محققان آکسفورد: نمايشنامه معروف شکسپير، دو نويسنده داشته است
<p>بر اساس تحقيقات استادان و پژوهشگران دانشگاه آکسفورد، نمايشنامه معروف "هر آنچه عاقبتش خير است، خوب است" به‌جز ويليام شکسپير، نويسنده ديگری نيز داشته ‌است.</p> <!--break--> <p><br /> به گزارش بی‌بی‌سی جهان، اين پژوهشگران با بررسی دقيق دامنه لغات، قافيه‌سازی‌ها، سبک و شيوه جمله‌بندی‌ها در اين نمايشنامه، بيشتر احتمال می‌دهند که آن نويسنده ديگر، توماس ميدلتون باشد.</p> <p><br /> به گفته پروفسور لاری مگوير، از استادان دانشگاه آکسفورد، آخرين پژوهش‌های ادبی اين دانشگاه نشان می‌دهد که گروهی از نويسندگان در نوشتن اين نمايشنامه دست داشته‌اند: "چاره‌ای نداريم جز اين که اين نمايشنامه را به يک استوديوی فيلمسازی با گروه نويسندگانش تشبيه کنيم."</p> <p> <strong>دو دست بودن نمايشنامه</strong></p> <p><br /> تحقيقات گسترده دانشگاه آکسفورد درباره نمايشنامه "هر آنچه عاقبتش خير است، خوب است" نشان می‌دهد که محتمل‌ترين و منطقی‌ترين توضيح برای تفاوت‌های سبک نوشتار و ناهمگون بودن اين متن، اين است که دو نويسنده در نوشتن آن دست داشته‌اند.</p> <blockquote> <p><img width="200" height="119" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/thomas-middleton.jpg" alt="" />تحقيقات استادان دانشکده زبان انگليسی دانشگاه آکسفورد نشان می‌دهد احتمال اين که توماس ميدلتون، از نويسندگان هم‌عصر شکسپير، در نوشتن اين اثر به او ياری رسانده باشد بيش از بقيه نويسندگان است</p> </blockquote> <p>بنا به اظهارات پروفسور مگوير، بسياری از نمايشنامه‌هايی که در آن دوره نوشته شده‌اند، بيش از يک نويسنده داشته‌اند، اما اعتبار نمادين شکسپير موجب شده است که کمتر کسی تمايل داشته باشد به آثار او نيز با چنين ديدی نگاه کند.</p> <p><br /> مگوير اطمينان دارد که شخص دومی نيز در نوشتن اين نمايشنامه نقش داشته است.</p> <p><br /> تحقيقات پروفسور مگوير و دکتر اما اسميت که هر دو از استادان دانشکده زبان انگليسی دانشگاه آکسفورد به شمار می‌آيند، نشان می‌دهد احتمال اين که توماس ميدلتون، از نويسندگان هم‌عصر شکسپير، در نوشتن اين اثر به او ياری رسانده باشد بيش از بقيه نويسندگان است.</p> <p><br /> نويسندگان اثر انگشت ادبی مشخص خود را دارند که می‌تواند از نظر سبک‌شناسی نوعی ژن محسوب شود و تحقيقات جزئی‌نگرانه زبانی که در نمايشنامه به کار رفته است، نشان می‌دهد که نفر دوم به احتمال زياد بايد ميدلتون باشد.</p> <p><br /> اين تحقيقات همچنين ثابت می‌کند شيوه‌ خاصی که برای توضيح دادن جهات صحنه در نمايشنامه استفاده شده است، در جاهايی بيشتر به سبک نگارش ميدلتون نزديک است تا شکسپير.</p> <p><br /> چنين پژوهشی نمی‌تواند ما را به نتيجه‌ای قطعی رهنمون کند و خود اين پژوهشگران معتقدند که احتمال دارد نويسندگان ديگری نظير جان فلچر نيز در نوشتن اين اثر همياری کرده باشند، اما به باور پروفسور مگوير، شباهت سبکی چشمگيری در بخش‌هايی از اثر با سبک ميدلتون به چشم می‌خورد.</p> <p><br /> توماس ميدلتون (۱۵۸۰ تا ۱۶۲۷)، از نويسندگان اهل لندن و جوان‌تر از شکسپير بوده است و به گفته پروفسور مگوير، شيوه‌ جمله‌بندی او که به نسبت جمله‌بندی‌های شکسپير مدرن‌تر بوده، در اين اثر قابل تشخيص است. <br /> </p>
بر اساس تحقيقات استادان و پژوهشگران دانشگاه آکسفورد، نمايشنامه معروف "هر آنچه عاقبتش خير است، خوب است" به‌جز ويليام شکسپير، نويسنده ديگری نيز داشته است.
به گزارش بی‌بی‌سی جهان، اين پژوهشگران با بررسی دقيق دامنه لغات، قافيه‌سازی‌ها، سبک و شيوه جمله‌بندی‌ها در اين نمايشنامه، بيشتر احتمال می‌دهند که آن نويسنده ديگر، توماس ميدلتون باشد.
به گفته پروفسور لاری مگوير، از استادان دانشگاه آکسفورد، آخرين پژوهش‌های ادبی اين دانشگاه نشان می‌دهد که گروهی از نويسندگان در نوشتن اين نمايشنامه دست داشته‌اند: "چاره‌ای نداريم جز اين که اين نمايشنامه را به يک استوديوی فيلمسازی با گروه نويسندگانش تشبيه کنيم."
دو دست بودن نمايشنامه
تحقيقات گسترده دانشگاه آکسفورد درباره نمايشنامه "هر آنچه عاقبتش خير است، خوب است" نشان می‌دهد که محتمل‌ترين و منطقی‌ترين توضيح برای تفاوت‌های سبک نوشتار و ناهمگون بودن اين متن، اين است که دو نويسنده در نوشتن آن دست داشته‌اند.
تحقيقات استادان دانشکده زبان انگليسی دانشگاه آکسفورد نشان می‌دهد احتمال اين که توماس ميدلتون، از نويسندگان هم‌عصر شکسپير، در نوشتن اين اثر به او ياری رسانده باشد بيش از بقيه نويسندگان است
بنا به اظهارات پروفسور مگوير، بسياری از نمايشنامه‌هايی که در آن دوره نوشته شده‌اند، بيش از يک نويسنده داشته‌اند، اما اعتبار نمادين شکسپير موجب شده است که کمتر کسی تمايل داشته باشد به آثار او نيز با چنين ديدی نگاه کند.
مگوير اطمينان دارد که شخص دومی نيز در نوشتن اين نمايشنامه نقش داشته است.
تحقيقات پروفسور مگوير و دکتر اما اسميت که هر دو از استادان دانشکده زبان انگليسی دانشگاه آکسفورد به شمار می‌آيند، نشان می‌دهد احتمال اين که توماس ميدلتون، از نويسندگان هم‌عصر شکسپير، در نوشتن اين اثر به او ياری رسانده باشد بيش از بقيه نويسندگان است.
نويسندگان اثر انگشت ادبی مشخص خود را دارند که می‌تواند از نظر سبک‌شناسی نوعی ژن محسوب شود و تحقيقات جزئی‌نگرانه زبانی که در نمايشنامه به کار رفته است، نشان می‌دهد که نفر دوم به احتمال زياد بايد ميدلتون باشد.
اين تحقيقات همچنين ثابت می‌کند شيوه خاصی که برای توضيح دادن جهات صحنه در نمايشنامه استفاده شده است، در جاهايی بيشتر به سبک نگارش ميدلتون نزديک است تا شکسپير.
چنين پژوهشی نمی‌تواند ما را به نتيجه‌ای قطعی رهنمون کند و خود اين پژوهشگران معتقدند که احتمال دارد نويسندگان ديگری نظير جان فلچر نيز در نوشتن اين اثر همياری کرده باشند، اما به باور پروفسور مگوير، شباهت سبکی چشمگيری در بخش‌هايی از اثر با سبک ميدلتون به چشم می‌خورد.
توماس ميدلتون (۱۵۸۰ تا ۱۶۲۷)، از نويسندگان اهل لندن و جوان‌تر از شکسپير بوده است و به گفته پروفسور مگوير، شيوه جمله‌بندی او که به نسبت جمله‌بندی‌های شکسپير مدرن‌تر بوده، در اين اثر قابل تشخيص است.
نظرها
نظری وجود ندارد.