ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

مرگ خاموش کارگران ایران

<p>پانته&zwnj;آ بهرامی - &laquo;مرگ خاموش کارگران&raquo; اصطلاحی است که در بین فعالان حقوق کارگران ایران در پیوند با مرگ هزاران کارگر در سال بر اثر سوانح محیط کار استفاده می&zwnj;شود.&nbsp;</p> <div dir="RTL">تنها در هفته&zwnj;های اخیر چند کارگر در ایران جان خود را بر اثر سوانحی در محیط کار از دست داده&zwnj;اند. براساس گزارش کمیته هماهنگی روز دوشنبه ۱۸ اردیبهشت ماه ۱۳۹۱ غالب زارعی، کارگر سازمان آب سنندج در محل کار بر اثر نبود امکانات ایمنی جان خود را از دست داد. این کارگر در تالار پردیس سنندج بر اثر ریزش چاه زیر آوار ماند و جان باخت.&nbsp;</div> <!--break--> <div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><a href="http://www.zamahang.com/podcast/2010/20120518_Pantea_Bahrami_Kargar_Link.mp3"><img src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/musicicon.jpg" alt="" /></a></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">به گزارش وب&zwnj;سایت هرانا، محمد صدیق قربانی، اهل روستایی در کامیاران که برای کارگری روزمزد به کرمانشاه رفته بود، بر اثر سقوط از دیوار ساختمان جان باخت. سامانه خبری ۱۲۵ نیز در هفته گذشته گزارش داد یک دستگاه کامیون حمل سیمان در حال حرکت از سمت جنوب به شمال بزرگراه به علت نامعلومی از مسیر اصلی منحرف شد و پس از برخورد با دو کارگر صافکار که در حاشیه بزرگراه به صورت سیار صافکاری خودرو&zwnj;ها را انجام می&zwnj;دادند، آن&zwnj;ها را به گارد ریل کنار بزرگراه کوبید.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">این خبرگزاری همچنین روز دوم اردیبهشت ماه سال جاری نوشت: یک کارگر ۶۰ ساله افغانی به نام عبداله حمید. ق که در فاضلاب شهرک کیان&zwnj;شهر خیابان مینایی مشغول کار بود، بر اثر ریزش دیوار ساختمان جان باخت.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">مرتضی افشاری از کارگران فعال در صنعت چاپ پیرامون سوانح کار می&zwnj;گوید: &laquo;سوانح کار فقط به افتادن کارگران از ارتفاع محدود نمی&zwnj;شود. اینکه کارگری در محیط کارش با مشکل ریوی روبه&zwnj;رو می&zwnj;شود یا مشکلات دیگر پیدا می&zwnj;کند و مجبور است مدتی دست از کار بکشد، به طور فرض به دلیل بیماری سل یا سرطان، این&zwnj;ها همه جزو سوانح کار است. سوانح کار این نیست که کارگری از بلندی سقوط کند و جانش را از دست دهد. کارگرهایی که با ماشین کار می&zwnj;کنند، بسیار پیش می&zwnj;آید که انگشتان خود را از دست می&zwnj;دهند یا کارگرانی که در قالیبافی&zwnj;ها کار می&zwnj;کنند، عموماً دچار بیماری هستند. به خاطر اینکه این کارگاه&zwnj;ها عموماً در زیرزمین قرار دارد و در آنجا نور کافی وجود ندارد و هواکش مناسب نیست. به هر صورت این&zwnj;ها هم جزو سوانح کار به حساب می&zwnj;آید. درست است که کارگر معدن وقتی که معدن ریزش پیدا می&zwnj;کند و بار&zwnj;ها هم در ایران و مخصوصاً در استان کرمان این اتفاق افتاده است جانشان را از دست می&zwnj;دهند، ولی همین کارگر&zwnj;ها که در معدن کار می&zwnj;کنند، بدون حداقل امکانات به فعالیت خود ادامه می&zwnj;دهند و دچار انواع بیماریهایی می&zwnj;شوند که ممکن است در پی آن کارشان را از دست بدهند. این&zwnj;ها هم جزو سوانح کار به حساب می&zwnj;آید.&raquo;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <blockquote> <div dir="RTL"><img width="200" height="150" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/petro8_350x263.jpg" alt="" /></div> <div dir="RTL"><b>مرتضی افشاری: سوانح کار فقط به افتادن کارگران از ارتفاع محدود نمی&zwnj;شود. اینکه کارگری در محیط کارش با مشکل ریوی روبه&zwnj;رو می&zwnj;شود یا مشکلات دیگر پیدا می&zwnj;کند و مجبور است مدتی دست از کار بکشد، به طور فرض به دلیل بیماری سل یا سرطان، این&zwnj;ها همه جزو سوانح کار است.</b></div> </blockquote> <div dir="RTL">در گزارش&zwnj;های منتشر شده از سوی خبرگزاری&zwnj;های داخل ایران، هر روز خبرهایی گوناگونی پیرامون شرایط خطرناک فضای کاری کارگران می&zwnj;خوانیم. گاهی در این حوادثی که اتفاق می&zwnj;افتد بیش از یک تن کشته می&zwnj;شوند. سال گذشته در حادثه&zwnj;ای در کارخانه فولاد زرند، حدود ۱۹ کارگر کشته شدند. در کارخانه ایران خودرو نیز تعداد زیادی از کارگر&zwnj;ها در حادثه&zwnj;ای جان خود را از دست دادند. این&zwnj;ها گزارش&zwnj;هایی است که روزانه می&zwnj;آید. بر اساس اطلاعاتی که خود رژیم می&zwnj;دهد، حدوداً سالی ۱۵ هزار سوانح کاری گزارش می&zwnj;شود که طی آن بخشی از کارگران جان خود را از دست می&zwnj;دهند و برخی دچار نقص عضو و از کارافتادگی می&zwnj;شوند یا دستشان را از دست می&zwnj;دهند. گروهی بعد از مدتی بهبود پیدا می&zwnj;کنند و می&zwnj;توانند سر کار برگردند. این حوادث متاسفانه روزمره شده است. آمار هم نشان می&zwnj;دهد که در ده سال گذشته هرسال میزان این تلفات بالا رفته و تعداد کارگرانی که دچار سانحه کار شده&zwnj;اند افزایش پیدا کرده است.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">به خاطر همین سوانح کاری که در کل جهان هم اتفاق می&zwnj;افتد و در بعضی کشور&zwnj;ها مثل ایران و چین شدت زیادی دارد، سازمان جهانی کار روز ۲۸ آوریل را به مسائل سوانح کاری اختصاص داده است تا آموزش&zwnj;های لازم در این مورد به دولت&zwnj;ها و کارفرمایان ارائه شود تا با استانداردهایی که سازمان جهانی کار و تشکلهای کارگری و وزارت کار کشورهای مختلف در نظر می&zwnj;گیرند برای ایمنی محیط کار تلاش کنند و آموزش&zwnj;های لازم را نجام دهند و آمار مرگ کارگران طی سوانح کار پایین بیاید.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b>ایمن نبودن محیط کار</b></div> <div dir="RTL"><b>&nbsp;</b></div> <blockquote> <div dir="RTL"><img width="200" height="132" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/05497310_400_330x218.jpg" alt="" /></div> <div dir="RTL"><b>وقتی کارگران به این صورت جانشان را از دست می&zwnj;دهند، قاعدتاً دولت باید بگوید، از امروز بازرسان وزارت کار با حضور نمایندگان کارگران در کارخانه&zwnj;ها، معادن مختلف و محیط&zwnj;های کارگری بروند و نظارت کنند که چه وضعیتی آنجا حاکم است. متأسفانه دولت ما این کار را نمی&zwnj;کند و اصلاً برایش اهمیتی ندارد.</b></div> </blockquote> <div dir="RTL">انفجار لوله گاز در ۱۳ مردادماه ۱۳۸۹ در مجمع پتروشیمی پردیس واقع در عسلویه منجر به جان باختن پنج نفر از کارگران و نیز زخمی شدن شش نفر دیگر شد. این حادثه در شرایطی به وقوع پیوست که قبلاً خطر چنین انفجاری مشخص شده و محل نشست گاز نیز خط کشی و علامتگذاری شده بود.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">&nbsp;به نمونه&zwnj;های دیگر توجه کنید: در اوایل سال ۱۳۸۸، ۱۱ کارگر معدن ذغال سنگ باب نیزو و رئیس هیئت مدیره شرکت دلتاهزار جان خود را به دلیل انفجار مرگباری در این معدن واقع در کرمان از دست دادند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">مرتضی افشاری وقایع پس از این حادثه را اینگونه توضیح می&zwnj;دهد: &laquo;در مورد انفجار عسلویه شکایتی شد و قرار شد که وزارت کار به موضوع رسیدگی کند. درست است که ظاهراً کارفرما را مقصر دانستند، ولی نتیجه این برخورد هیچ نتیجه عملی مشخصی نداد. معلوم نشد که کارفرما به چیزی محکوم شد یا خیر؟ چگونه می&zwnj;خواهد این موضوع را جبران کند؟ آیا بقیه کارگرانی که کار می&zwnj;کنند، با مشکل مشابه هم روبه&zwnj;رو هستند؟ آیا وجوه مختلف این مسائل را در نظر گرفته&zwnj;اند؟ آنجا حتی از طرف خود وزارت کار هم کارفرما مقصر دانسته شد و گفتند مسائل ایمنی در این معدن رعایت نشده و این باعث مرگ ۱۲ کارگر شده است. البته تعدادشان بعد به ۱۹ کارگر رسید. چون تعدادی هم که در بیمارستان بودند، بعد در بیمارستان مردند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b>&nbsp;سرنوشت خانواده&zwnj;های آنان چه شد؟</b></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">به هر صورت این اتفاق&zwnj;ها در ایران می&zwnj;افتد و هیچکس هم بدبختانه پاسخگو نیست. وقتی کارگران به این صورت جان&zwnj;شان را از دست می&zwnj;دهند، قاعدتاً دولت باید بگوید، از امروز بازرسان وزارت کار با حضور نمایندگان کارگران در کارخانه&zwnj;ها، معادن مختلف و محیط&zwnj;های کارگری بروند و نظارت کنند که چه وضعیتی آنجا حاکم است. متأسفانه دولت ما این کار را نمی&zwnj;کند و اصلاً برایش اهمیتی ندارد. کارفرما هم وقتی یک لشگر عظیم بیکار پشت در کارخانه&zwnj;ها در ایران موجود است، هیچ نگران این نیست که کارگری ناراحت شود، اعتراض کند و بگوید اینجا ایمنی ندارد. به راحتی بیرونش می&zwnj;کند، فردا یک کارگر دیگر را که به خاطر نان شب&zwnj;اش به هر شرایطی تن می&zwnj;دهد و&zwnj;گاه اضافه کاری&zwnj;های طولانی مدت نیز انجام می&zwnj;دهد استخدام می&zwnj;کند. به فرض همین کارگر ایران خودرو که تصادف&zwnj;اش در محل کار منجر به مرگ چند کارگر شد، فردی بود که شبکاری می&zwnj;کرد. خسته بود و در عین حال مریض هم بود. او به خاطر حادثه&zwnj;ای که چند سال قبل برایش رخ داده بوده دارو می&zwnj;خورده. وقتی پشت ماشین می&zwnj;نشیند و در کارخانه وسایلی را جابه&zwnj;جا می&zwnj;کند، می&zwnj;زند چندتا کارگر را می&zwnj;کشد. در صورتی که این کارگر باید می&zwnj;رفت تحت درمان قرار می&zwnj;گرفت. باید در بیمارستان می&zwnj;بود و حقوقش هم پرداخت می&zwnj;شد، ولی ناچار بود برگردد سر کار. وقتی برمی&zwnj;گردد این اتفاق می&zwnj;افتد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">کارگرانی هم هستند که به خاطر شبکاری و ماشین&zwnj;های فرسوده&lrm;ای که استاندارد ندارد و در کارخانههای ایران هنوز وجود دارد کار می&zwnj;کنند.&zwnj;گاه دستشان زیر ماشین می&zwnj;ماند و قطع می&zwnj;شود. وزارت کار یا مسئولان جمهوری اسلامی نمی&zwnj;گویند این ماشینی که اینجوری هست، باید از رده خارج شود. بازهم کارگر دیگری که بیرون منتظر است، برای گذران زندگی&zwnj;اش، او را می&zwnj;آورند و با همان شرایط پای همان ماشین وادارش می&zwnj;کنند تا کار کند.&raquo;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b>تشکل&zwnj;های مستقل کارگری</b></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">جنبش کارگری ایران دارای سابقه طولانی است، اما امروز با سختگیری&zwnj;های حکومت حتی سندیکاهای صنفی کارگران در عمل نمی&zwnj;تواند به حیات خود ادامه دهد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <blockquote> <div dir="RTL">&nbsp;<img width="200" height="150" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/gol3_350x263.jpg" alt="" /></div> <div dir="RTL"><b>مرتضی افشاری: </b><b>در حال حاضر یک تشکل، یک هیئت مؤسسی درست شده برای کارگران رنگ&zwnj;کار و نقاش ساختمان که رژیم جمهوری اسلامی همین هیئت مؤسس را هم گرفته، دستگیر و زندانی کرده است. این دیکتاتوری رژیم جمهوری اسلامی، سرکوبگری&zwnj;اش، بی&zwnj;اعتنایی&zwnj;ا&zwnj;&zwnj;&zwnj;ش به مسائل بین&zwnj;المللی و حقوق کارگر و ضد کارگر بودنش از شکل&zwnj;گیری سندیکاهای مستقل کارگری جلوگیری می&zwnj;کند و اجازه نمی&zwnj;دهد که تشکیل شوند.</b></div> </blockquote> <div dir="RTL">مرتضی افشاری می&zwnj;گوید: واقعیت این است که حتی اگر قوانین مترقی در قانون کار وجود داشته باشد، تا زمانی که تشکل&zwnj;های کارگری مستقل در پیگیری این خواسته&zwnj;ها نکوشند، به دست آوردن این حقوق تقریباً غیر ممکن است. به همین دلیل در ایران در دهه اخیر شاهد تکاپوی کارگران برای ایجاد تشکل&zwnj;های مستقل کارگری هستیم. مثل سندیکای هفت&zwnj;تپه یا شرکت واحد و غیره که فعالان آن هم&zwnj;اکنون هم در بندند.&raquo;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">مرتضی افشاری بر این باور است که جلوگیری یا کاهش سوانح کار تنها در پیوند با سندیکاهای مستقل کارگری می&zwnj;تواند پیگیری شود: &laquo;در ایران قبلاً کارگران ساختمانی دارای سندیکا بودند. محلی را داشتند و عضو آن سندیکا بودند. در کانادا هم همینطور است. کارگران ساختمانی، کارگرانی که در جاده&zwnj;سازی کار می&zwnj;کنند، عضو اتحادیه&zwnj;ها هستند و مسائل و مشکلات خودشان را به آن اتحادیه گزارش می&zwnj;کنند. به هرصورت کارگران ساختمانی هم می&zwnj;توانند اتحادیه داشته باشند؛ اگرچه زیر یک سقف نیستند. به فرض کارگاه&zwnj;های کوچک ایران، کارگرهای بافنده سوزنی، یا کارگرهای کفاش یا کارگران کارگاه&zwnj;های هر رشته صنعتی می&zwnj;توانند یک اتحادیه داشته باشد و کارگاه&zwnj;های مختلف را که پایین ۵۰ یا ۴۰ نفر کارگر دارند، عضو اتحادیه کنند تا از این طریق مسائل و مشکلات خودشان را پیش ببرند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">من پیش از انقلاب در چند چاپخانه&zwnj; کار می&zwnj;کردم. به استثنای چند کارخانه بزرگ که بالای هزار نفر کارگر داشت، حدود شاید ۸۰۰ چاپخانه کوچک داشتیم با زیر ۵۰ نفر کارگر. ما یک اتحادیه سراسری داشتیم که چاپخانه&zwnj;های کوچک عضو آن بودند و مسائل کارگاه&zwnj;هایشان را در این سندیکا مطرح می&zwnj;کردند تا پیگیری شود.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">این کار را می&zwnj;توان الان هم انجام داد. در حال حاضر یک تشکل، یک هیئت مؤسسی درست شده برای کارگران رنگ&zwnj;کار و نقاش ساختمان که رژیم جمهوری اسلامی همین هیئت مؤسس را هم گرفته، دستگیر و زندانی کرده است. این دیکتاتوری رژیم جمهوری اسلامی، سرکوبگری&zwnj;اش، بی&zwnj;اعتنایی&zwnj;ا&zwnj;&zwnj;&zwnj;ش به مسائل بین&zwnj;المللی و حقوق کارگر و ضد کارگر بودنش از شکل&zwnj;گیری سندیکاهای مستقل کارگری جلوگیری می&zwnj;کند و اجازه نمی&zwnj;دهد که تشکیل شوند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b>یعنی منظورتان این است که ما الان در ایران سندیکای کارگران ساختمانی اساساً نداریم؟</b></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">هیچ سندیکایی نداریم. الان کارگران اتوبوسرانی تهران یا به طور فرض هفت تپه، تمام مسئولان سندیکا&zwnj;ها زندانند یا با قید ضمانت آزادند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b>در این صورت خانه کارگر چه جایگاهی دارد؟</b></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">خانه&zwnj; کارگر یک سابقه&zwnj;ای دارد. در سالهای نخست پس از انقلاب شوراهایی تشکیل شدند و سندیکاهایی به وسیله خود کارگران راه افتادند. رژیم جمهوری اسلامی با همکاری تعدادی از کارگران به عنوان مثال این آقای محجوب و دیگرانی که الان مصدر کار خانه کارگر یا نماینده مجلس هستند، با مزدوری آمدند و تمام این شورا&zwnj;ها را سرکوب کردند و خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار را جایگزین شوراهای واقعی کارگران کردند و گفتند تنها کسانی که می&zwnj;توانند در محیط کار فعالیت کنند این&zwnj;ها هستند. حتی اساسنامه&zwnj;شان را که می&zwnj;خوانید متوجه می&zwnj;شوید که تمام هم و غم&zwnj;شان حفظ نظام جمهوری اسلامی است و کاری برای کارگر&zwnj;ها انجام نمی&zwnj;دهند، غیر از اینکه خواسته&zwnj;های کارگران را به نوعی سرکوب می&zwnj;کنند و به نوعی نمی&zwnj;گذارند بیان شود.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <blockquote> <div dir="RTL"><img width="200" height="190" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/khane-kargar.gif" alt="" /></div> <div dir="RTL"><b>مرتضی افشار: خانه کارگر به کارگران ربطی ندارد. حکومت با سندیکا و اتحادیه حتی با اسمشان هم مخالف است. تنها شوراهای اسلامی کار را به رسمیت می&zwnj;شناسند.</b></div> </blockquote> <div dir="RTL">آن&zwnj;ها نگذاشتند کارگران به خیابان بیایند، نگذاشتند مشکلات&zwnj;شان را حل کنند. این یک تشکل دولتی است و بودجه&zwnj;اش هم از طرف دولت می&zwnj;آید و برای دولت کار می&zwnj;کند. خانه کارگر به کارگران ربطی ندارد. حکومت با سندیکا و اتحادیه حتی با اسمشان هم مخالف است. تنها شوراهای اسلامی کار را به رسمیت می&zwnj;شناسند. در قانون کار و در قانون اساسی&zwnj;شان هم سه نوع تشکل برای کارگر&zwnj;ها در نظر گرفته&zwnj;اند که یکی همین شوراهای اسلامی کار است و یکی هم انجمن&zwnj;های صنفی است که آن هم با نظارت خانه کارگر و وزارت کار فعالیت می&zwnj;کند. در راستای مخالفت حکومت با هر نوع تشکل کارگری شاهدیم وقتی که کارگرهای شرکت واحد می&zwnj;خواستند سندیکاشان را بزنند، دارودسته آقای محجوب و آقای صادقی، زبان آقای اسانلو را که آن موقع می&zwnj;خواست سندیکای کارگران شرکت واحد را تشکیل دهد، بریدند و از آنجا هم به زندان منتقلش کردند. این&zwnj;ها اعمالی است که خانه کارگر انجام داده. خانه کارگر به اعتقاد من بسیاری از فعالان کارگری را، فعالانی را که به خاطر مسائل کارگری فعال بودند در محیط کار، با اتهام ضد انقلاب روانه زندان کرده و یا از کارخانه&zwnj;ها اخراج کرده است.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">ما شاهدان زنده این ماجرا هستیم. آقای محجوب، آقای صادقی و دیگران یا خانم جلودارزاده همه&zwnj;شان دستشان آلوده در سرکوب جنبش کارگری ایران است. یکی از راهکارهایی که از این کشتار خاموش بتوان جلوگیری کرد، به اعتقاد من ایجاد تشکلهای مستقل کارگری است. کارگران باید به این سمت بروند. آنچنان که در چند سال اخیر مبارزاتی در این جهت صورت گرفت و با سرکوب وحشیانه جمهوری اسلامی مواجه شد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">همانطور که در کشورهای پیشرفته مثل کانادا یا آمریکا یا اروپا دیده می&zwnj;شود، قوانینی به دفاع از کارگران هست که سازمان جهانی کار، وزارت کار آن&zwnj;ها را تأیید کرده است، ولی بدون وجود تشکل&zwnj;های مختلف حتی همین خواست&zwnj;ها را نیز نمی&zwnj;توان از کارفرما&zwnj;ها گرفت. ما کارگران باید تشکل داشته باشیم و به آن مراجعه کنیم و تشکل&zwnj;ها باید بتوانند قوانینی را که تصویب شده&zwnj;اند برای اجرایی شدن به دولت تحمیل کنند و از طریق تشکلات مستقل کارگری آن&zwnj;ها را به پیش ببرند. قانونی داریم که از کارگاه&zwnj;ها سالانه بازرسی به عمل بیاید و مصالح کار دیده شود، ولی منتهی مشکلی که ایجاد کرده&zwnj;اند، این است که حدود ۸۰ درصد کارگران را قراردادی کردند و به این ترتیب&nbsp;قانون کار&nbsp;شامل حال آنها نمی&zwnj;شود. این توافق را فقط گذاشته&zwnj;اند بین کارگر منفرد و کارفرما و طبیعتاً این کارگر اصلاً حقوقی ندارد که برود و بگوید محیط کار من آلوده است یا مواد شیمیایی است. او نمی&zwnj;تواند بگوید که ما هر روز صبح می&zwnj;آییم سرکار سرفه می&zwnj;کنیم و مریض&zwnj;ایم. یا ماشین آن قدر خطرناک است که هر دو ماه یک نفر به واسطه آن آسیب می&zwnj;بیند یا مثلاً کارگران ساختمانی را بدون هیچ امکانات می&zwnj;فرستند به ارتفاع دویست یا سیصدمتری. باید یک جایی یک تشکیلاتی باشد که دنبال مطالبات کارگران برود. منتهی جمهوری اسلامی بسیاری از مواد قانون کار را به نام اصلاح قانون کار که در حمایت از کارگران بود، برداشته است. چه زمان آقای رفسنجانی، چه زمان آقای خاتمی و چه زمان آقای احمدی&zwnj;نژاد که گوی سبقت را در بی&zwnj;توجهی به وضعیت کارگران از همه ربوده است. تمام این قوانین را کم کم برداشته&zwnj;اند، به انضمام اینکه کارگران را قراردادی کرده&zwnj;اند: قرارداد سفید. افزون بر آن کارگاه&zwnj;های پایین ده نفر را که شاید حدود ۴۰ـ ۳۰ درصد بیشتر کارگران ایران زیر پوشش چنین کارگاههایی هستند، از زیر پوشش قانون کار خارج کرده&zwnj;اند. کارگران قالیبافی، کارگران ساختمانی، این&zwnj;ها هیچ کدام مشمول قانون کار نمی&zwnj;شوند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b>ایمیل گزارشگر: </b></div> <div dir="RTL"><span dir="LTR">pantea@radiozamaneh. com</span>&nbsp;&nbsp;</div> </div> <p>&nbsp;</p>

پانته‌آ بهرامی - «مرگ خاموش کارگران» اصطلاحی است که در بین فعالان حقوق کارگران ایران در پیوند با مرگ هزاران کارگر در سال بر اثر سوانح محیط کار استفاده می‌شود. 

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

نظری وجود ندارد.