زنان آفریقا و خاورمیانه جزو موثر‌ترین زنان سال ۲۰۱۱

<p><span style="font-size: small;">سارا روشن- آخر هر سال میلادی، بنیاد&zwnj;ها، موسسه&zwnj;ها و مجلات معتبر دنیا آمار، تحقیقات و نظرنسجی&zwnj;های جالبی را منتشر می&zwnj;کنند. یکی از این نظرسنجی&zwnj;ها به ده زن تاثیرگذار دنیا اختصاص دارد که مجله &quot;تایم&quot; معرفی کرده است.</span></p> <p>&nbsp;</p> <p><a href="http://www.zamahang.com/podcast/2010/20111228_10Women2011_Sara.mp3"><img hspace="10" height="23" border="10" align="right" width="200" vspace="10" alt="" src="http://radiozamaneh2.vps.redbee.nl/sites/default/files/musicicon_56_6.jpg" /></a></p> <!--break--> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;"><br /> </span></div> <div style="text-align: right; direction: rtl; unicode-bidi: embed;" dir="RTL">&nbsp;</div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">سارا استویدسون (قهرمان تکواندوی دنیا)، سمیرا ابراهیم (فعال زنان مصری)، هتی بورور (فعال کمپین&zwnj;های صلح)، الن جانسون سیرلیف، لیما غبوی، توکل کرمان برندگان جایز&zwnj;ه صلح نوبل، آنگلا مرکل (صدراعظم آلمان)، کریستین سخولر- دسخریور (فعال حقوق بشر)، کریستن ویگ (بازیگر، کمدین و نویسنده)، شیما جستنیه (فعال حقوق زنان در عربستان)، ایفته کوپر (رهبر بعدی حزب کارگران) و ادل (ترانه&zwnj;سرا و خواننده انگلیسی)، ده زن برگزیده مجله تایم در سال <b>۲۰۱۱<span dir="LTR"> &nbsp;</span></b>هستند و نکته قابل توجه در این فهرست، حضور زنان دنیای عرب، آفریقا و فعالان حقوق بشر است.</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&nbsp;</span></div> <p><b>هدف من از بین بردن آزار جنسی در مصر است</b></p> <p><span style="font-size: small;"> </span></p> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&quot;تا آخر دوره دادگاه هرجور که شده، پیش می&zwnj;روم، چراکه آنچه برسر من آمده است می&zwnj;تواند به سر بسیاری زنان و دختران دیگر مصری بیاید.&quot;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&nbsp;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">این سخنان سمیرا ابراهیم یک فعال حقوق زنان در مصر است. او چندی پیش در یک گفت&zwnj;وگوی تلویزیونی با شبکه تلویزیونی الجزیره از تست باکرگی نیروهای نظامی مصری گفته بود.</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&nbsp;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">او که مانند بسیاری از زنان مصری از روزهای اول اعتراض&zwnj;های مردمی در میدان تحریر قاهره حضور داشت، همراه شش زن دیگر توسط نظامی&zwnj;ها بازداشت می&zwnj;شود و مورد تست باکرگی قرار می&zwnj;گیرد. این دختر ۲۵ ساله مصری از معدود زنانی بود که جرئت کرد نظامیانی که در این آزار جنسی حضور داشتند را به دادگاه بکشاند.</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&nbsp;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">او نخستین&zwnj;بار به یک روزنامه آنلاین گفته بود که مورد آزار جنسی یک افسر قرار گرفته و باکرگی&zwnj;اش را از دست داده است. سمیرا ابراهیم در دنیای عرب به سنبلی برای مبارزه زنان تبدیل شده است. او در گفت&zwnj;وگویش با الجزیره می&zwnj;گوید: <span dir="LTR">&nbsp;</span>&quot;هدف من از انقلاب این است که آزار جنسی در مصر را از بین ببرم<span dir="LTR">.</span>&quot;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&nbsp;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><b>تا آخر جانم ضد جنگ خواهم بود</b><span style="font-size: small;"> </span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&quot;او تمام زندگی&zwnj;اش جزو جنبش صلح بوده است. او در همه تظاهرات&zwnj;های ضد جنگ شرکت کرده و در تمام راهپمایی&zwnj;های صلح&zwnj;خواهانه از شروع تا پایان حضور دارد و تنها شکایتش این است که شما بسیار آهسته راهپیمایی می&zwnj;کنید.&quot;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&nbsp;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">این سخنان یک مبارز صلح است: هتی بوور <span dir="LTR">&nbsp;(HETTY BOWER)</span>، پیر&zwnj;ترین فعال کمپین&zwnj;های صلح دنیا. هتی از ۹ سالگی و با شروع جنگ جهانی اول، مخالف جنگ بوده است و همچنان با حضور در تظاهرات&zwnj;ها و شرکت در بحث&zwnj;ها و گفت&zwnj;وگو&zwnj;ها و نشست&zwnj;های سیاسی و اجتماعی تلاش می&zwnj;کند سیاست&zwnj;های کشورهای مختلف مخصوصاً انگلستان را به سیاستی صلح&zwnj;طلبانه تبدیل کند.</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&nbsp;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">در مستندی که درباره هتی بوور در شبکه چهار انگلستان پخش شد، می&zwnj;بینیم که هتی ۱۰۶ ساله هر روز صبح پیاده&zwnj;روی می&zwnj;کند تا برای راهپیمایی&zwnj;های طولانی آمادگی بدنی داشته باشد. او در همین مستند می&zwnj;گوید: &quot;تا زمانی که پا&zwnj;هایم جان داشته باشند، در هر فعالیت ضد جنگ شرکت خواهم کرد<span dir="LTR">.</span>&quot;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&nbsp;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><b>زنان برندگان جایره صلح نوبل ۲۰۱۱</b></div> <p><span style="font-size: small;">جایزه صلح نوبل امسال به&zwnj;طور مشترک به سه زن تعلق گرفت: الن جانسون سیرلیف از لیبریا<span dir="LTR"> (ELLEN JOHNSON SIRLEAF)</span>، اولین زن رئیس&zwnj;جمهور قاره آفریقا، لیما غبوی <span dir="LTR">&nbsp;(LEYMAH GBOWEE)</span>، فعال صلح لیبریایی و توکل کرمان<span dir="LTR"> (TAWAKKUL KARMAN) </span>فعال حقوق بشر و روزنامه&zwnj;نگار یمنی.</span></p> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&nbsp;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">الن جانسون سیرلیف (نخستین زن رئیس جمهور لیبریا و قاره آفریقا از سال ۲۰۰۶)، با فعالیت&zwnj;های صلح&zwnj;طلبانه&zwnj;اش، آرامش و صلح را به کشور لیبریا که درگیر جنگ داخلی بود، بازگردانده است. الن جانسون سیرلیف سال&zwnj;ها در پست&zwnj;های مخلتف در دولت&zwnj;های مختلف لیبریا کار کرده است و بار&zwnj;ها به خاطر مخالفتش با سیاست&zwnj;های دولت بازداشت شده و دوره&zwnj;ای را هم در زندان به سر برده است. او در ضمن یکی از اقتصادانان مطرح بانک جهانی نیز هست. او در مراسم اهدای جایزه صلح نوبل گفت: &quot;کمیته نوبل نمی&zwnj;تواند به ما اجازه بدهد برای زنان حرف بزنیم ولی آن&zwnj;ها به ما یک فضا داده&zwnj;اند که با زنان صحبت کنیم.&quot;</span></div> <div style="text-align: right; direction: rtl; unicode-bidi: embed;" dir="RTL">&nbsp;</div> <blockquote> <div style="text-align: right; direction: rtl; unicode-bidi: embed;" dir="RTL"><span style="font-size: small;">شیما جستنیه، برای نشان دادن اعتراضش، برای اولین&zwnj;بار، در شهر جده سوار ماشین می&zwnj;شود و از دوستش می&zwnj;خواهد از او فیلمبرداری کند. او در حین سفر، درباره دلایلی که زنان باید حق رانندگی داشته باشند صحبت می&zwnj;کند و از شرایط جامعه می&zwnj;گوید</span></div> </blockquote> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&nbsp;</span><span style="font-size: small;">دومین دریافت&zwnj;کننده جایزه صلح نوبل سال ۲۰۱۱، فعال کمپین&zwnj;های صلح لیبریایی، لیما غبوی است. او سال&zwnj;ها گردهمایی&zwnj;ها و اعتراض&zwnj;های مختلفی را ضد تجاوز به زنان و استفاده از کودکان سرباز برگزار کرده است. فعالیت&zwnj;های صلح&zwnj;طلبانه او در روند پایان جنگ داخلی و برقراری صلح در لیبریا تاثیر زیادی داشته است. لیما غبوی در مراسم اهدای جایزه صلح نوبل گفت: &quot;زمانی برای استراحت وجود ندارد تا زمانی که دنیا به همبستگی و هماهنگی برسد، زمانی که زن و مرد مساوی و آزاد باشند.&quot;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&nbsp;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">سومین دریافت&zwnj;کننده جایزه نوبل، توکل کرمان (فعال حقوق بشر و روزنامه&zwnj;نگار یمنی) است. او اولین زن عرب است که جایزه صلح را از آن خود کرده است و البته جوان&zwnj;ترین برنده این جایزه. توکل کرمان از سال ۲۰۰۸ هر هفته با گروه زنان &quot;روزنامه&zwnj;نگار&zwnj;&zwnj; رها از بند&quot; که خودش آن را پایه&zwnj;گذاری کرده، تظاهراتی بر ضد حکومت یمن برگزار کرده است. توکل کرمان خواهان نقش فعال زنان در جامعه یمن است.</span></div> <div style="text-align: right; direction: rtl; unicode-bidi: embed;" dir="RTL">&nbsp;</div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">او در مراسم اهدای جایزه نوبل صلح گفت: &quot;ما بسیار خوشحال بودیم، چراکه جایزه نوبل فقط یک جایزه شخصی نبود بلکه به رسمیت شناختن تلاش و مبارزه صلح&zwnj;جویانه یمن توسط دنیاست و احترام به قربانیان صلح&zwnj;طلب این مبارزه<span dir="LTR">.</span>&quot;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;"><br /> </span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><b>شهر خرسندی، شهری برای زنان</b><span style="font-size: small;"> </span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">کریستین شولر- دشریور (فعال حقوق بشر کنگویی)، بنیانگذار شهر خرسندی است: <span dir="LTR">the City of joy&nbsp; </span></span><span style="font-size: small;">شهری برای بازماندگان و قربانیان خشونت&zwnj;های جنسی در منطقه بوکوو درکنگو؛ کشوری که به پایتخت تجاوز دنیا معروف است. </span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&nbsp;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">کرستین با ساخت این شهر و دادن امکانات آموزشی و کاری تلاش می&zwnj;کند به این زنان کمک کند که حقوق خود را بشناسند و بتوانند زندگی اجتماعی را از سر بگیرند و به شبکه&zwnj;های اجتماعی جدید وارد شوند. او در مصاحبه&zwnj;ای با تلویزیون بلژیک می&zwnj;گوید: &quot;ما به زنان کمک می&zwnj;کنیم قدرت رهبری پیدا کند، به آنها درباره حقوق&zwnj;شان آموزش می دهیم و به آنها یادآور می&zwnj;شویم که کنگو به آن&zwnj;ها هم تعلق دارد<span dir="LTR">.</span>&quot;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&nbsp;</span></div> <p><b>می&zwnj;خواهم رانندگی کنم</b></p> <p><span style="font-size: small;">عربستان تنها کشوری است که به زنان اجازه رانندگی نمی&zwnj;دهد. از ۲۰ سال پیش زنان بسیاری ضد این قانون اعتراض کرده&zwnj;اند، ولی امسال یک زن بسیار مورد توجه رسانه&zwnj;ها قرار گرفت: شیما جستنیه (فعال حقوق زنان در عربستان) در یک سخنرانی در ایالات متحده آمریکا گفته بود: &quot;من می&zwnj;خواهم رانندگی کنم و می&zwnj;خواهم زنان دیگر هم این حق را داشته باشند. این از اولین حقوق انسانی زنان است.&quot; </span></p> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">&nbsp;</span></div> <div style="text-align:right;direction:rtl;unicode-bidi: embed" dir="RTL"><span style="font-size: small;">شیما جستنیه، برای نشان دادن اعتراضش، برای اولین&zwnj;بار، در شهر جده سوار ماشین می&zwnj;شود و از دوستش می&zwnj;خواهد از او فیلمبرداری کند. او در حین سفر، درباره دلایلی که زنان باید حق رانندگی داشته باشند صحبت می&zwnj;کند و از شرایط جامعه می&zwnj;گوید. بعد از انتشار این ویدئو در شبکه&zwnj;های اجتماعی، حکومت عربستان سعودی، شیما جستنیه را به ۱۰ ضربه شلاق محکوم کرد که با مخالفت فعالان حقوق بشر در سراسر دنیا مواجه شد. حکم او با عفو شاه عبدالله صالح متوقف شد ولی امکان مجازات او منتفی نشده است</span>.</div>