ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

غمخوار گنگستر‌ها

<p>محمد عبدی- بیست و ششمین فیلم از مجموعه سینمای جهان در صد فریم را اختصاص دادم به ستایش&zwnj;شده&zwnj;ترین فیلم کارگردانی که به &laquo;غمخوار گنگستر&zwnj;ها&raquo; شهره است:</p> <!--break--> <p>&laquo;سامورایی&raquo; ساخته ژان پیر ملویل؛ فیلم کوچک و جمع و جوری که نقطه قوت&zwnj;اش را در جهانی مینی&zwnj;مالیستی&zwnj; سراغ می&zwnj;کند که در آن جزئیات حرف اول را می&zwnj;زنند و صحنه&zwnj;ها به شدت استیلیزه&zwnj;اند و اوج توانایی فیلمساز را در بیان تصویری یک داستان- یک قصه ساده چند خطی- با تماشاگرش قسمت می&zwnj;کند.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>سامورایی </strong>(Le Samourai) <strong>چه داستانی دارد؟ </strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>کارگردان: ژان پیر ملویل- فیلمنامه: ملویل و ژرژ پلگرین- فیلمبردار: هنری دکا- بازیگران: آلن دلون، فرانسوا پیر، ناتالی دلون- محصول فرانسه، ۱۹۶۷- ۱۰۵ دقیقه.</p> <p>جف کاستلو (آلن دلون) آدمکشی است حرفه&zwnj;ای که پس از آخرین قتلی که انجام می&zwnj;دهد مورد سوء ظن پلیس قرار می&zwnj;گیرد....</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>ژان پیر ملویل کیست؟ </strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>متولد ۱۹۱۷ (با نام اصلی ژان پیر گرومباش)، متوفی ۱۹۷۳- پیوستن به نهضت مقاومت در طول جنگ دوم جهانی و انتخاب نام خانوادگی ملویل برای خود به&zwnj;خاطر ارادت به نویسنده معروف، هرمان ملویل- تلاش ناموفق برای کسب شغل دستیاری کارگردان پس از جنگ و تصمیم برای ساخت فیلم با بودجه خودش- تبدیل زودهنگام به یک فیلمساز مستقل و تأسیس استودیوی شخصی- درگذشت زودهنگام در پنجاه و پنج&zwnj;سالگی به دلیل سکته قلبی.</p> <p>&nbsp;</p> <p>سینماگر مستقل و متفاوت سینمای فرانسه؛ معروف به غمخوار گنگسترها- تأثیرپذیری از سینمای گنگستری و نوآر دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ آمریکا- تأثیرگذاری بر خیل زیادی از فیلمسازان نسل بعد؛ از تارانتینو تا جیم جارموش.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>سامورایی را چگونه می&zwnj;توان تحلیل کرد؟ </strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>اوج غمخواری ملویل برای قهرمانان خلافکاری که در عین حال مرام و اصول اخلاقی خاص خود را دارند و این مرام آن&zwnj;هاست که تماشاگر را شدیداً با آن&zwnj;ها یکی می&zwnj;کند؛ فیلم کوچک و جمع و جوری که نقطه قوت&zwnj;اش را در جهانی مینی&zwnj;مالیستی&zwnj; سراغ می&zwnj;کند که در آن جزئیات حرف اول را می&zwnj;زنند و صحنه&zwnj;ها به شدت استیلیزه&zwnj;اند و اوج توانایی فیلمساز را در بیان تصویری یک داستان- یک قصه ساده چند خطی- با تماشاگرش قسمت می&zwnj;کند.</p> <p>&nbsp;</p> <blockquote> <p><img align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/mabdsam02.jpg" alt="" />ژان پیر ملویل: سینماگر مستقل و متفاوت سینمای فرانسه</p> </blockquote> <p>در شیوه روایت ملویل هیچ تعجیلی راه ندارد. همه چیز به آرامی پیش می&zwnj;رود و فضای فیلم- همچون احوال شخصیت اصلی&zwnj;اش- به&zwnj;شدت آرام و ساکن است. هر چند قصه&zwnj;ای که جریان دارد هیجان&zwnj;انگیز به&zwnj;نظر می&zwnj;رسد، اما نوع نگاه ملویل نگاهی به شدت خاص و یگانه است که نظیر آن را در انبوه فیلم&zwnj;های این ژانر نمی&zwnj;توان یافت. در واقع جهان ملویل، جهان شخصیت&zwnj;های تنهایی است که تنهایی آن&zwnj;ها مهم&zwnj;ترین وجه فیلم را شکل می&zwnj;دهد؛ به این معنی که تمام قصه و فضا، اهمیت و کارکردش در تبیین تنهایی آدمی است که جهانش با جهان اطراف ما فرق دارد و اصول و قواعد آن متفاوت است.</p> <p>&nbsp;</p> <p>در این راه دوربین ملویل از نقطه ابتدایی تا انتها همراه شخصیتی است که ما چیز زیادی درباره او نمی&zwnj;دانیم. در حقیقت ما همانقدر درباره جف کاستلو می&zwnj;دانیم که نیاز داریم. فیلم روایت یک دوره زمانی بسیار فشرده است و هیچ فلش&zwnj;بکی هم ندارد. ما تنها از نماهای فیلم و روند روایت حیرت&zwnj;انگیز آن می&zwnj;دانیم که جف کاستلو یک آدمکش حرفه&zwnj;ای است و کارش را تمام و کمال و بدون عیب و نقص انجام می&zwnj;دهد، تا حدی که معتقد است &laquo;هیچ وقت نمی&zwnj;بازد&raquo; و زمانی که در انتها باخت را به شکلی تجربه می&zwnj;کند، آگاهانه به سوی مرگ می&zwnj;رود و در صحنه&zwnj;ای زیبا مرگ را در قاموس خودش به شکلی شرافتمندانه تجربه می&zwnj;کند.</p> <p>&nbsp;</p> <p>حدود ده دقیقه ابتدایی فیلم بدون دیالوگ پیش می&zwnj;رود. او را روی تختخوابش می&zwnj;بینیم که سیگار دود می&zwnj;کند. دوربین فاصله خود را با او نگه می&zwnj;دارد و فضای خاکستری صحنه، چیزی است که تا به انتها ما را در همه نما&zwnj;ها همراهی می&zwnj;کند و از جهان تیره&zwnj;ای حرف می&zwnj;زند که حضور مسلطش را گوشزد می&zwnj;کند.</p> <p>&nbsp;</p> <p>در صحنه ابتدایی دزدیدن اتوموبیل، ما نمایی از کلیدهای بی&zwnj;شمار او می&zwnj;بینیم که جف سعی دارد به کمک آن&zwnj;ها اتوموبیل را روشن کند. در یک رفت و برگشت زیبا از روی کلید&zwnj;ها به نماهای خارجی، فیلم در زمانی فشرده، دقیقاً هم گذشت زمان را با ما قسمت می&zwnj;کند و هم زمان را خلاصه می&zwnj;کند و از طول و تفصیل اضافی می&zwnj;پرهیزد و نمونه&zwnj;ای از شیوه روایت ساده اما حساب&zwnj;شده فیلم را رقم می&zwnj;زند.</p> <p>&nbsp;</p> <blockquote> <p>&nbsp;<img align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/mabdsam03.jpg" alt="" />ارزش و اهمیت سکوت در نما&zwnj;ها</p> </blockquote> <p>همین پرداخت نزدیک به کمال را تا انتها شاهدیم. دوربین معمولاً در حال حرکتی آرام است و &zwnj;گاه نماهای ایستای طولانی می&zwnj;بینیم. حرکات آهسته و نماهای طولانی، آرامش خاص شخصیت اصلی را در فضای صحنه می&zwnj;گستراند. در واقع فیلم به طور شگفت&zwnj;انگیزی رابطه شخصیت با فضا را با ما در میان می&zwnj;گذارد. جف شخصیت تنهایی است که تنها دمخور او یک قناری در قفس- مفهومی سمبلیک- است و حتی زن/ معشوقه تنها عاملی برای پیشبرد کار او به&zwnj;نظر می&zwnj;رسد. آخرین دیالوگ&zwnj;های او با معشوقه&zwnj;اش تأکید روشنی است بر این نکته او که &laquo;به چیزی [مشخصاً اشاره&zwnj;ای است به سکس] احتیاج ندارد.&raquo; در واقع تمام چند خط دیالوگ او با معشوقه&zwnj;اش در دو دیدار ابتدایی و انتهایی در حرف زدن او درباره کارش خلاصه می&zwnj;شود و اساساً اهمیت و ارزش معشوقه برای او را در انجام حرفه&zwnj;ای کارش خلاصه می&zwnj;کند. اما عشق ناگفته - و ناخواسته&zwnj;اش- به پیانیست در واقع خطای حرفه&zwnj;ای است که مجازاتش مرگ خودخواسته است.</p> <p>&nbsp;</p> <p>در این میان ارزش و اهمیت سکوت در نما&zwnj;ها به یکی از نقطه&zwnj;های اوج خود در سینما نزدیک می&zwnj;شود. سکوت در طول فیلم به شکل هوشمندانه&zwnj;ای تماشاگر را با جزئیات تصویر درگیر می&zwnj;کند. برای مثال آخرین نگاه&zwnj;های جف و پیانیست به یکدیگر انبوهی ناگفته را با تماشاگر در میان می&zwnj;گذارد؛ از سویی از عشق بر زبان&zwnj;نیامده&zwnj;ای حکایت دارد که در روند پیشبرد قصه نقش مهمی ایفا می&zwnj;کند و از طرفی جهان حرفه&zwnj;ای (تعهد/پول) را در برابر یک تعهد اخلاقی و شخصی (عشق/ زن) قرار می&zwnj;دهد که تفاوت دو دنیا با تصمیم نهایی جف برای به پیشباز مرگی آگاهانه رفتن با ما قسمت می&zwnj;شود.</p> <p>&nbsp;</p> <p>در آخرین نمای جف در درون خانه، او را در حال بیرون رفتن می&zwnj;بینیم. مکث او در کنار در و برگرداندن سرش برای نگاه کردن به پرنده در قفس (اولین و آخرین مونس او) به زبان سینما تمام احساس و تصمیم او را با ما قسمت می&zwnj;کند. حالا ما می&zwnj;دانیم که جف به خانه&zwnj;اش باز نخواهد گشت و این آخرین خداحافظی او با پرنده درون قفسی است که نفس&zwnj;های آخر خود را می&zwnj;کشد.<br /> &nbsp;</p> <p>در همین زمینه:</p> <p><a href="#http://radiozamaneh.com/taxonomy/term/8290">::سینمای جهان در صد فریم از محمد عبدی در زمانه::</a></p> <p>&nbsp;</p> <p>ویدئو: سامورایی، ژان پیر ملویل</p>

محمد عبدی- بیست و ششمین فیلم از مجموعه سینمای جهان در صد فریم را اختصاص دادم به ستایش‌شده‌ترین فیلم کارگردانی که به «غمخوار گنگستر‌ها» شهره است:

«سامورایی» ساخته ژان پیر ملویل؛ فیلم کوچک و جمع و جوری که نقطه قوت‌اش را در جهانی مینی‌مالیستی‌ سراغ می‌کند که در آن جزئیات حرف اول را می‌زنند و صحنه‌ها به شدت استیلیزه‌اند و اوج توانایی فیلمساز را در بیان تصویری یک داستان- یک قصه ساده چند خطی- با تماشاگرش قسمت می‌کند.

سامورایی (Le Samourai) چه داستانی دارد؟

کارگردان: ژان پیر ملویل- فیلمنامه: ملویل و ژرژ پلگرین- فیلمبردار: هنری دکا- بازیگران: آلن دلون، فرانسوا پیر، ناتالی دلون- محصول فرانسه، ۱۹۶۷- ۱۰۵ دقیقه.

جف کاستلو (آلن دلون) آدمکشی است حرفه‌ای که پس از آخرین قتلی که انجام می‌دهد مورد سوء ظن پلیس قرار می‌گیرد....

ژان پیر ملویل کیست؟

متولد ۱۹۱۷ (با نام اصلی ژان پیر گرومباش)، متوفی ۱۹۷۳- پیوستن به نهضت مقاومت در طول جنگ دوم جهانی و انتخاب نام خانوادگی ملویل برای خود به‌خاطر ارادت به نویسنده معروف، هرمان ملویل- تلاش ناموفق برای کسب شغل دستیاری کارگردان پس از جنگ و تصمیم برای ساخت فیلم با بودجه خودش- تبدیل زودهنگام به یک فیلمساز مستقل و تأسیس استودیوی شخصی- درگذشت زودهنگام در پنجاه و پنج‌سالگی به دلیل سکته قلبی.

سینماگر مستقل و متفاوت سینمای فرانسه؛ معروف به غمخوار گنگسترها- تأثیرپذیری از سینمای گنگستری و نوآر دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ آمریکا- تأثیرگذاری بر خیل زیادی از فیلمسازان نسل بعد؛ از تارانتینو تا جیم جارموش.

سامورایی را چگونه می‌توان تحلیل کرد؟

اوج غمخواری ملویل برای قهرمانان خلافکاری که در عین حال مرام و اصول اخلاقی خاص خود را دارند و این مرام آن‌هاست که تماشاگر را شدیداً با آن‌ها یکی می‌کند؛ فیلم کوچک و جمع و جوری که نقطه قوت‌اش را در جهانی مینی‌مالیستی‌ سراغ می‌کند که در آن جزئیات حرف اول را می‌زنند و صحنه‌ها به شدت استیلیزه‌اند و اوج توانایی فیلمساز را در بیان تصویری یک داستان- یک قصه ساده چند خطی- با تماشاگرش قسمت می‌کند.

ژان پیر ملویل: سینماگر مستقل و متفاوت سینمای فرانسه

در شیوه روایت ملویل هیچ تعجیلی راه ندارد. همه چیز به آرامی پیش می‌رود و فضای فیلم- همچون احوال شخصیت اصلی‌اش- به‌شدت آرام و ساکن است. هر چند قصه‌ای که جریان دارد هیجان‌انگیز به‌نظر می‌رسد، اما نوع نگاه ملویل نگاهی به شدت خاص و یگانه است که نظیر آن را در انبوه فیلم‌های این ژانر نمی‌توان یافت. در واقع جهان ملویل، جهان شخصیت‌های تنهایی است که تنهایی آن‌ها مهم‌ترین وجه فیلم را شکل می‌دهد؛ به این معنی که تمام قصه و فضا، اهمیت و کارکردش در تبیین تنهایی آدمی است که جهانش با جهان اطراف ما فرق دارد و اصول و قواعد آن متفاوت است.

در این راه دوربین ملویل از نقطه ابتدایی تا انتها همراه شخصیتی است که ما چیز زیادی درباره او نمی‌دانیم. در حقیقت ما همانقدر درباره جف کاستلو می‌دانیم که نیاز داریم. فیلم روایت یک دوره زمانی بسیار فشرده است و هیچ فلش‌بکی هم ندارد. ما تنها از نماهای فیلم و روند روایت حیرت‌انگیز آن می‌دانیم که جف کاستلو یک آدمکش حرفه‌ای است و کارش را تمام و کمال و بدون عیب و نقص انجام می‌دهد، تا حدی که معتقد است «هیچ وقت نمی‌بازد» و زمانی که در انتها باخت را به شکلی تجربه می‌کند، آگاهانه به سوی مرگ می‌رود و در صحنه‌ای زیبا مرگ را در قاموس خودش به شکلی شرافتمندانه تجربه می‌کند.

حدود ده دقیقه ابتدایی فیلم بدون دیالوگ پیش می‌رود. او را روی تختخوابش می‌بینیم که سیگار دود می‌کند. دوربین فاصله خود را با او نگه می‌دارد و فضای خاکستری صحنه، چیزی است که تا به انتها ما را در همه نما‌ها همراهی می‌کند و از جهان تیره‌ای حرف می‌زند که حضور مسلطش را گوشزد می‌کند.

در صحنه ابتدایی دزدیدن اتوموبیل، ما نمایی از کلیدهای بی‌شمار او می‌بینیم که جف سعی دارد به کمک آن‌ها اتوموبیل را روشن کند. در یک رفت و برگشت زیبا از روی کلید‌ها به نماهای خارجی، فیلم در زمانی فشرده، دقیقاً هم گذشت زمان را با ما قسمت می‌کند و هم زمان را خلاصه می‌کند و از طول و تفصیل اضافی می‌پرهیزد و نمونه‌ای از شیوه روایت ساده اما حساب‌شده فیلم را رقم می‌زند.

 ارزش و اهمیت سکوت در نما‌ها

همین پرداخت نزدیک به کمال را تا انتها شاهدیم. دوربین معمولاً در حال حرکتی آرام است و ‌گاه نماهای ایستای طولانی می‌بینیم. حرکات آهسته و نماهای طولانی، آرامش خاص شخصیت اصلی را در فضای صحنه می‌گستراند. در واقع فیلم به طور شگفت‌انگیزی رابطه شخصیت با فضا را با ما در میان می‌گذارد. جف شخصیت تنهایی است که تنها دمخور او یک قناری در قفس- مفهومی سمبلیک- است و حتی زن/ معشوقه تنها عاملی برای پیشبرد کار او به‌نظر می‌رسد. آخرین دیالوگ‌های او با معشوقه‌اش تأکید روشنی است بر این نکته او که «به چیزی [مشخصاً اشاره‌ای است به سکس] احتیاج ندارد.» در واقع تمام چند خط دیالوگ او با معشوقه‌اش در دو دیدار ابتدایی و انتهایی در حرف زدن او درباره کارش خلاصه می‌شود و اساساً اهمیت و ارزش معشوقه برای او را در انجام حرفه‌ای کارش خلاصه می‌کند. اما عشق ناگفته - و ناخواسته‌اش- به پیانیست در واقع خطای حرفه‌ای است که مجازاتش مرگ خودخواسته است.

در این میان ارزش و اهمیت سکوت در نما‌ها به یکی از نقطه‌های اوج خود در سینما نزدیک می‌شود. سکوت در طول فیلم به شکل هوشمندانه‌ای تماشاگر را با جزئیات تصویر درگیر می‌کند. برای مثال آخرین نگاه‌های جف و پیانیست به یکدیگر انبوهی ناگفته را با تماشاگر در میان می‌گذارد؛ از سویی از عشق بر زبان‌نیامده‌ای حکایت دارد که در روند پیشبرد قصه نقش مهمی ایفا می‌کند و از طرفی جهان حرفه‌ای (تعهد/پول) را در برابر یک تعهد اخلاقی و شخصی (عشق/ زن) قرار می‌دهد که تفاوت دو دنیا با تصمیم نهایی جف برای به پیشباز مرگی آگاهانه رفتن با ما قسمت می‌شود.

در آخرین نمای جف در درون خانه، او را در حال بیرون رفتن می‌بینیم. مکث او در کنار در و برگرداندن سرش برای نگاه کردن به پرنده در قفس (اولین و آخرین مونس او) به زبان سینما تمام احساس و تصمیم او را با ما قسمت می‌کند. حالا ما می‌دانیم که جف به خانه‌اش باز نخواهد گشت و این آخرین خداحافظی او با پرنده درون قفسی است که نفس‌های آخر خود را می‌کشد.
 

در همین زمینه:

ویدئو: سامورایی، ژان پیر ملویل

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

  • مسعود

    کل سینما رو با این فیلم عوض نمیکنم!

  • احسان شهریاری

    ضمن سلام و ادب خدمت آقای عبدی و تشکر از مطلب مفید شما دو نکته زیر به نظرم رسید در ابتدا تلفظ نام François Périer فرانسوا پریه از بازیگران فیلم سامورائی و دوم فکر میکنم بد نبود اگر به بازیگری ملویل در فیلمهائی مانند دو مرد در منهتن و از نفس افتاده اشاره میکردید چون این کارگردان فقید علاوه بر ساخت ۱۳ فیلم بازیهای درخشانی هم داشته اند با تقدیم احترام احسان شهریاری

  • احسان

    به تاثیر مشخص این فیلم بر روی پروفشنال (لئون)با بازی ژان رنو هم بد نبود اشاره می کردید در انجا هم گیاهی همراه با ادمکش دوست داشتنی فیلم هست مشابه پرنده سامورایی و پایان مشابهی رو هم تجربه می کنند...مرگ ناشی از عشق