ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

ایرج گرگین

<p>شهرنوش پارسی&zwnj;پور - خبر درگذشت ایرج گرگین را در لابلاى ایمیل&zwnj;هایم خواندم. هنگامى که کسى مى&zwnj;میرد که از جوانى او را مى شناسید حس غریبى پیدا مى کنید. ذهن من بی&zwnj;درنگ به زمانى برگشت که در سازمان رادیو و تلویزیون ملى ایران کار مى کردم. در آن زمان ایرج گرگین یکى از مهره&zwnj;هاى اصلى این سازمان بود. گوینده&zwnj;اى با استعداد و خوش صدا. اما مهم&zwnj;تر از آن باسواد و سخن&zwnj;سنج.</p> <!--break--> <p>پیش از آنکه وارد تلویزیون بشوم مصاحبه او را با فروغ فرخزاد شنیده بودم. این تنها مصاحبه&zwnj;اى&zwnj;ست که از فروغ باقى مانده است. ایرج در این مصاحبه تسلط خود را به خوبى نشان مى دهد. رفتار او مؤدبانه است و لحنى دارد که با اخلاقیات چاروادارى افرادى که به خودشان اجازه مى&zwnj;دهند به یک زن به صرف زن بودن توهین کنند بسیار فرق دارد. این مصاحبه بسیار موفقى&zwnj;ست.</p> <p>&nbsp;</p> <p><a href="http://www.zamahang.com/podcast/2010/20120128_GozareshZendegiMaa55_Shahrnush.mp3"><img align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/musicicon_14.jpg" alt="" /></a></p> <p>&nbsp;</p> <p>بعد&zwnj;ها گرگین را بسیارى از اوقات در راهروهاى تلویزیون مى دیدم. اما یکى از دفعاتى که بسیار از نزدیک او را دیدم در جریان سومین جشن هنر شیراز بود. در آن موقع هنوز تلویزیون شیراز آغاز به کار نکرده بود. ما در ساختمان دانشکده مهندسى مستقر شده بودیم. آقاى رضا قطبى، مدیر عامل جشن هنر، که در عین حال مدیر عامل سازمان رادیو و تلویزیون نیز بود، روى تخته سیاه اتاقى که به او اختصاص داشت نوشته بود: ساعت کار از هفت صبح تا هفت صبح روز بعد. این نوشته در تمام ده روزى که جشن هنر ادامه داشت روى تخته باقى ماند و تأثیر غریبى ایجاد کرده بود. واقعیت این است که کار در جشن هنر بسیار زیاد بود و از عجایب اینکه با دقت فوق&zwnj;العاده&zwnj;اى همه کار&zwnj;ها به کرده مى&zwnj;آمد. خود مهندس قطبى همیشه همه جا بود. هنوز شگفت&zwnj;زده هستم که چه زمانى مى&zwnj;خوابید. <br /> &nbsp;</p> <p>اتاق مهندس قطبى ظاهراً متعلق به او بود. میز مرا که یک ماشین&zwnj;نویس ساده بودم در جاى میز رئیس گذاشته بودند. میز مهندس شاه&zwnj;بختى، مدیر اجرایى جشنواره، که دومین شخصیت به شمار مى&zwnj;آمد در جایى قرار داشت که على&zwnj;الاصول میز من به عنوان ماشین&zwnj;نویس باید قرار مى&zwnj;گرفت. میز مهندس قطبى درست پشت در قرار داشت و افراد ناشناسى که وارد این اتاق مى&zwnj;شدند او را با یک کارمند جزء اشتباه مى&zwnj;گرفتند، و طبیعى بود که تازه&zwnj;واردان همه مرا &quot;آن شخص مهم&quot; تلقى مى کردند. من زمانى در آینده خاطراتم را از مهندس قطبى برایتان خواهم نوشت. او بهترین مدیر و رئیسى&zwnj;ست که تا به امروز دیده&zwnj;ام. <br /> &nbsp;</p> <p>حالا اما ایرج گرگین گوینده اصلى تمام برنامه&zwnj;هاى جشن هنر است و وظیفه شاقى بر عهده دارد. بى&zwnj;اغراق روزى دوازده ساعت کار مى&zwnj;کند. او روزى در یکى از در یاد ماندنى&zwnj;ترین خاطرات من وارد&zwnj;&zwnj; همان اتاق شد. چشم&zwnj;هایش از بى&zwnj;خوابى شدید سرخ بودند. به من گفت بسیار خسته است و مى رود دو ساعت بخوابد. تلفن اتاقش در هتل را هم داد و خواهش کرد زمانى او را بیدار کنم که بسیار فوریت داشته باشد.</p> <blockquote> <p><img align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/parsigo02.jpg" alt="" /></p> </blockquote> <p>هنوز یک ساعتى از این گفت&zwnj;وگو نگذشته بود که مهندس قطبى وارد اتاق شد. به من گفت با ایرج گرگین تماس بگیرم و به او بگویم به دفتر بیاید. پاسخ دادم ایشان بسیار خسته بود و براى دو ساعت رفت تا استراحت کند. مهندس قطبى گفت استراحت در این روز&zwnj;ها معنایى ندارد. لاجرم به ایرج گرگین زنگ زدم و مسئله را گفتم. البته ایرج گرگین به سرعت به اداره بازگشت. اتاق دوباره خلوت شده بود که فرخ غفارى وارد شد. هنوز دو کلمه حرف نزده بودیم که ناگهان در باز شد و حدود ده نفر افسر عالى&zwnj;رتبه وارد اتاق شدند. درجات نظامى آن&zwnj;ها بالا&zwnj;تر از سرهنگ بود. این آقایان آمده بودند تا در مورد تدابیر امنیتى دوران حضور شهبانو فرح در شیراز برنامه بریزند. حقیقتش را بگویم از دیدن آنها دچار وحشت شده بودم. فرخ غفارى آهسته به من گفت برو به آقاى قطبى بگو ماه و ستاره&zwnj;ها هجوم آورده&zwnj;اند. دوان دوان رفتم و مهندس قطبى را در راهرو پیدا کردم و پیام را رساندم. <br /> &nbsp;</p> <p>به دنبال مهندس قطبى وارد اتاق شدم. او که وارد اتاق شد ناگهان تمامى ماه و ستاره&zwnj;ها از جاى برخاستند و من بیشتر وحشت کردم. مهندس قطبى شروع به دست دادن با آن&zwnj;ها کرد. به آخرین نفر که رسید گفت: آقایان! مهندس شاه&zwnj;بختى در خدمت شما هستند. این را گفت و بیرون رفت. افسران هاج و واج بر جای ماندند. اطلاع داشتم که او بار&zwnj;ها به هویدا گفته بود امنیت جشن هنر را به خود او بسپارند. اعتقادش این بود که این ده روز آزادى مطلق باشد. او حتى گفته بود مى&zwnj;خواهد براى دانشجویان شرایطى فراهم کند که صندلى&zwnj;ها را اگر لازم شد خرد کنند. <br /> &nbsp;</p> <p>به هرحال رفتن افسران مقارن ورود ایرج گرگین بود. او بدون آنکه رنجیده&zwnj;خاطر شده باشد با چشمان خسته دوباره کار را آغاز کرد. اکنون متجاوز از چهل سال از آن روز مى&zwnj;گذرد. مى&zwnj;توانم درک کنم که ایران خانم گرگین باید بسیار اندوهگین باشد. ایران خانم خواهر بزرگ&zwnj;تر ایرج گرگین و همسر مرحوم روانشاد دکتر حسن مرندى&zwnj;ست. او بانوى فرهیخته&zwnj;اى&zwnj;ست که تنها در تهران زندگى مى کند. <br /> &nbsp;</p> <p>به او تلفن کردم. ساعت هشت بامداد بود. سلام که کردم از پاسخ دریافتم که به شدت اندوهگین است. گفت که مرگ ایرج را با تمام وجود حس مى&zwnj;کند. گفتم نباید از مرگ دل&zwnj;نگران شد، چون بناست با مردن خاک شویم و خاک پاکیزه&zwnj;&zwnj;ترین عنصر هستى&zwnj;ست. گفتم در حیرتم که آیا این خاک است که همه ما را در وجود مى آورد؟ به&zwnj;راستى چرا باید دل&zwnj;نگران مرگ بود؟ احساس مى&zwnj;کردم حرف&zwnj;هایم به دلش مى&zwnj;نشیند. پس مدت&zwnj;ها با هم حرف زدیم. درگیر فرهنگ&zwnj;نامه جوانان است. اما روشن بود که با تنهایى نمى داند چه بکند. برایش درباره جلسات کتاب&zwnj;خوانى خودمان در آمریکا گفتم. اینکه یک مشت زن نشسته&zwnj;ایم و با یواش یواش کتاب خواندن پنج شش تایى از بهترین&zwnj;هاى ادبیات قدیم را خوانده&zwnj;ایم. از منطق&zwnj;الطیر عطار شروع کردیم و به مخزن الاسرار نظامى گنجوى رسیدیم. خسرو شیرین را تمام کردیم و راهى سفرى سخت در الانسان الکامل عزیزالدین نسفى شدیم. حالا دوباره به نظامى بازگشته&zwnj;ایم تا لیلى و مجنون را سیر کنیم. احساس کردم ایران خانم از این پیشنهاد دارد استقبال مى&zwnj;کند. پس ایرج بود که باعث این بحث شده بود. <br /> &nbsp;</p> <p>مرگ ایرج گرگین را به همسر او تسلیت مى&zwnj;گویم. بى شک این ضایعه جبران&zwnj;ناپذیرى براى اوست. همچنین به تمام همکاران سابق تلویزیون تسلیت مى گویم. حالا یادم نیست چه کسى تعریف کرد که ایرج در سفر هند بسیار علاقمند به خوردن خوراک هندى بوده، اما در زندگى هرگاه فلفل خورده بوده سرخ شده و عرق شدیدى کرده بود. حالا در این سفر هند یک روز پیراهن هندى پوشیده و یک حوله دور گردنش انداخته و به رستوران رفته هى خوراک تند خورده و عرق کرده، اما به هرحال دلى از عزا در آورده. حالا یادم آمد که این داستان را از الهه سمیعى، دوست جوان&zwnj;مرگم شنیدم که در سانحه هوایى جانش را از دست داد. <br /> &nbsp;</p> <p>از مرگ زیاد گفتم و شک ندارم که ایرج هم همانند تمامى کسانى که کار مى کنند هیچ&zwnj;گاه نمى&zwnj;میرد. سال اژد&zwnj;ها در بیست و سوم ژانویه، برابر با سوم بهمن آغاز شده. امید که براى همه با خیر و خوشى همراه باشد. البته برخى&zwnj;ها امسال منتظر آخرالزمان هستند، پس اما به امید حق امسال با خیر و خوشى به پایان خواهد رسید.<br /> &nbsp;</p> <p><strong>در همین زمینه:</strong></p> <p><a href="#http://radiozamaneh.com/taxonomy/term/2271">::برنامه&zwnj;های رادیویی شهرنوش پارسی&zwnj;پور در رادیو زمانه::</a><br /> <a href="http://shahrnushparsipur.com/"> ::وب&zwnj;سایت شهرنوش پارسی&zwnj;پور::&emsp;</a></p> <p>&nbsp;</p> <p>&nbsp;</p>

شهرنوش پارسی‌پور - خبر درگذشت ایرج گرگین را در لابلاى ایمیل‌هایم خواندم. هنگامى که کسى مى‌میرد که از جوانى او را مى شناسید حس غریبى پیدا مى کنید. ذهن من بی‌درنگ به زمانى برگشت که در سازمان رادیو و تلویزیون ملى ایران کار مى کردم. در آن زمان ایرج گرگین یکى از مهره‌هاى اصلى این سازمان بود. گوینده‌اى با استعداد و خوش صدا. اما مهم‌تر از آن باسواد و سخن‌سنج.

پیش از آنکه وارد تلویزیون بشوم مصاحبه او را با فروغ فرخزاد شنیده بودم. این تنها مصاحبه‌اى‌ست که از فروغ باقى مانده است. ایرج در این مصاحبه تسلط خود را به خوبى نشان مى دهد. رفتار او مؤدبانه است و لحنى دارد که با اخلاقیات چاروادارى افرادى که به خودشان اجازه مى‌دهند به یک زن به صرف زن بودن توهین کنند بسیار فرق دارد. این مصاحبه بسیار موفقى‌ست.

بعد‌ها گرگین را بسیارى از اوقات در راهروهاى تلویزیون مى دیدم. اما یکى از دفعاتى که بسیار از نزدیک او را دیدم در جریان سومین جشن هنر شیراز بود. در آن موقع هنوز تلویزیون شیراز آغاز به کار نکرده بود. ما در ساختمان دانشکده مهندسى مستقر شده بودیم. آقاى رضا قطبى، مدیر عامل جشن هنر، که در عین حال مدیر عامل سازمان رادیو و تلویزیون نیز بود، روى تخته سیاه اتاقى که به او اختصاص داشت نوشته بود: ساعت کار از هفت صبح تا هفت صبح روز بعد. این نوشته در تمام ده روزى که جشن هنر ادامه داشت روى تخته باقى ماند و تأثیر غریبى ایجاد کرده بود. واقعیت این است که کار در جشن هنر بسیار زیاد بود و از عجایب اینکه با دقت فوق‌العاده‌اى همه کار‌ها به کرده مى‌آمد. خود مهندس قطبى همیشه همه جا بود. هنوز شگفت‌زده هستم که چه زمانى مى‌خوابید.
 

اتاق مهندس قطبى ظاهراً متعلق به او بود. میز مرا که یک ماشین‌نویس ساده بودم در جاى میز رئیس گذاشته بودند. میز مهندس شاه‌بختى، مدیر اجرایى جشنواره، که دومین شخصیت به شمار مى‌آمد در جایى قرار داشت که على‌الاصول میز من به عنوان ماشین‌نویس باید قرار مى‌گرفت. میز مهندس قطبى درست پشت در قرار داشت و افراد ناشناسى که وارد این اتاق مى‌شدند او را با یک کارمند جزء اشتباه مى‌گرفتند، و طبیعى بود که تازه‌واردان همه مرا "آن شخص مهم" تلقى مى کردند. من زمانى در آینده خاطراتم را از مهندس قطبى برایتان خواهم نوشت. او بهترین مدیر و رئیسى‌ست که تا به امروز دیده‌ام.
 

حالا اما ایرج گرگین گوینده اصلى تمام برنامه‌هاى جشن هنر است و وظیفه شاقى بر عهده دارد. بى‌اغراق روزى دوازده ساعت کار مى‌کند. او روزى در یکى از در یاد ماندنى‌ترین خاطرات من وارد‌‌ همان اتاق شد. چشم‌هایش از بى‌خوابى شدید سرخ بودند. به من گفت بسیار خسته است و مى رود دو ساعت بخوابد. تلفن اتاقش در هتل را هم داد و خواهش کرد زمانى او را بیدار کنم که بسیار فوریت داشته باشد.

هنوز یک ساعتى از این گفت‌وگو نگذشته بود که مهندس قطبى وارد اتاق شد. به من گفت با ایرج گرگین تماس بگیرم و به او بگویم به دفتر بیاید. پاسخ دادم ایشان بسیار خسته بود و براى دو ساعت رفت تا استراحت کند. مهندس قطبى گفت استراحت در این روز‌ها معنایى ندارد. لاجرم به ایرج گرگین زنگ زدم و مسئله را گفتم. البته ایرج گرگین به سرعت به اداره بازگشت. اتاق دوباره خلوت شده بود که فرخ غفارى وارد شد. هنوز دو کلمه حرف نزده بودیم که ناگهان در باز شد و حدود ده نفر افسر عالى‌رتبه وارد اتاق شدند. درجات نظامى آن‌ها بالا‌تر از سرهنگ بود. این آقایان آمده بودند تا در مورد تدابیر امنیتى دوران حضور شهبانو فرح در شیراز برنامه بریزند. حقیقتش را بگویم از دیدن آنها دچار وحشت شده بودم. فرخ غفارى آهسته به من گفت برو به آقاى قطبى بگو ماه و ستاره‌ها هجوم آورده‌اند. دوان دوان رفتم و مهندس قطبى را در راهرو پیدا کردم و پیام را رساندم.
 

به دنبال مهندس قطبى وارد اتاق شدم. او که وارد اتاق شد ناگهان تمامى ماه و ستاره‌ها از جاى برخاستند و من بیشتر وحشت کردم. مهندس قطبى شروع به دست دادن با آن‌ها کرد. به آخرین نفر که رسید گفت: آقایان! مهندس شاه‌بختى در خدمت شما هستند. این را گفت و بیرون رفت. افسران هاج و واج بر جای ماندند. اطلاع داشتم که او بار‌ها به هویدا گفته بود امنیت جشن هنر را به خود او بسپارند. اعتقادش این بود که این ده روز آزادى مطلق باشد. او حتى گفته بود مى‌خواهد براى دانشجویان شرایطى فراهم کند که صندلى‌ها را اگر لازم شد خرد کنند.
 

به هرحال رفتن افسران مقارن ورود ایرج گرگین بود. او بدون آنکه رنجیده‌خاطر شده باشد با چشمان خسته دوباره کار را آغاز کرد. اکنون متجاوز از چهل سال از آن روز مى‌گذرد. مى‌توانم درک کنم که ایران خانم گرگین باید بسیار اندوهگین باشد. ایران خانم خواهر بزرگ‌تر ایرج گرگین و همسر مرحوم روانشاد دکتر حسن مرندى‌ست. او بانوى فرهیخته‌اى‌ست که تنها در تهران زندگى مى کند.
 

به او تلفن کردم. ساعت هشت بامداد بود. سلام که کردم از پاسخ دریافتم که به شدت اندوهگین است. گفت که مرگ ایرج را با تمام وجود حس مى‌کند. گفتم نباید از مرگ دل‌نگران شد، چون بناست با مردن خاک شویم و خاک پاکیزه‌‌ترین عنصر هستى‌ست. گفتم در حیرتم که آیا این خاک است که همه ما را در وجود مى آورد؟ به‌راستى چرا باید دل‌نگران مرگ بود؟ احساس مى‌کردم حرف‌هایم به دلش مى‌نشیند. پس مدت‌ها با هم حرف زدیم. درگیر فرهنگ‌نامه جوانان است. اما روشن بود که با تنهایى نمى داند چه بکند. برایش درباره جلسات کتاب‌خوانى خودمان در آمریکا گفتم. اینکه یک مشت زن نشسته‌ایم و با یواش یواش کتاب خواندن پنج شش تایى از بهترین‌هاى ادبیات قدیم را خوانده‌ایم. از منطق‌الطیر عطار شروع کردیم و به مخزن الاسرار نظامى گنجوى رسیدیم. خسرو شیرین را تمام کردیم و راهى سفرى سخت در الانسان الکامل عزیزالدین نسفى شدیم. حالا دوباره به نظامى بازگشته‌ایم تا لیلى و مجنون را سیر کنیم. احساس کردم ایران خانم از این پیشنهاد دارد استقبال مى‌کند. پس ایرج بود که باعث این بحث شده بود.
 

مرگ ایرج گرگین را به همسر او تسلیت مى‌گویم. بى شک این ضایعه جبران‌ناپذیرى براى اوست. همچنین به تمام همکاران سابق تلویزیون تسلیت مى گویم. حالا یادم نیست چه کسى تعریف کرد که ایرج در سفر هند بسیار علاقمند به خوردن خوراک هندى بوده، اما در زندگى هرگاه فلفل خورده بوده سرخ شده و عرق شدیدى کرده بود. حالا در این سفر هند یک روز پیراهن هندى پوشیده و یک حوله دور گردنش انداخته و به رستوران رفته هى خوراک تند خورده و عرق کرده، اما به هرحال دلى از عزا در آورده. حالا یادم آمد که این داستان را از الهه سمیعى، دوست جوان‌مرگم شنیدم که در سانحه هوایى جانش را از دست داد.
 

از مرگ زیاد گفتم و شک ندارم که ایرج هم همانند تمامى کسانى که کار مى کنند هیچ‌گاه نمى‌میرد. سال اژد‌ها در بیست و سوم ژانویه، برابر با سوم بهمن آغاز شده. امید که براى همه با خیر و خوشى همراه باشد. البته برخى‌ها امسال منتظر آخرالزمان هستند، پس اما به امید حق امسال با خیر و خوشى به پایان خواهد رسید.
 

در همین زمینه:

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

  • کاربر مهماedik shai

    یادش گرامی .بسیار از او اموختم.سلام خانم پارسی پور گرامی .یکی از مشتا قان برنامه های شما هستم.خوب باشید.