ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

گی دو موپاسان، استاد داستان بلند

<p>&nbsp;</p> <p>حسین نوش&zwnj;آذر &ndash; با وجود آنکه موپاسان عمر کوتاهی داشت و فقط ۴۲ سال زندگی کرد، اما مجموعه&zwnj;ای عظیم از بیش از ۳۰۰۰ نوول یا داستان بلند، شش رمان، چند نمایشنامه و چند دفتر شعر از خود به جای گذاشت.بی&zwnj;جهت نیست که از موپاسان به عنوان یکی از بزرگ&zwnj;ترین نویسندگان فرانسه در قرن نوزدهم یاد می&zwnj;کنند.</p> <!--break--> <p><a href="http://www.zamahang.com/podcast/2010/20121128_nushazar_Guy_de_Maupassant.mp3"><img alt="" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/musicicon_14.jpg" /></a></p> <p>او به خاطر دقتی که در وصف شخصیت&zwnj;ها و پدیده&zwnj;&zwnj;ها دارد و همچنین به دلیل توانایی&zwnj;اش در مشاهده امور و زبان درخشانش تا همین امروز هم از نویسندگان پرمخاطب جهان به&zwnj;شمار می&zwnj;آید. از دو رمان &quot;یک زندگی&quot; و &quot;بل آمی&quot; به عنوان آثار ماندگار موپاسان و شاهکارهای ادبی او یاد می&zwnj;کنند.<br /> &nbsp;</p> <p>در مجموعه برنامه&zwnj;های ادبیات غرب در ۱۰ دقیقه که با هومر آغاز شد و با فیلیپ راث به پایان می&zwnj;رسد، امروز، به گی دو ماپاسان، استاد &quot;داستان بلند&quot; می&zwnj;پردازیم.&nbsp;</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>داستان کوتاه، داستان بلند و رمان<br /> </strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>گی دوموپاسان مهم&zwnj;ترین نویسنده &quot;داستان بلند&quot; (نوول)&nbsp;در فرانسه است. پیش از آنکه نگاهی بیندازیم به جهان داستان&zwnj;های او باید بگوییم که &quot;داستان بلند&quot; نوعی از داستان است که از رمان کوتاه&zwnj;تر و از داستان کوتاه بلندتر باشد. معمولاً داستان بلند از نظر ساختاری می&zwnj;بایست دقیق&zwnj;تر و منسجم&zwnj;تر از رمان طراحی شده باشد.</p> <p>&nbsp;</p> <blockquote> <p><img alt="" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/kgdmonu02.jpg" />&quot;بل امی&quot;، یکی از دو رمان مهم گی دو موپاسان</p> </blockquote> <p>پیرنگ داستان بلند&nbsp;کاملاً مشخص&zwnj; است و معمولاً از یکی دو رویداد کاملاً مهم تجاوز نمی&zwnj;کند و همچنین زمان هم معمولاً از یک نظم مشخص پیروی می&zwnj;کند. پیشینه این نوع ادبی هم همان&zwnj;طور که در برنامه&zwnj;های پیشین یاد کردیم به ادبیات ایتالیا و به دکامرون نوشته بوکاچیو برمی&zwnj;گردد. هاینریش فن کلایست و تئودور فونتانه در کنار موپاسان از مهم&zwnj;ترین نویسندگان داستان بلندند.</p> <p>&nbsp;</p> <p>در ایران، ادبیات مدرن ما با &quot;بوف کور&quot; که یک داستان بلند به شمار می&zwnj;آید، آغاز شده است. هوشنگ گلشیری بعد از صادق هدایت مهم&zwnj;ترین نویسنده داستان بلند در ایران است: &quot;شازده احتجاب&quot; و &quot;دست تاریک، دست روشن&quot; از او&nbsp;و همچنین &quot;مد و مه&quot; داستان ماندگار ابراهیم گلستان از مهم&zwnj;ترین و درخشان&zwnj;ترین نمونه&zwnj;های داستان بلند در ایران به&zwnj;شمار می&zwnj;آیند. &quot;گاواره&zwnj;بان&quot; نوشته محمود دولت&zwnj;آبادی و همچنین &quot;تهران شهر بی&zwnj;آسمان&quot; از امیر حسن چهل&zwnj;تن و نیز &quot;عقرب&quot; نوشته حسین مرتضائیان آبکنار از دیگر نمونه&zwnj;های موفق داستان بلند در ایران محسوب می&zwnj;شوند. با وجود این پیشینه درخشان در ایران که قدمتش به یک قرن می&zwnj;رسد، در ۱۰ سال گذشته بیشتر به دلیل اقتصاد بازار و شتابزدگی گروهی از نویسندگان سوداگر داستان&zwnj;های بلند به عنوان رمان معرفی شده&zwnj;اند و برخی داستان&zwnj;های بلند هم هستند که در قالب رمان به بازار عرضه می&zwnj;شوند، اما در واقع از نظر تعداد شخصیت&zwnj;ها و پیچیدگی رویدادها داستان کوتاه به شمار می&zwnj;آیند. این البته بحث جداگانه&zwnj;ای&zwnj;ست و خوب است که روزی به طور جدی به آن پرداخته شود. برمی&zwnj;گردیم به موپاسان و زندگی و دستاوردهای او.<br /> &nbsp;</p> <p><strong>انسان&zwnj;های خرده&zwnj;پا و قهرمانان واقعی<br /> </strong></p> <p>&nbsp;</p> <blockquote> <p><img alt="" align="middle" src="//www.radiozamaneh.com/sites/default/files/kgdmonu03_0.jpg" />&nbsp;یک زندگی، شاهکار دیگری از گی دو موپاسان</p> </blockquote> <p>محیط اجتماعی که موپاسان با دقت زیاد و با علاقه زیاد به عینیت&zwnj;گرایی وصف می&zwnj;کند، در واقع ملهم از زندگی خود اوست. پدر موپاسان اشراف&zwnj;زاده ولخرج و خوشگذارنی بود که دارایی&zwnj;اش را از دست داده بود. در جوانی هم، در نرماندی با دنیای کشاورزان و ماهیگیران آشنا شد. در فاحشه&zwnj;خانه&zwnj;های پاریس اخلاق بورژواها و ریاکاری آن&zwnj;ها را شناخت. همه این&zwnj;ها را در داستان&zwnj;های موپاسان بازمی&zwnj;یابیم. او با صراحت، طرح دقیقی از ساختار روانی و شخصیتی انسان&zwnj;های خرده&zwnj;پا شهرستانی که از رویدادهای شهر بزرگی مثل پاریس بی&zwnj;خبرند به دست می&zwnj;دهد. این انسان&zwnj;های خرده&zwnj;پا، و البته زحمتکش با همه پرتگاه&zwnj;های اخلاقی و حماقت&zwnj;هایشان قهرمانان واقعی آثار موپاسان هستند. او همچنین از نظامی&zwnj;گری نفرت داشت. ریشه این نفرت را باید در تجربه&zwnj;های موپاسان جوان در جنگ فرانسه با پروس&zwnj;ها جست. با این حال او زندگی&zwnj;اش را از راه کارمندی برای ارتش می&zwnj;گذراند و هرچند که از ارتش بیزار بود، اما نانش را از سازمان ارتش فرانسه درمی&zwnj;آورد.</p> <p>&nbsp;</p> <p>&nbsp;</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>موپاسان و رابطه&zwnj;اش با فلوبر<br /> </strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>موپاسان در سال ۱۸۷۳ تحت تأثیر فلوبر نخستین داستانش را نوشت. رابطه موپاسان با فلوبر یک رابطه دوسویه بود: هم او را مانند پدری مهربان دوست می&zwnj;داشت و هم اینکه از فلوبر مانند آموزگاری سختگیر حساب می&zwnj;برد. در هر حال نخستین داستان&zwnj;های موپاسان به برکت دوستی و آشنایی با فلوبر که در آن زمان شهره خاص و عام بود در مطبوعات فرانسه انتشار می&zwnj;یافت. موضوع مهم&zwnj;ترین داستان او، &quot;بل امی&quot; زندگی یک مرد فرصت&zwnj;طلب شهرستانی&zwnj;ست که دل زنان را با ترفندهایی به دست می&zwnj;آورد، از موقعیت اجتماعی و خانوادگی معشوقه&zwnj;هایش سوءاستفاده می&zwnj;کند و به تدریج در پاریس خود را در حد یک روزنامه&zwnj;نگار معتبر و یک ناشر بانفوذ و سپس یک سیاستمدار باقدرت ارتقاء می&zwnj;دهد. موضوع &quot;یک زندگی&quot; همانطور که از نامش پیداست، زندگی یک زن اشراف&zwnj;زاده آرمان&zwnj;باخته در طی ۱۵ سال است. موپاسان چه از نظر گزینش شخصیت&zwnj;ها و چه به لحاظ تأکیدش بر وصف محیط زندگی انسان&zwnj;ها و تأثیر محیط بر ساختار شخصیتی انسان از امیل زولا نیز بسیار تأثیر پذیرفته است. دستاورد او در واقع این است که تأثیراتش از فلوبر و زولا را در قالب &quot;داستان بلند&quot; عرضه کرد و به این نوع ادبی تشخص بخشید.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>نومیدی، پوچی و خودکشی<br /> </strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>موپاسان بیمار و بسیار نومید بود. او از یک سو به دلیل بیماری سیفلیس و از سوی دیگر به دلیل اعتقادش به نظریه&zwnj;های فیلسوف آلمانی آرتور شوپنهاور اعتقاد داشت که زندگی اصولاً بی&zwnj;معنا و پوچ است. او که از کودکی از افسردگی و پیامدهای جسمانی آن مانند سردردهای مزمن رنج می&zwnj;برد، برای تسکین خود به مواد مخدر روی آورد. اما مواد مخدر توهماتش را افزایش می&zwnj;دادند و حال عمومی&zwnj;اش را وخیم&zwnj;تر می&zwnj;کردند. او حتی اعتقادش را به داستان&zwnj;نویسی هم از دست داده بود و اعتقاد داشت که تنها کاری که در زندگی می&zwnj;توان انجام داد، این است که به زندگی بخندیم. این نومیدی بر همه آثار موپاسان سایه انداخته است، اما در همان حال به آثار او عمق فلسفی می&zwnj;بخشد. روایت می&zwnj;کنند که در نوئل ۱۸۹۲ موپاسان که به دیدار مادرش رفته بود، برای نخستین بار از هوش رفت، اما به زودی به خود آمد و حالش بهتر شد. با وجود آنکه مادرش اصرار داشت که مدتی نزد او بماند و استراحت کند، به کن، در جنوب فرانسه رفت و در آنجا دست به یک خودکشی ناموفق زد. او را به تیمارستانی در پسی، در محله شانزدهم پاریس منتقل کردند. یک سال و نیم بعد او در این تیمارستان دق کرد و درگذشت. او را در گورستان مونپارناس در پاریس دفن کردند. گور ساموئل بکت، نویسنده محبوب من هم در همین گورستان غم&zwnj;زده قرار دارد.<br /> &nbsp;</p> <p><strong>پانویس:<br /> </strong>فایل شنیداری کوتاه&zwnj;تر از متن منتشرشده است.&nbsp;(پاراگراف &quot;داستان کوتاه، داستان بلند و رمان&quot; در فایل شنیداری نیست)<br /> &nbsp;</p> <p><strong>در همین زمینه</strong>:<br /> <a href="#http://radiozamaneh.com/taxonomy/term/3511">::مجموعه برنامه&zwnj;های ادبیات غرب در ده دقیقه در رادیو زمانه::</a><br /> &nbsp;</p>

حسین نوش‌آذر – با وجود آنکه موپاسان عمر کوتاهی داشت و فقط ۴۲ سال زندگی کرد، اما مجموعه‌ای عظیم از بیش از ۳۰۰۰ نوول یا داستان بلند، شش رمان، چند نمایشنامه و چند دفتر شعر از خود به جای گذاشت.بی‌جهت نیست که از موپاسان به عنوان یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان فرانسه در قرن نوزدهم یاد می‌کنند.

او به خاطر دقتی که در وصف شخصیت‌ها و پدیده‌‌ها دارد و همچنین به دلیل توانایی‌اش در مشاهده امور و زبان درخشانش تا همین امروز هم از نویسندگان پرمخاطب جهان به‌شمار می‌آید. از دو رمان "یک زندگی" و "بل آمی" به عنوان آثار ماندگار موپاسان و شاهکارهای ادبی او یاد می‌کنند.
 

در مجموعه برنامه‌های ادبیات غرب در ۱۰ دقیقه که با هومر آغاز شد و با فیلیپ راث به پایان می‌رسد، امروز، به گی دو ماپاسان، استاد "داستان بلند" می‌پردازیم. 

داستان کوتاه، داستان بلند و رمان

گی دوموپاسان مهم‌ترین نویسنده "داستان بلند" (نوول) در فرانسه است. پیش از آنکه نگاهی بیندازیم به جهان داستان‌های او باید بگوییم که "داستان بلند" نوعی از داستان است که از رمان کوتاه‌تر و از داستان کوتاه بلندتر باشد. معمولاً داستان بلند از نظر ساختاری می‌بایست دقیق‌تر و منسجم‌تر از رمان طراحی شده باشد.

"بل امی"، یکی از دو رمان مهم گی دو موپاسان

پیرنگ داستان بلند کاملاً مشخص‌ است و معمولاً از یکی دو رویداد کاملاً مهم تجاوز نمی‌کند و همچنین زمان هم معمولاً از یک نظم مشخص پیروی می‌کند. پیشینه این نوع ادبی هم همان‌طور که در برنامه‌های پیشین یاد کردیم به ادبیات ایتالیا و به دکامرون نوشته بوکاچیو برمی‌گردد. هاینریش فن کلایست و تئودور فونتانه در کنار موپاسان از مهم‌ترین نویسندگان داستان بلندند.

در ایران، ادبیات مدرن ما با "بوف کور" که یک داستان بلند به شمار می‌آید، آغاز شده است. هوشنگ گلشیری بعد از صادق هدایت مهم‌ترین نویسنده داستان بلند در ایران است: "شازده احتجاب" و "دست تاریک، دست روشن" از او و همچنین "مد و مه" داستان ماندگار ابراهیم گلستان از مهم‌ترین و درخشان‌ترین نمونه‌های داستان بلند در ایران به‌شمار می‌آیند. "گاواره‌بان" نوشته محمود دولت‌آبادی و همچنین "تهران شهر بی‌آسمان" از امیر حسن چهل‌تن و نیز "عقرب" نوشته حسین مرتضائیان آبکنار از دیگر نمونه‌های موفق داستان بلند در ایران محسوب می‌شوند. با وجود این پیشینه درخشان در ایران که قدمتش به یک قرن می‌رسد، در ۱۰ سال گذشته بیشتر به دلیل اقتصاد بازار و شتابزدگی گروهی از نویسندگان سوداگر داستان‌های بلند به عنوان رمان معرفی شده‌اند و برخی داستان‌های بلند هم هستند که در قالب رمان به بازار عرضه می‌شوند، اما در واقع از نظر تعداد شخصیت‌ها و پیچیدگی رویدادها داستان کوتاه به شمار می‌آیند. این البته بحث جداگانه‌ای‌ست و خوب است که روزی به طور جدی به آن پرداخته شود. برمی‌گردیم به موپاسان و زندگی و دستاوردهای او.
 

انسان‌های خرده‌پا و قهرمانان واقعی

 یک زندگی، شاهکار دیگری از گی دو موپاسان

محیط اجتماعی که موپاسان با دقت زیاد و با علاقه زیاد به عینیت‌گرایی وصف می‌کند، در واقع ملهم از زندگی خود اوست. پدر موپاسان اشراف‌زاده ولخرج و خوشگذارنی بود که دارایی‌اش را از دست داده بود. در جوانی هم، در نرماندی با دنیای کشاورزان و ماهیگیران آشنا شد. در فاحشه‌خانه‌های پاریس اخلاق بورژواها و ریاکاری آن‌ها را شناخت. همه این‌ها را در داستان‌های موپاسان بازمی‌یابیم. او با صراحت، طرح دقیقی از ساختار روانی و شخصیتی انسان‌های خرده‌پا شهرستانی که از رویدادهای شهر بزرگی مثل پاریس بی‌خبرند به دست می‌دهد. این انسان‌های خرده‌پا، و البته زحمتکش با همه پرتگاه‌های اخلاقی و حماقت‌هایشان قهرمانان واقعی آثار موپاسان هستند. او همچنین از نظامی‌گری نفرت داشت. ریشه این نفرت را باید در تجربه‌های موپاسان جوان در جنگ فرانسه با پروس‌ها جست. با این حال او زندگی‌اش را از راه کارمندی برای ارتش می‌گذراند و هرچند که از ارتش بیزار بود، اما نانش را از سازمان ارتش فرانسه درمی‌آورد.

موپاسان و رابطه‌اش با فلوبر

موپاسان در سال ۱۸۷۳ تحت تأثیر فلوبر نخستین داستانش را نوشت. رابطه موپاسان با فلوبر یک رابطه دوسویه بود: هم او را مانند پدری مهربان دوست می‌داشت و هم اینکه از فلوبر مانند آموزگاری سختگیر حساب می‌برد. در هر حال نخستین داستان‌های موپاسان به برکت دوستی و آشنایی با فلوبر که در آن زمان شهره خاص و عام بود در مطبوعات فرانسه انتشار می‌یافت. موضوع مهم‌ترین داستان او، "بل امی" زندگی یک مرد فرصت‌طلب شهرستانی‌ست که دل زنان را با ترفندهایی به دست می‌آورد، از موقعیت اجتماعی و خانوادگی معشوقه‌هایش سوءاستفاده می‌کند و به تدریج در پاریس خود را در حد یک روزنامه‌نگار معتبر و یک ناشر بانفوذ و سپس یک سیاستمدار باقدرت ارتقاء می‌دهد. موضوع "یک زندگی" همانطور که از نامش پیداست، زندگی یک زن اشراف‌زاده آرمان‌باخته در طی ۱۵ سال است. موپاسان چه از نظر گزینش شخصیت‌ها و چه به لحاظ تأکیدش بر وصف محیط زندگی انسان‌ها و تأثیر محیط بر ساختار شخصیتی انسان از امیل زولا نیز بسیار تأثیر پذیرفته است. دستاورد او در واقع این است که تأثیراتش از فلوبر و زولا را در قالب "داستان بلند" عرضه کرد و به این نوع ادبی تشخص بخشید.

نومیدی، پوچی و خودکشی

موپاسان بیمار و بسیار نومید بود. او از یک سو به دلیل بیماری سیفلیس و از سوی دیگر به دلیل اعتقادش به نظریه‌های فیلسوف آلمانی آرتور شوپنهاور اعتقاد داشت که زندگی اصولاً بی‌معنا و پوچ است. او که از کودکی از افسردگی و پیامدهای جسمانی آن مانند سردردهای مزمن رنج می‌برد، برای تسکین خود به مواد مخدر روی آورد. اما مواد مخدر توهماتش را افزایش می‌دادند و حال عمومی‌اش را وخیم‌تر می‌کردند. او حتی اعتقادش را به داستان‌نویسی هم از دست داده بود و اعتقاد داشت که تنها کاری که در زندگی می‌توان انجام داد، این است که به زندگی بخندیم. این نومیدی بر همه آثار موپاسان سایه انداخته است، اما در همان حال به آثار او عمق فلسفی می‌بخشد. روایت می‌کنند که در نوئل ۱۸۹۲ موپاسان که به دیدار مادرش رفته بود، برای نخستین بار از هوش رفت، اما به زودی به خود آمد و حالش بهتر شد. با وجود آنکه مادرش اصرار داشت که مدتی نزد او بماند و استراحت کند، به کن، در جنوب فرانسه رفت و در آنجا دست به یک خودکشی ناموفق زد. او را به تیمارستانی در پسی، در محله شانزدهم پاریس منتقل کردند. یک سال و نیم بعد او در این تیمارستان دق کرد و درگذشت. او را در گورستان مونپارناس در پاریس دفن کردند. گور ساموئل بکت، نویسنده محبوب من هم در همین گورستان غم‌زده قرار دارد.
 

پانویس:
فایل شنیداری کوتاه‌تر از متن منتشرشده است. (پاراگراف "داستان کوتاه، داستان بلند و رمان" در فایل شنیداری نیست)
 

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

نظری وجود ندارد.