ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

داستان شکنجه خانم رئیس‌جمهور

<p>سیمون رومرو &minus; نامش استلا بود، در زمان دستگیری&zwnj;اش در سال ۱۹۷۰، عضو گروه چریکی &quot;سایه&quot; بود. سه سال را پشت میله&zwnj;ها گذراند، جایی که بازجوها مدام او را با اتصال شوک الکتریکی به پاها و گوش&zwnj;هایش شکنجه می&zwnj;دادند و او را مجبور می&zwnj;کردند روی &quot;چوب طوطی&quot; برهنه و سر و ته، از مچ دست یا مچ پا آویزان باشد.</p> <div dir="RTL"><b>&nbsp;</b></div> <!--break--> <div dir="RTL">این چریک سابق، حالا رئیس جمهور برزیل است: &quot;دیلما روسف&quot; (Dilma Rousseff). زمانی که کمیته حقیقت&zwnj;یاب بررسی جنایات نظامیان را در طول دو دهه دیکتاتوری نظامی آغاز کرد، برزیلی&zwnj;ها از شنیدن جزییاتی دلسرد کننده&zwnj; درباره گذشته دردناک کشور و رئیس&zwnj;جمهورشان شوکه شدند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">پس از آن دوران که از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۸۵ طول کشید، اختلافات همچنان وجود دارند. افسران بارنشسته نظامی &zwnj;مانند موریسیو لوپز لیما، ۷۶ ساله، که سرهنگ دوم ارتش بود و اکنون به شکنجه خانم روسف متهم است، درباره مدارکی که نظامیان را متهم به خشونت می&zwnj;کند طرح پرسش کرده است. در عین حال، گروه&zwnj;های راست&zwnj;گرا، آقای لوپز و دیگران را متهم به اعمال شکنجه و محاصره ساکنان شهرهای مختلف برزیل می&zwnj;کنند. آنها اخیرا در قالب یک اعتراض نمایشی خیابانی، روی موکت قرمز ورودی خانه آقای لوپز در شهر ساحلی گاراوجا نوشته&zwnj;اند: &quot;اینجا شکنجه&zwnj;گر دوران دیکتاتوری زندگی می&zwnj;کند.&quot;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <blockquote> <div dir="RTL" class="rtecenter"><img width="202" height="266" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/rousseff.jpg" alt="" />دیلما روسف، ۲۲ ساله، در دادگاه نظامی، سال ۱۹۷۰</div> </blockquote> <div dir="RTL">هرچند فرمان عفو عمومی &zwnj;سال ۱۹۷۹، مقامات نظامی&zwnj; را از پیگرد خارج می&zwnj;کند، کمیسیون حقیقت&zwnj;یاب که در ماه &nbsp;مه &zwnj;آغاز به کار کرد و دو سال فعالیت خواهد داشت، همچنان ارواح را در گور می&zwnj;لرزاند. نظام دیکتاتوری، حدود ۴۰۰ نفر را به قتل رساند و تخمین زده می&zwnj;شود که هزاران نفر قربانی شکنجه بوده&zwnj;اند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">شکنجه خانم روسف ۲۲ ساله که حالا ۶۴ ساله است، یکی از برجسته&zwnj;ترین مواردی است که در کمیسیون حقیقت&zwnj;یاب در حال بررسی است. رئیس&zwnj;جمهور کنونی، تنها یک رهبر سیاسی نیست که بعد از زندان و شکنجه به قدرت رسیده است. او نشانه&zwnj;ای از گذشته پر&zwnj;&zwnj;آشوب کشورهای آمریکای لاتین است.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">رئیس&zwnj;جمهور سابق شیلی، میشل باشله، که دانشجوی جوان رشته پرشکی بود، از بازداشت و شکنجه&zwnj;های وحشتناک نظامیان بعد از سال ۱۹۷۳ نجات یافت و خوزه موخیکا، رئیس جمهور اروگوئه، رهبر سابق سازمان چریکی توپاماروها هم نزدیک یک دهه و نیم شکنجه و بازداشت را تحمل کرده است.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b>منش خانم رئیس جمهور</b></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">از زمانی که خانم روسف به ریاست جمهوری برزیل رسیده، همواره از اینکه نقش قربانی را بپذیرد خودداری کرده و در عین حال کوشیده ماهرانه درباره سال&zwnj;های دیکتاتوری نظامیان در برزیل شفاف&zwnj;سازی کند. او کمتر به شکل عمومی&zwnj; به خشونتی که در موردش صورت گرفته اشاره می&zwnj;کند. با وجود حضور در مراسم یادبود، خیلی کم درباره زمانی که در زندان گذرانده یا درباره کمیته حقیت&zwnj;یاب حرف می&zwnj;زند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">خانم روسف، از دورانی که در سیاهچال بود و از نام مستعار استفاده می&zwnj;کرد، پخته&zwnj;تر شده است و مسیری مشابه دیگر چپ&zwnj;گرایان برزیل که بعدها نخبگان سیاسی این کشور شدند، پیموده است.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">&nbsp;به عنوان دختر یک تاجر مهاجر بلغار و یک معلم مدرسه برزیلی، او از مزیت&zwnj;های خانوادگی خود گذشت تا به گروه چریکی مسلح پالمارس بپیوندد. بعد از آزادی از زندان، به شهر پرتو آلگره رفت؛ جایی که همسرش، کارلوس فرانکلین پیکسائو د آرائوجو، مشغول گذراندن دوران محکومیتش به جرم براندازی بود. آنجا تحصیلاتش را در رشته اقتصاد به پایان رساند و دخترش، پائولا را در سال ۱۹۷۶ به دنیا آورد و وارد سیاست محلی شد. با تعدیل دیدگاه&zwnj;های سیاسی&zwnj;اش، کم&zwnj;کم به عنوان تکنوکراتی نتیجه&zwnj;گرا شهرت پیدا کرد و به عنوان رئیس دفتر و وزیر انرژی در دولت لولا داسیلوا کار کرد و در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۰، با حمایت داسیلوا، بر رقبایش غالب شد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <blockquote> <div dir="RTL">شکنجه خانم روسف ۲۲ ساله که حالا ۶۴ ساله است، یکی از برجسته&zwnj;ترین مواردی است که در کمیسیون حقیقت&zwnj;یاب در حال بررسی است. رئیس&zwnj;جمهور کنونی برزیل، تنها یک رهبر سیاسی نیست که بعد از زندان و شکنجه به قدرت رسیده است. او نشانه&zwnj;ای از گذشته پر&zwnj;&zwnj;آشوب کشورهای آمریکای لاتین است.</div> </blockquote> <div dir="RTL">اکنون او به شیوه&zwnj;ای کاملا متفاوت با آقای داسیلوا حکومت می&zwnj;کند. همان&zwnj;طور که اقتصاد برزیل آهسته&zwnj; رشد می&zwnj;کند، محبوبیت او هم به مرور به ۷۲ درصد رسیده. دولت او، سیاست&zwnj;های ضد فقر خود را گسترش می&zwnj;دهد و پروژه&zwnj;های اقتصادی را راه می&zwnj;اندازد. او حتی تحسین مخالفان را هم با دستیابی به اهداف اقتصادی برانگیخته؛ کسانی مانند فرناندو هنریک کاردوسو که از سال ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۲ رئیس&zwnj;جمهور برزیل بوده است.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b>داستان شکنجه&zwnj;ها</b></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">شیوه حکومت&zwnj;داری سخت&zwnj;کوشانه روسف - می&zwnj;گویند آنقدر مقامات ارشد را سرزنش می&zwnj;کند که به گریه می&zwnj;افتند- در فرهنگ برزیلی&zwnj;ها ستوده می&zwnj;شود. گوستاو مندس، یک کمدین برزیلی با تقلید او در یک برنامه تلویزیونی به شهرت رسیده است. در زمان حبس خانم روسف، چنین طنزی در تلویزیون برزیل غیر قابل تصور بود. آن زمان برزیلی&zwnj;ها در صورت انتقاد از نظامیان با سانسور، مجازات زندان و حتی بدتر از آن مواجه می&zwnj;شدند. اما تجربه او در دوران دیکتاتوری، برای دهه&zwnj;ها نزد عموم ناشناخته مانده است.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">برخی جزییات در این مورد، در سال ۲۰۰۵، بعد از اینکه در کابینه آقای داسیلوا مشغول به کار شد، فاش شدند. آن زمان، او با نویسنده یک کتاب درباره زنانی که در زمان دیکتاتوری مقاومت کرده بودند گفت&zwnj;و&zwnj;گو کرد و این گفت&zwnj;و&zwnj;گوها در روزنامه&zwnj;های برزیل منتشر شدند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">خانم روسف نوعی شکنجه را توصیف کرده بود که در آن با یک تکه چوب به کف دست و پای قربانی زده می&zwnj;شود. او همچنین گفته بود که او را برهنه کرده بودند، بر عکسش کرده بودند و در آن حالت، به بدن او، سینه&zwnj;ها، دست&zwnj;ها و ران&zwnj;هایش شوک الکتریکی وصل کرده بودند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">چنین تصور می&zwnj;شد که شکنجه&zwnj;های خانم روسف به زندان&zwnj;های ریودوژانیرو در سائو&zwnj;پائولو محدود باشد اما گزارشی تحقیقی که در ماه ژوئن منتشر شد، نشان داد که شکنجه&zwnj;های دیگری نیز در طول دو ماهی که در زندان نظامی &zwnj;استان جنوبی میناس جریس زندانی بوده بر او اعمال شده است. در سال ۲۰۰۱، زمانی که خانم روسف پستی استانی داشت، برای یک بازپرس اهل میناس جریس شهادت داده بود که چگونه شکنجه&zwnj;گران به صورت او می&zwnj;زدند و دندان&zwnj;های او را خرد می&zwnj;کردند. یکی از دندان&zwnj;های او بر اثر این شکنجه&zwnj;ها از بین رفت و از ریشه در آمد<span dir="LTR">.</span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <blockquote> <div dir="RTL">در سال ۲۰۰۱، زمانی که خانم روسف پستی استانی داشت، برای یک بازپرس اهل میناس جریس شهادت داده بود که چگونه شکنجه&zwnj;گران به صورت او می&zwnj;زدند و دندان&zwnj;های او را خرد می&zwnj;کردند. یکی از دندان&zwnj;های او بر اثر این شکنجه&zwnj;ها از بین رفت و از ریشه در آمد.</div> </blockquote> <div dir="RTL">رابسون ساویو که با او مصاحبه کرده است می&zwnj;گوید که خانم روسف تعهدی نداشته که به درخواست شهادت پاسخ مثبت بدهد؛ چون کمیسیون میناس جریس شواهد لازم برای اثبات اینکه او مورد شکنجه قرار گرفته را پیش&zwnj;تر در دست داشت. اما او به هر حال این کار را کرده است. ساویو می&zwnj;گوید که در پایان این شهادت&zwnj;ها و با یادآوری بازجویی&zwnj;هایی که باعث جراحت او و آسیب دیدن رحمش شد، خانم روسف به گریه افتاده است. او گفته است: &quot;وحشتی را که از کشیده شدن پوستم حس می&zwnj;کردم به یاد دارم. چنین خاطره&zwnj;ای تمام عمر با آدم باقی می&zwnj;ماند.&quot;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">لیما لوپز که به عنوان یکی از شکنجه&zwnj;گران خانم روسف در سائو&zwnj;پائولو شناخته می&zwnj;شود و هنوز در گواروجا زندگی می&zwnj;کند، شکنجه او را انکار می&zwnj;کند؛ هرچند او را یک چریک خوب توصیف می&zwnj;کند. بقیه چهره&zwnj;های نظامی&zwnj; بازنشسته هم همین وضعیت را دارند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">از لوییز ادواردو روچا پایوا، یک ژنرال بازنشسته ارتش برزیل در یک مصاحبه پرسیده شد که آیا خانم روسف شکنجه شده است یا نه؟ اما او هم ادعا کرد که خانم روسف به یک گروه مسلح تعلق داشت که می&zwnj;خواستند نوعی دیکتاتوری الهام گرفته از شوروی برپا کنند. او گفته است: &quot;هر دو گروه شورشیان و ماموران ضدشورش سوءاستفاده&zwnj;هایی کرده&zwnj;اند.&quot;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">او با اشاره به وضع اسفناک زندان&zwnj;های برزیل پرسیده: &quot;آیا در دوران حکومت نظامیان شکنجه وجود داشته؟ بله. آیا امروز هم در برزیل شکنجه وجود دارد؟ بله.&quot;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">خانم روسف که اصرار دارد هرگز در عملیاتی نظامی &zwnj;علیه حکومت حضور نداشته، تصمیم گرفته هیچ&zwnj;وقت با افسران سابق برخورد نکند. در عین حال، کمیسیون حقیقت&zwnj;یاب بدون دخالت رئیس&zwnj;جمهور به تحقیقاتش ادامه می&zwnj;دهد. پائولو سرجیو پنهرئو، کارشناس سرشناسی که یکی از اعضای این کمیسیون هفت نفره است، می&zwnj;گوید تنها زمانی که خانم روسف را ملاقات کرده، زمانی بوده که او و همکارانش سال جدید را در برزیلیا جشن می&zwnj;گرفتند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">در ریودوژانیرو در نتیجه تحقیق در مورد گذشته، مقامات دولتی به پرداخت غرامت به ۹۰۰ نفر که در دوران دیکتاتوری مورد شکنجه قرار گرفته بودند محکوم شده&zwnj;اند که خانم روسف یکی از آنهاست. او در ماه مه &zwnj;اعلام کرده که چک غرامتش را که حدود ۱۰ هزار دلار است، به گروه &quot;شکنجه هرگز&quot;، گروهی که برای بالابردن آگاهی در مورد جنایات نظامیان تشکل شده، اهدا می&zwnj;کند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">اما با وجود این تحقیقات، به نظر می&zwnj;رسد توقف کامل چنین اقداماتی همچنان ممکن نیست. در ماه جولای، دفتر سازمان &quot;شکنجه هرگز&quot; مورد سرقت قرار گرفت و آرشیوی که شکنجه&zwnj;های روانی صورت گرفته علیه قربانیان را توصیف می&zwnj;کرد، دزدیده شد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <p><b><span dir="RTL">منبع: </span></b><span dir="RTL"><a href="http://www.nytimes.com/2012/08/05/world/americas/president-rousseffs-decades-old-torture-detailed.html?_r=1&amp;hp">نیویورک تایمز</a></span></p>

سیمون رومرو − نامش استلا بود، در زمان دستگیری‌اش در سال ۱۹۷۰، عضو گروه چریکی "سایه" بود. سه سال را پشت میله‌ها گذراند، جایی که بازجوها مدام او را با اتصال شوک الکتریکی به پاها و گوش‌هایش شکنجه می‌دادند و او را مجبور می‌کردند روی "چوب طوطی" برهنه و سر و ته، از مچ دست یا مچ پا آویزان باشد.

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

  • کاربر مهمان

    ازخجالت احمدی نزاد درآمد!

  • من

    این هم نمونه ای از کردار و رفتار بسیار کمیاب و بسیار ارزشمند یک انسان غربی! به گمانم شمار فراوانی از ایرانی های امروز _عوام که هیچ، خواص و ویژگان سیاسی پوزیسیون و اپوزیسیون نیز_ هرگز نخواهند توانست با تکیه بر فرهنگ و گذشته ی غنی مان هم به پای چنین کسی/کسانی برسند!!! پس داشتن آن گذشته ی غنی که امروزه دیگر چندان کارساز نیست باد هواست صِرفن یک مسأله ی تاریخی ست! واقعیت تلخ است، بله!

  • monire

    نعیمه عزیز مرسی از این انتخاب خوب برای ترجمه

  • همایون

    چگونه از تاریخ و تمدنی استفاده کنیم که همه چیزش رو به فراموشی سپردیم. ما ایرانی ها با وضع شواری روبروایم . در ضمن داشتن یک تمدن و سابقه دیرپای تاریخی، هیچ امکانی برای درک شرایط دنیای مدرن و اقتضائات خاص اون رو به رسمیت نمی شناسیم. گذشته از این، فرهنگ در مقام کلیت اش می تونه امکان فرهیخته شدن رو به آم بده. ما بعد از هجوم انیشه های عربی اسلامی، هرگز نتونستیم فرهنگ و جهان بینی خاص خودمون رو به مثابه یک کل بازنمایی کنیم. نمی خوام بگم که این چیزی که الان هستم هیچ ربطی به تبار کهنمون نداره، نه. اما کافی نیست. نمی تونه حس رضایت ایجاد کنه. نمی تونه سازش و مدارای فرهنگی سیاسی که یکی از اصول اولیه پادشاهانی هم چون کوروش و داریوش بوده رو پیاده کنه. اساسا به دیگری نه به مثابه یک دوست که همیشه نگاه غضب آلود داره. دشمن اصل حیاتی تفکر ایرانی شده. گرفتار خرافات و مذهب های هزارگانه است. خرد هیچ نقشی در ساز و کار جامعه اش نداره و هر چی هست مذهب و سردمداران معصوم مذهب شه. خوب که نگاه بکنیم می بینیم جامعه امروز و این سال های ما و حتا سده های پیش ما هیچ ربطی به جهان نابودشده پیش از اسلام نداره.