین &zwnj;نحو نجات پیدا می&zwnj;کند. <br /> &nbsp;</p> <p>گزارش&zwnj;های تاریخی در این زمینه ناقص هستند، چون اساساً مستندسازی این گزارش&zwnj;ها سطحی و بدون جزئیات بوده است. کمکی که به یهودیان شد&zwnj;&zwnj; همان یک&zwnj;بار بود، یعنی جزو وظایف سازمان&zwnj;یافته&zwnj; مسجد تلقی نمی&zwnj;شد. تعداد یهودیانی که جانشان نجات یافته بود معلوم نیست. مشروح&zwnj;ترین گزارشی که در این زمینه وجود دارد و هرگز هم تأیید نشده را آلبرت اسولین (Albert Assouline )، یکی از یهودیان آفریقای شمالی که از اردوگاه&zwnj;های آلمان گریخته است به دست داده. او مدعی است بیش از ۱۷۰۰ مقاومت&zwnj;کننده و مبارز &ndash; اعم از یهودی و مسلمان و مسیحی &ndash; در زیرزمین مسجد پناه گرفتند، و امام مسجد برای بسیاری از یهودیان گواهی&zwnj;هایی دال بر مسلمان&zwnj;بودنشان تهیه کرد.&nbsp;<br /> &nbsp;</p> <blockquote> <p><img alt="" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/parlesho05.jpg" />رابرت ساتلوف و کتاب &quot;در میان نیکوکاران&quot;:امام احضار شد و مورد تهدید قرار گرفت که از یهودیان حمایت نکند.</p> </blockquote> <p>رابرت ساتلوف (Robert Satloff )، مدیر مؤسسه&zwnj;ی سیاست&zwnj;های خاور نزدیک واشنگتن، در کتابش با نام &quot;در میان نیکوکاران&quot; (Among the Righteous) (۲۰۰۶) از عرب&zwnj;هایی می&zwnj;گوید که در طول هولوکاست جان یهودیان را نجات دادند و یک فصل هم درباره&zwnj; این مسجد اعظم دارد. دلیل بوبکیر (Dalil Boubakeur)، امام کنونی مسجد، تأیید می&zwnj;کند که مسجد به برخی از یهودیان &ndash; شاید بالای ۱۰۰ نفر &ndash; گواهی مسلمان&zwnj;بودن داده است اما تعداد دقیق آن&zwnj;ها را نمی&zwnj;داند. آقای بوبکیر می&zwnj;گوید مسلمان&zwnj;ها یهودیانی که می&zwnj;شناختند را به مسجد می&zwnj;آوردند تا کمکشان کنند، و امام کبیر، که بن&zwnj;غریب نبوده، مسئولیت این امر را به گردن گرفته بود. <br /> &nbsp;</p> <p>آقای بوبکیر به آقای ساتلوف برگه&zwnj;ای را نشان می&zwnj;دهد که از اسناد وزارت خارجه&zwnj; فرانسه در سال ۱۹۴۰ است. این سند می&zwnj;گوید مقامات اشغال فرانسه به کارمندان مسجد مظنون هستند که برای یهودیان گواهی&zwnj;های کاذب مسلمان&zwnj;بودن صادر می&zwnj;کنند. این سند اضافه می&zwnj;کند که &quot;امام احضار شد و مورد تهدید قرار گرفت تا به این حرکت&zwnj;ها خاتمه دهد.&quot;<br /> &nbsp;</p> <p>آقای ساتلوف در مصاحبه&zwnj;ای تلفنی می&zwnj;گوید &quot;باید افسانه را از واقعیت جدا کرد. شمار یهودیانی که این مسجد نجاتشان داد احتمالاً به ده&zwnj;ها نفر می&zwnj;رسد و نه صد نفر. اما بالاخره داستانی است که پیام سیاسی قدرتمندی را منتقل می&zwnj;کند و سزاوار بیان&zwnj;شدن است.&quot; <br /> &nbsp;</p> <p>مستند تلویزیونی &quot;مقاومت فراموش&zwnj;شده: مسجدِ پاریس&quot; (۱۹۹۱) به کارگردانی دری برکانی (Derri Berkani )، و کتاب &laquo;مسجد اعظم پاریس: مسلمان&zwnj;ها طی دوران هولوکاست جان یهودیان را نجات دادند&raquo; (که برای کودکان نوشته شده و در سال ۲۰۰۷ منتشر گشته) نیز همین رخ&zwnj;داد را بررسی می&zwnj;کنند.&nbsp;<br /> &nbsp;</p> <blockquote> <p><img alt="" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/parlesho06.jpg" />نمایی از فیلم&nbsp;&quot;انسان&zwnj;های آزاد&quot;. مسجد پاریس اجازه فیلمبرداری از داخل مسجد را نداد.</p> </blockquote> <p>فیلم در یک کاخ غیرمسکونی در مراکش و با حمایت دولت مراکش ساخته شده است. مسجد پاریس اجازه&zwnj; فیلم&zwnj;برداری از داخل مسجد را نمی&zwnj;دهد. آقای بوبکیر در مصاحبه&zwnj;ای گفت &quot;مسجد جای نیایش است. پنج &zwnj;بار در روز مراسم نماز برگزار می&zwnj;شود. فیلم&zwnj;برداری موجب اختلال در این امر می&zwnj;شود.&quot; <br /> بن&zwnj;غریب از چشم مسلمان&zwnj;ها افتاده بود، چرا که با استقلال الجزایر مخالفت کرد و طرفدار اشغال سرزمین مادری&zwnj;اش به&zwnj;دست فرانسه بود. او در ۱۹۵۴ از دنیا رفت. <br /> &nbsp;</p> <p>آقای فرخی و حتی آقای استورا در طول تحقیق برای فیلم، متوجه&zwnj; داستان&zwnj;های جدیدی شدند. در یکی از صحنه&zwnj;ها، زنی از آقای فرخی می&zwnj;پرسد چرا فیلم هیچ اشاره&zwnj;ای به یهودیان اشکنازی اروپای شرقی نکرده است که مسجد جانشان را نجات داده بود. آقای استورا می&zwnj;گوید مسجد نتوانست به نفع یهودیان اشکنازی وارد عمل شود، چون عربی حرف نمی&zwnj;زدند و با فرهنگ عربی هیچ آشنایی نداشتند. <br /> &nbsp;</p> <p>آقای استورا گفت &quot;آن زن به من گفت &laquo;حقیقت ندارد. جان مادر من را یکی از همین گواهی&zwnj;هایی که مسجد می&zwnj;داد نجات داد.&raquo;&quot;&nbsp;<br /> &nbsp;</p> <blockquote> <p><img alt="" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/parlesho07.jpg" />اسماعیل فرخی، کارگردان &quot;انسان&zwnj;های آزاد&quot;: مسلمان&zwnj;ها و یهودیان در صلح و آرامش زندگی می&zwnj;کردند. ما باید این مسأله را با غرور به یاد داشته باشیم.&quot;&nbsp;</p> </blockquote> <p>روزی که فیلم اکران شد، صد&zwnj;ها دانش&zwnj;آموز از سه مدرسه&zwnj; پاریس که چندقومی و چندنژادی هستند دعوت شدند تا نمایش ویژه&zwnj;ای برایشان برگزار شود و با آقای فرخی و چند تن از بازیگران فیلم جلسه&zwnj; پرسش و پاسخ داشته باشند. <br /> &nbsp;</p> <p>بعضی&zwnj;ها پرسش&zwnj;های معمولی پرسیدند: ماشین&zwnj;های قدیمی را از کجا آوردید؟ بعضی دیگر کنجاوی نشان دادند و فیلم را باور نکردند و می&zwnj;خواستند بدانند که آیا داستان فیلم حقیقت دارد یا نه، و اینکه چطور ممکن شده است که یهودیان به این راحتی با مسلمان&zwnj;ها بیامیزند. بعضی دیگر مانده بودند که چرا نازی&zwnj;ها فقط با یهودیان کار داشتند و مسلمان&zwnj;ها آزاد بودند. <br /> &nbsp;</p> <p>آقای فرخی می&zwnj;گوید &quot;این فیلم تجلیلی&zwnj;ست از مردم تاریخ کشور من که فراموش شده بودند. این فیلم واقعیت دیگری را مطرح می&zwnj;کند. این واقعیت که مسلمان&zwnj;ها و یهودیان در صلح و آرامش زندگی می&zwnj;کردند. ما باید این مسأله را با غرور به یاد داشته باشیم.&quot;<br /> &nbsp;</p> <p><a href="http://www.nytimes.com/2011/10/04/movies/how-a-paris-mosque-sheltered-jews-in-the-holocaust.html?pagewanted=1&amp;_r=1&amp;ref=global-home">منبع: نیویورک تایمز</a></p> <p><img alt="" align="textTop" src="http://www.zamaaneh.com/pictures-new/VI.gif" /></p> <p>پیش&zwnj;پرده فیلم &quot;انسان&zwnj;های آزاد&quot; ساخته اسماعیل فرخی، کارگردان مراکشی</p>

الن سیالینو، حمید پرنیان- تا امروز داستان‌های هولوکاست را مستند کرده‌اند، تحریف کرده‌اند، روشن ساخته‌اند، و در حافظه‌ جمعی وارد ساخته‌اند. داستان‌های جدیدی هم در شرف آمدن هستند که به‌نوبه‌ خود موزاییکِ تاریخ هولوکاست را تغییر می‌دهند.

یکی از این داستان‌ها، که هفته‌ پیش در یک فیلم فرانسوی بازگو شده است، به نجات‌دهنده‌ یهودی‌ها در دوران اشغال فرانسه به‌دست نازی‌ها می‌پردازد: امامِ یک مسجد در پاریس. 

گویی مسلمان‌ها یهودیان را از دست نازی‌ها نجات می‌دهند.
 

«Les Hommes Libres» (انسان‌های آزاد) داستان رشادتی است که نظیرش را در متونِ فرانسوی پیدا نمی‌کنید. داستان درباره‌ سی قدور بن غبریط (Si Kaddour Benghabrit)، مؤسس و امام مسجد اعظم پاریس است، که به گروهی از یهودیان پناه می‌دهد و شهادت می‌دهد که مسلمان هستند تا نازی‌ها آن‌ها را دستگیر نکنند. 

داستان این فیلم، بسیار ساده‌تر از آن‌ چیزی است که نشان می‌دهد. فرانسه، در اوایل دهه‌ ۱۹۴۰ خانه‌ گروه کثیری از یهودیان آفریقای شمالی بود. این یهودیان عربی حرف می‌زدند و آئین‌های مذهبی مشترکی داشتند و عادات و رسومشان مانند عرب‌ها بود. نه مسلمان‌ها و نه یهودیان گوشت خوک نمی‌خوردند. مردان این دو مذهب، ختنه می‌کردند؛ و اسم‌هایشان نیز اغلب شبیه هم بود. 

سی قدور بن غبریط مؤسس و امام مسجد اعظم پاریس که در سال‌های جنگ جهانی دوم به گروهی از یهودیان پناه داد.

این مسجد با دیوارهای بلند و کاشی‌کاری‌شده، جنبِ لفت بانک (Left Bank) قرار داشت و محلی برای نیایش بود. این مسجد به خاطر داشتن محیطی آرام، زیارت‌کنندگان زیادی داشت که نه فقط برای نیایش، که برای غذا خوردن و حمام‌ کردن و معاشرت و استراحت‌کردن به آنجا می‌آمدند.
رفت و آمد یهودیان هم آزاد بود.
 

بنژ استورا (Benjamin Stora)، تاریخ‌دان فرانسوی و مشاور فیلم می‌گوید "این فیلم، یک رخ‌داد است. درباره‌ همکاری مسلمان‌ها با نازی‌ها زیاد نوشته شده است. اما مردم هنوز نمی‌دانند که مسلمان‌ها به یهودیان کمک کرده‌اند. داستان‌هایی در این زمینه هست که هنوز گفته و نوشته نشده است."
 

فیلم، به کارگردانی اسماعیل فرخی، فیلمساز مراکشی قصه‌ای را روایت می‌کند که از یک رویداد واقعی الهام گرفته شده است و دو شخصیت واقعی را وارد این داستان می‌کند. بازیگر کهنه‌کار فرانسوی، میشل لوسدال (Michael Lonsdale) نقش بن‌غریب را بازی می‌کند. بن‌غریب رهبر مذهبی است که در الجزایر به دنیا آمده و از یک طرف دست به مانورهای سیاسی تیزهوشانه‌ای می‌زند و افسران نازی و همسرانشان را دعوت می‌کند تا از مسجد دیدن کنند، و از طرف دیگر یهودیان را در‌‌ همان مسجد امان می‌دهد. 
 

میشل لوسدال در نقش بن‌غریب در نمایی از در فیلم "انسان‌های آزاد"

محمود شلابی، بازیگر فلسطینی که در اسرائیل زندگی می‌کند، نقش سلیم – که اصالتاً سیمون است – هلالی را بازی می‌کند که معروف‌ترین آوازه‌خوان عرب‌زبان پاریس است؛ وی یهودی‌ای است که وانمود می‌کند مسلمان است و بدین ‌نحو نجات پیدا می‌کند.
 

گزارش‌های تاریخی در این زمینه ناقص هستند، چون اساساً مستندسازی این گزارش‌ها سطحی و بدون جزئیات بوده است. کمکی که به یهودیان شد‌‌ همان یک‌بار بود، یعنی جزو وظایف سازمان‌یافته‌ مسجد تلقی نمی‌شد. تعداد یهودیانی که جانشان نجات یافته بود معلوم نیست. مشروح‌ترین گزارشی که در این زمینه وجود دارد و هرگز هم تأیید نشده را آلبرت اسولین (Albert Assouline )، یکی از یهودیان آفریقای شمالی که از اردوگاه‌های آلمان گریخته است به دست داده. او مدعی است بیش از ۱۷۰۰ مقاومت‌کننده و مبارز – اعم از یهودی و مسلمان و مسیحی – در زیرزمین مسجد پناه گرفتند، و امام مسجد برای بسیاری از یهودیان گواهی‌هایی دال بر مسلمان‌بودنشان تهیه کرد. 
 

رابرت ساتلوف و کتاب "در میان نیکوکاران":امام احضار شد و مورد تهدید قرار گرفت که از یهودیان حمایت نکند.

رابرت ساتلوف (Robert Satloff )، مدیر مؤسسه‌ی سیاست‌های خاور نزدیک واشنگتن، در کتابش با نام "در میان نیکوکاران" (Among the Righteous) (۲۰۰۶) از عرب‌هایی می‌گوید که در طول هولوکاست جان یهودیان را نجات دادند و یک فصل هم درباره‌ این مسجد اعظم دارد. دلیل بوبکیر (Dalil Boubakeur)، امام کنونی مسجد، تأیید می‌کند که مسجد به برخی از یهودیان – شاید بالای ۱۰۰ نفر – گواهی مسلمان‌بودن داده است اما تعداد دقیق آن‌ها را نمی‌داند. آقای بوبکیر می‌گوید مسلمان‌ها یهودیانی که می‌شناختند را به مسجد می‌آوردند تا کمکشان کنند، و امام کبیر، که بن‌غریب نبوده، مسئولیت این امر را به گردن گرفته بود.
 

آقای بوبکیر به آقای ساتلوف برگه‌ای را نشان می‌دهد که از اسناد وزارت خارجه‌ فرانسه در سال ۱۹۴۰ است. این سند می‌گوید مقامات اشغال فرانسه به کارمندان مسجد مظنون هستند که برای یهودیان گواهی‌های کاذب مسلمان‌بودن صادر می‌کنند. این سند اضافه می‌کند که "امام احضار شد و مورد تهدید قرار گرفت تا به این حرکت‌ها خاتمه دهد."
 

آقای ساتلوف در مصاحبه‌ای تلفنی می‌گوید "باید افسانه را از واقعیت جدا کرد. شمار یهودیانی که این مسجد نجاتشان داد احتمالاً به ده‌ها نفر می‌رسد و نه صد نفر. اما بالاخره داستانی است که پیام سیاسی قدرتمندی را منتقل می‌کند و سزاوار بیان‌شدن است."
 

مستند تلویزیونی "مقاومت فراموش‌شده: مسجدِ پاریس" (۱۹۹۱) به کارگردانی دری برکانی (Derri Berkani )، و کتاب «مسجد اعظم پاریس: مسلمان‌ها طی دوران هولوکاست جان یهودیان را نجات دادند» (که برای کودکان نوشته شده و در سال ۲۰۰۷ منتشر گشته) نیز همین رخ‌داد را بررسی می‌کنند. 
 

نمایی از فیلم "انسان‌های آزاد". مسجد پاریس اجازه فیلمبرداری از داخل مسجد را نداد.

فیلم در یک کاخ غیرمسکونی در مراکش و با حمایت دولت مراکش ساخته شده است. مسجد پاریس اجازه‌ فیلم‌برداری از داخل مسجد را نمی‌دهد. آقای بوبکیر در مصاحبه‌ای گفت "مسجد جای نیایش است. پنج ‌بار در روز مراسم نماز برگزار می‌شود. فیلم‌برداری موجب اختلال در این امر می‌شود."
بن‌غریب از چشم مسلمان‌ها افتاده بود، چرا که با استقلال الجزایر مخالفت کرد و طرفدار اشغال سرزمین مادری‌اش به‌دست فرانسه بود. او در ۱۹۵۴ از دنیا رفت.
 

آقای فرخی و حتی آقای استورا در طول تحقیق برای فیلم، متوجه‌ داستان‌های جدیدی شدند. در یکی از صحنه‌ها، زنی از آقای فرخی می‌پرسد چرا فیلم هیچ اشاره‌ای به یهودیان اشکنازی اروپای شرقی نکرده است که مسجد جانشان را نجات داده بود. آقای استورا می‌گوید مسجد نتوانست به نفع یهودیان اشکنازی وارد عمل شود، چون عربی حرف نمی‌زدند و با فرهنگ عربی هیچ آشنایی نداشتند.
 

آقای استورا گفت "آن زن به من گفت «حقیقت ندارد. جان مادر من را یکی از همین گواهی‌هایی که مسجد می‌داد نجات داد.»" 
 

اسماعیل فرخی، کارگردان "انسان‌های آزاد": مسلمان‌ها و یهودیان در صلح و آرامش زندگی می‌کردند. ما باید این مسأله را با غرور به یاد داشته باشیم." 

روزی که فیلم اکران شد، صد‌ها دانش‌آموز از سه مدرسه‌ پاریس که چندقومی و چندنژادی هستند دعوت شدند تا نمایش ویژه‌ای برایشان برگزار شود و با آقای فرخی و چند تن از بازیگران فیلم جلسه‌ پرسش و پاسخ داشته باشند.
 

بعضی‌ها پرسش‌های معمولی پرسیدند: ماشین‌های قدیمی را از کجا آوردید؟ بعضی دیگر کنجاوی نشان دادند و فیلم را باور نکردند و می‌خواستند بدانند که آیا داستان فیلم حقیقت دارد یا نه، و اینکه چطور ممکن شده است که یهودیان به این راحتی با مسلمان‌ها بیامیزند. بعضی دیگر مانده بودند که چرا نازی‌ها فقط با یهودیان کار داشتند و مسلمان‌ها آزاد بودند.
 

آقای فرخی می‌گوید "این فیلم تجلیلی‌ست از مردم تاریخ کشور من که فراموش شده بودند. این فیلم واقعیت دیگری را مطرح می‌کند. این واقعیت که مسلمان‌ها و یهودیان در صلح و آرامش زندگی می‌کردند. ما باید این مسأله را با غرور به یاد داشته باشیم."
 

پیش‌پرده فیلم "انسان‌های آزاد" ساخته اسماعیل فرخی، کارگردان مراکشی

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

نظری وجود ندارد.