فرانکفورت، میزبان سی‌و یکمین کنفرانس بنیاد پژوهش‌های زنان
بنیاد پژوهش‌های زنان ایران ۳۰ سال است که سمینارهای سالیانه خود را با حفظ استقلال و غیر انتفاعی بودن خود برگزار کرده است، امسال این کنفرانس در آلمان و شهر فرانکفورت برگزار می‌شود.
کنفرانس بنیاد پژوهش‌های زنان
در روزهای ٢٤ تا ٢٦ جولای سی و یکمین کنفرانس بنیاد پژوهش‌های زنان ایران در شهر فرانکفورت آلمان برگزار می‌شود. در همین رابطه سوالات متعددی از سوی مخاطبات و کاربران شبکه‌های مجازی مطرح شده است که کمیته برگزاری این کنفرانس در این گفت‌وگو کوشیده به آنها پاسخ دهد.
چه شد که تصمیم گرفتید میزبان سی و یکمین کنفرانس بنیاد پژوهش‌های زنان ایران در شهر فرانکفورت باشید؟
اعضای کمیته برگزاری سی ویکمین کنفرانس بنیاد پژوهش های زنان ایران از دیرباز در کنفرانس‌های بنیاد در کشورهای مختلف شرکت کرده یا آنها را با علاقه دنبال کرده‌اند. از آنجاکه تداوم این کنفرانس‌ها برای ما مهم است و با توجه به اینکه سه شهر برلین، هانوور و کلن در آلمان تا به حال میزبان بوده‌اند، و همچنین مرکزیت شهر فرانکفورت در اروپا، ما را بر آن داشت که برگزاری کنفرانس سال ٢٠٢ را به عهده بگیریم.
برای تشکیل کمیته برگزارکننده کنفرانس و دعوت به همکاری در آن، چگونه اقدام کردید؟ آیا معیار و ضوابط مشخصی را مد نظر داشتید؟
برگزار کردن یک گردهمایی بین‌المللی در حد کنفرانس بنیاد پژوهش‌های زنان ایران کار آسانی نیست و علاوه بر وقت و تلاش زیاد، به همفکری و همکاری فشرده احتیاج دارد. ما سعی کردیم که در حد امکان و با آگاهی به وجود تفاوت‌های نظری، تعداد افراد در کمیته برگزارکننده را محدود کرده و ترکیبی تشکیل دهیم که بتوانیم با اصطکاک کمتری با یکدیگر کار کنیم.
به نظر شما این کنفرانس ها نقشی برای فعالان حقوق زنان در خارج از کشور ایفا کرده است؟ آیا از نظر شما این کنفرانس ها انعکاسی در جنبش زنان داخل ایران یافته است؟
این کنفرانس‌ها با همکاری زنان ایرانی (من‌جمله از ایران) در اقصی نقاط جهان برگزار می‌شوند و توانسته‌اند شبکه ارتباطی گسترده‌ای بین فعالان و کنشگران حقوق زنان ایرانی در کشورهای مختلف به وجود آورد. موضوعات، پژوهش‌ها و مقالات متنوعی از سوی دانشگاهیان و فعالان در این سالها مطرح شده‌اند که نقش مهمی در ارتقای سطح بینش و تفکر فمینیستی زنان ایرانی داشته‌اند. بنیاد همه ساله از ایران نیز هم سخنران و هم شرکت‌کننده داشته است. استقبال زنان داخل ایران و سخنرانانی که از ایران می آیند، نشانی از پژواک این کنفرانس‌ها در داخل ایران است.
در اطلاعیه سمینار آورده‌اید که بنیاد پژوهش‌های زنان ایران، پدیده‌ای است کم نظیر در تشکل یابی و نهادسازی ایرانیان در خارج از کشور. می‌توانید بیشتر این ادعا را توضیح دهید؟
بنیاد پژوهش‌های زنان ایران ۳۰ سال است که سمینارهای سالیانه خود را با حفظ استقلال و غیر انتفاعی بودن خود برگزار کرده است و در طول این ۳۰ سال به موضوعات مختلف پرداخته، نوآوری کرده و تابوهای بسیاری را شکسته است. این بنیاد شبکه ارتباطی گسترده‌ای بین کنشگران و علاقه‌مندان حقوق زنان ایرانی از هر طیف و دسته و در کشورهای مختلف و همچنین در ایران به وجود آورده است. این تداوم و این نهادسازی در بین ایرانیان خارج از کشور پدیده‌ای کم ظیر است.
در طی سال‌های گذشته جو کنفرانس‌ها تحت شعاع روابطی خارج از این کنفرانس‌ها و در میان شبکه همراهان و دوستان بوده است، تا جایی که در کنفرانس استکهلم در سال ٢٠١٨ به تشنج کشیده شد. چگونه می‌خواهید با این دست از مشکلات روبه‌رو شوید؟
اختلاف سلیقه و عقیده و حتی مشاجرات همیشه و در همه جا وجود داشته و خواهد داشت. مهم این‌است که بنیاد بر اصول خود پافشاری کند و به آنها وفادار بماند.
آیا مردان هم می‌توانند برای این کنفرانس چه به عنوان سخنران مقاله بفرستند و چه به عنوان شرکت‌کننده ثبت‌نام کنند؟
بنیاد پژوهش‌های زنان ایران همیشه از مردانی که به دست آوردها، حقوق و موقعیت زنان ایران علاقه داشته و آنها که در این‌باره فعالیت و پژوهش می‌کنند استقبال کرده و می‌کند. آنها می‌توانند چه به عنوان سخنران و چه به عنوان شرکت کننده در این کنفرانس‌ها شرکت کنند.
در امر تدارک این سمینار تا به امروز با چه مشکلاتی روبه‌رو بوده‌اید؟
مشکل بزرگ در امر تدارکات این کنفرانس مسئله مالی است. بنیاد به هیچ سازمان و گروهی وابسته نیست و مخارج این کنفرانس سه روزه را باید از طریق کمک‌های نهادهای فرهنگی و مدنی تامین کرد. ما هنوز در پی تامین مخارج هستیم.
چگونه می‌شود به شما یاری رساند؟
بهترین کمک به ما حضور فعال در کنفرانس و تبلیغ برای شرکت در این کنفرانس است. تعداد هر چه بیشتر شرکت کننده به برجسته کردن مسائل زنان یاری می‌رساند. مورد دیگر حمایت مالی است که ما از پیش فروش ورودیه و یا هرگونه اهدای کمک مالی استقبال می‌کنیم.
آیا مخاطبان در ارسال کارهای پژوهشی برای ارائه بحث‌ها، استقبال کرده‌اند؟
ما تاکنون از کشورهای مختلف و از جمله از ایران تعدادی چکیده کارهای پژوهشی دریافت کرده‌ایم و از استقبالی که از موضوع کنفرانس شده است خرسندیم. و این در حالی‌ست که تاریخ انقضای مدت برای ارسال مقالات هنوز سر نیامده است.
برای چه تعداد شرکت کننده خود را آماده می‌کنید؟
ما سالن برگزاری مراسم بزرگ و زیبای دانشگاه گوته فرانکفورت را که گنجایش تا ٦٠٠ نفر را دارد در اختیار داریم و آماده پذیرایی از شرکت کنندگان هستیم.
چه راه‌هایی را برای تبلیغ و دعوت از شرکت‌کنندگان برگزیده‌اید؟
سایت برگزاری کنفرانس (IWSF2020.de) در دسترس است که علاقه‌مندان می‌توانند برای کسب اطلاعات لازم به آن مراجعه کنند. به جز آن از طریق اطلاع‌رسانی در شبکه‌های زنان و همچنین از طریق صفحات رسانه‌های اجتماعی کمیته برگزاری (IWSF2020) مانند فیس‌بوک، اینستاگرم و توییتر و پخش اطلاعیه‌هایی در سطح شهر از زنان و مردان علاقه‌مند برای شرکت در کنفرانس دعوت خواهیم کرد. از آن گذشته امیدواریم رسانه‌های فارسی زبان بیشتر از گذشته به مسائل زنان ایرانی توجه کنند و برگزاری چنین کنفرانس منحصر به فردی را که به سی و یکمین سال تداوم خود می‌رسد، پوشش خبری دهند.
نظرها
هما
دستتان درد نکند و خسته نباشید! مسلما برگزاری کنفرانسی در حد وسیع کار و همت بسیار می خواهد ، و این و کار و همت بدون کار شبانه روزی بر گزار کنندگان در کمیته های محلی هرگز و هرگز امکان پذیر نمی بود. خانم گلناز امین تنها مسول، سخنگو ی این بنیاد، حداقل در گفته هایشان به این مسئله تقریبا همیشه اشاره می کنند. در این کوتاه قصد نقد ندارم، چون نه می گنجد و حیف است که زحمات این همه انسان علاقمند را در جایی که نه زمانش هست و نه مکانش .... به ایراد گرفتن پرداخت! آنرا منصفانه نمی دانم، چون احترامم در مقابل عمل سیاسی و اجتماعی بیش از آرزوی برای تصحیح و تعمیق کار مشترک برای مبارزه علیه بی عدالتی و ستم جنسیتی ست! فقط از مصاحبه شوندگان و همچنین مسول بنیاد خواهش می کنم، جواب به سوال مربوط تاثیر برگزاری کنفرانس روی فعالیت های منطقای و فرا منطقه ای چه بوده است..... را بردارید! چون تاریخ برگزاری در این سالها شهادت می دهند که متاسفانه این تاثیر ... به خاطر همان تنش هایی که به جای پرداختن به دلایل آن و واکاوی و راهیابی .... مجبور شده آید، تعداد برگزار کننده گان را تقلیل دهید، تاثیری بس مخرب و تنش افزا بوده و حتی باعث تلاشی بخشی از روابط سالم موجود بوده است. همانطور که مصاحبه شوندگان بدرستی اشاره کرده اند که در جریان عمل اجتماعی و سیاسی، ظهور و وجود اختلافات پدیده ای طبیعیست(من کاملا به این مسئله مهم باور دارم) اما به جای تلاش و شهامت پرداختن به آن .... انکار و جارو کردنش زیر فرش، روشی بغایت کنترا پرودوکتیو است.