دختران روسپی‌خانه

<p>نادیا پارسا - قاچاق زنان و بهره&zwnj;کشی جنسی از آنان در هند پدیده&zwnj;ای شناخته شده است.&nbsp;اما فعالان مبارزه با قاچاق زنان، شاید کمتر شناخته شده باشند.<br /> &quot;نسیمه&quot; در یکی از بدنام&zwnj;ترین فاحشه&zwnj;خانه&zwnj;های هند دنیا آمده و همان جا نیز بزرگ شده، اما هم&zwnj;اکنون یکی از فعالان دو عرصه حقوق زنان و حقوق بشر است. &quot;گاتوم سینگ&quot;، گزارشگر الجزیره توضیح می&zwnj;دهد که چگونه در جریان آشنایی با نسیمه در تابستان گذشته تصیمی می&zwnj;گیرد فیلمی با عنوان &quot;دختران فاحشه&zwnj;خانه&quot; بسازد.</p> <!--break--> <p>&nbsp;</p> <p>گاتوم سینگ:&nbsp;مجله&zwnj;های دست&zwnj;نویس هند، همیشه برایم جالب بوده&zwnj;اند. زمانی &zwnj;که دنبال موضوعی برای وبلاگم می&zwnj;گشتم با مجله&zwnj;ای برخوردم که به نظرم خیلی جالب آمد.&quot;جوگنو&quot; نام نشریه&zwnj;ای ماهیانه است که&zwnj; در طول ۱۰&nbsp;سال&nbsp;گذشته در ۳۲&nbsp;صفحه توسط کارگران جنسی فاحشه&zwnj;خانه &quot;چاتوربوج-استان&quot; در منطقه &quot;بیهر&quot;، در نزدیک مرز نپال نوشته و منتشر می&zwnj;شود.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> این فاحشه&zwnj;خانه بزرگ، محل زندگی و سکونت&zwnj; حدود ده&zwnj; هزار زن و کودک است و با نام معبد &quot;چاتوربوج- استان&quot; که در داخل آن قرار دارد شناخته&zwnj; می&zwnj;شود. کارشناسان تاریخ معتقدند که این بنا در دوره مغول&zwnj;ها ساخته شده است. تن&zwnj;فروشی در این منطقه، سنتی خانوادگی است و از نسلی به نسل دیگر منتقل می&zwnj;شود.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> من که بسیار مجذوب این ماجرا شده بودم، با مسئولان نشریه تماس گرفتم. هنگامی&zwnj; که در جریان جزئیات بیشتری درباره مجله &quot;جوگنو&quot; و زنانی که پشت آن هستند قرار گرفتم، فهمیدم که این داستان فراتر از یک پُست ساده وبلاگی است.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> مجله &quot;جوگنو&quot; توسط گروهی از کارگران جنسی به سرپرستی دختری با نام &quot;نسیمه&quot; اداره می&zwnj;شود. نسیمه در &quot;چاتوربوج- استان&quot; به&zwnj;دنیا آمده است و مادرش در کودکی او را رها می&zwnj;کند. به این ترتیب او توسط زنی که او را &quot;مادربزرگ&quot; خطاب می&zwnj;کرده بزرگ می&zwnj;شود.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> &quot;مادربزرگ&quot;، نسیمه را از راه تن&zwnj;فروشی بزرگ می&zwnj;کند و به مدرسه می&zwnj;فرستد و می&zwnj;توان گفت که نسیمه، نخستین زنی است که در تاریخ ۳۰۰ ساله این فاحشه&zwnj;خانه توانسته درس بخواند.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> این دختر جوان بعد از اتمام تحصیلاتش، هنگامی&zwnj;که می&zwnj;خواسته به &quot;چاتوربوج &ndash;استان&quot; برگردد، به&zwnj;خوبی می&zwnj;دانسته که هرگز تن به خودفروشی نخواهد داد. او با کمک بانک&zwnj;های محلی، توانسته است صنایع کوچکی را در داخل فاحشه&zwnj;خانه راه&zwnj; بیاندازد. وی با راه&zwnj;اندازی این کارگاه&zwnj;ها موفق شده به بسیاری از روسپیان کارهای جایگزین پیشنهاد دهد. کارهایی از قبیل درست کردن شمع، کاردستی&zwnj;های کوچک و زیورآلات و غیره.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> او هم&zwnj;چنین تلاش کرده است تا روسپیان را متقاعد کند که فرزندان خود را به مدرسه بفرستند. در حال حاضر، تقریباً تمامی کودکان &quot;چاتوربوج- استان&quot; به طور تمام&zwnj;وقت درس می&zwnj;خوانند.</p> <p>&nbsp;</p> <blockquote> <p>او از فاحشه&zwnj;خانه&zwnj;اش با عنوان &quot;سرمایه اجتماعی&quot; نام می&zwnj;برد. &quot;رانی بگوم&quot; که خود پیشتر رقصنده بوده است، اصرار داشت که بگوید تمام دختران فاحشه&zwnj;خانه هنر موسیقی کلاسیک و رقص را آموخته&zwnj;اند.</p> </blockquote> <p><br /> هم&zwnj;اکنون بیشتر از ۵۰&nbsp;زن که قبلاً روسپی بوده&zwnj;اند و نسیمه به آنها خواندن و نوشتن یاد داده است با او همکاری می&zwnj;کنند. علاوه بر انتشار مجله&zwnj;ای که در سراسر هند فروخته می&zwnj;شود، نسیمه به همراهی سایر زنان تلاش می&zwnj;کند که از قاچاق زنان و روی آوردن آنان به تن&zwnj;فروشی به ویژه در نپال و بنگلادش جلوگیری کند. تنها در سال گذشته نسیمه و همکارانش موفق شدند ۲۰ دختر را سالم به خانه بازگردانند.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> با این همه، واقعیت این است که فعالیت&zwnj;های نسیمه و دیگر زنان همراه با او موجب دشمن&zwnj;تراشی&zwnj;های زیادی نیز شده است. از همه جدی&zwnj;تر &quot;رانی بگوم&quot;، رئیس فاحشه&zwnj;خانه است که در اثر فعالیت&zwnj;های نسیمه و همکارانش ضربه مالی خورده است.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> اراذل و اوباش فاحشه&zwnj;خانه، بارها نسیمه و دیگر زنانی را که با او کار می&zwnj;کنند، در خیابان مورد آزار و اذیت و ضرب و شتم قرار داده&zwnj;اند. در اثر این فشارها، نسیمه مجبور شده با پااندازها و در برخی مواقع، با نیروهای پلیس و همچنین بعضی روحانیون که از فعالیت&zwnj;های او راضی نبودند درگیر شود. <br /> &nbsp;</p> <p><strong>&nbsp;روایتی جدی</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> با حضور قهرمانی به مانند نسیمه و تعدادی تبهکار و یک سلسله رویداد&zwnj;های دنباله&zwnj;دار، من به این نتیجه رسیدم که با داستان و روایتی با ارزش مواجه&zwnj;ام. به همین دلیل امیدوار بودم که بتوانم با همکارانم فیلم خوبی از آنجا تهیه کنیم، ولی فیلمبرداری از داخل یک روسپی&zwnj;خانه کار ساده&zwnj;ای نبود. به همین دلیل برای این&zwnj;که کمتر به چشم بیاییم، یک گروه سه نفره تشکیل دادم.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> ما از دوربین &quot;کانون هفت&quot; استفاده کردیم. اندازه کوچک و وزن سبک این دوربین این اجازه را به ما می&zwnj;داد که بتوانیم خیلی سریع جابه&zwnj;جا شویم. وقتی اراذل و اوباش فاحشه&zwnj;خانه به ما حمله کردند، همین نکته خیلی به ما کمک کرد.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> قبل از اینکه فیلمبرداری را شروع کنیم، با رئیس فاحشه&zwnj;خانه دیدار کردم. امیدوار بودم این دیدار بتواند مشکلاتی را کاهش دهد که در جریان کار امکان داشت برایمان پیش بیاید. &quot;رانی بگوم&quot; زنی&nbsp;۶۵ ساله بود که در امارتی بزرگ در داخل خود &quot;چاتوربوج- استان&quot; زندگی می&zwnj;کرد. مودب و خوش&zwnj;برخورد بود و سعی داشت خودش را همانند شخصی معرفی کند که انگار یک موسسه خیریه&zwnj; را به منظور نگهداری از دختران یتیم اداره می&zwnj;کند.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> او از فاحشه&zwnj;خانه&zwnj;اش با عنوان &quot;سرمایه اجتماعی&quot; نام می&zwnj;برد. &quot;رانی بگوم&quot; که خود پیشتر رقصنده بوده است، اصرار داشت که بگوید تمام دختران فاحشه&zwnj;خانه هنر موسیقی کلاسیک و رقص را آموخته&zwnj;اند. وقتی از نسیمه و فعالیت&zwnj;های او سئوال کردم، رفتار &quot;بگوم&quot; آرام&zwnj;آرام غیر دوستانه شد، ولی در نهایت به ما قول داد تا زمانی که در داخل &quot;چاتوربوج- استان&quot; مشغول فیلمبرداری هستیم، برای ما مشکلی ایجاد نکند.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> با این وجود، یک روز وقتی داشتیم نهار می&zwnj;خوردیم، چند مرد به سراغ ما آمدند و گفتند که &quot;رانی بگوم&quot; خواسته است که محل را ترک کنیم. ما نیز در نهایت مجبور شدیم با پلیس محلی تماس بگیریم تا به ما اجازه دهند که آن بخشی را که مشغول فیلمبرداری&zwnj;اش بودیم تمام کنیم.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> تاثربرانگیزترین بخش فیلم برای من آنجاست که ما با &quot;رما&quot; دیدار می&zwnj;کنیم. رما دختر بنگلادشی ۱۹&nbsp;ساله&zwnj;ای است که گمان می&zwnj;کرده برای ازدواج با دوست شوهر خواهرش به هندوستان می&zwnj;آید.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> رما با کمک&zwnj;های نسیمه توانست از فاحشه&zwnj;خانه نجات یابد و سپس به پناهگاه&zwnj;های دولتی منتقل شود. ولی خانواده رما هنوز از پذیرفتن او خودداری می&zwnj;کنند. آنها از این می&zwnj;ترسند که رما برای&zwnj;شان بدنامی به بار آورد. ما شاهد گفت&zwnj;&zwnj;وگوی تلفنی رما با خانواده&zwnj;اش بودیم. او التماس می&zwnj;کرد که اجازه دهند او به خانه بازگردد.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> <strong>زنده در شعله&zwnj;های آتش</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> &quot;بوها تولا&quot; نام منطقه&zwnj;&zwnj;ای بد&zwnj;نام در نزدیکی &quot;سیتامارهی&quot; است که با همدستی روستایی&zwnj;ها و دولت محلی به آتش کشیده شد.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> انگیزه آنها از این اقدام این بود که این منطقه به&zwnj;طور کامل نابود شود. منابع غیر&zwnj; دولتی می&zwnj;گویند که در جریان این رویداد، دست کم ۱۰۰&nbsp;زن و مرد و کودک در خلال آتش&zwnj;سوزی ناپدید شده&zwnj;اند. از آنجایی که نام و مشخصات این افراد هیچ&zwnj;گاه توسط مقامات دولتی ثبت نشد، هیچ تلاشی هم به منظور آگاهی از سرنوشت &zwnj;آنان صورت نگرفت.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> نسیمه و چند زن دیگر تصاویری از این رویداد را با گوشی&zwnj;های&zwnj; موبایل ضبط کرده&zwnj;اند و به من داده&zwnj;اند تا من بتوانم در فیلمم از آن استفاده کنم. آنها برای من داستان&zwnj;های وحشتناکی از تجاوز&zwnj;های گروهی، کودکانی که به داخل آتش پرتاب شدند و بی&zwnj;رحمی&zwnj;های پلیس تعریف کردند.</p> <p>&nbsp;</p> <p><br /> به دنبال این رویداد، شماری از زنان &quot;چاتوربوج- استان&quot; دست به اعتصاب غذا زدند تا همبستگی خود را با مردم &quot;بوها تولا&quot; نشان دهند، ولی تمامی اعتصاب&zwnj;کنندگان و حامیان آنها زندانی شدند.<br /> در حال حاضر نسیمه ۲۳&nbsp;ساله است. او زن محترمی است. زنی که با افتخار می&zwnj;تواند خود را &quot;دختر فاحشه&zwnj;خانه&quot; بخواند.</p> <p>&nbsp;</p> <p>&nbsp;</p> <p>&nbsp;</p>