نمایشگاه فرانکفورت برای جامعه‌ای بدون زندان
به کوشش منیره برادران در سی‌امین سالگرد کشتار ۶۷ نمایشگاهی از اسناد کشتار در زندان سابق فرانکفورت برگزار شده است.
یونس شکیبا
«جامعه بی‌هنر»: نمایشگاه یادمان‌های کشتار ۶۷ در زندان سابق فرانکفورت آلمان
تصور کنید زمانی در اوین اسناد کشتار ۶۷ منتشر شود. این اتفاق اکنون به کوشش منیره برادران و گروه «یادمان» نه در اوین بلکه در زندانی دیگر در خارج از ایران روی داده است: به مناسبت سی امین سالگرد کشتار ۶۷ نمایشگاهی با عنوان «برای جامعه بیزندان» از اسناد کشتار در زندان سابق فرانکفورت آلمان برگزار شده است.
بر دیوار این زندان پیشین نوشته شده «برای جامعه‌ای بدون زندان». در این بازداشتگاه که در سال ۱۸۸۶ ساخته شده زندانیان سیاسی آلمان محبوس بودند. در سال ۲۰۰۳ پناهجویان اخراجی را به این مکان منتقل کردند. هم‌اکنون این مکان تحت کنترل برخی از گروه‌های چپ و آلترناتیو قرار دارد و بدون هزینه‌ای آن را در اختیار کسانی قرار می‌دهند که می‌خواهند برنامه‌ای هنری یا سیاسی برگزار کنند.
«اتاق در بسته» زندان سابق فرانکفورت (اتاقی که معمولا زندانیان مجبورند در آن با یکدیگر زندگی کنند) سالن اصلی نمایشگاه بود. در این سالن بینندگان اطلاعاتی کلی درباره سال‌های دهه ۱۳۶۰، کشتار سال ۶۷، خاوران و در نهایت مادران خاوران به دست می‌آورند. علاوه بر این اطلاعات و مدارک تاریخی بعضی از کارهای دستی زندانیان سال‌های دهه ۶۰ ارائه شده است. این کارهای دستی از ساده‌ترین چیزهایی ساخته شده که در اختیار زندانیان قرار داشته است: گردن‌بند و دستبندی که از هسته‌های خرما ساخته شده، اشیای زینتی ساخته شده از تکه‌های کوچک کنده شده از آسفالت کف خیابان، گل‌دوزی‌های روی دستمال‌های پارچه‌ای، نقاشی بر روی اسکانس‌های بیست تومانی، یک جفت جوراب، یا کیف‌های تزئینی. زندانیان از این کارهای دستی به عنوان هدیه استفاده می‌کردند: هدیه‌ای برای خانواده، فرزند یا هم‌بندی خاص در زندان. بنابراین این زندانیان بی‌ارزش‌ترین چیزهای اطراف خود را به چیزهای ارزشمند بدل می‌کردند، و به بازدیدکنندگان هم یاد می‌دادند که چگونه می‌توان به چیزهایی که دیگر جایی در این جهان ندارند نگاه کنند.
«برای جامعه بیزندان»: نمایشگاه یادمان‌های کشتار ۶۷ در زندان سابق فرانکفورت آلمان
یکی از بازدیدکنندگان این نمایشگاه به منیره برادران گفته بود که پس از دیدن این گردن‌بند ساخته شده با هسته خرما به این چیزهای پیش پاافتاده دیگر مثل قبل نگاه نمی‌کند.
در یکی از دیگر از سلول‌های این زندان یک کلیپ ویدئویی از عکس‌های خاوران بخش می‌شود. این عکس‌ها که عموماً حرفه‌ای نیستند و معمولا توسط خانواده‌های کشته‌شدگان عکس‌برداری شده نشان دهنده تاریخ خاوران هستند. برخی از اینها به عکس‌های یک آلبوم خانوادگی شباهت دارد که اکنون برای همه نمایش داده می‌شود.
یکی از بازدیدکنندگان این نمایشگاه برای منیره برادران تعریف کرده که پدر او هم زمانی در این زندان شکنجه شده است.
پیش از این منیره برادران و پرستو فروهر نمایشگاه مشابه‌ای به نام «امید نام من است» برگزار کرده و نشانه‌ها و یادمان‌هایی از زندانیان اعدامی ایران را در معرض دید مخاطبان گذاشته بودند.
بیشتر بخوانید:
نظرها
نظری وجود ندارد.