۱۶ آذر علیه نئولیبرالیسم

نظرها

• ناپدیدشده گان خیزش آبان را دریابیم

  ۲۰ آذر ۱۳۹۸

  ناپدیدشده گان خیزش آبان را دریابیم ▪️اردوی کار: محمد آتشی ۱۹ ساله از شیراز از ناپدیدشدگان خیزش آبان است. او از روز ۲۶ آبان ۹۸ در جریان #اعتراضات_سراسری در شهر شیراز مفقود شده و جایی نمانده که خانواده به دنبالش نگشته باشند. اما همچنان اثری از او نیست. ▪️در کنار جانباختگان خیزش آبان، گروهی هم ناپدیدشده اند و خانواده‌هایی هستند که عزیزان‌شان را نه در پزشک قانونی، نه در زندان و نه در بیمارستان پیدا نمی‌کنند

• زد و خورد بین بسیجی ها و دانشحویان معترض در جریان سخنرانی قالیباف در دانشگاه علامه طباطبایی

  ۲۰ آذر ۱۳۹۸

  زد و خورد بین بسیجی ها و دانشحویان معترض در جریان سخنرانی قالیباف در دانشگاه علامه طباطبایی ▪️اردوی کار: به گفته یک فعال دانشجویی علامه طباطبایی، در حین طرح پرسش های دانشجویان از قالیباف در پایان حرفهایش گردانندگان مراسم که از طیف بسیج دانشجویی بودند، با زد و خورد، تریبون را از دانشجویان معترض گرفتند. براساس این خبر حتی یک دانشجوی عدالتخواه مورد ضرب و شتم بسیجی ها قرار گرفت. در بخش پرسش و پاسخ، سوالاتی در مورد برنامه‌های اقتصادی مورد ادعای قالیباف مطرح شد و انتقاداتی درباره پرونده‌هایی نظیر املاک نجومی، ماجرای عیسی شریفی و امثال آن مطرح شده بود.

• سعید جلیلی و صندلی‌های خالی

  ۲۰ آذر ۱۳۹۸

  سخنرانی سعید جلیلی برای صندلی‌های خالی ▪️اردوی کار: بازار جناح های حکومتی با وجود برخورداری از رانت های گوناگون و فعالیت علنی، سخت کساد است. تعداد حاضران در سخنرانی سعید جلیلی «اصولگرا» در دانشگاه شهید بهشتی به مناسبت روز دانشجو را می بینید که انگشت شمار است. ▪️این عکس بعد از انتشار از خروجی فارس حذف شد

• بیانیه جمعی از فعالین صنفی دانشگاه نوشیروانی به مناسبت روز دانشجو

  ۱۹ آذر ۱۳۹۸

  بیانیه جمعی از فعالین صنفی دانشگاه نوشیروانی به مناسبت روز دانشجو ▪️ «دیدار به روز آزادی»؛ این وداع، آخرین خاطره ی پدران و مادرانی است که جوانان و قهرمانانشان را به دامن دشت آبان لاله گون سپرده اند و در جای جای پهنه ی خون آلود ایران شنیده شد. ▪️ اکنون ما در نقطه ای از تاریخ سرزمینمان ایستاده ایم که فواصل دی ماه ها و آبان ماه های تقویممان نزدیک و نزدیکتر می شود و این نشان از تنگ و تنگتر شدن حلقه ی داری دارد که برگردن معیشت طبقات فرودست و زحمتکش جامعه ی ما است. طبقاتی که اقتصاد را بر بازوان رنج کشیده شان به پیش می برند اما امان از ساختار سیاسی و اقتصادی حاکم بر کشور، ساختاری بنیان نهاده بر مبنای سرمایه که هر روز بوی گندی از سر بده بستان های قدرت و ثروت در آن شنیده می شود؛ صد اما و اگر هایی که اگر چه می دانیم، صرفا بیان و توصیفشان از هیچ یک از دردهای جان به لب رسیدگان کم نخواهد کرد. ▪️ دانشگاه خود زخم خورده ی این ساختار سیاسی اقتصادی است؛ آنگاه که سیاست های کلان کشور بر سر خصوصی سازی و پولی سازی آموزش، مدارس و دانشگاه ها را در نوردیده و حق تحصیل را برای فرزندان فرودستان ناممکن می کند و آموزش را کالایی پر زرق و برق در بازاری که نقاب دانشگاه بر چهره دارد جلوه گر می سازد. ما دانشجویان فراسوی زندگی دانشجویی به نقطه ی تاریک بیکاری و یا بیگاری می رسیم؛ وقتی به دنبال علل این تاریکی ها می گردیم باز به همان حلقه داری می رسیم که بر گردن طبقات فرودست اویخته شده و به واسطه تصمیم گیری های سرمایه محور حاکمیت در تمام اشکال و مظاهرش به وجود آمده است؛ حاکمیتی که حتی گوشه چشمی باز نمی کند تا شاهد فواجع اطرافش باشد. چرا که ماهیتش به او اجازه چنین کاری نمی دهد. ادامه بیانیه را در لینک زیر بخوانید ***

• گزارشی از تجمع دانشجویان دانشگاه تهران و علامه به مناسبت روز دانشجو

  ۱۹ آذر ۱۳۹۸

  گزارشی از تجمع دانشجویان دانشگاه تهران و علامه به مناسبت روز دانشجو ▪️با وجود هزینه‌های سنگینی که در دو سال گذشته بر فعالان صنفی دانشجویان تحمیل شده و با وجود فشارها و تهدیدهای امنیتی هفته‌های اخیر، روز شنبه شانزدهم آذر، دانشگاه تهران و روز یکشنبه دانشگاه علامه دوباره صحنۀ تجمع اعتراضی دانشجویان شد. دانشجویان دانشگاه تهران از ساعت ۱۲ ظهر روز شنبه در پردیس مرکزی این دانشگاه دست به تجمعی اعتراضی زدند. آنها با راهپیمایی، سر دادن شعار با در دست داشتن بنر و پلاکاردهایی، و در نهایت با خواندن بیانیه ای به این تجمع خاتمه دادند. دانشجویان دانشگاه علامه نیز ساعت ۱۲ روز یکشنبه هفدهم آذر ماه با لغو کردن کلاس های خود در دانشکده علوم اجتماعی، گرد هم آمدند و با روشن کردن شمع به یاد شهدای آبان ماه ۹۸ اقدام به تجمع، خواندن سرود، شعر و بیانیه خود نمودند. تجمع امسال دانشجویان از نظر شرایط داخلی و خارجی با سال‌های پیش فرق‌هایی داشت. در داخل، افزایش ناگهانی بنزین و سرکوب خونین مردم معترض به این سیاست‌ها، هم فضای تهدیدآمیزی را بر دانشگاه بار کرده بود و هم موقعیتی بود تا دانشجویان نیز در ادامۀ تجمعات هفته‌های پیش در دانشگاه‌ها - که با دستگیری چندین تن از دانشجویان همراه بود - در کنار اعتراض به سیاست های خصوصی سازی و کالایی سازی دانشگاه، همبستگی خود را با مبارزات زحمتکشان و فرودستان جامعه اعلام کنند. جنبش دانشجویی مستقل صنفی همواره بر همبستگی و پیوند مبارزات دانشجویی با مبارزات دیگر جنبش های اجتماعی تاکید داشته است. امسال نیز دانشجویان ضمن اعلام این همبستگی، سرکوب خونین مردم در آبان ۹۸ را محکوم کردند. دانشجویان شعار سردادند: آبان ادامه دارد/حتی اگر شب و روز/ بر ما گلوله بارد فقر،کشتار، گرانی/مردم شدن قربانی معترضا گلوله بارون شدن/شهرا همه رودخونه خون شدن سرکوب پایان راه نیست/مبارزه رهایی است زندان،تفنگ یا باتوم/نمیشینیم ما آروم تبریز،اهواز،کردستان/ملت کف خیابان ملتِ عاصی از ستم/ایستاده است کنارهم سرکوب پایان راه نیست/مقاومت زندگیست خیابونا خونی شد/آزادی قربانی شد بازداشت،شکنجه، کشتار/فقر، حجاب، استثمار دانشجو آگاه است/با کارگر همراه است فرزند کارگرانیم/کنارشان میمانیم دانشجو،کارگر/اتحاد اتحاد ایستاده ایم در سنگر/دانشجو و کارگر هپکو،فولاد، آذرآب/کارگران: اعتصاب، اعتصاب از هفت تپه تا تهران /زحمتکشان در زندان هفت تپه هپکو فولاد/ کارگران اتحاد اتحاد ستم، سرکوب،استثمار/منطق سرمایه دار دانشجو تو زندونه/استاد ساکت میمونه گلوله تو خیابون/دانشجوها تو زندون/استادامون خفه خون اساتید،اساتید/حرف بزنید،نترسید استادامون ذلیلن/ذلتو می پذیرن ستاره در پرونده/دانشجومون در بنده در دانشگاه بیگاری/بعداز تحصیل بیکاری دانشگاه پول گردان/تضعیف زحمتکشان تشکل مستقل حق مسلم ماست دانشگاه پولی شد/دانشجو زندانی شد دانشگاه پولکی/شهریه زورکی هم دانشگاه هم دولت/اتاق فرمان غارت کلاس درس خالیه/ دانشجو زندانیه حراست دانشگاه/ شعبه اطلاعات اطلاعات حراست/پیوندتان مبارک دانشگاه پادگانه/تدبیر امید چاخانه ▪️ از طرف دیگر، شرایط بین‌المللی با سال‌های قبل متفاوت بود. ماه‌هاست در عراق و لبنان و شیلی و فرانسه و سایر نقاط جهان همچنان اعتراضات مردمی گسترده‌ای علیه سیاست‌های اقتصادی راست‌گرایانه و دولت‌های غیرمردمی در جریان است. دانشجویان در شعارها و پلاکاردهایشان با جنبش‌های مردمی منطقه و جهان اعلام همبستگی کردند. دانشجویان شعار می‌دادند: لبنان، عراق تا ایران/قیام زحمت کشان ایران،لبنان،فرانسه/سرکوب و غارت بسه چه شیلی چه ایران/سرکوب زحمتکشان از تهران تا بغداد/فقر، ستم،استبداد ایران،بغداد و بیروت/پر از گوله و باروت از عراق تا ایران/قیام زحمت کشان از شیلی تا تهران/ قیام زحمت کشان ▪️فعالین صنفی دانشجویی مشابه سال های گذشته بر لزوم پیوند مبارزات دانشجویی با دیگر گروه های تحت ستم تاکید داشتند. دانشجویان در بیانیۀ خود نیز تاکید کرده اند که هدف حملۀ آن‌ها وضعیتی است که حاصل ترکیبی از استثمار و ستم‌هاست: استثمار طبقاتی و ستم‌های مذهبی، قومیتی و جنسیتی. دانشجویان شعار می‌دادند: خوابگاه دخترانه/یک بندی از زندانه تبغیض جنسیتی محکوم است بیگاری بیکاری/حجاب زن اجباری نان کار ازادی/پوشش اختیاری بهره کشی و ستم/ با قانون ضد زن خشونت و تبعیض علیه زنان/درخانه درمحل کار توامان قوانین ضد زن/ بهره کشی و ستم زنان تحت خشونت /چه در خانه چه صنعت در بند تبعیضیم/ بیایید برخیزیم فقر، حجاب، استثمار/آماج یک پیکارند ▪️دانشگاه تهران روز شانزدهم آذر یک مهمان «ویژه» هم داشت: آیت‌الله رییسی. دانشجویان هر دو دانشگاه برای او هم خوش‌آمدگویی ویژه‌ای داشتند و یک‌صدا شعار می‌دادند: قضاییه،جلادان / مقدمتان خون باران

• آوتیس

  ۱۹ آذر ۱۳۹۸

  جناب ایراندوست لطفا باری دیگر با دقت چند خط اول را بخوانید. نخست, این ادعا رد می شود که انگار ریگان کاره ای بوده, اما بعدش چند خط ذکر خیر خدماتش می شود. در اینجا نوعی تناقض به چشم می خورد. آخرش دولت ریگان خاستگاه نئولیبرالیسم بود یا نه؟ زادگاه اصلی نئولیبرالیسم نیز کشور شیلی است (و نه ایالات متحده) که پس از کودتای نظامی علیه دولت سوسیالیستی آلنده, این فرصت پیش آمد تا آزمایشگاه سوسیالیزم دموکراتیک تبدیل شود به آزمایشگاه مسلک "دانشگاه شیکاگو." که می بینیم پس از چندین دهه خود شیلی تبدیل شده است به یکی از اساسی ترین میدان های مبارزه علیه نئولیبرالیسم. یکی از شعارهایی که در خیابانهای شیلی دیده می شود, این است که "ما نئولیبرالیسم را در زادگاهش شیلی, از بین خواهیم برد." در ضمن به یاد داشته باشید که دولت آلنده نیز بسیار سوسیال دموکرات و "دولت رفاهی" بود. این ادا اطوارهای سوپر انقلابی علیه سوسیال دموکراسی و "دولت رفاه" نیز دیگر مقداری گندش در آمده است. اتفاقا چپ ایران اگر توانایی, ظرفیت و عرضهء این را داشته باشد که در کشور نظامی واقعا سوسیال دمکراتیک ایجاد کند و دولت رفاهی تاسیس کند که بتواند حداقل نیاز های جامعه را برآورده کند (حد اکثر نیازها, پیشکش شعارهای دو آتشهء خشخاشی دوستان), تازه آنوقت است که جنبش چپ در ایران اصالت و درایت لازم را کسب کرده است. در آمریکا سوای حزب دموکراتیک, جریاناتی مانند "سوسیالیستهای دموکرات آمریکا" نیز موجود هستند و ضد سرمایه داری و دارای رشد و گسترش بسیار در چند سال اخیر. چرا هیچگاه صحبتی از فرهنگ-سیاسی, جریانات و گرایشات ضد اقتداری و ضد سرمایه داری در آمریکا نمی شود؟ فیلم بسیار زیبا و بسیار طولانی "اسکور سی زی" نیز شاید بهترین و تاریخی ترین اثر وی باشد. اما تاریخ "اتحادیه کامیون رانان" بسیار پیچیده تر و اساسی تر از یک فیلم (واقعا محشر) سینمایی است (فیلمی که شاید اسکار را نیز ببرد). برای مقدمه ای در آشنایی با تاریخ "اتحادیه کامیون رانان" بررسی جریان (Teamsters for a Democratic Union (TDU آغاز مناسبی می تواند باشد. ریموند ویلیامز در یکی از مقالاتش اشاره داشت به این که چگونه در یک پروژهء سوسیالیستی احتیاج است به انواع و اقسام سوسیالیزم ها: آنارشیست و فمینیست تا اکو-سوسیالیزم و ... تبدیل سوسیال دموکراسی و "دولت رفاه" به یک فحش سیاسی چندان خوانایی با یک روایت دموکراتیک از سوسیالیزم ندارد. با احترامات فائقه

• کارو

  ۱۹ آذر ۱۳۹۸

  هرچقدر هم که به این تز «نئولیبرالیستی بودن اقتصاد ایران» نقد داشته باشند، تا اینجای کار که این شعار یک خوبی بزرگ داشته و آن هم این بوده که همدستی خیلی ها را نشان داده است: از اصلاح طلبان هنوز پایبند به میر و ملا و سید و شیخ، تا خاندان پهلوی و ساواکی های وفادار و امیدواران داخلی به استخدام در ساواک و رکن 2 آینده، و حتی اوباش بسیج دانشجویی و عدالتخواه همگی علیه دانشجویان چپ باهم متحد شده و یک چیز را بلغور می کنند: «دوران چپ گذشته است»!!!! و این خود یعنی اینکه اکنون بیش از هر دوران دیگری دوران از آن چپ و سوسیالیسم است.

• ایراندوست

  ۱۸ آذر ۱۳۹۸

  تناقضی در ذکر کوتاه منشأ و رشد اندیشه نئو لیبرالیسم و نقد بجا آن از طرف یک چپ قابل احترام "چومسکی"، در زادگاه آن، آمریکا نمیبینم. همانطور که نوشتم مخاطبین، سوسیال دمکراتهای چشم بسته ایرانی بودند و تا آنجا که میدانم ، سوسیال دمکراسی در اروپا و اسکاندیناوی قدمت و قدرت دارد. آمریکا با حزب دمکراتش که از کوچه سوسیال دمکراتها هم رد نمیشود. فیلم " Irishman " و سرنوشت افرادی مانند " Jimmy Hoffa " رئیس سندیکای کامیونداران ، حکایتی از نئو لیبرالیسم به سبک آمریکایی است !

• خواننده

  ۱۸ آذر ۱۳۹۸

  امیدوارم که جنبش دانشجویی سال بعد تظاهرات ساختار شکن گرگم به هوا با شعار نان کار آزادی برگزار کند و پارچه نوشته با غلط املای بیشتر در بخش انگلیسی (IRAK و LIBAN) که دومی مشخص نیست به چه کشوری اشاره می کند بر علیه سیاست های نئو داروینزیم و علیه نظریه های هندسه نا اقلیدسی که در متجلی در شعار های رضا شاه روحت شاد و اصلاح طلب اصولگرا دیگه تمومه ماجرا در کف خیابان بود داشته باشد نهایت ابتذال!

• آوتیس

  ۱۸ آذر ۱۳۹۸

  جناب ایرانی بر اساس مشاهدهء یک عکس در یک مقاله نمی شود و نباید قضاوتی کلی در مورد تمامی جنبش های ضد نئولیبرالیسم (جنبش های ضد سرمایه داری) در ایران صادر کرد. نکتهء شما به نوعی درست است؛ بدین معنا که خوب بود هنگ کنگ نیز ذکر میشد. اما آیا واقعا چونکه (به هر دلیلی) هنگ کنگ در این عکس غایب است, به این معنا است که دانشجویان یا دیگر کنشگران ضد سرمایه داری در ایران مبارزان هنگ کنگ (با تمامی محدودیت هایشان) را متحد طبیعی خود نمی دانند؟ مطمئن باشید که در ادبیات ضد سرمایه داری معاصر در ایران, مبارزات مردم در هنگ کنگ نیز مانند شیلی, کلمبیا, فرانسه,...ذکر و حمایت میشود. یک خاستگاه اساسی مبارزات در هنگ کنگ گرانی بیش از حد کرایه خانه و ناممکن بودن مسکن برای قاطبه مردم است. و به یاد داشته باشد که حزب به اصطلاح "کمونیست " چین نیز دومین دولت سرمایه داری در جهان تشریف دارد. شایان تذکر است که دانشجویان و کارگران سوسیالیست در مرکز مبارزات مردمی در هنگ کنگ هستند. The Real News Network Hong Kong’s Socialist Students and Labor Activists Are at the Center of the Struggle November 21, 2019 Kevin Lin from the Lausan Collective of Hong Kong artists and activists unpacks the complexity of the struggle historically and in the streets. جناب ایراندوست مقداری ضد و نقیص تاریخ ذکر کرده است که متناقص به نظر می رسد. علاوه بر این که نقش بانک ها و شرکت های بیمه و کلا ظرفیت های مالی اتحادیه ها در غرب را بسیار, بسیار مبالغه آمیز و نادرست ترسیم کرده است. خود این حقیر از نزدیک (چاپخانهء شرکت) با تنها شرکت بیمهء اتحادیه ای در امریکا آشنا هستم و با اطمینان و یقین به شما میگویم که کوچکترین شرکت بیمه در آمریکا است و روز به روز در حال کوچکتر شدن. در کانادا و اروپای غربی نیز فکر نمی کنم از این لحاظ چندان متفاوت باشد. اتحادیه ها در آمریکا یک بانک نیز دارند, که آن هم یا کوچکترین و یا یکی از کوچکترین بانکهای اتازونی باشد. کل صندوق های بازنشستگیِ اتحادیه ها را اگر کنار هم بگذاریم شاید به چندین بیلیون دلار برسد, که در مقابل بازار چندین تریلیون دلاری صندوق های بازنشستگی چندان وزنهء نیست. اگر فرصت شد با دقت تک تک اینها را ذکر میکنیم که ببینید جریان اصلا اینجوری نیسی که شما روایت کرده اید. جناب مهدی شما اساسی ترین مقولات را در اینجا طرح کرده اید و از این بابت سپاس بسیار. این کامنت مقداری طول کشید و خستگی و ....مختصر مفید عرض شود که: معیار اساسی خود سازماندهی و خود گردانی مردم است, هر چیز غیر از این سوسیالیزم قلابی و مطرود است. نقد درونمایهء سرمایه داری (immanent critique)به جای خود, ما به نقد سوسیالیسم, خصوصا از کرونشتات بدین سو نیز نیازمندیم. جنبش های معاصر شورایی و جنبش های معاصر ضد سرمایه داری در ایران جای جلدها جلد کتاب و کتابخانه ها تبادل نظر و کنکاش دارد که امیدوارم در اینجا و دیگر تریبیون ها ادامه یابد. دَم شما کارگر نقاد نیز بسیار گرم, ما محتاج چندین هزار کارگر دیگر مانند شما هستیم.

• Hadi

  ۱۷ آذر ۱۳۹۸

  در جایی که من زندگی می کنم، نام بردن از جنبش کمونیستی و نقد بنیادی کاپیتالیسم، آدم خود و جرات خودش را می خواهد و کار همان اقلیت مارکسیست است. در عوض نصف احزاب سیاسی، آن کسانی که توان خواندن روزنامه ای را داشته باشند و یا چند روز در کلاس درسی حاضر شده باشند و یا محیطی داشته باشند که با همکارانشان دو کلمه حرف بزنند، منتقد نئولیبرالیسم اند. نقد نئولیبرالیسم خیلی خوب است و لازم اما نقدی ناقص است. نقدی است که خیلی از جناحهای وضع موجود هم دارند انجامش می دهند. از پست مدرنها تا سوسیال دمکرات ها، از طرفداران دولت رفاه تا طرفداران عدالت برای جنوبی ها، از سرمایه بخش صنعتی تا میهن پرستان و طرفداران توسعه ملی، همه منتقد نئولیبرالیسم هستند. نئولیبرالیسم باید توضیح داده شود، نقد شود و کوبیده شود، اما کافی نیست. برای ما که امید به دنیای بهتری داریم و برای ما که می خواهیم وضعیت مطلوبی در جامعه بلا زده ای مثل ایران ایجاد کنیم، دیگر تکیه بر نقد نئولیبرالیسم و مبارزه با آن، نه تنها کافی نیست که اگر با یک نقد ریشه ای و سوسیالیستی از کاپیتالیسم و بورژوایی همراه نشود، می تواند گمراه کننده هم باشد. من این را به عنوان یک کارگر و یک کارگر کمونیست می نویسم و کسی که به چیزی غیر از پیروزی سوسیالیسم راضی نمی شود.

• ایرانی

  ۱۷ آذر ۱۳۹۸

  آن چیزی که آدم را به این شعاری که از دفاع می کنید، مظنون می کنید، حذف هنگ کنک است. دیدن یا ندیدن اعتراضات کنک -هم- مساله این است.

• ایراندوست

  ۱۷ آذر ۱۳۹۸

  مبدا زمانی‌ نئو لیبرالیسم را از زمان تاچر و ریگان میگویند ولی نوام چومسکی این مبحث را افسانه میداند و میگوید در تاریخ آمریکا بجز روزولت که برای مردم و بحران اقتصادی آنروز‌ها مجبور به تزریق پول در جامعه شد، هیچ رئیس جمهوری مانند ریگان در حوزه اقتصادی به شرکتها و تراست‌های آمریکایی کمک مالی‌ نکرد ، بعبارتی دولت راست محافظه کار ریگان، بزرگترین یارانه پرداز شرکتهای خصوصی برای دوام و فعالیتها اقتصادی ابر سرمایه داران در آمریکا بود , ریگان به موسسات مالی‌ و بانکی تزریق پول کرده بود ولی در جامعه ، انتشار و پخش پول به شهروندان را کم و محدود کرده بود تا جلوی تورم گرفته شود. امروزه دولت مدرن باید در آموزش و درمان شهروندان کوشا باشد و با حمایت از اتحادیه‌های کارگری - کارمندی - کشاورزی و کار آفرینی، حقوق کارگران یقه آبی‌ و و یقه سفید، کشاورزان و کارفرمایان، کنترل و اجرأ مصوبات قانون را تضمین کند. شاید خیلی‌ از عاشقان سینه چاک سوسیال دمکراسی نمیدانند که در کشورهای غربی ، اتحادیه‌های کارگری صاحب موسسات بانکی، سهام و اوراق بهادار، شرکتهای بیمه و صندوق‌های مالی‌ هستند و در بازار بورس داخلی‌ و بین المللی نقش میلیارد دلاری دارند. بزرگترین عیب نئولیبرالیسم، رشد بادکنکی بازارهای بورس و بانک‌ها است بعبارتی "اقتصاد کازینویی"، طبقه ثروتمندی در جامعه بوجود میاورد که انباشت سرمایه را در دست اقلیتی ناچیز بی‌ همه چیزی قرار میدهد که انگل وار نوشخوار میکنند و در طرف دیگر اکثریت حسرت بدستی که تماشا میکنند و بو میکشند و منتظرند که دری به تخته ایی بخورد و نوبت خوشی و شادی آنها هم برسد !