ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

شش‌خطى شماره ۵٩

<p>شهرنوش پارسی&zwnj;پور - در شش&zwnj;خطى هوآن - پراکندگى [فروپاشى] آب در مقام دومین پسر، و چوب و باد، در معناى دختر بزرگ خانواده آسمانى در کنار یکدیگر قرار گرفته&zwnj;اند. باد مى&zwnj;وزد و آب را به جنبش درمى&zwnj;آورد.</p> <!--break--> <p>این حرکت را چینیان تفسیر کرده&zwnj;اند که در اینجا به معناى این تفسیر توجه مى&zwnj;کنیم: <br /> &nbsp;</p> <p><strong>سه&zwnj;خطى بالائى سون آرام، باد<br /> سه&zwnj;خطى پائین کا ان وحشتناک، آب</strong><br /> &nbsp;</p> <p>باد در روى آب وزیده آن را از هم پراکنده و افشان کرده، کف و بخار تولید مى&zwnj;کند. معناى این حرکت این است که هنگامى که نیروى حیاتى در انسان افت مى&zwnj;کند (به معناى خطرى که در سه&zwnj;خطى پائینى قابل مشاهده است) آرامش و باد به میدان آمده و این را مى&zwnj;شکند و خطر را رفع مى&zwnj;کند. <br /> &nbsp;</p> <p><strong>داورى<br /> پراکندگى. موفقیت. <br /> شاه به معبد خود نزدیک مى&zwnj;شود. <br /> عبور شخص از آب بزرگ مطلوب است. <br /> پشتکار مطلوب است. </strong><br /> &nbsp;</p> <p>متن این شش&zwnj;خطى شبیه به تسوئى، گردهمایى (شش&zwnj;خطى شماره ۴۵) است. در آن شش&zwnj;خطى، موضوع به هم برآوردن عناصرى&zwnj;ست که جدا شده&zwnj;اند، همانند آب که در دریاچه روى زمین ذخیره مى&zwnj;شود. اینجا موضوع پراکندگى و فروپاشى خودخواهى تفرقه&zwnj;انداز است. پراکندگى در اینجا راهبر به گردهمایى است. این شرح&zwnj;دهنده شباهت دو شش&zwnj;خطى&zwnj;ست.</p> <p>&nbsp;</p> <blockquote> <p><img width="196" height="110" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/img_16_9_668_13451663.preview.jpg" alt="" />تنها انسانى که آزاد است از خودخواهى&zwnj;ها و ملاحظات پنهانی و بر عدالت و ثبات قدم کوشایى دارد، قادر است خشونت خودخواهى را از میان بردارد.</p> </blockquote> <p>نیروهاى مذهبى براى غلبه بر خودخواهى که اسباب جدایى مردم است مورد نیازند. جشن هاى عمومى قربانى هاى بزرگ و برگزارى مراسم شعائر مقدس که توأماً معناى ارتباطات درونى و هم&zwnj;بندى اجتماعى خانواده و دولت بود ابزارى بود که فرمانروایان بزرگ براى متحد کردن مردم به کار مى&zwnj;گرفتند. موسیقى مقدس و شکوه مراسم ایجادکننده احساساتى قوى بود که تمام قلب&zwnj;ها را به یکدیگر متصل کرده و بیدارکننده آگاهى درباره اصل مشترک موجودات بود. به این طریق عدم اتحاد از میان مى&zwnj;رفت و انعطاف&zwnj;ناپذیرى از میان برمى&zwnj;خاست. معناى ضمنى دیگر براى همین منظور همکارى کردن در تعهدات بزرگى&zwnj;ست که جهتى متعالى به اراده مردم مى&zwnj;دهد؛ در تمرکز عمومى بر این هدف تمامى موانع از میان مى&zwnj;رود، چنان&zwnj;که وقتى یک قایق از نهر بزرگ عبور مى&zwnj;کند، تمامى پارو&zwnj;ها در یک جهت حرکت مى&zwnj;کنند.</p> <p>&nbsp;</p> <p>اما تنها انسانى که آزاد است از خودخواهى&zwnj;ها و ملاحظات پنهانی و بر عدالت و ثبات قدم کوشایى دارد، قادر است خشونت خودخواهى را از میان بردارد.</p> <p><strong>&nbsp;</strong></p> <p><strong>انگاره<br /> باد روى آب مى&zwnj;وزد: <br /> انگاره پراکندگى. <br /> چنین بود که پادشاهان باستانى براى آسمان قربانى مى&zwnj;کردند<br /> و معبد مى&zwnj;ساختند. </strong><br /> &nbsp;</p> <p>در پائیز و زمستان آب آغاز به یخ زدن مى&zwnj;کند. هنگامى که گرماى بهارى مى&zwnj;آید سختى آب پراکنده شده و عناصرى که در توده&zwnj;هاى شناور یخ پراکنده بودند دوباره متحد مى&zwnj;شوند. همین شرایط در ذهن انسان&zwnj;ها وجود دارد. در سختى و خودخواهى قلب مردم سخت مى&zwnj;شود و این سختى منجر به جدایى از دیگران مى&zwnj;شود. خودخواهى و حرص انسان&zwnj;ها را منزوى مى&zwnj;کند. به همین دلیل قلب انسان&zwnj;ها باید با احساس وقف&zwnj;شدگى ربوده شود. قلب&zwnj;ها باید از طریق ترس مذهبى در قبال ابدیت بلرزد. با توجه به یک آفریننده همه چیز&zwnj;ها به جنبش درآید و در احساس توانمند تجربه دوستى که از طریق شعائر آسمانى پرستش ایجاد مى&zwnj;شود متحد شود. <br /> <strong>&nbsp;<br /> </strong></p> <p><strong>خط&zwnj;ها<br /> شش در خط آغازین یعنى: <br /> او با قدرت یک اسب کمک مى&zwnj;آورد. <br /> اقبال خوش. </strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>این مهم است که بر عدم اتحاد بایستى در&zwnj;&zwnj; همان آغاز، پیش از آنکه کامل شود، غلبه کرد. چنان&zwnj;که ابر&zwnj;ها، پیش از آنکه باعث توفان و باران شوند باید پراکنده شوند. در چنین زمانى ما باید هنگامى که اختلافات پنهانى در رفتار خود را نشان مى&zwnj;دهند و متوجه عدم درک مشترک مى&zwnj;شوند، کارى سریع و شدید براى پراکندن عدم درک و عدم اطمینان دوسره انجام دهیم. <br /> <strong><br /> </strong></p> <p><strong>نه در خط دوم یعنى: <br /> در پراکندن<br /> او با شتاب به سوى حمایت&zwnj;کننده مى&zwnj;رود. <br /> پشیمانى ناپدید مى&zwnj;شود. </strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>هنگامى که فرد در خودش آغاز بیگانگى از دیگران، انسان&zwnj;گریزى و خلق ناخوش را کشف مى&zwnj;کند، باید بی&zwnj;درنگ در جهت پراکندن این موانع اقدام کند. او باید در درون خود را بیدار کرده و به سوى آنچه از او حمایت مى&zwnj;کند شتاب کند. چنین حمایتى هرگز در نفرت شکل نمى&zwnj;گیرد، بلکه همیشه در داورى عادلانه و متعادل مردم، در پیوستگى با اراده نیک به&zwnj;وجود مى&zwnj;آید. اگر انسان این نظرگاه بدون قید و بند در مورد انسانیت را مد نظر قرار دهد، و در&zwnj;&zwnj; همان حال تمامى بدخلقى&zwnj;هاى ناشى از بدبینى را بپراکند، تمامى دلایل براى پشیمانى ناپدید مى&zwnj;شود. <br /> <strong><br /> </strong></p> <p><strong> شش در خط سوم یعنى: <br /> او خود را از میان برمى&zwnj;دارد. پشیمانى نیست. <br /> </strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>در شرایط ویژه&zwnj;اى کار یک انسان ممکن است چنان مشکل شود که او دیگر نتواند به خود فکر کند. او باید تمامى تمایلات شخصى را واگذاشته و هرچه را که خودانباشتگى&zwnj;ست و در خدمت ایجاد سد با دیگران بپراکند. تنها در بنیاد یک چشم&zwnj;پوشى بزرگ است که شخص مى&zwnj;تواند قدرت انجام کارهاى بزرگ را پیدا کند. با چیدمان هدف خویشتن در یک عمل بزرگ خارج از خود است که شخص مى&zwnj;تواند به این دیدگاه برسد. <br /> <strong><br /> </strong></p> <p><strong>شش در خط چهارم یعنى: <br /> او تعهد خود با گروه را منحل مى&zwnj;کند. <br /> خوش&zwnj;اقبالى اعلاء. <br /> پراکندن در چرخش به انباشتن منجر مى&zwnj;شود. <br /> این چیزى&zwnj;ست که انسان معمولى به آن فکر نمى&zwnj;کند. </strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>زمانى که ما در کارى هستیم که رفاه عمومى را متأثر مى&zwnj;کند، باید تمام دوستى&zwnj;هاى خصوصى را کنار بگذاریم. تنها با کنار گذاشتن منافع گروهى&zwnj;ست که مى&zwnj;توان به چیزى سرنوشت&zwnj;ساز رسید. آن کس که آن شهامت را دارد که از چیزى که در دسترس است بگذرد، آن بزرگ در دوردست را مى&zwnj;برد. اما براى درک چنین نقطه&zwnj;نظرى شخص باید نقطه نگرش گسترده&zwnj;اى از ارتباطات زندگى داشته باشد که تنها افراد غیر معمولى توان دستیابى به چنین حالى را دارند.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>نه در خط پنجم یعنى: <br /> فریادهاى بلند او نرمش را مى&zwnj;پراکند. <br /> زوال! شاهى بدون سرزنش چشم به&zwnj;راه است </strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>در زمان&zwnj;هاى پراکندگى و جدایى عمومى یک اندیشه بزرگ به&zwnj;وجود آورنده نقطه تمرکزى براى سازمان بازسازى&zwnj;ست.&zwnj;&zwnj; همان&zwnj;طور که بیمارى به بحران &zwnj;رسیده و بعد بهبود فرا مى&zwnj;رسد، به&zwnj;&zwnj; همان ترتیب یک اندیشه انگیخته نجات&zwnj;دهنده حقیقى در زمان&zwnj;هاى بن&zwnj;بست عمومى&zwnj;ست. چنین چیزى براى مردم نقطه اتکایى مى&zwnj;سازد، که این شخصى&zwnj;ست در مقام فرماندهى که مى&zwnj;تواند عدم تفاهمات را برطرف کند.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>نه در خط ششم یعنى: <br /> او خون خود را حل مى&zwnj;کند. <br /> خارج شدن، فاصله&zwnj;گیرى، رفتن، <br /> بدون سرزنش. </strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>اندیشه حل کردن خون یک انسان یعنى از بین بردن آنچه که مى&zwnj;تواند منجر به خونریزى و صدمه شود، این یعنى پرهیز از خطر. اما اینجا ایده این نیست که شخص از مشکلات فقط براى نجات خودش پرهیز کند، بلکه بیشتر نمایشگر این است که او خویشاوندانش را از خطر دور مى&zwnj;کند، به آن&zwnj;ها کمک مى&zwnj;کند تا از خطرى که در راه است بگریزند، یا از خطرى که وجود دارد بگریزند، یا راهى براى غلبه بر خطرى که بر آنهاست پیدا کنند. در چنین وضعیتى او کار درست را انجام مى&zwnj;دهد.<br /> &nbsp;</p> <p>&nbsp;</p> <p>شهرنوش&zwnj;پارسی&zwnj;پور در زمانه:</p> <p><a href="#http://radiozamaneh.com/taxonomy/term/12211">::برنامه رادیویی &laquo;با خانم نویسنده&raquo; در کتاب زمانه::</a></p> <p><a href="#http://radiozamaneh.com/taxonomy/term/2271">::برنامه&zwnj;های رادیویی شهرنوش پارسی&zwnj;پور در رادیو زمانه::</a><br /> <a href="http://shahrnushparsipur.com/">::وب&zwnj;سایت شهرنوش پارسی&zwnj;پور::&emsp;</a></p>

شهرنوش پارسی‌پور - در شش‌خطى هوآن - پراکندگى [فروپاشى] آب در مقام دومین پسر، و چوب و باد، در معناى دختر بزرگ خانواده آسمانى در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند. باد مى‌وزد و آب را به جنبش درمى‌آورد.

این حرکت را چینیان تفسیر کرده‌اند که در اینجا به معناى این تفسیر توجه مى‌کنیم:
 

سه‌خطى بالائى سون آرام، باد
سه‌خطى پائین کا ان وحشتناک، آب

 

باد در روى آب وزیده آن را از هم پراکنده و افشان کرده، کف و بخار تولید مى‌کند. معناى این حرکت این است که هنگامى که نیروى حیاتى در انسان افت مى‌کند (به معناى خطرى که در سه‌خطى پائینى قابل مشاهده است) آرامش و باد به میدان آمده و این را مى‌شکند و خطر را رفع مى‌کند.
 

داورى
پراکندگى. موفقیت.
شاه به معبد خود نزدیک مى‌شود.
عبور شخص از آب بزرگ مطلوب است.
پشتکار مطلوب است.

 

متن این شش‌خطى شبیه به تسوئى، گردهمایى (شش‌خطى شماره ۴۵) است. در آن شش‌خطى، موضوع به هم برآوردن عناصرى‌ست که جدا شده‌اند، همانند آب که در دریاچه روى زمین ذخیره مى‌شود. اینجا موضوع پراکندگى و فروپاشى خودخواهى تفرقه‌انداز است. پراکندگى در اینجا راهبر به گردهمایى است. این شرح‌دهنده شباهت دو شش‌خطى‌ست.

تنها انسانى که آزاد است از خودخواهى‌ها و ملاحظات پنهانی و بر عدالت و ثبات قدم کوشایى دارد، قادر است خشونت خودخواهى را از میان بردارد.

نیروهاى مذهبى براى غلبه بر خودخواهى که اسباب جدایى مردم است مورد نیازند. جشن هاى عمومى قربانى هاى بزرگ و برگزارى مراسم شعائر مقدس که توأماً معناى ارتباطات درونى و هم‌بندى اجتماعى خانواده و دولت بود ابزارى بود که فرمانروایان بزرگ براى متحد کردن مردم به کار مى‌گرفتند. موسیقى مقدس و شکوه مراسم ایجادکننده احساساتى قوى بود که تمام قلب‌ها را به یکدیگر متصل کرده و بیدارکننده آگاهى درباره اصل مشترک موجودات بود. به این طریق عدم اتحاد از میان مى‌رفت و انعطاف‌ناپذیرى از میان برمى‌خاست. معناى ضمنى دیگر براى همین منظور همکارى کردن در تعهدات بزرگى‌ست که جهتى متعالى به اراده مردم مى‌دهد؛ در تمرکز عمومى بر این هدف تمامى موانع از میان مى‌رود، چنان‌که وقتى یک قایق از نهر بزرگ عبور مى‌کند، تمامى پارو‌ها در یک جهت حرکت مى‌کنند.

اما تنها انسانى که آزاد است از خودخواهى‌ها و ملاحظات پنهانی و بر عدالت و ثبات قدم کوشایى دارد، قادر است خشونت خودخواهى را از میان بردارد.

انگاره
باد روى آب مى‌وزد:
انگاره پراکندگى.
چنین بود که پادشاهان باستانى براى آسمان قربانى مى‌کردند
و معبد مى‌ساختند.

 

در پائیز و زمستان آب آغاز به یخ زدن مى‌کند. هنگامى که گرماى بهارى مى‌آید سختى آب پراکنده شده و عناصرى که در توده‌هاى شناور یخ پراکنده بودند دوباره متحد مى‌شوند. همین شرایط در ذهن انسان‌ها وجود دارد. در سختى و خودخواهى قلب مردم سخت مى‌شود و این سختى منجر به جدایى از دیگران مى‌شود. خودخواهى و حرص انسان‌ها را منزوى مى‌کند. به همین دلیل قلب انسان‌ها باید با احساس وقف‌شدگى ربوده شود. قلب‌ها باید از طریق ترس مذهبى در قبال ابدیت بلرزد. با توجه به یک آفریننده همه چیز‌ها به جنبش درآید و در احساس توانمند تجربه دوستى که از طریق شعائر آسمانى پرستش ایجاد مى‌شود متحد شود.
 

خط‌ها
شش در خط آغازین یعنى:
او با قدرت یک اسب کمک مى‌آورد.
اقبال خوش.

این مهم است که بر عدم اتحاد بایستى در‌‌ همان آغاز، پیش از آنکه کامل شود، غلبه کرد. چنان‌که ابر‌ها، پیش از آنکه باعث توفان و باران شوند باید پراکنده شوند. در چنین زمانى ما باید هنگامى که اختلافات پنهانى در رفتار خود را نشان مى‌دهند و متوجه عدم درک مشترک مى‌شوند، کارى سریع و شدید براى پراکندن عدم درک و عدم اطمینان دوسره انجام دهیم.

نه در خط دوم یعنى:
در پراکندن
او با شتاب به سوى حمایت‌کننده مى‌رود.
پشیمانى ناپدید مى‌شود.

هنگامى که فرد در خودش آغاز بیگانگى از دیگران، انسان‌گریزى و خلق ناخوش را کشف مى‌کند، باید بی‌درنگ در جهت پراکندن این موانع اقدام کند. او باید در درون خود را بیدار کرده و به سوى آنچه از او حمایت مى‌کند شتاب کند. چنین حمایتى هرگز در نفرت شکل نمى‌گیرد، بلکه همیشه در داورى عادلانه و متعادل مردم، در پیوستگى با اراده نیک به‌وجود مى‌آید. اگر انسان این نظرگاه بدون قید و بند در مورد انسانیت را مد نظر قرار دهد، و در‌‌ همان حال تمامى بدخلقى‌هاى ناشى از بدبینى را بپراکند، تمامى دلایل براى پشیمانى ناپدید مى‌شود.

شش در خط سوم یعنى:
او خود را از میان برمى‌دارد. پشیمانى نیست.

در شرایط ویژه‌اى کار یک انسان ممکن است چنان مشکل شود که او دیگر نتواند به خود فکر کند. او باید تمامى تمایلات شخصى را واگذاشته و هرچه را که خودانباشتگى‌ست و در خدمت ایجاد سد با دیگران بپراکند. تنها در بنیاد یک چشم‌پوشى بزرگ است که شخص مى‌تواند قدرت انجام کارهاى بزرگ را پیدا کند. با چیدمان هدف خویشتن در یک عمل بزرگ خارج از خود است که شخص مى‌تواند به این دیدگاه برسد.

شش در خط چهارم یعنى:
او تعهد خود با گروه را منحل مى‌کند.
خوش‌اقبالى اعلاء.
پراکندن در چرخش به انباشتن منجر مى‌شود.
این چیزى‌ست که انسان معمولى به آن فکر نمى‌کند.

زمانى که ما در کارى هستیم که رفاه عمومى را متأثر مى‌کند، باید تمام دوستى‌هاى خصوصى را کنار بگذاریم. تنها با کنار گذاشتن منافع گروهى‌ست که مى‌توان به چیزى سرنوشت‌ساز رسید. آن کس که آن شهامت را دارد که از چیزى که در دسترس است بگذرد، آن بزرگ در دوردست را مى‌برد. اما براى درک چنین نقطه‌نظرى شخص باید نقطه نگرش گسترده‌اى از ارتباطات زندگى داشته باشد که تنها افراد غیر معمولى توان دستیابى به چنین حالى را دارند.

نه در خط پنجم یعنى:
فریادهاى بلند او نرمش را مى‌پراکند.
زوال! شاهى بدون سرزنش چشم به‌راه است

در زمان‌هاى پراکندگى و جدایى عمومى یک اندیشه بزرگ به‌وجود آورنده نقطه تمرکزى براى سازمان بازسازى‌ست.‌‌ همان‌طور که بیمارى به بحران ‌رسیده و بعد بهبود فرا مى‌رسد، به‌‌ همان ترتیب یک اندیشه انگیخته نجات‌دهنده حقیقى در زمان‌هاى بن‌بست عمومى‌ست. چنین چیزى براى مردم نقطه اتکایى مى‌سازد، که این شخصى‌ست در مقام فرماندهى که مى‌تواند عدم تفاهمات را برطرف کند.

نه در خط ششم یعنى:
او خون خود را حل مى‌کند.
خارج شدن، فاصله‌گیرى، رفتن،
بدون سرزنش.

اندیشه حل کردن خون یک انسان یعنى از بین بردن آنچه که مى‌تواند منجر به خونریزى و صدمه شود، این یعنى پرهیز از خطر. اما اینجا ایده این نیست که شخص از مشکلات فقط براى نجات خودش پرهیز کند، بلکه بیشتر نمایشگر این است که او خویشاوندانش را از خطر دور مى‌کند، به آن‌ها کمک مى‌کند تا از خطرى که در راه است بگریزند، یا از خطرى که وجود دارد بگریزند، یا راهى براى غلبه بر خطرى که بر آنهاست پیدا کنند. در چنین وضعیتى او کار درست را انجام مى‌دهد.
 

شهرنوش‌پارسی‌پور در زمانه:

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

نظری وجود ندارد.