ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

درست شنیدی مرد من

<p>سمیه تیرتاش - داد و ستد ما از جنس دیگری بود. تو مرد من بودی و من زن تو. نه تو به قصد روسپی گری مرا به زندگیت وارد کرده بودی و نه من به نیت کسب در آمد و امرار معاش تو را به وجودم راه داده بودم. هر کدام مان از غار تنهایی مان بیرون اومدیم ودر یک جا به هم رسیدیم تا همراه هم باشیم، تا تنها نباشیم<span dir="LTR">.</span>&nbsp;</p> <!--break--> <div>&nbsp;</div> <div>همه&zwnj;چیز خیلی خوب شروع شده بود. برخلاف رسم رایج در ایران، خودم شریک زندگی&zwnj;ام را انتخاب و از او خواستگاری کرده بودم. بعد از چندسال تکاپو و تلاش برای اثبات خودم به&zwnj;عنوان یک دختر متفاوت، بر سر سفره عقد نشستم. در همان لحظه، انعکاس برقِ چشمانم در آینه، حکایت از احساس پیروزی من در برابر سنت معروف &quot;بشین سنگین تا بیاد بختت رنگین&quot; بود. به آینه نگاه می&zwnj;کردم و سرشار از حس تحسین&zwnj;آمیز نسبت به خودم، به عنوان یک قهرمان مبارز، سرشار از غرور بودم. شاید همین غره شدن به خودم بود که باعث شد در ادامه بازی زندگی خیلی شانس نیاورم و رویاهایم نقش بر آب شوند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">به این باور رسیده بودم که همه&zwnj;چیز را در مورد یک زندگی پرشور و پراحساس می&zwnj;دانم و با شجاعت، توانایی و قدرت عجیب و غریبی که در خودم سراغ دارم، می&zwnj;توانم ادامه قصه زندگی&zwnj;ام را خودم رقم بزنم. معشوق را به دست آورده بودم و به قدرت عشق ایمان داشتم. ورق اما خیلی زود برگشت، فضای دونفره و عاشقانه ما، به سرعت رنگ و بوی کلیشه&zwnj;&zwnj;ای به خود گرفت. من در قالب زن خانه، نماد صبر، متانت، بخشندگی و عطوفت شدم و معشوقم عنصر مردانه، نمادی از مردی زحمتکش، قدرتمند و دست و دل&zwnj;باز بود که هزینه زندگی را بر دوش می&zwnj;کشید. با این وجود به هر سمتی نگاه می&zwnj;کردم از زندگی عاشقانه خبری نبود.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">حرف&zwnj;های درگوشی مادربزرگ&zwnj;ها، پچپچه&zwnj;های زنانه در مهمانی&zwnj;های فامیلی و توصیه&zwnj;های افراطی به نوعروس&zwnj;ها گوش&zwnj;هایم را پر کرده بودند: &quot;باید مرد رو راضی نگه داشت. مرد توقعش از زن، غذای گرم و آغوش نرمه. این دوتا، برایش مهیا باشه دیگه زن نباید هراسی داشته باشه از خیانت مرد.&quot; این مکالمات &quot;خیلی جدی&quot; همه&zwnj;جا شنیده می شد. یکی می&zwnj;گفت: &quot;وقتی شوهرت از راه می&zwnj;رسه، باید آرایش کرده و معطر باشی.&quot; یکی دیگر می&zwnj;گفت: &quot;وقتی شوهرت خونه است، نباید کار کنی و خودت رو مشغول نشون بدی، هی بچه&zwnj;ام بچه&zwnj;ام هم نگو. بچه خودش بزرگ می&zwnj;شه. اونی که برات باقی می&zwnj;مونه شوهره.&quot;&nbsp;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <p><img vspace="4" hspace="4" border="4" align="left" alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/inner-bride.jpg" /></p> <div dir="RTL">این را هم البته مدام می&zwnj;گفتند: &quot;شب با شوهرت برو توی رختخواب. اگه کار نیمه&zwnj;تمام هم داشتی بذار برای یک وقت دیگه. یه موقعی شوهرت توی رختخواب ممکنه لازمت داشته باشه و اونوقت تو نباشی خیلی بده. لباس خواب&zwnj;های رنگ و وارنگ رو هم نباید از قلم بیاندازی... خلاصه کلام اگه از شوهرت غافل بشوی، سرش جای دیگه گرم می&zwnj;شه و از تو و زندگی با تو فاصله می&zwnj;گیره.&quot;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">&nbsp;لازمه کمال بودن زن، گوش سپردن به چنین نصایحی بود که حول و حوش مرد و سرویسی می&zwnj;چرخید که باید به او داده می&zwnj;شد. درضمن نباید این را فراموش می&zwnj;کردم که از خودم و تمایلاتم هم نباید سخنی به میان می&zwnj;آورم که مبادا همسر من، فکر بدی درباره&zwnj;ام کند. شوهر و شوهر و شوهر و من با همه ادعایم، خود را در محاصره نسخه&zwnj;های مادربزرگ&zwnj;ها می&zwnj;دیدم و اعتراف می&zwnj;کنم که تجربه آنها مرا اسیر خودشان کرده بودند. احساس می&zwnj;کردم فرار از این توصیه&zwnj;ها اجتناب&zwnj;ناپذیراست و مثل آدم&zwnj;های مسخ شده قدم&zwnj;به&zwnj;قدم، پند و اندرزشان را دنبال می&zwnj;کردم. ظاهر زندگی&zwnj;ام از دید آنها، حکایت از موفقیت من و درستی توصیه&zwnj;های ایمنی آنها می&zwnj;کرد. به نظر می&zwnj;رسید شوهری قبراق، سرحال، موفق و یک زندگی شاد و بی&zwnj;دغدغه دارم، اما من نحیف، رنجور، سرد و بی&zwnj;میل شده بودم نسبت به آن&zwnj;چه ظاهراً زندگی&zwnj;ای شاد و بی&zwnj;عیب و نقص بود. فکر می&zwnj;کردم چقدر این چیزی که من می&zwnj;بینم با آن&zwnj;چه در رویا&zwnj;هایم ساخته&zwnj;ام فرق می&zwnj;کند. احساس می&zwnj;کردم توی این بده- بستان هیچ چیز نصیب من نمی&zwnj;شود.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">از آن بازی دونفره&zwnj;ای که من همیشه توی ذهنم تصور کرده بودم، هیچ خبری نبود. توی این فرمول جایی برای &quot;ما&quot; نبود، هرچه بود او بود و بس. آنجا بود که دیگر توانی برای اجرای فرامین باقی نماند. من متوقف شدم و دیگر با میل به رختخواب نرفتم. آن سکوت توصیه شده از سوی مادربزرگ&zwnj;ها دیوانه&zwnj;ام می&zwnj;کرد. مدام کابوس می&zwnj;دیدم. در خواب&zwnj;های کابوس&zwnj;گونه&zwnj;ام همیشه گرسنه بودم. جلوی یک میز غذای باشکوه نشسته بودم ولی اشتهایی نداشتم. احساس ضعف می&zwnj;کردم.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">به خودم می&zwnj;پیچیدم. چوب سرزنش را بالای سرم آویزان کرده بودم و دست از سر خودم برنمی&zwnj;داشتم. داشتم کم&zwnj;کاری می&zwnj;کردم. داشتم خلاف قانون پیش می&zwnj;رفتم. داشتم عرف را به بازی می&zwnj;گرفتم. می&zwnj;دانستم تاوان سختی برای این نافرمانی پس خواهم داد. می&zwnj;دانستم از دیدگاه جامعه، سایه فواحش بر سرم افتاده است. می&zwnj;دانستم پای رفتنِ مرد از خانه درمیان است ولی هیچکدام از این دلایل باعث نمی&zwnj;شد تن به بازی&zwnj;ای بدهم که دیگر تمایلی به آن نداشتم. تا اینکه انفجار رخ داد ودر جواب سئوال&zwnj;های مرد که دیگر از این حال و وضع من خسته شده بود، گفتم که: نمی&zwnj;توانم، نمی&zwnj;خواهم و نمی&zwnj;شود. مرد با تعجب به من چشم دوخت. نه از خشم من سر در می&zwnj;آورد نه از واژه&zwnj;های بی&zwnj;ربطی که یکباره از دهنم بیرون پریده بود. گفت: &quot;چرا داری پرت و پلا می&zwnj;بافی. می&zwnj;پرسم که چرا اینقدر سردی؟ چرا اینقدر یخی؟ با این عدم تمایلت آدم&zwnj;رو یاد مجسمه یخی می&zwnj;اندازی، اونوقت عوض جواب دادن به سئوال من، از کوره در می&zwnj;ری و می&zwnj;گویی نمی&zwnj;خواهم؟ فقط همین؟&quot;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">یکجورهایی راست می&zwnj;گفت. مستاصل در برابرم ایستاده بود و نمی&zwnj;دانست چطور آن بره، تبدیل به یک ماده&zwnj;شیر غران شده است که سرشار از بغض فریاد می&zwnj;کشد. در برابر سئوال&zwnj;های مرد فریاد می&zwnj;کشیدم، با اینکه تازگی نداشتند. نمی&zwnj;دانم چه شده بود؟</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><img vspace="4" hspace="4" border="4" align="left" alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/praise.jpg" />همیشه به شکل کلی، توضیح و توجیهی کلیشه&zwnj;ای را برای سردی و بی&zwnj;میلی&zwnj;ام در هم&zwnj;آغوشی مطرح می&zwnj;کردم: &quot;ای&zwnj;وای! خیلی سرم شلوغ بود. یا بچه این روز&zwnj;ها خیلی اذیتم می&zwnj;کنه. یا اینکه اصلاً حالم خوش نبود و مریض احوال بودم.&quot; خلاصه یک&zwnj;جوری بحث&zwnj;مان به خوبی و خوشی به پایان می&zwnj;رسید، اما این&zwnj;بار همه&zwnj;چیز فرق می&zwnj;کرد. داشتم از عصبانیت منفجر می&zwnj;شدم. حالم خیلی خراب بود و اصلاً حوصله توضیح و تفسیر نداشتم. احساس می&zwnj;کردم یک جایی توی مغزم تا به حال به من فرمان اشتباه می&zwnj;داده است. احساس می&zwnj;کردم تا امروز به کاری تن در داده&zwnj;ام که هیچ باب میل من نبوده است و فقط باید&zwnj;ها و نبایدهای دیگران را دنبال کرده&zwnj;ام.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">طاقتم طاق شده بود، از خودم لبریز شده بود، خون توی رگ&zwnj;هایم به خروش در آمده بود و لحظه به لحظه، ناخودآگاهم به لایه رویی وجودم نزدیک می&zwnj;شد. ترس از فواحش، این ترس بزرگ، رقیب همیشگی من، دزد خوشبختی زندگی&zwnj;ام و سارق مرد من شده بود. در کنار این ترس و ترس&zwnj;های کوچک و بزرگ دیگر خودم را فراموش کرده بودم. تمام آن سال&zwnj;ها خودم را به این در و آن در زده بودم که حفظش کنم و چیزی از من دیگر باقی نمانده بود. در صورتی که دلم شادی می&zwnj;خواست. دلم می&zwnj;خواست بچرخم، برقصم، عشق&zwnj;بازی کنم و لذت را با گوشت و پوستم لمس کنم، اما انگار سردی وجودم با توصیه&zwnj;ها و تربیت&zwnj;های کلیشه&zwnj;ای و کهنه به جایی رسیده بود که دیگر هرگز گرم نمی&zwnj;شد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">دلم می&zwnj;خواست به همسرم بگویم: &quot;تو مرد من بودی و من زن تو. نه تو به قصد روسپی&zwnj;گری اختصاصی مرا به زندگی&zwnj;ات وارد کرده بودی و نه من به نیت کسب در آمد و امرار معاش تو را به وجودم راه داده بودم. هرکدام&zwnj;مان از غار تنهایی&zwnj;مان بیرون آمده ودر یک&zwnj;جایی به هم رسیده بودیم تا باهم در تمام راه زندگی همراه باشیم. تا تنها نباشیم. تا ظرف هم را از مهر، لطافت و زیبایی پر کنیم. دوش به دوش هم گام در راهی گذاشته بودیم که می&zwnj;دانستیم گذر از آن در تنهایی سخت است و دشوار...&quot;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">انگار به نقطه عطفی در زندگی&zwnj;ام رسیده بودم. حس کردم باید این رقص دو نفره را&nbsp; از یک جایی آغاز کنم. از خودم شروع کردم و گفتم: &quot;من یه زنم، آماده&zwnj; شنیدن هر کلمه&zwnj;ای از جنس مهر، از جنس توصیف، از جنس تحسین، اون&zwnj;هم از زبون تو. تو باید با من حرف می&zwnj;زدی. باید گوشم را با زمزمه&zwnj;های عاشقانه&zwnj;ات نوازش می&zwnj;دادی. باید می&zwnj;فهمیدم که برای تو خواستنی هستم. باید می&zwnj;فهمیدم به چشم تو زیبا هستم. باید می&zwnj;فهمیدم زن هستم. می&zwnj;فهمی؟ هیچ&zwnj;وقت فکر کردی نیاز به عاطفه تو دارم؟ دلم می&zwnj;خواست توی حرف&zwnj;های مهربون تو غرق بشم، اما نشد. اونوقت شاید می&zwnj;تونستم از همه باید&zwnj;ها و نباید&zwnj;ها&zwnj;&zwnj;رها بشم. دلم می&zwnj;خواد شاد باشم، بزنم، برقصم، از خواسته&zwnj;هام بهت بگم. هیچ&zwnj;وقت فکر کردی شاید من هم خواسته&zwnj;هایی داشته باشم؟ من خودم رو به تو نفروختم که سقف بالای سر و خوراک شب داشته باشم. من در برابر عشقی که به تو می&zwnj;دادم هیچ بهایی نداشتم و بهایی اگر بود فقط کلمه بود، حرف بود، کلامی از عشق و عاطفه بود. من دیگه نمی&zwnj;تونم. دیگه نمی&zwnj;تونم این بارو بکشم. حالا نوبت توئه...&quot;&nbsp;</div>

سمیه تیرتاش - داد و ستد ما از جنس دیگری بود. تو مرد من بودی و من زن تو. نه تو به قصد روسپی گری مرا به زندگیت وارد کرده بودی و نه من به نیت کسب در آمد و امرار معاش تو را به وجودم راه داده بودم. هر کدام مان از غار تنهایی مان بیرون اومدیم ودر یک جا به هم رسیدیم تا همراه هم باشیم، تا تنها نباشیم. 

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

  • امید

    عالی بود. کاش همه ما از قید و بند سنتهایی که از کودکی در مغز ما فرو رفته رها شویم. متاسفانه بسیاری بدون آن که این حس خود را دریابند و برای آن چاره اندیشی کنند تنها صورت مساله را پاک می کنند و یا جدا می شوند، یا راهی برای عشق پنهانی جستجو می کنند و یا با سرکوب همه خواسته ها به سپری شدن روزگار امید می بندند.

  • مرد سرد

    و در ادامه افزود: و وقتی از سردی و عصبیت 6 ماه گذشته من به ستوه اومد و او هم سرد شد، منی که دیگه طاقت نداشتم رفتم سراغ همکارم تو شرکت که براش درد و دلای زندگیم رو میکردم و کم کم عاشق اون شدم... حق داشتم ، همه چی خوب بود اما اونجور که باید و من میخواستم به من "عشق" نمیورزید، منم هیچ تقصیری نداشتم، حقم بود خوب ، میخواست بهتر ازینی که بود باشه تا من سرد نمیشدم!! .

  • Parisa

    بعضی‌ چیزها، واژه ها، یا عملکردها برای ما زنان در جوامع سنتی تعریف واضح نشده، یعنی‌ شاید انجامشون بدیم ولی‌ این انجام دادن همراه با درک نیست. یا حداقل با درک کامل نیست. به قول نویسنده بعضی‌ جاها به سنت پشت پا می‌زنیم، و شریک زندگی‌ را خودمون انتخاب می‌کنیم، ولی‌ دلیلش را واقعا نمیدنیم، شاید هم فقط برای به روز بودن این کار را کردیم ولی‌ تعمیم می‌دیم به پشت پا زدن به سنت!!! اگر با آگاهی‌ این کار را کرده باشیم، باقیش هم باید با آگاهی‌ و به دور از پیروی کور کورانه از سنت‌ها باشه. اگر قرار به حرف ننه بزرگ گوش بدیم برای راضی‌ نگاه داشتن شوهر پس چرا به بقیه حرفش در مورد سنگین بودن و بخت رنگین داشتن گوش ندادیم؟ در این صورت شاید خیلی‌ اومل به نظر میرسیدیم، نه؟ مرد ایرانی‌ در جامعه ما، اینجوری تربیت شده، یاد گرفته، و الگو خارج از این رفتار بسیار کم دیده. ما زنان می‌خواهیم این رفتار را تغییر بدیم، فکر کنم آگاهی زنان که خواهان تغییر هستند حداقل در این مرحله باید خیلی‌ بیشتر از مردان باشه . اینکه بدونیم به عنوان یک زن، یک انسان در یک رابطه ما چه حقی‌ داریم، چه میخواهیم، و قرار است از کی‌ الگو بگیریم. از عمه بلقیس؟ از مادربزرگ؟ یا الگوی متناسب با این خواسته‌ها و باور‌های جدید!!!

  • farshaad

    اگه بهترین کلام هم گفته بشه، میگین از ته دل نیست. اگه از ته دل هم گفته بشه میگین عشق لازم هست ولی کافی نیست. اگه براتون بریم تو رینگ بوکس، میگید ممنون از اینکه عاشقمی وبرام می جنگی ولی ، اونطور که باید درکم نمی کنی . اگه درکتون هم کنیم، آخر سر میگید ما با هم انطباق اخلاقی نداریم... هر کاری کنیم، بازم براتون کمیم، هیچوقت کافی نیستیم...

  • عبدالکریم . اباد

    افرین به این دیدگاه صددرصد فمینیستی!!!! منتظر جایزه نوبل باش ! فکرنکنم گابریل مارکز اینهمه قدرت تخیل داشته باشه.

  • شیدوش رهام

    فلک گفت احسنت و مه گفت زه! حرف حساب جواب نداره !غیر از تایید !ماباقیش توجیه و به زبان خودمونی ما مردها چرت و پرت!این مشکل ما مردهاست به ما یاد ندادند که زنها از جنس ما مردها نیستند !ما تا زمان ازدواج نیازهای روحی جسمی عاطفی روانی اقتصادی اجتماعی یک زن را نمیشناسیم قبل از ازدواج همش جیز و هیس !ارتباط با جنس مخالف ارتباط پنبه و آتش است!حتی رختخواب خواهر و برادر را هم با اکراه نزدیک به هم پهن می کنند!بعد از کلی بدگویی از رابطه با جنس مخالف یهو زمان ازدواج هول ات میدهن تو بغل یک زن!که اونهم دقیقا مثل تو بوده تا دیروز مرد نره غول دیوسیرت شیطان !روز عروسی مرد خانه شاهزاده سوار بر اسب و تکیه گاه!؟بپر تو بغل این مرد!مرد دیروزی یا امروز!؟ باید ریشه ای مشکل را حل کرد باید همانطور که ریاضیات را به ما مردها و زن ها یاد دادند روابط با جنس مخالف را هم یاد داد اینها همه امروز علم شده شناخته شده است مجهول نیست این مشکل جوامع متحجریست که بر اساس اصول عصر حجر اداره می شه!بقول دوستی درس خوندن در دانشگاه دره پیتی امتحان دادن در آکسفورد!

  • کاربر مهمان

    البته این نگاه را که در رابطه جنسی میان زن و مرد بازنده زن ها هستند و مردها زده اند و خورده اند و برده اند هم از مادر بزرگتان به ارث رسیده است. من نفهمیدم اخرش از نظر نویسنده مردها باید چه کار کنند. توهمات قبل از ازدواج با واقعیت چندان قرابتی ندارد. در ضمن نفهمیدم این ..عشقی که به تو می‌دادم .. یعنی چی منظورشان همان بدخلقی و توهین و بد اخلاقی است.

  • farshaad

    اگه بهترین کلام هم گفته بشه، میگین از ته دل نیست. اگه از ته دل هم گفته بشه میگین عشق لازم هست ولی کافی نیست. اگه براتون بریم تو رینگ بوکس، میگید ممنون از اینکه عاشقمی وبرام می جنگی ولی ، اونطور که باید درکم نمی کنی . اگه درکتون هم کنیم، آخر سر میگید ما با هم انطباق اخلاقی نداریم... هر کاری کنیم، بازم براتون کمیم، هیچوقت کافی نیستیم...

  • خیر خواه

    با سلام و احترام طبق فرموده خودتان شما ایشان را انتخاب و وارد زندگی خود کردید ....اما ناگهان برگشتید به قول خودتان به حف و حدیث ها و گناه را به گردن همه انداختید به غیر از اینکه فکر کنید برگشتید و نزدیک شدید به فطرت خودتان و بعد خود را بازنده فرض کردید هم از فطرتتان فاصله گرفتید و هم از عرف جامعه....در اصول یک قانون هست و انهم پایبند به یک قانون ...در این مسئله شکی نیست که انسان یک موجودیست که طبق یک رابطه به وجود امده ولی باید این را هم به پذیریم که در رابطه هم باید یک سری ضابطه ها را هم رعایت کنیم و این میشود ان قانون نا نوشته ....اما اگر هر چه دلمان خواست یعنی احساس پس محل عقل گجاست ..., و اگر عقل را به دلیل یرانیم زمینه نابودی خود را مهیا کردیم

  • کاربر مهمان

    وقتی خواستنها از سر لجبازی و تنها برای مخالفت باشد نوعی انتقام گیری کور کورانه می شود و هنگامی که این عطش فروکش کرد عوارض وخیمش آشکار می گردد. تغییر بسیار خوب است اما اگر با عشق و ایمان به بهروزی نباشد پوچ و بی معنی خواهد شد.