ریاست در حضور آقا

<p dir="RTL">بسم الله الرحمن الرحيم</p> <p dir="RTL">اللهم اجل لوليك الفرج و الافيه و النصر و اجعلنا من خير انصاره و ائوانه و المستشهدين بين يديه</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">امروز صبح ساعت ۵ صبح با صدای خروسی که مادر بچه&zwnj;ها آورده از خواب بیدار شدم. مدتها بود که می&zwnj;خواستیم یک ساعت زنگ&zwnj;دار بخریم اما هرکار می&zwnj;کردیم دلمان راضی نمی&zwnj;شد که پول بی&zwnj;زبان را اینطور اسراف کنیم. این اموالی که دست ماست امانت امام زمان عجل الله تعالی فرجه است و اصلا شبهه دارد که خرج بشود. ما باید تمام اینها را ذخیره کنیم که ان&zwnj;شالله به زودی در رکاب ایشان با دشمنان اهل بیت جهاد کنیم. از این گذشته به عقیده علیرضا به این ترتیب می&zwnj;توانیم پس از چندی خروس را در یک ساعت سعد قربانی کنیم و مدتی بخوریم و به اقتصاد خانواده کمک کنیم. البته در واقع او این طرح را برای گوسفند داده بود و یک مقداری طول کشید تا توجیهش کنیم که گوسفندها سر صبح صدای قوقولی درنمی&zwnj;آورند. به هر حال جوان است و انتظار نیست که همه چیز را همه کس در عنفوان جوانی بداند. حتی خود اینجانب هم در جوانی همه چیز را مثل الان نمی&zwnj;دانستم. یادم می&zwnj;آید وقتی تقریبا به سن ایشان بودم و به حکم این غارتگر مادرزاد بیت&zwnj;المال که آن زمان&zwnj;ها رئیس&zwnj;جمهور محترم و یاور رهبری بود استاندار اردبیل شدم فرق بین سرتیپ و سرلشکر را نمی&zwnj;دانستم. بعدا فهمیدم فرقی ندارند و یک قیمتند. گذشته از اینها خودم هم فکر می&zwnj;کنم جلوی در و همسایه و دوربین&zwnj;های تلویزیونی خیلی جلوه&zwnj;ی خوبی دارد که رئیس جمهور یک مملکت که آمریکا را به زانو درآورده و هزارها میلیارد دلار زیر دستش است مثل مردمان محروم جامعه از خروس برای بیدار شدن استفاده می&zwnj;کند. البته مشاور محرومیت&zwnj;نمایی&zwnj;ام معتقد بود که الان مردم در دورترین روستاها هم به برکت یارانه&zwnj;ها ساعت زنگ دار چینی خریده&zwnj; و خروسها را خورده&zwnj;اند. دادم مرتیکه را بیندازند بیرون حرف زیادی نزند<span dir="LTR">.</span></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">بعد از نماز و خوردن یک لیوان چای شیرین و یک کف دست نان بیات و یک بند انگشت پنیر پایین شهر تبریز به سمت قرارگاه نبی اکرم سپاه راه افتادیم تا آمادگی دفاعی سپاه و مشکلات احتمالی را بررسی کنیم. حدود بیست دقیقه علاف شدیم تا دژبان&zwnj;ها از خواب بیدار شوند. داخل هم که رفتیم هنوز فرمانده&zwnj;ها نیامده بودند. بعد هم که آمدند گفتند به افتخار ورود من مراسم صبحگاه را لغو کرده&zwnj;اند و سربازها را فرستاده&zwnj;اند مرخصی. دروغ می&zwnj;گویند عرضه جمع کردن یک عده سرباز به یک صف را ندارند, همان دفعه که مثلا آمدند رژه بروند وسط راه هر کس با پشت سری&zwnj;اش دعوایش شد که چرا به من اردنگی می&zwnj;زنی. مگر بقیه&zwnj;ی جاها اینطور است؟ رامین می&zwnj;گفت در ارتش هیتلر سربازها به قدری منظم بوده&zwnj;اند که هرکس سی کیلومتر با تمام قوا و در یک خط چنان اردنگی&zwnj;ای میزده به نفر جلویی که اگر بند کلاهخود یکی شل بوده سیصدمتر به هوا پرتاب می&zwnj;شده اما آخ از کسی نمی&zwnj;آمده. بیخود است او توانست شش میلیون جهود را سربه&zwnj;نیست کند اما این بیعرضه&zwnj;ها شش هزارتا هم نمی&zwnj;توانند؟ آن بیشرف هیتلر اگر یک کاری می&zwnj;کرد که هولوکاست دروغ نباشد می&zwnj;دادم مجسمه&zwnj;اش را از طلای ۲۶ عیار بسازند.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">جلسه که شروع شد شروع کردند به آه و ناله که در این وضعیت وخیم جنگی و تحریم&zwnj;ها و فلان و بیسار اگر به اندازه کافی تقویت نشوند کشور از دست رفته و باید یک جای بلندی داشته باشند که بتوانند خوب دیده&zwnj;بانی کنند برای حفظ ام&zwnj;القرای جهان اسلام. گفتم مصلای تهران که مال خودتان است بروید روی گلدسته&zwnj;هایش دیده بانی کنید. گفتند نخیر منظورمان که آن نیست, ما یک جای استتار شده برای منظورهای نظامی می&zwnj;خواهیم آنجا تابلو است. گفتم زمین نمایشگاه را که ملاخور کردید و نصف شرکت مخابرات را هم که عین هلو فرستادید توی گلو, خب بروید آنجا برج&zwnj;های مخابراتی نظامی بزنید. باز شروع کردند به جزع و فزع, معلوم شد برج میلاد را می&zwnj;خواهند. گفتم محال است. گفتند مِلک است سوخت و سوز ندارد, مظنه&zwnj;اش خوب است و بیست درصد هم مال شما. داشتم عصبانی می&zwnj;شدم از این همه وقاحت. آخرش با پادرمیانی هاشمی ثمره قرار شد ۳۵ درصد بدهند و ضمنا کش&zwnj;و&zwnj;واکش با آن شهردار بدمشهدی را هم خودشان حل کنند. رحیم مشائی اگر بود محال بود زیربار همچو چیزی برود و دست کم پنجاه پنجاه می&zwnj;کرد, منتها اینها نمی&zwnj;دانم چرا از اسفندیار من خوشان نمی&zwnj;آید. شاید به خاطر همین وجدان کاری&zwnj;اش است. قرار شد امروز بماند دفتر, فتقِ امور را رفق کند<span dir="LTR">.</span></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">یک دیداری هم داشتیم از تاسیسات موشک&zwnj;های دوربرد. البته فقط از بخش فوتوشاپ آن که گویا از همه فعال&zwnj;تر است و بار بقیه را هم به دوش می&zwnj;کشد. وحیدی هم آنجا بود و هی اظهار وجودهای بیربط می&zwnj;کرد, انگار نه انگار که صبح با خود ما آمده بود و قبلش حتی آدرس را گم کرده بود و بعد هم که از میان دژبان&zwnj;ها یکی پیدا شد که احترام نظامی بلد باشد و انداخت بالا, این فکر کرد می&zwnj;خواهد بزند توی دهنش و پرید پشت سر من . یک جا توضیح داد که مهندسان جان&zwnj;برکف و افتخارات ملی ایران اسلامی با یاری ائمه اطهار و انفاس قدسی امام و زیر سایه مقام عظمای امر با نسخه&zwnj;های جدید فوتوشاپ توانسته&zwnj;اند برد موشک&zwnj;ها را هزار کیلومتر زیادتر کنند. گفتم خفه شود. شد. وزیر دفاع اینقدر بی&zwnj;وجود و حرف&zwnj;گوش کن؟ اول قرمز شد و بعد کبود که دیدم دارد از دست می&zwnj;رود گفتم حالا لازم نیست کاملا خفه شود و یک مقداری می&zwnj;تواند نفس بکشد. کشید. بقیه همینطور صم بکم ایستاده بودند. دیدم تنور داغ است نان را چسباندم و گفتم دیگر هم نبینم حضرات پشت سر دولت حرف بزنند. بدبختها این دولت, دولت امام زمان است اگر مویی از سرش کم شود خود همین قوم و خویش&zwnj;هایتان کچلتان می&zwnj;کنند. اصلا یک نفرتان پیدا می&zwnj;شود بین شما که زن&zwnj;ها و بچه&zwnj;ها و دامادها و عروس&zwnj;ها و خواهر زاده&zwnj;ها و برادرزاده&zwnj;ها و همسایه&zwnj;ها و رفقایش پست کمتر از مدیرکلی در این دولت گرفته باشند؟</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">سردار محمدی زد زیر گریه و کم&zwnj;کم تشنجش گرفت. خیلی متاثر شدم. معلوم شد زنش نازاست و بچه ندارند. دستور دادم به اندازه&zwnj;ی پست&zwnj;هایی که به قوم و خویش&zwnj;های بقیه رسیده در اختیارش بگذارند که بدهد به هرکسی که دوست دارد. خیلی خوشحال شد و دعا کرد<span dir="LTR">.</span></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">وقتی رسیدم دفتر, اسفندیار گفت هوگو چند بار از ونزوئلا زنگ زده که تبریک بگوید. گفتم اون دوباره رئیس جمهور شده چرا می&zwnj;خواهد به من تبریک بگوید؟ گفت گویا به خاطر موفق آمیز بودن روش شمارش آرایی بوده که بهش یادداده&zwnj;اید. چه آدم با محبت و قدرشناسی است این هوگو. فقط یک کلام گفته بودم بهش که لازم به شمارش نیست.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">از مجلس هی فشار می&zwnj;آورند که ارز وارد بازار کنید و قیمت دلار را بیاورید پایین. به اسفندیار گفتم تلفن رئیس کمیسیون اقتصاد را بگیرد. هر چی از دهنم درآمد بهش گفتم. همش می&zwnj;گفت هرچی شما بفرمایید آقای دکتر. گفتم &quot;اگه هر چی من بفرمایم پس این عر و تیزتان در مجلس چیه؟ &quot; گفت &quot;خب قربان مردم از ما انتظار دارند دیگه؛ شما هم به دل نگیرید و به بزرگواری خودتان ببخشید چون مردم...&quot; هی داشت مردم مردم می&zwnj;کرد که یادش آوردم چقدر این مردم بروبچه&zwnj;های ستاد انتخابات دولت من بوده&zwnj;اند. به تته پته افتاد و گفت حالا می&zwnj;فرمایید چکار کنم؟ گفتم تا باز پرونده&zwnj;های وزارت اطلاعات را نزده&zwnj;ام زیر بغلم بیاورم مجلس فورا بنشیند سر جایش و دیگران را هم بنشاند سرجایشان. هنوز حرفم تمام نشده بود که صداهای دلخراشی آمد. گویا فی&zwnj;المجلس بدجایی بود و روی بدچیزی نشسته بود<span dir="LTR">.</span></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">ظهر ناهار و نماز را در خدمت آقا بودیم. ایشان کمافی&zwnj;السابق البته از غذایی که برایشان کشیده بودیم چیزی میل نفرمودند و همینطور بی اینکه حرفی بزنند و یا دیده شوند احتمالا به رحیم&zwnj;مشایی که ماهیچه بره و سینه بوقلمون و کمر اوزون&zwnj;برون را همزمان فرو می&zwnj;داد زل زده بودند. به نظرم از برکت نظر خود آقا امام زمانست که این بشر می&zwnj;تواند هر دفعه به اندازه ده نفر بخورد و منفجر نشود. اسفندیار خودش می&zwnj;گوید آقا از این غذاها و این نحوه غذا خوردن لذت می&zwnj;برد و چشم از او برنمی&zwnj;دارد. قبلا یک بار الهام بدبخت گفت &quot;چون لابد ایشان را یاد گدایان سامرا می&zwnj;اندازی.&quot; خانه&zwnj;نشینش کرد. حالا آن فاطمه رجبی صبح تا شب چه بلایی سرش می&zwnj;آورد خدا می&zwnj;داند<span dir="LTR">.</span></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">بعد گفتند از طرف آیت&zwnj;الله آملی یکی آمده. فکر کردم منظور جوادی آملی است معلوم شد آملی لاریجانی است. این صادق دماغو از وقتی پریده روی قوه قضائیه اسم خودش را گذاشته آیت الله آملی لاریجانی و به همه گفته اولش را بلند بگویند دومش را یواش که مردم فکر نکنند دوتا قوه&zwnj;ی یک مملکت افتاده دست دو تا برادر لاریجانی. به یارو گفتم دست به رحیمی بزنند دستشان را قلم می&zwnj;کنم. قصه&zwnj;ی یک میلیارد دلار گمشده را پیش بکشند دستشان را قلم می&zwnj;کنم. جوانفکر را ول نکنند دستشان را قلم می&zwnj;کنم. بعد کمی هیجانی شدم و می&zwnj;خواستم قلمدان را بکوبم توی سرش که پرید پشت مبل و امان خواست. دادم. فقط گفتم زودتر از جلوی چشمم دور شود و این چیزهایی که حواله می&zwnj;دهم را مستقیما به خود لاریجانی برساند. پرسید به کدام&zwnj;یکی&zwnj;شان برساند. بعد خودش یادش آمد اینها برادر تنی هستند, فرقی نمی&zwnj;کند. رفت<span dir="LTR">.</span></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">عصر برادران دانشجو آمدند. دعوایشان شده بود. کامران چسبیده که من اینقدر زحمت کشیدم و ستاد انتخابات وزارت کشور و استاندار و اینها بودم و اینهمه تف و لعنت شدم چرا دانشگاه آزاد مال فرهاد باشد آنوقت این وزارت علوم را داده&zwnj;اید به من. فرهاد هم می&zwnj;گوید تو خودت فکر نمی&zwnj;کردی جاسبی ول&zwnj;کن دانشگاه دانشگاه آزاد باشد و روغن امام ریخته وقف من شده, می&zwnj;خواستی به جای چسبیدن به وزارت علوم صبر کنی تا دانشگاه آزاد بهت برسد بعد هم دو تا شصتش را کرد توی گوشش و زبانش را برای کامران درآورد. کامران هم شروع کردن به انگشتهایش را نشان دادن. معنی شصت و وسطی را فهمیدم اما دو سه تای دیگر را نه, ولی از فحش&zwnj;های چاروادی&zwnj;ای که فرهاد شروع کرد می&zwnj;شد فهمید معانی خوبی ندارند. کامران می&zwnj;خواست جای دیگرش را نشان بدهد که واسطه شدم بینشان و گفتم بتمرگند و روی هم را ببوسند والا می&zwnj;دهم بچه&zwnj;های حراست جرشان بدهند. تمرگیدند و بوسیدند . کامران هم زیپش را بست. من نمی&zwnj;دانم این کامران چرا همه&zwnj;اش در حال و هوای ۸۸ و ستاد انتخابات وزارت کشور است<span dir="LTR">.</span></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">غروب فارس&zwnj; خبر زد که جمعی از فرماندهان سپاه نسبت به ولایت&zwnj;پذیری ریاست جمهوری هشدار داده&zwnj;اند. امضاها را نگاه کردم دیدم نصفی شان همان&zwnj;ها هستند که صبح دیدیمشان. به ثمره گرفتم زنگ بزند ببیند چه مرگشان است که باز رگ ولایتشان زده بیرون. گفت گفته&zwnj;اند تمام وجود ما از ولایت امر است و ضمنا شهرداری زیر بار قضیه برج میلاد نرفته معامله مالیده. قرار شد نصف دیگر مخابرات را هم بدهیم اینها یک مدتی هیچ چیزشان نزند بیرون<span dir="LTR">.</span></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">شب با جمعی از نیروهای ویژه حراست از ریاست&zwnj;جمهوری جلسه داشتیم که اسفندیار و ثمره و جوانفکر و شمقدری و کلهر و محرابیان اینها را با همدیگر دانه دانه از کل ایران جمع کرده&zwnj;اند و برای روز مبادا نگه داشته&zwnj;اند. فرمانده&zwnj;شان می&zwnj;گفت اینها بقدری خوب تربیت شده&zwnj;اند که زنده&zwnj;خواران شاه عباس پیششان بچه سوسول دانشجو به حساب می&zwnj;آیند و مداح&zwnj;های تهران پیششان فیلسوف هستند ولی با این همه وحشی&zwnj;گری و سفاهت, از فدایی&zwnj;های حسن صباح هم وفادارترند و وقتی دیر یا زود سربازهای آمریکایی یا مردم به پشت حصار مقر ریاست جمهوری برسند اینها تا آخرین قطره خونشان ایستادگی خواهند کرد تا آقا امام زمان ظهور کنند و با لشکرشان برای کمک&zwnj;رسانی بیایند و همگی در رکاب ایشان برای فتح خیابان فلسطین عازم شویم. اتفاقا ایشان هم در جلسه تشریف داشتند و اسفندیار می&zwnj;گفت دم درگاهی ایستاده&zwnj;اند و دارند ما را نگاه می&zwnj;کنند. وسط جلسه یکهو آژیرحمله&zwnj;ی هوایی به صدا درآمد. ناگهان غلغله&zwnj;ای شد و همه هجوم بردند سمت پناهگاه&zwnj;ها. همچین حمله بردند که من و آقا حتی فرصت نکردیم از جایمان جم بخوریم. باز خوب شد از وسط من کسی رد نشد. بعد مشخص شد ستاد پدافند عامل هوایی کاخ ریاست جمهوری داشته وسایلش را تمیزکاری می&zwnj;کرده. بخیر گذشت<span dir="LTR">.</span> گفتم آن چند نفری که زیردست و پا مانده بودند را توی حیاط چال کنند.</p>