مرد ایده آل من

<p>سمیه تیرتاش - غرق خواندن پست&zwnj;های جدید در فیس&zwnj;بوک بودم که یکدفعه نام مسعود کیمیایی، کارگردان نام آشنای ایران، نگاهم را متوجه فیلمی به نام &quot;محاکمه در خیابان&quot; کرد. فیلم محصول سال۱۳۸۷ بود و با جمله جالبی، معرفی شده بود: &quot;دیدگاه مسعود کیمیایی، به مقوله ناموس و غیرت&quot;.&nbsp;</p> <!--break--> <div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">به شدت کنجکاو شدم که فیلم را ببینم ومفهوم این دو کلمه را در ایران امروز که سال&zwnj;هاست از آن دورم مرور کنم. فیلم، نگاهی تکراری و کلیشه&zwnj;ای به مقوله زن، ناموس، غیرت و مردانگی داشت.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">مردی عاشق&zwnj;پیشه، در روز عروسی&zwnj;اش، خبری از دوست صمیمی&zwnj;اش می&zwnj;شنود که با او ادعای رفاقت و برادری بسیار دارد. دوست قدیمی به داماد زنگ می&zwnj;زند و به او هشدار می&zwnj;دهد که عروسش، در گذشته با یک راننده آژانس متاهل دوست بوده، از او باردار شده و بچه&zwnj;اش را سقط کرده است.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">اینگونه فیلم آغاز می&zwnj;شود که داماد عاشق، برای کشف حقیقت در خیابان&zwnj;های تهران به دنبال متهم&zwnj;ها و مقصرها و محاکمه آنها بر می&zwnj;آید و البته عروس در انتظار اثبات پاکدامنی&zwnj;اش در سالن عروسی باقی می&zwnj;ماند. در گیر و دار این محاکمه خیابانی، مردان دیگری که زخم&zwnj;خورده خیانت رفیق و زن هستند نیز وارد بازی می&zwnj;شوند و محاکمه ادامه پیدا می&zwnj;کند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">فیلم، سعی در معرفی مردانی دارد که هنوز مقوله ناموس و غیرت برایشان زنده و پررنگ است و زنانی که عشق را در لابه&zwnj;لای همین مفاهیم جست&zwnj;وجو می&zwnj;کنند. زنانی که مفهوم مردانگی و عشق مرد را با غیرت او و میزان برآمدگی رگ گردنش برای ناموس می&zwnj;سنجند و خود را موجودی منفعل، درچهارچوب همیشگی انتظار و اثبات پاکدامنی می&zwnj;بینند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><img align="left" alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/gheyrat3.jpg" />بعد از پایان فیلم، آنقدر خشمگین بودم که فقط و فقط به دنبال کلامی می&zwnj;گشتم تا بتوانم میزان نارضایتی و خشمم را اعلام کنم. فکر کردم خوب است چیزی بنویسم. نوشتم: &quot;مردها باید بدانند...&quot; در همین حین زنگ تلفن، مرا از دنیای جنگ و جدال درونی بیرون کشید. مریم، یکی از رفقایم بود. کمی حال و احوال کردیم و آسمان و ریسمان بافتیم که ویژگی همه مکالمات تلفنی است. یکدفعه اما ناغافل ضربه مهلکی وارد کرد: &quot;سمیه می&zwnj;خوام طلاق بگیرم.&quot; ای خدا! این دیگر از کجا سر و کله&zwnj;اش پیدا شد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">سریع برنامه یک ملاقات حضوری را تا یک ساعت بعد در پاتوق همیشگی&zwnj;مان گذاشتم که یک قهوه&zwnj;خانه بود. پیش خودم گفتم، اینجوری یک ساعتی وقت دارم که خودم را آرام کنم و با یک ذهن منظم به سراغ دوستم بروم و سر از کار عجیب و غریب و نابه&zwnj;هنگامش در بیاورم.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">در فاصله&zwnj;ای که داشتم آماده می&zwnj;شدم، ده سال زندگی مشترک او را مرور کردم. البته نمی&zwnj;توانستم بگویم از تمام جزئیات زندگی&zwnj;اش باخبر هستم، اما تا حدود زیادی خبر داشتم. عاشقانه ازدواج کرده بودند، البته مریم نقش معشوق را داشت و همسرش عاشق دل خسته&zwnj;ای بود که چندین سال برای رسیدن به وصال یار از خودش و زندگی&zwnj;اش مایه گذاشته بود تا بالاخره مریم را متقاعد به این وصلت کرده بود. درواقع زندگی خانوادگی&zwnj;شان با عشق آغاز شده بود. همسرش مرد مهربان و آرامی بود. مهندس بود، اما اهل شعر و ادبیات بود. مولوی و حافظ و سعدی می&zwnj;خواند و در توصیف کامل&zwnj;تر، انسان اهل دلی بود.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">رفیق من هم که حسابی برای خودش مشغول بود، دختر شاد و پرهیاهویی بود که می&zwnj;خواست دنیا را فتح کند و یکجا بند نمی&zwnj;شد. یک روز شرق دنیا بود، یک روز غرب دنیا. کمتردر خانه می&zwnj;توانستم پیدایش کنم و یک لحظه آرام و قرار نداشت. دلش می&zwnj;خواست از همه&zwnj;چیز سر در بیاورد و در این زمینه آسمان را به زمین می&zwnj;دوخت و قسمت جالب قضیه اینجا بود که همسرش هیچ مخالفتی با هیچکدام از کارهای مریم نداشت و همیشه درحال تایید و تشویق او بود. تا آنجایی هم که شغلش اجازه می&zwnj;داد، با مریم در سفرهای عجیب و غریبش همراه می&zwnj;شد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">در همه مهمانی&zwnj;ها، رد نگاه مهربان و تحسین برانگیز همسر مریم، گویای عمق مهرش بود که هر از گاهی نوازشی هم چاشنی&zwnj;اش می&zwnj;کرد. خلاصه، مرد مهرورزی بود. در دلم همیشه می&zwnj;گفتم: خدایا! مگر می&zwnj;شود یک انسان از این&zwnj;همه شعور و احساس برخوردار باشد که هم بتواند زنش را همانطور که هست بپذیرد و هم دوستش هم داشته باشد؟</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">در افکار دور و درازم غرق بودم که بالاخره به سر قرار رسیدم. بی&zwnj;صبرانه در انتظار یک توضیح درست و قانع&zwnj;کننده بودم تا بتوانم ماجرای این طلاق را بفهمم که دوست عزیزم با یک جواب مردافکن، کیش و ماتم کرد. گفت: &quot;به اینکه نمی&zwnj;گن مرد، نه غیرتی، نه جذبه&zwnj;ای، نه قدرتی، نه مردونگی&zwnj;ای... انگار نه انگار که شوهر منه. به هیچ کار من کار نداره. چی می&zwnj;پوشم، چی می&zwnj;خورم، کجا می&zwnj;رم، چی&zwnj;کار می&zwnj;کنم؟ اصلاً و ابداً سئوال توی کارش نیست. مثل اینکه من براش وجود خارجی ندارم. فکر می&zwnj;کنی برای چی من توی این&zwnj;همه سال بچه&zwnj;دار نشدم؟ درسته که خودم بچه نمی&zwnj;خواستم و با کارهایی که داشتم انجام می&zwnj;دادم، بچه&zwnj;دار شدن عین دیوانگی بود، اما شوهرم به اندازه کافی مرد نبود که گوشم رو بپیچونه و توی خونه نگه داره و بگه من الان بچه می&zwnj;خوام. می&zwnj;دونی چیه؟ زورش بهم نمی&zwnj;رسید. بذار راحتت کنم: دوست و رفیق خوبیه، انسان مهربون و دوست داشتنی&zwnj;ای&zwnj;یه، اما شوهر خوبی نیست. مرد باید از خودش یک تصویری درست کنه که زن بتونه بهش تکیه کنه. یه قدرتی داشته باشه که دل آدم به حضورش قرص باشه...&quot;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><img align="left" alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/gheyrat4.jpg" />مریم همینطور ادامه می&zwnj;داد و من گیج و گنگ از ضربه&zwnj;های کلماتش، خیره به او نگاه می&zwnj;کردم. در ذهنم به دنبال یک جواب درست و عالمانه می&zwnj;گشتم. یک جوابی که نشئت گرفته از باورهای من نسبت به زن و آزادی&zwnj;های فردی او و احترام به آزادی و کرامت انسانی باشد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">به یاد فیلمی افتادم که صبح دیده بودم. متوجه ارتباط تنگاتنگ گلایه&zwnj;های مریم و باورهای تغییرناپذیر کارگردان آن فیلم شدم. احساس کردم حرف&zwnj;هایی که برای مریم در ذهنم آماده کرده&zwnj;ام که &quot;زنان باید بدانند....&quot; شعارگونه و از&zwnj;&zwnj; جنس حرف&zwnj;هایی است که صبح می&zwnj;خواستم در جواب آقای کارگردان و مردان غیرتی، عنوان کنم.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">سعی کردم کمی به عقب برگردم. این&zwnj;بار، خودم را در جایگاه مریم قرار دادم و به یاد آوردم که من نیز در گذشته&zwnj;ای نه چندان دور، تجربه&zwnj;ای از این جنس داشته&zwnj;ام: مردی را دوست داشتم که همفکری و همدلی&zwnj;اش به من ثابت شده بود. هر دوی ما رعایت فردیت همدیگر را می&zwnj;کردیم و تعلق خاطر عمیقی بین ما برقرار بود. یک روز بعد از یک قرار دوستانه و خوردن یک ناهار در فضایی پر مهر، رو به من کرد و گفت: &quot;لباسی که امروز پوشیده&zwnj;ای، بسیار برازنده است، اما خیلی چسب اندامت هست و همه نگاه&zwnj;ها را به خودت جلب کرده&zwnj;ای. من از این قضیه احساس خوبی ندارم.&quot;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">برای چند ثانیه&zwnj;ای، چنان در حس خوب و زیبایی فرو رفتم که کلامی برای توصیف آن نداشتم. دوستم، زبان توصیف گر خوبی داشت و این اولین&zwnj;بار نبود که در وصف زیبایی من کلامی را به زبان می&zwnj;آورد. گوشم با تحسین و تعریفش آشنا بود، اما این&zwnj;بار با این جملات، همه وجودم را درهم ریخته بود و گونه&zwnj;هایم از شادی و هیجان گلگون شده بود.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">این حس و حال اما چند ثانیه&zwnj;ای بیشتر طول نکشید. از چه چیز این قضیه اینقدر خوشحال و هیجان زده شده بودم؟ از اینکه جلب توجه می&zwnj;کنم؟ از اینکه دوستم به من توجه کرده بود؟ این توجه را به شکل&zwnj;های مختلف همیشه از طرف شخص او داشتم. این حس و حال خوب را نمی&zwnj;توانستم برای خودم توضیح بدهم. چرا حتی برای چند ثانیه مشعوف شده بودم؟ آن&zwnj;هم در زمانی که مردی از نوع پوشش من، اعلام نارضایتی کرده بود؟ او به خودش حق داده بود تا شعور مرا در انتخاب لباسم زیر سئوال ببرد و درباره چندوچون لباس من اظهار نظر کند و من هم قند توی دلم آب شده بود.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">مریم همچنان از بی&zwnj;غیرتی و سردی همسرش می&zwnj;گفت و من سکوت کرده بودم. من دیگر خودم را در جایگاهی نمی&zwnj;دیدم که بتوانم، از فردیت و کرامت انسانی حرف بزنم. بگویم که چقدر همسرش مرد خوبی بوده که به آزادی&zwnj;های فردی او احترام می&zwnj;گذاشته، که او را همانطور که بوده دوست داشته، که سعی در تغییرش نداشته، که هیچوقت سعی نکرده محدودش کند و خودش را سد راه رشد و ترقی او قرار دهد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">قبل از اینکه با مریم حرف بزنم، باید بیشتر فکر می&zwnj;کردم. باید دوباره به مفاهیم از پیش تعریف شده مردان و زنان ایده&zwnj;آل در ذهن خودم فکر می&zwnj;کردم و به عقاید مریم و زنانی که می&zwnj;شناختم، سرک می&zwnj;کشیدم. باید دوباره نقبی به گذشته&zwnj;ها و تعریف&zwnj;های عشق و دوست داشتن می&zwnj;زدم. باید دست از خرده گرفتن مداوم به مردها و عملکردشان برمی&zwnj;داشتم و سوزنی نیز به خودم و زنان اطرافم می&zwnj;زدم. باید دوباره نگاه می&zwnj;کردم.</div> </div>