انقلاب فرهنگی و یکپارچه‌سازی جامعه
<div dir="RTL">پانته‌آ بهرامی<b> - </b>این روزها سالگرد انقلاب فرهنگی در سال ۱۳۵۹ است. انقلاب فرهنگی در حقیقت، پروژه‌ای سیاسی برای تصفیه‏ دگراندیشان بود. </div> <div dir="RTL">زمانی که جمهوری اسلامی قدرت سیاسی را پس از انقلاب ۵۷ در دست گرفت، با تضادی بزرگ روبه‌رو شد. دانشگاه‏‌ها از مراکز مهم مبارزه علیه حکومت پهلوی بودند و بدنه‏ اصلی آن اسلامی نبود. انجمن‏های اسلامی و دانشجویان اسلامی، بیش از حدود ۱۰درصد از دانشجویان را تشکیل نمی‏ دادند.</div> <!--break--> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL"><a href="http://www.zamahang.com/podcast/2010/20120502_Pantea_Cutural_Revolution_link.mp3"><img src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/musicicon.jpg" alt="" /></a></div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">حکومت اسلامی برای تحکیم پایه‏‌های خود و با ماهیت تمامیت‏‌خواه خود می‌‏بایست تصفیه‌ای اساسی شکل دهد. در غیر این صورت، این تضاد در جامعه جاری و طرح اسلامی کردن جامعه با شکست روبه‌رو می‏‌شد. </div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">تصفیه‏ خیل عظیم دانشجویان به این سادگی و با اخراج چند دانشجو ممکن نبود. ۹۰درصد دانشگاه‌‏ها در دست دانشجویان چپ، لیبرال، مجاهدین خلق و افرادی بود که گرایش سیاسی‌ای نسبت به انجمن‏‌های اسلامی نداشتند. به این دلیل، تعطیلی دانشگاه‏‌ها در مرحله‏ اول، در دستور کار قرار گرفت.</div> <div dir="RTL"> </div> <blockquote> <div dir="RTL"><img width="100" height="131" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/ata-hodashtian.jpg" alt="" /></div> <div dir="RTL">عطا هودشتیان </div> </blockquote> <div dir="RTL">عطا هودشتیان، پژوهشگر و نویسنده‏ مقیم کانادا، در زمان انقلاب ۵۷ در آمریکا مشغول تحصیل و از کنشگران کنفدراسیون دانشجویان ایران بود. وی بلافاصله پس از انقلاب، به همراه شماری از دانشجویان به ایران آمد.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">این پژوهشگر که از فعالان دانشجویی آن زمان بوده است، روند شکل‏‌گیری انقلاب فرهنگی را این‌گونه بیان می‏‌کند: «در آن دوران آقای خمینی در یک سخنرانی جنجالی گفت دانشگاه‌‏ها به فساد کشیده شده‏‌اند و می‏‌بایست راه اسلام را پیشه کنند و با حوزه‏‌های علمیه نزدیک بشوند. علت اصلی این قضیه هم این بود که در آن زمان و پیش از اینکه این سخنرانی صورت بگیرد، انتخاباتی صورت گرفت که می‏‌خواستند موردی مثل شورای هماهنگی و یا یک هیئت امنا برای دانشجویان درست کنند.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">نتیجه انتخابات آن شد که انجمن‏‌های اسلامی بیشتر از ده درصد رأی نیاورده‏‌ا‌ند و اکثریت مطلق، یعنی حدود ۹۰درصد آرا به جریان‏‌ها، انجمن‌ها و سازمان‏‌های دانشجویی غیر اسلامی تعلق گرفت. پیشگام (جریان متعلق به فداییان) و مجاهدین بسیار نفوذ داشتند و همین طور دیگر جریان‏‌های چپ.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">این ماجرا باعث شد که رژیم یک حرکت تهاجمی را پیشه کند. آقای اکبر هاشمی رفسنجانی، خودش اجرای طرح انقلاب فرهنگی را به دست گرفت و می‏توانم بگویم که آقای ابوالحسن بنی‏‌صدر هم که امکان دارد امروزه این مسئله را قبول نکند، به عنوان رئیس جمهور نقشی مستقیم در این ماجرا و در بستن دانشگاه‏‌ها داشتند و همچنین آقای عبدالکریم سروش که امروز این حرکت را نقد می‌کنند، در حرکت انقلاب فرهنگی از مهره‌های اصلی بودند.</div> <div dir="RTL"> </div> <blockquote> <div dir="RTL"><img width="200" height="136" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/e7cfxhugcy4p4j0o2ljf.jpg" alt="" /></div> <div dir="RTL"><b>نظام ایدئولوژیک نظامی است که با دغدغه خودی و غیرخودی روبه‌رو است و به این لحاظ حرکت و طرح انقلاب فرهنگی، طرح یک‏پارچه شدن و ایدئولوژیک شدن جامعه را در بر داشت که می‏‌بایست به روند استحکام سیاسی نظام حاکم بیانجامد</b></div> </blockquote> <div dir="RTL">در مجموع آمار نشان می‏‌دهد که پیش از انقلاب فرهنگی، در سال ۱۳۵۹ حدود ۱۷۰هزار دانشجو در ایران داشتیم. دانشگاه‏‌ها حدود سه سال بسته بود، ولی آمار سال ۱۳۶۱ نشان می‏‌دهد که ۱۱۷هزار دانشجو در دانشگاه‏‌ها ثبت نام کردند و ۵۷هزار دانشجو، به عنوان دانشجویان چپ، لیبرال و غیر اسلامی از دانشگاه‏‌ها اخراج شدند. این رقم چیزی حدود سی درصد از کل دانشجویان دانشگا‏ه‏‌های کشور را شامل می‏‌شود که در جریان انقلاب فرهنگی تصفیه شدند.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">بعد از آن هم تحولات سیاسی زیادی صورت گرفت؛ ازجمله مقاومت نیروهای سیاسی پس از خرداد ۶۰ و سرکوب مخالفان با اعدام و دستگیری‌های وسیع. خیلی از این دانشجویان در حوزه مقاومت اجتماعی و مقاومت سیاسی به عنوان مخالفان شرکت کردند. در خرداد ۱۳۶۰ که مقاومت بسیار گسترده‏ای علیه نظام در جریان بود، بسیاری از جوانان که بعضاً دانشجو هم بودند در این حرکت شرکت کردند و خیلی‌ها کشته، زندانی و یا اعدام شدند.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">بعد از این، شرط‌هایی گذاشته شد برای استخدام استادان و پذیرش دانشجویان. یکی از شرط‌ها علمی بود و بعد از آن، چیزی که به دانشگاه‏‌ها تحمیل کردند، شرط‌های عقیدتی، دینی و اسلامی بود. به این لحاظ، بسیاری از استادان از دانشگاه خارج شدند. بعضی‏‌ها‏شان به صفوف مقاومت آن دوره پیوستند و بعضی‏ه‌ا هم از کشور خارج شدند. برای دانشجویی که در ایران بود، راهی دیگر نمانده بود مگر بازگشت به دانشگاه. نتیجه مثبت این حرکت آن بود که بعد از تلاش حکومت برای اسلامی کردن د‏انشگاه‏ها این دانشجویان دست از مقاومت برنداشتند. اگرچه بعضی از آن‏ها ماسک اسلامی به خودشان زده بودند و انجمن‏های اسلامی در آن زمان رسمیت داشتند، ولی همین حالا هم که من با دانشجویان آن زمان که الان به شهر مونترال آمده‏‌ا‌ند صحبت می‏کنم، این‏ها اپوزیسیون رژیم بودند که در همان انجمن‏‌های اسلامی فعالیت می‏‏‌کردند و مقاومت را در قالب همان انجمن اسلامی ادامه دادند.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">طبعاً بعد از این‏ها، به تدریج جریان‏‌های متعدد اپوزیسیون در درون خود رژیم هم به‏ وجود می‌آید. چون ماهیت و جنس این رژیم طوری است که هر دهه بعد از دهه دیگر و یا هر چند سال یکبار جریان‏‌های مقاومتی، جریان‏‌های مخالف خودش را از درون خودش به‏ وجود می‏‌آورد.»</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL"><b>انقلاب</b><b> فرهنگی</b><b> از</b><b> زبان</b><b> حامیان</b><b> حکومت</b></div> <div dir="RTL"><b> </b></div> <div dir="RTL">خاطرات علی شکوری‏‌راد، از دانشجویان انجمن اسلامی در آن دوران، نشان می‏‌دهد که طرح اولیه بستن دانشگاه‏‌ها در آن زمان، از سوی مرکزیت تحکیم وحدت و انجمن‏‌های اسلامی صورت گرفت. وی می‏‌نویسد: «روزهای پایانی فروردین ۵۹ هماهنگی‏‌های لازم بین انجمن‏‌های اسلامی انجام شده بود، اما روشن نبود چرا مرکزیت تحکیم وحدت تصمیم به اجرا نمی‏‌گیرد و به نظر می‏‌رسید تردیدی به‏ وجود آمده است. در این فاصله و به دنبال این تأخیر، نسخ‌ه‏ای از طرح مکتوب دفتر تحکیم، توسط یکی از هواداران سازمان مجاهدین خلق، از دفتر مرکز تازه‏ تأسیس این دفتر به سرقت رفت و این طرح چند صفحه‏‌ای به حالت افشاگرانه در دانشگاه‏‌ها توزیع و بر دیوارها نصب شد. به دنبال آن، دانشگاه‏‌ها حالت تشنج به خود گرفتند و کلاس‌‏های درس اکثراً تعطیل شدند.»</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL"><span style="font-weight: bold;">عواقب انقلاب فرهنگی </span></div> <div dir="RTL"><b> </b></div> <div dir="RTL">دکتر عطا هودشتیان عواقب انقلاب فرهنگی را این‏گونه ترسیم می‏کند: «انقلاب فرهنگی یکسری عواقب بسیار تخریب کننده در حوزه‏ علمی و در چهارچوب دانشگاه‏‌ها داشت. قبل از انقلاب فرهنگی، دانشجویان و استادان مقالات علمی‏‌شان را در مجلات شناخته شده‏ علمی دانشگاه‏‌های غربی چاپ می‏‌کردند، ولی بعد از آن، این مقالات یا نمی‌‏توانست چاپ شود و یا محدود شده بود به این‏که موازین اسلامی و دینی را رعایت کنند. این ضربه بسیار بزرگی بود و اصولاً سطح تحقیقات علمی به میزان بسیار زیادی کم شده بود و هنوز هم این موضوع ادامه دارد. الان باز به عنوان موج دوم، این اوامر از سوی وزارت علوم طرح شده است.</div> <div dir="RTL"> </div> <blockquote> <div dir="RTL"><img width="200" height="156" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/enghelab_farhangi.jpg" alt="" /></div> <div dir="RTL"><b>رژیم می‌خواست نهادهای مدرن را که از انقلاب مشروطه به بعد به بدنه جامعه راه پیدا کرده بودند، حفظ کند ولی رنگ و لعاب اسلامی به آن بزند. در مورد دانشگاه این‏ کار بسیار سخت بود. چون ما مواجه می‏‌شویم با یکسری علوم قدیم و علوم مدرن. ما در حوزه علوم مدرن، چیز زیادی از شرق، جهان اسلام، ادبیات و علوم اسلامی نداریم که تحویل جامعه دانشگاهی بدهیم.</b></div> </blockquote> <div dir="RTL">در موارد بسیار زیادی، حکومت تلاش کرد ماحصل مدرنیسم رژیم پیشین را از بین ببرد، ولی در واقع نتوانست. چراکه خودش به‏ طور کلی در آن نهادها جای گرفت. مجلس که ماحصل مشروطه و ماحصل دو دوره پهلوی‏‌هاست، بر جای ماند. قانون اساسی، درست است که محتوایش متغیر شد، ولی خود قانون اساسی به عنوان یک چهارچوب ماند. انتخابات، به عنوان یک اصل همه‏ جانبه، گسترده و جهان‏‌شمول باقی ماند. اقتصاد و صنعت مدرن هم به همین ترتیب ادامه حیات داد.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">رژیم می‌خواست نهادهای مدرن را که از انقلاب مشروطه به بعد به بدنه جامعه راه پیدا کرده بودند، حفظ کند ولی رنگ و لعاب اسلامی به آن بزند. در مورد دانشگاه این‏کار بسیار سخت بود. چون ما مواجه می‏‌شویم با یکسری علوم قدیم و علوم مدرن. ما در حوزه علوم مدرن، چیز زیادی از شرق، جهان اسلام، ادبیات و علوم اسلامی نداریم که تحویل جامعه دانشگاهی بدهیم.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">مثلاً در مورد علوم شرقی، ما علوم قدیم، ازجمله طب، معماری، هنر و نقاشی و شعر و ادبیات را داریم، اما همین که دانشجویی بخواهد در دانشگاه فیزیک و شیمی، فلسفه و تاریخ تحصیل کند مواجه با علومی می‌شود که از غرب می‏‌آید. تاریخ جهان را بدون تاریخ انقلاب فرانسه، بدون تاریخ رنسانس نمی‏‌توان مطالعه کرد. علم جدید را بدون علمی که در غرب، از بعد از دکانت و نیوتون به‏وجود آمد نمی‌توان دریافت و تکنولوژی هم به همین شکل. یا ادبیات و فلسفه را نمی‌شود بدون فلسفه نقدی و انتقادی خواند.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">بنابراین گفتمان اصلی این بوده که این علوم انسانی را اسلامی کنند، اما به نظر من، نتوانسته‏‌اند آن را اسلامی کنند. برای همین ستیز، ستیز گسترده، به شکل تنش پرقدرت بین دانشگاه، دانشجویان و دانشگاهیان از یکسو بود که همواره جریان تحول را به سمت تحول نوگرا و گشایش اجتماعی می‏‌کشاندند؛ و از سوی دیگر جریان حاکم که بر پایه ایدئولوژی بازگشت به گذشته می‏‌خواست هرگونه روند تحول را با نیازهای قدرت یکتاگرا و اسلامی خودش تطبیق بدهد و این عملی نبود و نیست.»</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL"><b>انقلاب</b><b> فرهنگی</b><b> پروژه </b><b>سیاسی</b></div> <div dir="RTL"><b> </b></div> <div dir="RTL">آیا انقلاب فرهنگی یک پروژه‏ی سیاسی بود؟ یعنی حاکمیت به عنوان یک مسئله سیاسی به آن نگاه می‏‌کرد؟</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">به عقیده عطا هودشتیان، «طرح جمهوری اسلامی یکپارچه کردن جامعه بود. جمهوری اسلامی برخلاف دوران پهلوی، یک نظام ایدئولوژیک است و نظام ایدئولوژیک چندگانگی ایدئولوژیک را نمی‏‌تواند بپذیرد. نظام ایدئولوژیک نظامی است که با یک‏پارچگی روبه‌رو است. برای همین، جریان فلسفه انتقادی درون را نمی‏‌تواند بپذیرد، حتی انتقاد از درون را هم نمی‏‌پذیرد.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">نظام ایدئولوژیک نظامی است که با دغدغه خودی و غیرخودی روبه‌رو است و به این لحاظ حرکت و طرح انقلاب فرهنگی، طرح یک‏پارچه شدن و ایدئولوژیک شدن جامعه را در بر داشت که می‏‌بایست به روند استحکام سیاسی نظام حاکم بیانجامد.»</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL"><b>انقلاب</b><b> فرهنگی</b><b> دوم</b></div> <div dir="RTL"><b> </b></div> <div dir="RTL">بعد از وقایع سال ۲۰۰۹، دانشجویان خیلی تحت فشار قرار گرفتند و الان هم کامران دانشجو، وزیر علوم، اعلام کرده است که دانشجوهایی که در جنبش سبز شرکت کرده‏‌اند، حق تحصیل ندارند. در چنین شرایطی بااین پرسش روبه‌رو هستیم: آیا انقلاب فرهنگی دیگری در پیش است؟</div> <div dir="RTL"> </div> <blockquote> <div dir="RTL"><img width="200" height="132" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/image634436454881718750.jpg" alt="" /></div> <div dir="RTL"><b>طرح جمهوری اسلامی یکپارچه کردن جامعه بود. جمهوری اسلامی برخلاف دوران پهلوی، یک نظام ایدئولوژیک است و نظام ایدئولوژیک چندگانگی ایدئولوژیک را نمی‌‏تواند بپذیرد. نظام ایدئولوژیک نظامی است که با یک‏پارچگی روبه‌رو است. برای همین، جریان فلسفه انتقادی درون را نمی‌‏تواند بپذیرد، حتی انتقاد از درون را هم نمی‏‌پذیرد.</b></div> </blockquote> <div dir="RTL"> عطا هودشتیان می‌گوید: «خودشان می‏‌گویند این شایعه است. می‏‌گویند انقلاب فرهنگی دوم چیزی به‏ غیر از یک شایعه نیست، اما در واقع، یک حرکت پرقدرت از زمان جنبش سبز به ‏وجود آمده است تا بن‌مایه‏ فکری اعتراض را که بر پایه‏ اندیشه‏ نقدی، تجددخواهی و مدرنیته است، از بین ببرد و در این زمینه علوم انسانی را به علوم اسلامی تقلیل بدهد و به این شکل یک تصفیه‏ فکری به‏وجود بیاورد که با آن دیگر غم آن را نداشته باشند که روزی این دانشجویان و آن فعالان اجتماعی به اپوزیسیون سیاسی بدل بشوند. این ادامه‏ حرکت انقلاب فرهنگی ۱۳۵۹ است.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">امروزه به دلیل تکنولوژی مجازی، یعنی ارتباطات مجازی‏ای که در جهان بین تمام گروه‏‌بندی‏‌های اجتماعی وجود دارد، حتی با وجود فیلترهای بسیار قوی که روی سایت‏‌ها می‏‌گذارند، بازهم ارتباطات وسیعی بین جوانان ایرانی و دانشجویان جهان وجود دارد. یعنی حکومت شاید بتواند کتاب‏‌های درسی را تغییر بدهد، ولی تکنولوژی ارتباطی را نمی‏‌تواند مهار کند. چون به همان میزان که فیلترها وجود دارند، فیلترشکن‏‌ها هم هر روز مثل قارچ می‏‌رویند. اگر انقلاب فرهنگی اول با مقاومت در خیابان‌‏ها در سال ۱۳۵۹ شکست خورد، این انقلاب دوم فرهنگی با گسترش همه‏ جانبه‏‏ وسایل ارتباطات مجازی شکست خواهد خورد. هرگونه سرکوب از این سو، جوانان را به ورطه کسب اطلاعات از طریق امکانات ارتباط جمعی مجازی می‌کشاند.»</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL"><b>آزادی، فردیت و تساوی</b><b> سه</b><b> اصل</b><b> علوم</b><b> انسانی</b><strong><br /> </strong></div> <blockquote> </blockquote> <div dir="RTL">پیشرفت وسیع تکنولوژی و دسترسی به منابع علمی از طریق اینترنت، به شکست پروژه‏ اسلامی کردن دانشگاه‏‌ها و جامعه کمک اساسی کرده است. این نبرد بین حاکمیت و جامع‌ه‏ای که می‏‌خواهد به سوی مدرنیسم برود، همچنان ادامه دارد.دکتر عطا هودشتیان سه عامل فردیت، آزادی و تساوی را سه پایه‏ اصلی علوم انسانی می‏‌داند که حکومت تصمیم به ریشه‏‌کن کردن آنها گرفته است.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">وی ادامه می‏‌دهد: «سه پایه اصلی علوم انسانی مطرح است که علوم اسلامی تحت حاکمیت جمهوری اسلامی از پس آن برنمی‏آید و مشکل جمهوری اسلامی هم این سه پایه است. یکی اینکه علوم انسانی مدرن بر پایه اندیشه آزاد و اندیشه انتقادی استوار است. اسم بند اول را من آزادی می‏‌گذارم. یعنی با مقوله آزادی در ارتباط است.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">بند دوم علوم انسانی تاکید بسیار زیادی بر فردیت می‏‌کند . یعنی آزادی را نه فقط در آزادی اجتماعی، سیاسی، جمعی و همگانی، بلکه در آزادی فرد هم می‏‌بیند. این بند دوم را در پیوند با فردیت می‌نگرم، یعنی آزادی فردی. بنابراین بخش اول آزادی و بخش دوم مربوط به فردیت است.</div> <div dir="RTL"> </div> <blockquote> <div dir="RTL"><b><img width="150" height="186" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/khamenei-hashemi-01.jpg" alt="" /></b></div> <div dir="RTL">علوم انسانی مدرن مواجه با سنت شیخ فضل‏‌الله نوری تا خمینی و امروز تا خامنه‏‌ای است. امروز افرادی چون خامنه‏‌ای‏، خمینی و رهبران انقلاب اسلامی با این سنت یعنی سنتی که بر پایه آزادی، فردیت و تساوی بین افراد شکل گرفته است، مخالفت می‏‌کنند و آبشخور آنها تفکر و سنت شیخ‏ فضل‌‏الله نوری است.</div> </blockquote> <div dir="RTL">بخش سومی که همیشه در علوم انسانی بسیار مهم بوده، موضوع تساوی است؛ یعنی همان‌قدر فرد موافق آزادی حق و حقوق دارد که فرد مخالف آزادی دارد. در بند اساسی علوم انسانی، مسئله تساوی بین انسان‏‌ها وجود دارد. یعنی همین موضوع هم مقوله دیالکتیک، گفت‏وگو و انتقاد از خود و انتقاد از دیگری را در مورد آزادی نشان می‏‌دهد و این را به بند سوم می‏چسبانم که به نام تساوی است.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">آزادی، فردیت و تساوی سه بندی هستند که از ابتدای انقلاب مشروطه، شیخ فضل‏‌الله نوری با آن مخالف بود. شیخ فضل‏‌الله نوری به هیچ‏‌وجه با تساوی موافق نبود و می‏‌گفت هیچ تساوی‏‌ای بین برده و سرور نمی‌‏تواند صورت بگیرد، بین مجتهد و فرد عادی نمی‏‌تواند تساوی صورت بگیرد و بین مرد و زن تساوی نیست و همواره با تخالف مواجه هستیم. برای اینکه اصولاً ایشان آن مسیر اصلی را گم کرده بود. بحث بر سر تفاوت بین زن و مرد، تفاوت بین معلم و شاگرد نیست، بلکه بحث بر سر تساوی حقوقی افراد در مقابل قانون، در مقابل قانون اساسی و در مقابل حاکمیت است و اگر کسی محکوم بشود، چه مجتهد باشد، چه پیرو مجتهد، باید در مقابل قانون مساوی قلمداد بشود.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">مقوله‏ی آزادی هم همینطور. شیخ فضل‌‏الله نوری آزادی را برابر فساد و روسپی‏گری می‏‌دانست. در حالی‏که اساساً این نیست. آزادی با محدودیت آزادی و مسئولیت‏‌پذیری نسبت به امر قانون همراه است و به هیچ‏وجه ارتباطی با افراط در آزادی ندارد. یک حکومت آزاد افراط‏گران را هم می‏‌گیرد و محکوم می‏‌کند و شاید حتی به زندان بیاندازد.</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL">علوم انسانی مدرن در مقابل این سه مقوله، مواجه با این سنتی است که از انقلاب مشروطه تا امروز ادامه دارد. مواجه با سنت شیخ فضل‏الله نوری تا خمینی و امروز تا خامنه‏ای است. امروز افرادی چون خامنه‏‌ای‏، خمینی و رهبران انقلاب اسلامی با این سنت یعنی سنتی که بر پایه آزادی، فردیت و تساوی بین افراد شکل گرفته است، مخالفت می‏‌کنند و آبشخور آنها تفکر و سنت شیخ‏ فضل‏‌الله نوری است.»</div> <div dir="RTL"> </div> <div dir="RTL"><strong>ایمیل گزارشگر</strong>:</div> <div dir="RTL"><span dir="LTR">pantea.bahrami@yahoo.com</span> </div> <p> </p>
نظرها
چنگیزی
باز دروغگویی ها و عقده گشایی ها شروغ شد.سروش هزار بار گفته واینک همه میدانند که دیگران دانشگاه هارا بستند وسروش ویارانش دانشگاه ها را باز کردند.امیدوارم این تذکر برای حق جویان کافی باشد.
کاربر مهمان فرهاد - فریاد
چنگیزی عزیز روزی که دانشگاهها بسته شد همه ی این آقایان جلوی خمینی از هم سبقت می گرفتند تا قابت کنند که این او بوده است که دانشگاهها را بسته است سروش بنی صدر و ... سروش هل من مبارزه می کرد و برای اینکار مدال هم میخواست شما بهتر است به آرشیو روزنامه های آنزمان مراجعه کنید و مسابقه ی آقایان را برای گرفتن مدال مشاهده کنید . این روزها همه ادعاهای دیگری می کند .....
کاربر مهمان
کمال تعجب است که فردی که دلخواسته خود را لوطی تاریخ اخیر ایران می داند چیزی در توجیه عملکردهای های مرشد خود در جریان ایلغار فرهنگی سال 1359 ننوشته است.
کاربر مهمان
بنی صدر و سروش نظر پردازهای اولیه اسلامی کردن دانشگاه ها بودند که از طریق انقلاب فرهنگی سال 1359 اجرا شد. البته حالا هر دو از قدرت به دور هستند و سعی در کتمان این موضوع های خیلی روشن. در اخر فروردین سال 1359 شورای انقلاب به اتفاق ارا شروع انقلاب فرهنگی مبنی بر تعطیلی دانشگاه ها از خرداد 1359 را تصویب کرد. در این دوران بهشتی، بنی صدر و بازرگان عضو شورای انقلاب بودند. موضوعی که بنی صدر و سروش درک نمی کردند که که بستن دانشگاه ها در خرداد 1359 قدم اول است و نه قدم اخر. بستن دانشگاه ها عاملی شد که جریان های راست هر چه بیشتر بر فضا مسلط شوند و در مرحله بعد بنی صدر و سروش خود با این سیلاب از جریان سیاسی ایران خارج شدند.
کاربر مهمان
سزوش هزار بار گفته که او دانشگاه ها را باز کرده است و مدارک موجود ده هزار باز شهات می دهند که او در سر موج انقلاب فرهنگی در جهت بستن دانشگاه ها قرار داشت. حقایق تاریخی عیان است. فقط به نطق سروش در توجیه این که دانشگاه ها باید عطر و بوی اسلامی بگیرند در شروع انقلاب فرهنگی توجه کنید. این نطق در یو تیوب موجود است.
کاربر مهمانjasmien azadi
تنها سازمان چپی که در مقابل انقلاب ضد آرادی ایستادکی کرد. ُسازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر بود. متاسفانه رژیم پس از سال 59 به کشتار و تسویۀ دانشجویان چپ و مبارز پرداخت.لطفا به سایت زیر مراجعه کنید. درست سی سال پس از اول اردیبهشت 1359 نویسنده: انديشه و پيكار شنبه ، ۴ ارديبهشت ۱۳۸۹؛ ۲۴ آوریل ۲۰۱۰ فراموش نمی کنیم که در اعتراض به ضدانقلاب فرهنگی رژیم جمهوری اسلامی که دانشگاه ها را بسته بود و برخی از اصلاح طلبان امروز که برای «جنبش دانشجویی؟» اشک می ریزند، آن روزها به تصفیه دانشگاهیان و دانشجویان مشغول بودند و از «اپوزیسیون» هم کمتر فریاد اعتراض قاطعی برمی خاست، دانشجویان انقلابی و کمونیست این جنایت را علیه دانشگاه و سرنوشت کشور محکوم کردند. این مقاومتی بود جسورانه و بحق علیه خفه کردن دانشگاهها و برای بازگشایی آنها. حزب الله صف تظاهرات را که سازمان پیکار در راه آزادی طبقهء کارگر برپا کرده بود با پرتاب نارنجک به خون کشید. پیشنهاد می کنیم به آرشیو نشریهء سازمان پیکار روی همین سایت مراجعه فرمایید: ضمیمهء شماره 51، شماره 52 و ضمیمهء آن و نیز شمارهء 53. به خصوص علاقه مندان را به مطالعه دو تحقیق زیر فرا می خوانیم: دو گزارش تحقیقی زیر با عنوان «انقلاب فرهنگی سال 1359» و «نارنجکی کوچک پیش درآمد انفجاری بزرگ» مقاومت جانانه و خونین دانشجویان و دانش آموزان وابسته به سازمان های انقلابی و کمونیست را دربرابر ضدانقلاب فرهنگی باز می گوید و در تاریخ حک می کند. از آنجا که سیاست و عملکرد مبارزاتی سازمان پیکار در پیوند با «انقلاب فرهنگی» در این گزارش ها بازتاب قابل اعتمادی یافته است آنها را در بخش آرشیو سازمان پیکار طبقه بندی کرده ایم. با سپاس از نشر نقطه و مؤلفان که این کمبود تاریخی را تا حدی چشمگیر با کوشش خود جبران کرده اند. اندیشه و پیکار http://peykarandeesh.org/PeykarArchive/Peykar/Enghelabe-Farhangi-1359.html و نیز http://www.eteraaz.com/maghalat/2324.html