احمد رضا دالوند، در جست‌وجوی آن حلقه مفقوده
گرافیست نامدار ایرانی که نشان بسیاری از روزنامه‌ها و ماهنامه‌ها و انتشاراتی‌ها اثر دست اوست، درگذشت. جست‌وجوی هویت از موضوعات او بود.
احمد رضا دالوند، طراح و گرافیست نشریاتی مانند آدینه، دنیای سخن، ایران فردا و فیلم و روزنامه‌هایی مثل جامعه و شرق و شهروند در اثر پیامدهای بیماری دیابت در سن ۶۰ سالگی در تهران درگذشت. جست‌وجوی هویت در آثار هنر تجسمی ایران از موضوعات او بود.
احمد رضا دالوند متولد ۱۳۳۷در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران در رشته گرافیک تحصیلات خود را به پایان رسانده بود بود و در نزد هانیبال الخاص، مرتضی ممیز و صادق بریرانی دانش گرافیکی خود را تکامل داده بود. از او به عنوان نخستین منتقد هنر تجسمی بعد از انقلاب یاد کرده‌اند.
آرم مؤسسه اعتباری توسعه، آرم نشر ثالث، نشر نکته، نشر برتر، نشر شهریار و لوگوهای ماهنامه گلستانه، ماهنامه مدیریت ارتباطات، ماهنامه وب، روزنامه وقایع اتفاقیه (دوره نخست)، روزنامه حیات نو، روزنامه اقتصاد پویا، روزنامه ایران، روزنامه شهروند، هفته‌نامه آتیه، هفته‌نامه جوان و بسیاری از نشریات و مؤسسات دیگر اثر دست احمد رضا دالوند است.
از او کتاب «خوانش صفحه بدون قرائت متن» منتشر شده. جست‌وجوی هویت در آثار هنر تجسمی ایران یکی از درونمایه‌های این کتاب است.
آیدین آغداشلو در گفت‌وگویی می‌گوید:
«قبل از انقلاب مکتب‌هایی مثل مکتب سقاخانه یا نقاشی- خط در امتداد همین جست وجوی هویت به وجود آمده بود. هنرمند ایرانی مخصوصاً از آغاز مدرنیسم در ایران یعنی در حدود سال‌های ۱۳۲۵ شمسی به بعد این قصد را داشت که قومیتش، مذهبش، هنرهای گذشته‌اش را بازنگری کند و آن را بازبانی جدید که مناسب این دوران باشد شکل دهد اما بیشتر به شکل یک جست‌وجوی گروهی بود تا یک پیشنهاد جامع و کلی که فقط برای هنر باشد.»
احمد رضا دالوند در گفت‌وگویی که به مناسبت انتشار کتابش با او انجام داده‌اند می‌گوید:
«در ابتدای ورود به این سرزمین، با شکل و شمایل رسانه نوظهور همان کردیم که در سابق با نسخ کتب خطی یا چاپ سنگی خود می‌کردیم. اما پس از چندی به تقلید از شکل و شمایل روزنامه‌های خارجی پرداختیم. طی این مدت طولانی با حلقه مفقوده‌ای در پردازش بصری نشریات خود غافلانه کنار آمدیم. حلقه مفقوده گرافیک ما در فقدان انطباق گرافیک سنتی با ضروریات مدرن و رسانه‌ای است. در این فاصله نه از گنج عظیم کتاب‌آرایی ایرانی خود بهره‌ای گرفته‌ایم و نه قواعد مدرن طراحی رسانه‌ای را به درستی درک و دریافت کرده‌ایم.»
در اواسط سال‌های دهه ۱۳۶۰ پیدایش نشریاتی مانند آدینه، تکاپو و دنیای سخن زمینه فعالیت هنرمندان تجسمی را هم گسترش دادند. احمد رضا دالوند در این میان تلاش کرد «حلقه مفقوده» پردازش بصری نشریات ایرانی را در آثارش بازیابد و مقابل دیدگان ما بگذارد.
کیوان حسینی، روزنامه‌نگار با انتشار پیامی در توییتر درباره اثرگذاری دالوند بر مطبوعات ایران نوشته است:
«اوایل دهه ۸۰ احمدرضادالوند آمد روزنامه ایران برای تغییر گرافیک. قبلش با "جامعه" انقلاب کرده بود. شیک‌پوش، احساساتی و خوش‌مشرب بود. "ایران" را به یکی از زیباترین روزنامه‌های فارسی آن روزها تبدیل کرد. صفحات ساده و چشم‌نواز با نقش‌های منحصربه‌فرد که خودش کشیده بود. نظیر نداشت.»
مسعود بهنود با انتشار پیامی در توییتر نوشته است:
«احمد رضا دالوند همكار و دوستم بود. چقدر دلشاد بود همه جوانيش، و سخت و تلخ كرد روزگار او را. چه خوب كه سه هفته پيش به محبت آقاى يارى دقايقى خبر شدم و حالش پرسيدم. خاطره شيطنت‌هايش را به ياد آوردم و خنديد.»
احمد رضا دالوند در سال ۱۹۹۲، طراح برگزیده کتاب سال گرافیک اروپا و سپس سمپوزیوم بین‌المللی طراحی در ژاپن شد.
نظرها
نظری وجود ندارد.