ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

آری، ویرجینیا!

<p>فرامرز پورنوروز - دومین مجموعه داستان علی رادبوی، نویسنده&zwnj;ی ساکن سیاتل با نامِ &laquo;تا دوردست&zwnj;ها&raquo; در ۱۳۰ صفحه، در تابستان گذشته چاپ شده و در دسترسِ علاقمندان قرار گرفته است. این مجموعه شامل ۲۲ داستان کوتاه است. داستان&zwnj;هایی با نام&zwnj;های: آری ویرجینیا، جعبه&zwnj;ها، حاجی اکبر، تا دوردست&zwnj;ها، راز بقا، روزی مثل همه&zwnj;ی روزهای دیگر، زنبور&zwnj;ها...</p> <!--break--> <p>بیشتر داستان&zwnj;های علی رادبوی شبیه عکس&zwnj;هایی هستند که تنها از نیمی از صحنه&zwnj;های زندگی گرفته شده باشند و نیم دیگر را خواننده باید با توجه به ویژگی&zwnj;های روحی و شخصیتی و نیز جایگاه اجتماعی خود در عرصه&zwnj;ی کارزار زندگی، پُر کند تا تصویر یا عکس کاملی از یک صحنه را پیش رو داشته باشد. یعنی بی&zwnj;مشارکتِ خلاقانه&zwnj;ی خواننده، داستان شکل نهایی خود را پیدا نمی&zwnj;کند. به&zwnj;عبارت دیگر، علی رادبوی داستان کوتاهی را در ۵۰ &ndash; ۶۰ سطر برای ما بازگو می&zwnj;کند تا ذهن ما را به سوی داستان طولانی&zwnj;تری که پس و پشتِ آن است، هدایت کند. بنابراین خواننده&zwnj;ی منفعل ممکن است لذتی را که از کشفِ ناگفته&zwnj;های متن حاصل می&zwnj;شود، از دست بدهد. <br /> &nbsp;</p> <p>برای مثال نگاهی می&zwnj;کنیم به اولین داستان این مجموعه، با نامِ &laquo;آری ویرجینیا&raquo;. <br /> &nbsp;</p> <p>راوی داستان که راننده&zwnj;ی اتوبوس شهری&zwnj;ست، در یک صبح یکشنبه، وقتی برای استراحت کوتاهی از اتوبوس پیاده می&zwnj;شود، متوجه تابلویی می&zwnj;شود که بر بدنه&zwnj;ی اتوبوس نصب شده است: &laquo;آری ویرجینیا، خدایی وجود ندارد.&raquo; اینکه شرکت اتوبوسرانی چرا این تابلو را بر بدنه&zwnj;ی اتوبوس نصب کرده، و چه چیزی را می&zwnj;خواهد تبلیغ کند، یا کدام شرکت تجاری و به چه منظوری چنین کاری کرده، برای ما مشخص نمی&zwnj;شود. در حقیقت اهمیتی هم ندارد. زیرا در کشوری مثل آمریکا با آن دمکراسی نیم&zwnj;بند، که تجارت و سود حرف اول را می&zwnj;زند، از هر شعار و تبلیغی می&zwnj;توان استفاده کرد و توجه مخاطبان یا مشتریان را جلب کرد. اهمیت قضیه در عکس&zwnj;العمل و برخورد مسافران اتوبوس به تابلو است که راوی آن را برای ما برجسته می&zwnj;کند. <br /> &nbsp;</p> <p>صبح روز یکشنبه که تعدادی از مسافران آن خط اتوبوس به کلیسا می&zwnj;روند، نصب چنان تابلویی، آن هم بر بدنه&zwnj;ی اتوبوس را کاری ناپسند می&zwnj;دانند و با صحبت&zwnj;هایی که بینشان رد و بدل می&zwnj;شود، نارضایتی خودشان را نشان می&zwnj;دهند. حتی یکی از آن&zwnj;ها تصمیم می&zwnj;گیرد که بعداً قضیه را با مسئولان شرکت اتوبوسرانی در میان بگذارد. چند ایستگاه بالا&zwnj;تر میشل، که تمام زندگی&zwnj;اش در دو چمدانِ رنگ و رو رفته خلاصه می&zwnj;شود و شب و روز آن&zwnj;ها را به&zwnj;دنبال خود می&zwnj;کشاند، سوار اتوبوس می&zwnj;شود. او که به&zwnj;خاطر باران دیشب و سردی هوا گویا شب سختی را پشت سر گذاشته، صبح بخیری با راننده رد و بدل می&zwnj;کند و بعد با صدای بلند خطاب به راننده&zwnj;ی اتوبوس می&zwnj;گوید:</p> <p>&laquo;تابلوی روی اتوبوس&zwnj;ات را دوست دارم! آری ویرجینیا، خدایی وجود ندارد. ولی بهشون بگو که قبل از خدا، کلمه&zwnj;ی مطلقاً را جا انداخته&zwnj;اند!&raquo; <br /> &nbsp;</p> <blockquote> <p><img align="middle" alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/aliradsp02.jpg" />على رادبوى در امریکا مى&zwnj;نویسد.</p> </blockquote> <p>بعد رو می&zwnj;کند به مسافران و می&zwnj;پرسد: &laquo;کسی با نوشته&zwnj;ی روی اتوبوس مخالف است؟&raquo; <br /> &nbsp;</p> <p>از هیچکس صدایی در نمی&zwnj;آید، و بیرون، باران و مه در هم آمیخته و چشم&zwnj;انداز را در هاله&zwnj;ی دودی&zwnj;رنگی فروبرده است. <br /> &nbsp;</p> <p>داستان همانطور که ساده شروع شده، با همین جمله&zwnj;ی ساده هم تمام می&zwnj;شود. کل متن داستان از ۶۰ سطر بیشتر نیست، ولی داستان طولانی&zwnj;تری در ذهن خواننده شکل می&zwnj;گیرد: بی&zwnj;خانمانیِ زنی تنها در یک شب بارانی در کشور ثروتمندی مثل آمریکا، که سرانش مدام از حقوق بشر دَم می&zwnj;زنند. باورهای دینی و تناقض آن با صحنه&zwnj;های دلخراشی که هر روز شاهد آنیم. بی&zwnj;تفاوتی بعضی&zwnj;ها به سیستم اجتماعی که در آن زندگی می&zwnj;کنند. <br /> &nbsp;</p> <p>آیا مورد میشل را می&zwnj;توان در سطح جامعه به شرایط زیستِ خیلی&zwnj;های دیگر تعمیم داد؟ <br /> آیا خداهای متفاوتی بر هستی حاکم&zwnj;اند، یا تنها یک خدا بندگانش را نظاره می&zwnj;کند.در یک شب بارانی و سرد، به بی&zwnj;خانمان&zwnj;ها چه می&zwnj;گذرد؟ <br /> &nbsp;</p> <p>این پرسش&zwnj;ها و پرسش&zwnj;های گوناگون دیگری بعد از خواندن این داستان در ذهن خواننده شکل می&zwnj;گیرد، و هر کس می&zwnj;تواند با دیدگاه خاص خودش ساعت&zwnj;ها با آن مشغول شود. <br /> &nbsp;</p> <p>داستان زنبور&zwnj;ها یکی دیگر از داستان&zwnj;های این مجموعه است که وقتی تمام می&zwnj;شود، ذهن خواننده را به فضاهای عمیق&zwnj;تری می&zwnj;کشاند: <br /> &nbsp;</p> <p>در داستان زنبور&zwnj;ها راوی برای از بین بردن لانه&zwnj;ی زنبوران که در محوطه&zwnj;ی Day care بچه&zwnj;ها ایجاد کرده&zwnj;اند، تمام تلاشش را به&zwnj;کار می&zwnj;برد و در &zwnj;&zwnj;نهایت لانه&zwnj;ی زنبور&zwnj;ها را منهدم می&zwnj;کند. اما زنبوری عصبانی، دست از سر راوی برنمی&zwnj;دارد، و آخر سر هم پای چشم راوی را نیش می&zwnj;زند.</p> <p>&laquo;هنوز هم زیر چشمِ راستم ورم کرده است و می&zwnj;سوزد. البته زخم شمشیر که نیست. می&zwnj;شود تحملش کرد. ولی انگار زخمِ کهنه&zwnj;ی دیگری در من سر باز کرده است که تمام دیشب را بی&zwnj;قرار بودم.&raquo; <br /> &nbsp;</p> <p>راوی بیش از این نمی&zwnj;گوید و داستان تمام می&zwnj;شود؛ و ما می&zwnj;مانیم که این کدام زخم کهنه است که در وجود راوی سر باز کرده است؟ داستان درباره&zwnj;ی زخم کهنه هیچ نمی&zwnj;گوید و این خواننده است که باید تصویر را کامل کند. <br /> &nbsp;</p> <p>آیا لانه&zwnj;ی ما را هم، که در سرتاسر کره&zwnj;ی خاکی پخش شده&zwnj;ایم، مثل لانه&zwnj;ی زنبوران منهدم کرده&zwnj;اند؟ آیا ما نیز به اندازه&zwnj;ی زنبور&zwnj;ها برای بازپس گیری لانه&zwnj;مان تلاش و جانفشانی کرده&zwnj;ایم؟ آیا بی&zwnj;وطنی یا بی&zwnj;خانمانی چه مزه&zwnj;ای دارد؟ <br /> &nbsp;</p> <p>این ویژگیِ داستان&zwnj;ها، که خواننده را در بازسازی دنباله&zwnj;ی داستان و فرا&zwnj;تر رفتن از متنِ پیشِ رو، شریک می&zwnj;کند، به کارهای علی رادبوی جذابیت می&zwnj;دهد. <br /> &nbsp;</p> <p>اما آیا او توانسته در همه&zwnj;ی داستان&zwnj;های این مجموعه، به این شیوه عمل کند و خواننده&zwnj;ی کنجکاو را به دنبال خود بکشاند؟ <br /> &nbsp;</p> <p>برای پاسخ به این پرسش، داستان کوتاهِ دیگری از این مجموعه را مرور می&zwnj;کنیم:<br /> &nbsp;</p> <p>در داستان &laquo;فشار خون&raquo; زن و مرد نسبتاً مسنی سوار اتوبوس می&zwnj;شوند. در هر کدام از صندلی&zwnj;های چهار نفره&zwnj;ی دَم درِ ورودی، که پشت به خیابان دارند، یک جای خالی برای نشستن وجود دارد. مرد وقتی وارد می&zwnj;شود، نگاهی به هر دو صندلی خالی می&zwnj;اندازد. می&zwnj;ماند که کدامیک را انتخاب کند. سمت راستی یا سمتِ چپی را. در هر دو حالت می&zwnj;تواند شانه به شانه و تنگِ یک زیباروی جوان و سکسی بنشیند. طولی نمی&zwnj;کشد که انتخاب خودش را می&zwnj;کند و به سمتِ دختری که یک هوا چاق&zwnj;تر است و با دامنی کوتاه&zwnj;تر، راه می&zwnj;افتد.&zwnj;&zwnj; همان لحظه که می&zwnj;خواهد بنشیند، زنش از پشت سر سریع بازویش را می&zwnj;گیرد و می&zwnj;گوید: &laquo;یک دقیقه صبر کن عزیزم.&raquo; بعد، مادرانه رو به دختر کرده و از وی می&zwnj;خواهد که اگر برایش مسأله&zwnj;ای نیست، کنار دختر دیگر بنشیند تا جا برای هر دوی آن&zwnj;ها باز شود. مرد، که از نشستن در کنار دختر محروم شده، به زنش اعتراض می&zwnj;کند که چرا در همه&zwnj;ی کار&zwnj;ها دخالت می&zwnj;کنی؟ <br /> &nbsp;</p> <p>و زن می&zwnj;گوید: عزیزم قصد اذیت تو را ندارم. فقط نگران بالا رفتنِ فشار خون تو هستم! <br /> &nbsp;</p> <p>وقتی داستان فشار خون تمام می&zwnj;شود، چه چیزی در ته ذهنِ خواننده می&zwnj;ماند که بعداً آن را در خودش ادامه بدهد؟ <br /> &nbsp;</p> <p>به اینکه زن نسبت به شوهرش که هیز عمل کرده، حسودی می&zwnj;کند؟ <br /> &nbsp;</p> <p>این داستان که در ۳۰ سطر جمع و جور شده، بیشتر شبیه لطیفه&zwnj;هایی&zwnj;ست که با یک&zwnj;بار شنیدن یا خواندن، از مزه می&zwnj;افتد. حتی برای خیلی از خوانندگان جدی ادبیات داستانی شاید به یک&zwnj;بار خواندنش هم نیارزد. خواننده&zwnj;ی مجموعه&zwnj;ی دوردست&zwnj;ها که داستان ویرجینیا... را می&zwnj;خواند، توقع دارد که بقیه داستان&zwnj;ها هم در&zwnj;&zwnj; همان سطح یا چیزی شبیه آن باشد. ولی واقعیت این است که در انتخاب داستان&zwnj;ها و سوژه&zwnj;های این مجموعه چندان دقتی به&zwnj;کار نرفته و می&zwnj;شود گفت نویسنده، هر چه دم دستش بوده را در این مجموعه گنجانده است. کاش این&zwnj;کار را نمی&zwnj;کرد. <br /> &nbsp;</p> <p>از علی رادبوی حدود ۱۰ سال قبل مجموعه داستان &laquo;خانه&zwnj;های مردم&raquo; را خوانده&zwnj;ایم و هنوز داستان زیبای &laquo;مارگریت&raquo; و نیز داستان کوتاهِ &laquo;خانه&zwnj;های مردم&raquo; برای منِ خواننده زنده است و&zwnj;گاه گریبانم را می&zwnj;گیرد. <br /> می&zwnj;خواهم بگویم هر نویسنده را باید با توجه به متری که خودش در اختیارت می&zwnj;گذارد، سنجید. علی رادبوی ۱۰ سال قبل چند داستان ماندگار آفریده. در مجموعه داستان &laquo;دوردست&zwnj;ها&raquo; هم داستان های ماندگاری مثل &laquo;آری ویرجینیا&raquo; هستند. بنابراین طبیعی ست که توقعمان از نویسنده&zwnj;ی این داستان&zwnj;ها بالا&zwnj;تر برود. زیرا که او با متر خود و نوشتن داستان&zwnj;های خوب، این انتظار را در ما آفریده است.<br /> &nbsp;</p>

فرامرز پورنوروز - دومین مجموعه داستان علی رادبوی، نویسنده‌ی ساکن سیاتل با نامِ «تا دوردست‌ها» در ۱۳۰ صفحه، در تابستان گذشته چاپ شده و در دسترسِ علاقمندان قرار گرفته است. این مجموعه شامل ۲۲ داستان کوتاه است. داستان‌هایی با نام‌های: آری ویرجینیا، جعبه‌ها، حاجی اکبر، تا دوردست‌ها، راز بقا، روزی مثل همه‌ی روزهای دیگر، زنبور‌ها...

بیشتر داستان‌های علی رادبوی شبیه عکس‌هایی هستند که تنها از نیمی از صحنه‌های زندگی گرفته شده باشند و نیم دیگر را خواننده باید با توجه به ویژگی‌های روحی و شخصیتی و نیز جایگاه اجتماعی خود در عرصه‌ی کارزار زندگی، پُر کند تا تصویر یا عکس کاملی از یک صحنه را پیش رو داشته باشد. یعنی بی‌مشارکتِ خلاقانه‌ی خواننده، داستان شکل نهایی خود را پیدا نمی‌کند. به‌عبارت دیگر، علی رادبوی داستان کوتاهی را در ۵۰ – ۶۰ سطر برای ما بازگو می‌کند تا ذهن ما را به سوی داستان طولانی‌تری که پس و پشتِ آن است، هدایت کند. بنابراین خواننده‌ی منفعل ممکن است لذتی را که از کشفِ ناگفته‌های متن حاصل می‌شود، از دست بدهد.
 

برای مثال نگاهی می‌کنیم به اولین داستان این مجموعه، با نامِ «آری ویرجینیا».
 

راوی داستان که راننده‌ی اتوبوس شهری‌ست، در یک صبح یکشنبه، وقتی برای استراحت کوتاهی از اتوبوس پیاده می‌شود، متوجه تابلویی می‌شود که بر بدنه‌ی اتوبوس نصب شده است: «آری ویرجینیا، خدایی وجود ندارد.» اینکه شرکت اتوبوسرانی چرا این تابلو را بر بدنه‌ی اتوبوس نصب کرده، و چه چیزی را می‌خواهد تبلیغ کند، یا کدام شرکت تجاری و به چه منظوری چنین کاری کرده، برای ما مشخص نمی‌شود. در حقیقت اهمیتی هم ندارد. زیرا در کشوری مثل آمریکا با آن دمکراسی نیم‌بند، که تجارت و سود حرف اول را می‌زند، از هر شعار و تبلیغی می‌توان استفاده کرد و توجه مخاطبان یا مشتریان را جلب کرد. اهمیت قضیه در عکس‌العمل و برخورد مسافران اتوبوس به تابلو است که راوی آن را برای ما برجسته می‌کند.
 

صبح روز یکشنبه که تعدادی از مسافران آن خط اتوبوس به کلیسا می‌روند، نصب چنان تابلویی، آن هم بر بدنه‌ی اتوبوس را کاری ناپسند می‌دانند و با صحبت‌هایی که بینشان رد و بدل می‌شود، نارضایتی خودشان را نشان می‌دهند. حتی یکی از آن‌ها تصمیم می‌گیرد که بعداً قضیه را با مسئولان شرکت اتوبوسرانی در میان بگذارد. چند ایستگاه بالا‌تر میشل، که تمام زندگی‌اش در دو چمدانِ رنگ و رو رفته خلاصه می‌شود و شب و روز آن‌ها را به‌دنبال خود می‌کشاند، سوار اتوبوس می‌شود. او که به‌خاطر باران دیشب و سردی هوا گویا شب سختی را پشت سر گذاشته، صبح بخیری با راننده رد و بدل می‌کند و بعد با صدای بلند خطاب به راننده‌ی اتوبوس می‌گوید:

«تابلوی روی اتوبوس‌ات را دوست دارم! آری ویرجینیا، خدایی وجود ندارد. ولی بهشون بگو که قبل از خدا، کلمه‌ی مطلقاً را جا انداخته‌اند!»
 

على رادبوى در امریکا مى‌نویسد.

بعد رو می‌کند به مسافران و می‌پرسد: «کسی با نوشته‌ی روی اتوبوس مخالف است؟»
 

از هیچکس صدایی در نمی‌آید، و بیرون، باران و مه در هم آمیخته و چشم‌انداز را در هاله‌ی دودی‌رنگی فروبرده است.
 

داستان همانطور که ساده شروع شده، با همین جمله‌ی ساده هم تمام می‌شود. کل متن داستان از ۶۰ سطر بیشتر نیست، ولی داستان طولانی‌تری در ذهن خواننده شکل می‌گیرد: بی‌خانمانیِ زنی تنها در یک شب بارانی در کشور ثروتمندی مثل آمریکا، که سرانش مدام از حقوق بشر دَم می‌زنند. باورهای دینی و تناقض آن با صحنه‌های دلخراشی که هر روز شاهد آنیم. بی‌تفاوتی بعضی‌ها به سیستم اجتماعی که در آن زندگی می‌کنند.
 

آیا مورد میشل را می‌توان در سطح جامعه به شرایط زیستِ خیلی‌های دیگر تعمیم داد؟
آیا خداهای متفاوتی بر هستی حاکم‌اند، یا تنها یک خدا بندگانش را نظاره می‌کند.در یک شب بارانی و سرد، به بی‌خانمان‌ها چه می‌گذرد؟
 

این پرسش‌ها و پرسش‌های گوناگون دیگری بعد از خواندن این داستان در ذهن خواننده شکل می‌گیرد، و هر کس می‌تواند با دیدگاه خاص خودش ساعت‌ها با آن مشغول شود.
 

داستان زنبور‌ها یکی دیگر از داستان‌های این مجموعه است که وقتی تمام می‌شود، ذهن خواننده را به فضاهای عمیق‌تری می‌کشاند:
 

در داستان زنبور‌ها راوی برای از بین بردن لانه‌ی زنبوران که در محوطه‌ی Day care بچه‌ها ایجاد کرده‌اند، تمام تلاشش را به‌کار می‌برد و در ‌‌نهایت لانه‌ی زنبور‌ها را منهدم می‌کند. اما زنبوری عصبانی، دست از سر راوی برنمی‌دارد، و آخر سر هم پای چشم راوی را نیش می‌زند.

«هنوز هم زیر چشمِ راستم ورم کرده است و می‌سوزد. البته زخم شمشیر که نیست. می‌شود تحملش کرد. ولی انگار زخمِ کهنه‌ی دیگری در من سر باز کرده است که تمام دیشب را بی‌قرار بودم.»
 

راوی بیش از این نمی‌گوید و داستان تمام می‌شود؛ و ما می‌مانیم که این کدام زخم کهنه است که در وجود راوی سر باز کرده است؟ داستان درباره‌ی زخم کهنه هیچ نمی‌گوید و این خواننده است که باید تصویر را کامل کند.
 

آیا لانه‌ی ما را هم، که در سرتاسر کره‌ی خاکی پخش شده‌ایم، مثل لانه‌ی زنبوران منهدم کرده‌اند؟ آیا ما نیز به اندازه‌ی زنبور‌ها برای بازپس گیری لانه‌مان تلاش و جانفشانی کرده‌ایم؟ آیا بی‌وطنی یا بی‌خانمانی چه مزه‌ای دارد؟
 

این ویژگیِ داستان‌ها، که خواننده را در بازسازی دنباله‌ی داستان و فرا‌تر رفتن از متنِ پیشِ رو، شریک می‌کند، به کارهای علی رادبوی جذابیت می‌دهد.
 

اما آیا او توانسته در همه‌ی داستان‌های این مجموعه، به این شیوه عمل کند و خواننده‌ی کنجکاو را به دنبال خود بکشاند؟
 

برای پاسخ به این پرسش، داستان کوتاهِ دیگری از این مجموعه را مرور می‌کنیم:
 

در داستان «فشار خون» زن و مرد نسبتاً مسنی سوار اتوبوس می‌شوند. در هر کدام از صندلی‌های چهار نفره‌ی دَم درِ ورودی، که پشت به خیابان دارند، یک جای خالی برای نشستن وجود دارد. مرد وقتی وارد می‌شود، نگاهی به هر دو صندلی خالی می‌اندازد. می‌ماند که کدامیک را انتخاب کند. سمت راستی یا سمتِ چپی را. در هر دو حالت می‌تواند شانه به شانه و تنگِ یک زیباروی جوان و سکسی بنشیند. طولی نمی‌کشد که انتخاب خودش را می‌کند و به سمتِ دختری که یک هوا چاق‌تر است و با دامنی کوتاه‌تر، راه می‌افتد.‌‌ همان لحظه که می‌خواهد بنشیند، زنش از پشت سر سریع بازویش را می‌گیرد و می‌گوید: «یک دقیقه صبر کن عزیزم.» بعد، مادرانه رو به دختر کرده و از وی می‌خواهد که اگر برایش مسأله‌ای نیست، کنار دختر دیگر بنشیند تا جا برای هر دوی آن‌ها باز شود. مرد، که از نشستن در کنار دختر محروم شده، به زنش اعتراض می‌کند که چرا در همه‌ی کار‌ها دخالت می‌کنی؟
 

و زن می‌گوید: عزیزم قصد اذیت تو را ندارم. فقط نگران بالا رفتنِ فشار خون تو هستم!
 

وقتی داستان فشار خون تمام می‌شود، چه چیزی در ته ذهنِ خواننده می‌ماند که بعداً آن را در خودش ادامه بدهد؟
 

به اینکه زن نسبت به شوهرش که هیز عمل کرده، حسودی می‌کند؟
 

این داستان که در ۳۰ سطر جمع و جور شده، بیشتر شبیه لطیفه‌هایی‌ست که با یک‌بار شنیدن یا خواندن، از مزه می‌افتد. حتی برای خیلی از خوانندگان جدی ادبیات داستانی شاید به یک‌بار خواندنش هم نیارزد. خواننده‌ی مجموعه‌ی دوردست‌ها که داستان ویرجینیا... را می‌خواند، توقع دارد که بقیه داستان‌ها هم در‌‌ همان سطح یا چیزی شبیه آن باشد. ولی واقعیت این است که در انتخاب داستان‌ها و سوژه‌های این مجموعه چندان دقتی به‌کار نرفته و می‌شود گفت نویسنده، هر چه دم دستش بوده را در این مجموعه گنجانده است. کاش این‌کار را نمی‌کرد.
 

از علی رادبوی حدود ۱۰ سال قبل مجموعه داستان «خانه‌های مردم» را خوانده‌ایم و هنوز داستان زیبای «مارگریت» و نیز داستان کوتاهِ «خانه‌های مردم» برای منِ خواننده زنده است و‌گاه گریبانم را می‌گیرد.
می‌خواهم بگویم هر نویسنده را باید با توجه به متری که خودش در اختیارت می‌گذارد، سنجید. علی رادبوی ۱۰ سال قبل چند داستان ماندگار آفریده. در مجموعه داستان «دوردست‌ها» هم داستان های ماندگاری مثل «آری ویرجینیا» هستند. بنابراین طبیعی ست که توقعمان از نویسنده‌ی این داستان‌ها بالا‌تر برود. زیرا که او با متر خود و نوشتن داستان‌های خوب، این انتظار را در ما آفریده است.
 

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

نظری وجود ندارد.