ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

در اندرون من خسته‏ دل ندانم کیست

<p>محمود خوشنام - یک&rlm;صد سال اخیر را باید شکوفاترین دوره&rlm; آواز و آوازخوانی در تاریخ موسیقی ایران به&rlm; شمار آورد. آوازخوانی در ایران، بر خلاف سازنوازی، هیچگاه با تحریم و تکفیر مطلق روبرو نشده است. از زمان صفویان که شیعی&rlm;گری نیز رشد و پرورش یافت و برگزاری آیین&rlm;های مذهبی شدت و افزایش پیدا کرد، ملایان آواز و آوازخوانی را نیز به خدمت گرفتند و از این راه بر تأثیر مراسم آیینی خود افزودند.</p> <!--break--> <p><a href="http://www.zamahang.com/podcast/2010/Barjastegaan_25_KHoshnam_Az_Zelly_taa_Adib.mp3"><img align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/musicicon_14.jpg" alt="" /></a><br /> ما در یکی از برنامه&rlm;های پیشین، از تنی چند از آوازخوانان سنتی چون اقبال آذر و سیدحسین طاهرزاده و عبدالله دوامی یاد کردیم؛ اینک به چندتن دیگر می&rlm;پردازیم که در تاریخ آواز ایران شهرتی بسزا یافته&rlm;اند و بعضاً سبک و شیوه&rlm; تازه&rlm;ای را در آوازخوانی به&rlm;یادگار گذاشته&rlm;اند.<br /> &nbsp;</p> <p>پیش از همه، باید از رضا قلی میرزا ظلی یاد کنیم که نامش برای نسل جوان امروز، حتی برای خوانندگان جوان، چندان آشنا نیست. آوازهای او دارای ویژگی&rlm;هایی بوده که او را از همتایانش جدا می&rlm;کرده است.<br /> &nbsp;</p> <p>ظلی در سال ۱۲۸۵، سال برپایی جنبش مشروطه، در تهران زاده شد؛ و چون دریافت که صدای خوشی دارد، کوشید که تا در پرورش آن بکوشد. دیدار با عارف قزوینی در رشت، گرایش او را به موسیقی بیشتر کرد و نخستین بار در سال ۱۳۱۰، همراه با گروهی از نوازندگان، به آوازخوانی پرداخت و شهرتش زبان به زبان، در میان هنرمندان پیچید.<br /> &nbsp;</p> <p>دو سال بعد، یعنی در سال ۱۳۱۲، صفحاتی از آواز او به&rlm; وسیله&rlm; بنگاه صفحه&rlm;سازی &quot;کلمبیا&quot; که به ایران آمده بود، به ضبط درآمد. تحریرهای کشیده و شفاف، با بهره&rlm;گیری از نفس بلندی که داشت، همه را مفتون آواز او می&rlm;کرد.از بد حادثه، سه چهار سال بعد، ظلی گرفتار بیماری سل شد و دیگر نتوانست آنگونه که باید، از صدای خود استفاده کند. البته گهگاه در مجالس دوستانه و به اصرار حاضران به آوازخوانی ادامه می&rlm;داد.<br /> &nbsp;</p> <blockquote> <p><img align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/khansari.jpg" alt="" />ادیب &zwnj;خوانساری، آوازخوان برجسته مکتب اصفهان</p> </blockquote> <p>رضاقلی میرزا ظلی، سرانجام در بهمن ماه سال ۱۳۲۴، در تهران درگذشت.<br /> &nbsp;</p> <p>از آواز کمیاب رضاقلی میرزا ظلی، شماری صفحه به&rlm;یادگار مانده، با همراهی صبا، عبادی و مشیرهمایون شهردار. با هم به تکه&rlm;ای از آواز او در مایه&rlm; ابوعطا و به&rlm;همراهی پیانوی مشیرهمایون گوش می&rlm;کنیم.<br /> &nbsp;</p> <p>[آواز با صدای رضا قلی میرزا ظلی در مایه ابوعطا با همراهی پیانو مشیرهمایون]<br /> &nbsp;</p> <p>جلال تاج اصفهانی نیز از نامداران آوازخوانی در ایران است. او در سال ۱۲۸۲ در اصفهان زاده شد؛ شهری که سال&rlm;ها اقامتگاه آوازخوانان ورزیده بود و تاج توانست نزد شماری از آن&rlm;ها به فراگیری فوت و فن آوازخوانی بپردازد. سید رحیم اصفهانی، نایب&rlm;اسدالله و حبیب شاطر حاجی استادان او بودند. تاج به تهران که آمد، آمادگی شرکت در برنامه&rlm;های موسیقی را پیدا کرده بود. از جمله، توانست در سال ۱۳۰۷ کنسرتی را با همراهی علی&rlm; اکبر خان شهنازی برگزار کند و زمینه را برای ضبط صفحه فراهم آورد. در این ضبط&rlm;ها نیز بزرگان موسیقی سنتی، چون صبا و محجوبی، صدای او را همراهی می&rlm;کردند.<br /> بهترین ضبط&rlm;های آوازی تاج، با همراهی هم&rlm;ولایتی&rlm;های برجسته&rlm;ی او، حسن کسایی و جلیل شهناز برگزار شده است.<br /> &nbsp;</p> <p>جلال تاج اصفهانی، سرانجام در آذر&rlm;ماه سال ۱۳۶۰، در زادگاه خود درگذشت.<br /> &nbsp;</p> <p>اما مکتب اصفهان آوازخوان برجسته&rlm;ی دیگری را نیز پرورانده است؛ اسماعیل ادیب&rlm; خوانساری.<br /> ادیب&zwnj;زاده&rlm; خوانسار بود و مقدمات آوازخوانی را در همان شهر، از عندلیب گلپایگانی فراگرفت. ولی در ۱۸ سالگی به اصفهان رفت و کار را نزد سیدرحیم اصفهانی ادامه داد. او نیز وقتی رهسپار تهران شد، آمادگی کامل برای برگزاری کنسرت پیدا کرده بود. <br /> &nbsp;</p> <p>ادیب خوانساری در تهران به خیل استادان سنتی پیوست و با همراهی آنان، به ضبط صفحاتی از آوازهای خود پرداخت. <br /> &nbsp;</p> <p>در سال&rlm;های بعد، ادیب از نخستین خوانندگان برجسته&rlm; رادیو ایران به&rlm;شمار می&rlm;رفت. در کنسرت&rlm;هایی در انجمن موسیقی ملی نیز شرکت کرد و صفحاتی از خوانده&rlm;های خود را به&rlm;ضبط درآورد.<br /> شیوه&rlm; ادیب خوانساری از سال&rlm;های دهه&rlm;ی ۴۰ به بعد، پیش از سربرآوردن بنان، برای خوانندگان جوان چون سرمشقی به&rlm;کار می&rlm;رفته است.<br /> &nbsp;</p> <p>ادیب خوانساری، سرانجام در فروردین ماه سال ۱۳۶۱، در تهران درگذشت.<br /> &nbsp;</p> <p>به تکه&rlm;ای از آواز او، در مایه&rlm; دشتی، همراه با ویولون علی تجویدی و نی حسن کسایی گوش می&rlm;کنیم.<br /> [در اندرون من خسته&rlm;دل ندانم کیست، ادیب خوانساری در مایه دشتی]</p> <p>در همین زمینه:<br /> ::برنامه رادیویی &quot;برجستگان سنتی&quot; از محمود خوشنام در رادیو زمانه::</p>

محمود خوشنام - یک‏صد سال اخیر را باید شکوفاترین دوره‏ آواز و آوازخوانی در تاریخ موسیقی ایران به‏ شمار آورد. آوازخوانی در ایران، بر خلاف سازنوازی، هیچگاه با تحریم و تکفیر مطلق روبرو نشده است. از زمان صفویان که شیعی‏گری نیز رشد و پرورش یافت و برگزاری آیین‏های مذهبی شدت و افزایش پیدا کرد، ملایان آواز و آوازخوانی را نیز به خدمت گرفتند و از این راه بر تأثیر مراسم آیینی خود افزودند.


ما در یکی از برنامه‏های پیشین، از تنی چند از آوازخوانان سنتی چون اقبال آذر و سیدحسین طاهرزاده و عبدالله دوامی یاد کردیم؛ اینک به چندتن دیگر می‏پردازیم که در تاریخ آواز ایران شهرتی بسزا یافته‏اند و بعضاً سبک و شیوه‏ تازه‏ای را در آوازخوانی به‏یادگار گذاشته‏اند.
 

پیش از همه، باید از رضا قلی میرزا ظلی یاد کنیم که نامش برای نسل جوان امروز، حتی برای خوانندگان جوان، چندان آشنا نیست. آوازهای او دارای ویژگی‏هایی بوده که او را از همتایانش جدا می‏کرده است.
 

ظلی در سال ۱۲۸۵، سال برپایی جنبش مشروطه، در تهران زاده شد؛ و چون دریافت که صدای خوشی دارد، کوشید که تا در پرورش آن بکوشد. دیدار با عارف قزوینی در رشت، گرایش او را به موسیقی بیشتر کرد و نخستین بار در سال ۱۳۱۰، همراه با گروهی از نوازندگان، به آوازخوانی پرداخت و شهرتش زبان به زبان، در میان هنرمندان پیچید.
 

دو سال بعد، یعنی در سال ۱۳۱۲، صفحاتی از آواز او به‏ وسیله‏ بنگاه صفحه‏سازی "کلمبیا" که به ایران آمده بود، به ضبط درآمد. تحریرهای کشیده و شفاف، با بهره‏گیری از نفس بلندی که داشت، همه را مفتون آواز او می‏کرد.از بد حادثه، سه چهار سال بعد، ظلی گرفتار بیماری سل شد و دیگر نتوانست آنگونه که باید، از صدای خود استفاده کند. البته گهگاه در مجالس دوستانه و به اصرار حاضران به آوازخوانی ادامه می‏داد.
 

ادیب ‌خوانساری، آوازخوان برجسته مکتب اصفهان

رضاقلی میرزا ظلی، سرانجام در بهمن ماه سال ۱۳۲۴، در تهران درگذشت.
 

از آواز کمیاب رضاقلی میرزا ظلی، شماری صفحه به‏یادگار مانده، با همراهی صبا، عبادی و مشیرهمایون شهردار. با هم به تکه‏ای از آواز او در مایه‏ ابوعطا و به‏همراهی پیانوی مشیرهمایون گوش می‏کنیم.
 

[آواز با صدای رضا قلی میرزا ظلی در مایه ابوعطا با همراهی پیانو مشیرهمایون]
 

جلال تاج اصفهانی نیز از نامداران آوازخوانی در ایران است. او در سال ۱۲۸۲ در اصفهان زاده شد؛ شهری که سال‏ها اقامتگاه آوازخوانان ورزیده بود و تاج توانست نزد شماری از آن‏ها به فراگیری فوت و فن آوازخوانی بپردازد. سید رحیم اصفهانی، نایب‏اسدالله و حبیب شاطر حاجی استادان او بودند. تاج به تهران که آمد، آمادگی شرکت در برنامه‏های موسیقی را پیدا کرده بود. از جمله، توانست در سال ۱۳۰۷ کنسرتی را با همراهی علی‏ اکبر خان شهنازی برگزار کند و زمینه را برای ضبط صفحه فراهم آورد. در این ضبط‏ها نیز بزرگان موسیقی سنتی، چون صبا و محجوبی، صدای او را همراهی می‏کردند.
بهترین ضبط‏های آوازی تاج، با همراهی هم‏ولایتی‏های برجسته‏ی او، حسن کسایی و جلیل شهناز برگزار شده است.
 

جلال تاج اصفهانی، سرانجام در آذر‏ماه سال ۱۳۶۰، در زادگاه خود درگذشت.
 

اما مکتب اصفهان آوازخوان برجسته‏ی دیگری را نیز پرورانده است؛ اسماعیل ادیب‏ خوانساری.
ادیب‌زاده‏ خوانسار بود و مقدمات آوازخوانی را در همان شهر، از عندلیب گلپایگانی فراگرفت. ولی در ۱۸ سالگی به اصفهان رفت و کار را نزد سیدرحیم اصفهانی ادامه داد. او نیز وقتی رهسپار تهران شد، آمادگی کامل برای برگزاری کنسرت پیدا کرده بود.
 

ادیب خوانساری در تهران به خیل استادان سنتی پیوست و با همراهی آنان، به ضبط صفحاتی از آوازهای خود پرداخت.
 

در سال‏های بعد، ادیب از نخستین خوانندگان برجسته‏ رادیو ایران به‏شمار می‏رفت. در کنسرت‏هایی در انجمن موسیقی ملی نیز شرکت کرد و صفحاتی از خوانده‏های خود را به‏ضبط درآورد.
شیوه‏ ادیب خوانساری از سال‏های دهه‏ی ۴۰ به بعد، پیش از سربرآوردن بنان، برای خوانندگان جوان چون سرمشقی به‏کار می‏رفته است.
 

ادیب خوانساری، سرانجام در فروردین ماه سال ۱۳۶۱، در تهران درگذشت.
 

به تکه‏ای از آواز او، در مایه‏ دشتی، همراه با ویولون علی تجویدی و نی حسن کسایی گوش می‏کنیم.
[در اندرون من خسته‏دل ندانم کیست، ادیب خوانساری در مایه دشتی]

در همین زمینه:
::برنامه رادیویی "برجستگان سنتی" از محمود خوشنام در رادیو زمانه::

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

  • کاربر مهمان

    با سلام جناب خوشنام بسیار برنامه هاتون قشنگه ولی خیلی کوتاه و تا بخوام ارتباط برقرار کنم تموم می شه