در گستره زندگی مارتین اسکورسیزی

<p>مجتبا یوسفی&zwnj;پور - بسیاری از منتقدان او را به عنوان یکی از مهم&zwnj;ترین فیلمسازان معاصر آمریکایی و یکی از چند فیلمساز ایتالیایی&zwnj;تبار هالیوود می&zwnj;شناسند که ساخته&zwnj;هایش تأثیر بسیاری بر فیلمسازان پس از خود گذاشته است؛ فیلمسازی که نوشتن درباره او و ساخته&zwnj;هایش مجالی بیش از یک کتاب می&zwnj;طلبد.</p> <!--break--> <p>۱۷ نوامبر، هفتادمین زادروز مارتین اسکورسیزی، نویسنده، کارگردان و تهیه&zwnj;کننده آمریکایی است. به همین مناسبت در این نوشتار نگاهی کوتاه داریم به زندگی و کارنامه او.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>چه کسی صدا می&zwnj;زند؟</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>مارتین در ۱۷ نوامبر ۱۹۴۲ از پدر و مادری ایتالیایی&zwnj;تبار در نیویورک&zwnj;زاده شد و در محیطی کاتولیک پرورش یافت. در دانشگاه نیویورک در رشته سینما تحصیل کرد و در همین دوران با هاروی کیتل (بازیگر) و تلما شونمیکر (تدوینگر) آشنا شد. این دو با مارتین در ساخت نخستین فیلم بلندش یعنی &laquo;من اول صدا می&zwnj;کنم&raquo; همکاری کردند و این آشنایی به همکاری درازمدت آن&zwnj;ها با یکدیگر منجر شد. پس از آن مارتین چند فیلم کوتاه و مستند ساخت. او به عنوان دستیار کارگردان و تدوینگر در فیلم &laquo;ووداستوک&raquo;&nbsp; (Woodstock) کار کرد و در آنجا با جان کاساواتیس، بازیگر و کارگردان آشنا شد. بعد&zwnj;تر به پیشنهاد کاساواتیس او در فیلم &laquo;مینی و موسکویتز&raquo;&nbsp; (Minnie and Moskowitz)&nbsp; به عنوان دستیار تدوین صدا کار <img alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/mojtaymsc02_0.jpg" style="width: 250px; height: 376px; float: left;" />کرد. در همین دوران او با فرانسیس فورد کاپولا، جرج لوکاس، استیون اسپیلبرگ و برایان دی&zwnj;پالما آشنا شد؛ سینماگرانی که در کنار یکدیگر نسل نو سینماگران آمریکایی را ساختند و ساخته&zwnj;های هر کدام تحول و انقلابی در تاریخ سینما به شمار می&zwnj;آید. بعد&zwnj;تر این دی&zwnj;پالما بود که اسکورسیزی را با رابرت دونیرو آشنا کرد و این آشنایی به یکی از موفق&zwnj;ترین همکاری&zwnj;های مشترک تاریخ سینما منجر شد.<br /> در همین دوران مارتین اسکورسیزی با راجر کورمن، تهیه&zwnj;کننده و کارگردانی که بیشتر تهیه&zwnj;کنندگی فیلم&zwnj;های کم&zwnj;هزینه را بر عهده می&zwnj;گرفت آشنا شد و به پیشنهاد او ساخت دومین فیلمش یعنی &laquo;باکس&zwnj;کار برتا&raquo;&nbsp; (Boxcar Bertha) را در سال ۱۹۷۲ آغاز کرد.</p> <p>&nbsp;</p> <p>کورمن سینماگری&zwnj;ست که نقش مهمی در ورود بسیاری از چهره&zwnj;های مطرح سینمای آمریکا چون فرانسیس&zwnj; فورکاپولا، ران هاوارد، جیمز کامرون، جک نیکلسون و رابرت دونیرو به دنیای حرفه&zwnj;ای داشت. اسکورسیزی پس از نخستین همکاری با کورمن، به پیشنهاد و اصرار جان کاساواتیس، بار دیگر با همکاری کورمن &laquo;خیابان&zwnj;های پائین&zwnj;شهر&raquo;&nbsp; (Mean Streets) را ساخت. این فیلم باعث شد که او خود را به عنوان فیلمسازی صاحب نگاه و سبک معرفی کند. همچنین در این فیلم علاوه بر هاروی کیتل، برای نخستین&zwnj;بار اسکورسیزی با رابرت دونیرو کار کرد. این همکاری بعد&zwnj;تر ادامه پیدا کرد و به ساخته شدن تعدادی از مهم&zwnj;ترین فیلم&zwnj;های این دو سینماگر انجامید. کاساواتیس و کورمن در این دوران نقش مهمی در زندگی حرفه&zwnj;ای اسکورسیزی بازی کردند: به گفته اسکورسیزی در گفت&zwnj;وگو با ریچارد اسچیکل، کاساواتیس به او آموخت که &laquo;تو باید کاری را کنی که با آن رابطه احساسی داری&raquo; و کورمن به او یاد داد که چگونه فیلمنامه&zwnj;هایش را به شیوه او با بودجه کم بسازد.</p> <p>&nbsp;</p> <p>پس از آن در سال ۱۹۷۴ به پیشنهاد الن بروستین، اسکورسیزی فیلم &laquo;آلیس دیگر اینجا زندگی نمی&zwnj;کند&raquo; (Alice Doesn&rsquo;t live here anymore) را ساخت که این فیلم اسکار بهترین بازیگری را برای بروستین به ارمغان آورد. این فیلم بر خلاف بیشتر ساخته&zwnj;های اسکورسیزی قهرمانی زن دارد و داستان در فضایی متفاوت اتفاق می&zwnj;افتد. با این فیلم برای اولین&zwnj;بار اسکورسیزی به جشنواره فیلم کن فرانسه رفت و نامزد جایزه نخل طلای این جشنواره شد.</p> <p>&nbsp;</p> <p>اما این فیلم &laquo;راننده تاکسی&raquo;&nbsp; (Taxi Driver) محصول سال ۱۹۷۶ میلادی بود که جایگاه اسکورسیزی را به عنوان فیلمسازی صاحب سبک و تفکر تثبیت کرد. او در این فیلم بار دیگر از دونیرو و کیتل برای بازی در نقش&zwnj;های اصلی استفاده کرد و فیلم در جوایز اسکار نامزد چهار جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد برای رابرت دونیرو، بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای جودی فاستر، بهترین موسیقی و بهترین فیلم شد. اسکورسیزی &laquo;راننده تاکسی&raquo; را حاصل احساس دوران کودکی خویش می&zwnj;خواند که بر پایه ایده &laquo;داشتن آدمی بدون تعلق به هیچ دسته و گروهی&raquo; شکل گرفته است. درخشش فیلم در جشنواره فیلم کن و بردن جایزه نخل طلای این جشنواره آغاز ورود اسکورسیزی به دنیای جاودانه&zwnj;های سینما بود.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>با من حرف می&zwnj;زنی؟</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p><img alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/mojtaymsc03.jpg" style="width: 220px; height: 326px; float: left;" />در سینمای اسکورسیزی برخی از ویژگی&zwnj;ها را می&zwnj;توان برشمرد که در بیشتر فیلم&zwnj;های او تکرار شده&zwnj;اند و می&zwnj;توان آن&zwnj;ها را به دو بخش مضمونی و ساختاری تقسیم کرد. اسکورسیزی فیلمسازی است که به گفته خودش به ساختن فیلم در گونه و یا ژانر علاقه دارد و با اندکی چشم&zwnj;پوشی می&zwnj;توان عمده فیلم&zwnj;های او را به سه دسته فیلم&zwnj;های گنگستری، فیلم&zwnj;های زندگی&zwnj;نامه&zwnj;ای و فیلم&zwnj;های تاریخی تقسیم کرد. او در فیلم&zwnj;های شهری&zwnj;اش بیشتر به آدم&zwnj;های حاشیه&zwnj;&zwnj;نشین جامعه می&zwnj;پردازد و داستان و اتفاق&zwnj;ها بهانه&zwnj;ای هستند برای شناخت بیشتر این اشخاص. در &laquo;راننده تاکسی&raquo; با تراویس بیکل روبرو هستیم؛ یک سرباز سابق جنگ ویتنام که دچار مشکل بی&zwnj;خوابی است و بعد از بازگشت از جنگ نتوانسته خودش و نیازها و توانایی&zwnj;هایش را با جامعه همسو کند. او شب&zwnj;ها در خیابان&zwnj;های نیویورک تاکسی می&zwnj;راند و به این ترتیب تماشاگر با او همراه شده و علاوه بر دیدن جامعه با شخصیت تراویس آشنا می&zwnj;شوند. در این فیلم چون بسیاری دیگر از فیلم&zwnj;های اسکورسیزی، شهر نیویورک، یعنی مکان روی دادن داستان نقش پررنگی دارد. قهرمان داستان با خودش درگیر است و با محیط پیرامونش و با جامعه اصولاً مشکل دارد و با حرکت و عمل به شیوه&zwnj;ای شخصی سعی می&zwnj;کند چیستی و کیستی&zwnj;اش را نشان دهد و به هدف&zwnj;هایی که برای زندگی&zwnj;اش در نظر گرفته دست پیدا کند.</p> <p>&nbsp;</p> <p>علاوه بر آن در این فیلم اسکورسیزی یکی از ویژگی&zwnj;های تکنیکی کارش، یعنی استفاده از تصاویر آهسته و دوربین سیال (بر روی ریل و بعد&zwnj;تر استدی&zwnj;کم) را به نمایش می&zwnj;گذارد. این تکنیک بعد&zwnj;تر در فیلم &laquo;رفقای خوب&raquo;&nbsp; (Goodfellas)&nbsp; محصول سال ۱۹۹۰ منجر به خلق یکی از نماهای طولانی منحصر به فرد و مثال&zwnj;زدنی تاریخ سینما می&zwnj;شود: صحنه&zwnj;ای که دوربین با استدی&zwnj;کم ریلیوتا و لورین براکو را دنبال می&zwnj;کند و همراه شخصیت&zwnj;ها صحنه را دیده و تجربه کرده و با شخصیت و نوع رابطه&zwnj;اش با دنیای اطرافش آشنا می&zwnj;شویم.</p> <p>&nbsp;</p> <p>یکی دیگر از ویژگی&zwnj;های کار اسکورسیزی که در &laquo;راننده تاکسی&raquo; نمود دارد استفاده از موسیقی است. برنارد هرمن، آهنگساز برنده جایزه اسکار که ساخت موسیقی فیلمی چون &laquo;همشهری کین&raquo; را در <img alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/mojtaymsc04.jpg" style="width: 220px; height: 122px; float: left;" />کارنامه&zwnj;اش دارد در آخرین کار خود موسیقی این فیلم را ساخت. این استفاده و توجه ویژه به موسیقی را در دیگر کارهای اسکورسیزی نیز می&zwnj;توان دید؛ از فیلمی چون &laquo;آخرین وسوسه مسیح&raquo;&nbsp; (The Last Temptation of Christ) که آهنگسازی آن را پیتر گابریل بر عهده داشت تا فیلمی چون &laquo;رفقای خوب&raquo; که اسکورسیزی از موسیقی انتخابی استفاده کرد.</p> <p>&nbsp;</p> <p>او همچنین در فیلم بعدی&zwnj;اش که نخستین قدم اسکورسیزی برای ساختن یک فیلم در جریان اصلی هالیوود و نگاه به گیشه بود از علاقه به موسیقی بهره برد و در سال ۱۹۷۷&laquo;نیویورک، نیویورک&raquo;&nbsp; (New York، New York) را ساخت. او در این فیلم داستان یک نوازنده ساکسیفون با بازی رابرت دونیرو در سومین همکاری&zwnj;اش با اسکورسیزی را دستمایه قرار داد. او همچنین در این سال&zwnj;ها دو فیلم مستند ساخته که در یکی از آن&zwnj;ها یعنی مستند &laquo;آخرین والتز (۱۹۷۸)&raquo; بار دیگر به موسیقی پرداخت. در کارنامه اسکورسیزی همچنین می&zwnj;توان مستند&zwnj;هایی چون &laquo;راهی به خانه نیست (۲۰۰۵)&raquo;(No Direction Home) با نگاهی به تأثیر کار باب دیلن، آهنگساز و خواننده آمریکایی بر موزیک و فرهنگ آمریکایی، &laquo;چراغی روشن کن (۲۰۰۸)&raquo;(Shine a Light) اجرای گروه رولینگ&zwnj;استونز در نیویورک، &laquo;جرج هریسون: زندگی در دنیای مادی (۲۰۱۱)&raquo;(Living in the Material World) با نگاه به زندگی جرج هریسون از اعضای گروه بیتلز و &laquo;بلوز (۲۰۰۳)&raquo;(The Blues) با نگاهی به تاریخچه موسیقی بلوز را می&zwnj;توان دید.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>هنوز تشویق&zwnj;ها را به خاطر می&zwnj;آورم</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>در سال ۱۹۸۰ اسکورسیزی &laquo;گاو خشمگین&raquo;&nbsp; (Raging Bull) را ساخت؛ فیلمی که به اعتقاد بسیاری از منتقدان نقطه اوج کارنامه فیلمسازی اوست و بسیاری از منتقدان آن را به عنوان بهترین فیلم دهه ۱۹۸۰ برگزیدند. فیلم نامزد هشت جایزه اسکار از جمله بهترین فیلم و اولین اسکار بهترین کارگردانی برای مارتین اسکورسیزی شد و در &zwnj;&zwnj;نهایت دو اسکار بهترین بازیگری برای رابرت دونیرو و بهترین تدوین برای تلما شونمیکر را به ارمغان آورد. این اولین فیلم زندگی&zwnj;نامه&zwnj;ای اسکورسیزی است که داستان زندگی جیک لاموتا، قهرمان بوکس میان&zwnj;وزن را به تصویر می&zwnj;کشد. اسکورسیزی گاو خشمگین را به صورت سیاه و سفید ساخت و نشانه&zwnj;های فیلمسازی او در این فیلم به اوج می&zwnj;رسند: تأکید اسکورسیزی بر بازیگری به&zwnj;ویژه در بازی دونیرو و همچنین جو پشی، استفاده از نماهای آهسته و حرکت&zwnj;های پیچیده دوربین.</p> <p>&nbsp;</p> <p><img alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/mojtaymsc05.jpg" style="width: 220px; height: 165px; float: left;" />بعد از &laquo;گاو خشمگین&raquo; اسکورسیزی در پنجمین همکاری&zwnj;اش با دونیرو، در سال ۱۹۸۳&nbsp; &laquo;سلطان کمدی&raquo;&nbsp; (The King of Comedy) را می&zwnj;سازد. در این کمدی سیاه اسکورسیزی از فضای معمول فیلم&zwnj;های پیشین کمی فاصله می&zwnj;گیرد و در اینجا خبری از نماهای آهسته، حرکات دوربین، خشونت و جنایت نیست. اما باز شخصیت اصلی مرد تنهایی است که برای دیده شدن و پذیرفته شدن تلاش می&zwnj;کند و برای رسیدن به هدف خود دست به گروگان&zwnj;گیری می&zwnj;زند. در همین سال اسکورسیزی به سراغ ساخت فیلم &laquo;آخرین وسوسه مسیح&raquo; بر اساس رمانی از نیکوس کازانتزاکیس رفت، اما در &zwnj;&zwnj;نهایت پروژه به علت فشارهای گروه&zwnj;های مذهبی متوقف شد.بعد از متوقف شدن این پروژه، اسکورسیزی بار دیگر به سراغ ساخت یک فیلم کم هزینه رفت و کمدی سیاه &laquo;بعد از ساعت&zwnj;ها&raquo;&nbsp; (After Hours) را در سال ۱۹۸۵ ساخت. فیلم نامزد نخل طلای جشنواره فیلم کن شد و جایزه بهترین کارگردانی این جشنواره را به دست آورد. علاقه اسکورسیزی به سینما خود را در فیلم بعدی&zwnj;اش یعنی &laquo;رنگ پول&raquo;&nbsp; (The Color of Money) نشان داد. این فیلم با بازی پل نیومن و تام کروز دنباله&zwnj;ای بر فیلم &laquo;بیلیاردباز&raquo; ساخته سال ۱۹۶۱ رابرت راسن محسوب می&zwnj;شود. موفقیت فیلم باعث شد که اسکورسیزی بتواند بار دیگر به سراغ پروژه نیمه&zwnj;تمام خود برود.</p> <p>&nbsp;</p> <p>پل شرایدر، فیلمنامه&zwnj;نویسی که در فیلم&zwnj;های &laquo;راننده تاکسی&raquo; و &laquo;گاو خشمگین&raquo; با اسکورسیزی همکاری کرده بود رمان کازانتزاکیس را به فیلمنامه تبدیل کرد و سرانجام اسکورسیزی در سال ۱۹۸۸ &laquo;آخرین وسوسه مسیح&raquo; را جلوی دوربین برد. فیلم اگرچه به علت محتوای آن با مخالفت مذهبیون روبرو و در برخی از کشور&zwnj;ها نمایش آن ممنوع شد، اما منتقدان آن را پسندیدند و فیلم دومین نامزدی اسکار بهترین کارگردانی را برای اسکورسیزی به ارمغان آورد.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>رفقای خوب</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p><img alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/mojtaymsc06.jpg" style="width: 220px; height: 220px; float: left;" />&laquo;رفقای خوب&raquo; محصول سال ۱۹۹۰ بازگشت اسکورسیزی به سینمای آشنای خود بود. بار دیگر رابرت دونیرو و جو پشی در کنار یکدیگر قرار گرفتند و اسکورسیزی به دنیای آشنای گنگستر&zwnj;هایش بازگشت. فیلم از نظر تکنیکی و کارگردانی یکی از نقاط اوج دوران کاری او محسوب می&zwnj;شود و علاوه بر به ارمغان آوردن سومین نامزدی برای اسکار بهترین کارگردانی برای اسکورسیزی و نامزدی در چهار رشته دیگر، توانست ۵ جایزه بفتا، جایزه تماشاگران و شیر نقره&zwnj;ای جشنواره فیلم ونیز را از آن خود کند. از سوی دیگر فیلم بسیار مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و منتقدان سر&zwnj;شناسی چون راجر ایبرت، پی&zwnj;تر تراورس و جین سیسکل آن را ستودند و حتی ایبرت آن را به عنوان بهترین فیلم دهه نود میلادی برگزید.<br /> یک سال بعد اسکورسیزی بار دیگر به سراغ سینما رفت و &laquo;تنگه وحشت&raquo;&nbsp; (Cape Fear) را بر اساس فیلمی قدیمی به همین نام بازسازی کرد. فیلم اگرچه از برخی&nbsp; مشخصه&zwnj;های کار اسکورسیزی چون خشونت و نشانه&zwnj;های مذهبی برخوردار بود، اما نتوانست مانند دیگر آثار این فیلمساز طرفدارانش را راضی کند. پس از آن اسکورسیزی در سال ۱۹۹۳ در نخستین همکاری&zwnj;اش با دنیل دی&zwnj;لوئیس &laquo;عصر معصومیت&raquo;&nbsp; (The Age of Innocence) را بر اساس رمانی از ادیث وارتون درباره طبقه اشراف در نیویورک قرن نوزدهم ساخت.</p> <p>&nbsp;</p> <p>در سال ۱۹۹۵ اسکورسیزی در آخرین همکاری&zwnj;اش با رابرت دونیرو فیلم &laquo;کازینو&raquo;&nbsp; (Casino) را ساخت و بار دیگر به دنیای گنگستر&zwnj;ها گریز زد. &laquo;کازینو&raquo; اگرچه نسبت به ساخته&zwnj;های قبلی اسکورسیزی از خشونت بیشتری برخوردار بود و بسیاری آن را با &laquo;رفقای خوب&raquo; مقایسه کردند، اما در &zwnj;&zwnj;نهایت به اندازه آن فیلم&zwnj;ها منتقدان را راضی نکرد. نقطه قابل اهمیت &laquo;کازینو&raquo; در کارنامه اسکورسیزی علاوه بر جنبه&zwnj;های تکنیکی فیلم، تأکید بر یکی از ویژگی&zwnj;های او یعنی استفاده درست از بازیگران و گرفتن بهترین بازی از آن&zwnj;ها بود. شارون استون، بازیگری که بیشتر برای بازی در فیلم&zwnj;های تجاری شناخته می&zwnj;شد برای این فیلم توانست تنها نامزدی برای جایزه اسکار را به دست آورد.</p> <p>&nbsp;</p> <p>اسکورسیزی دهه&nbsp; ۱۹۹۰ را با ساخت دو فیلم &laquo;کوندان&raquo;&nbsp; (Kundun) بر اساس زندگی دالایی لاما و &laquo;احیای مردگان&raquo;&nbsp; (Bringing Out the Dead) با بازی نیکلاس کیج به پایان برد. &laquo;احیای مردگان&raquo; آخرین همکاری اسکورسیزی با پل شرایدر فیلمنامه&zwnj;نویس بود و فیلم اگرچه نسبتاً نظرات مثبتی از منتقدان دریافت کرد، اما نتوانست جایگاه ویژه&zwnj;ای در کارنامه اسکورسیزی به دست آورد.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>یک چهره تازه</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p><img alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/mojtaymsc07.jpg" style="width: 220px; height: 314px; float: left;" />اسکورسیزی قرن بیست و یکم و پنجمین دهه فیلمسازی خود را با تغییراتی آغاز کرد. او در سال ۲۰۰۲ فیلم پر هزینه &laquo;دار و دسته نیویورکی&raquo;&nbsp; (Gangs of New York) را جلوی دوربین برد. در این فیلم او برای دومین بار با دانیل دی&zwnj;لوئیس همکاری کرد و برای اولین&zwnj;بار یکی از نقش&zwnj;های اصلی خود را به لئوناردو دی&zwnj;کاپریو سپرد. پس از این فیلم همکاری درازمدتی میان این دو شکل گرفت و دی&zwnj;کاپریو به جایگزینی برای دونیرو در فیلم&zwnj;های اسکورسیزی تبدیل شد. در &laquo;دار و دسته نیویورکی&raquo; اسکورسیزی بار دیگر به نیویورک قرن نوزدهم بازگشت. تمامی مشخصه&zwnj;های فیلم&zwnj;های اسکورسیزی چون شهر نیویورک، خشونت، خرده فرهنگ&zwnj;ها و تفاوت&zwnj;های نژادی در فیلم وجود دارند. فیلم اولین گلدن گلوب بهترین کارگردانی را برای اسکورسیزی به ارمغان آورد و نامزد ۱۰ جایزه اسکار از جمله اسکار بهترین کارگردانی شد.</p> <p>&nbsp;</p> <p>در سال ۲۰۰۴ اسکورسیزی فیلم زندگی&zwnj;نامه&zwnj;ای &laquo;هوانورد&raquo;&nbsp; (The Aviator) را با بازی دی&zwnj;کاپریو ساخت که در جوایز اسکار نامزد ۱۱ جایزه شد. دو سال بعد بار دیگر اسکورسیزی به فضای آشنای خود بازگشت و &laquo;رفتگان&raquo;&nbsp; (The Departed) را با حضور دی&zwnj;کاپریو بر اساس بازسازی یک فیلم هنگ&zwnj;کنگی ساخت. فیلم علاوه بر آنکه باعث شد اسکورسیزی دومین جایزه گلدن&zwnj;گلوب بهترین کارگردانی خود را به دست آورد، سرانجام طلسم نامزدی او برای اسکار را شکست و اسکورسیزی موفق شد اسکار بهترین کارگردانی را برای این فیلم با خود به خانه ببرد. &laquo;هوانورد&raquo; همچنین اسکار بهترین فیلم، بهترین تدوین و بهترین فیلمنامه اقتباسی را نیز از آن خود کرد. بسیاری از منتقدان این فیلم را به عنوان یکی از بهترین ساخته&zwnj;های سال&zwnj;های اخیر اسکورسیزی ستودند و &laquo;هوانورد&raquo; توانست در گیشه نیز تبدیل به موفق&zwnj;ترین فیلم اسکورسیزی تا آن تاریخ شود.</p> <p>&nbsp;</p> <p>&laquo;شا&zwnj;تر آیلند&raquo;&nbsp; (Shutter Island) محصول سال ۲۰۱۰ چهارمین و آخرین همکاری به نمایش درآمده اسکورسیزی تا به امروز با لئوناردو دی&zwnj;کاپریو است که بر اساس رمانی به همین نام نوشته دنیس لهان ساخته شد. داستان در دهه ۶۰ میلادی اتفاق می&zwnj;افتد. این فیلم تریلری است که با نیم نگاهی به فیلم&zwnj;های نوآر و ترسناک ساخته شده است. &laquo;شا&zwnj;تر آیلند&raquo; گرچه در گیشه موفق شد رکورد فروش فیلم &laquo;رفتگان&raquo; را از آن خود کند اما منتقدان چندان آن را نپسندیدند و نتوانست چون فیلم قبل جایگاه قابل توجه&zwnj;ای در کارنامه اسکورسیزی به دست آورد.</p> <p>&nbsp;</p> <p>اما آخرین ساخته اسکورسیزی تا امروز یعنی فیلم &laquo;هوگو&raquo;&nbsp; (Hugo) با دیگر آثار او تفاوت دارد. در &laquo;هوگو&raquo; اسکورسیزی سینما، فانتزی و رؤیاهای بچگانه را با یکدیگر آمیخت و اولین فیلم سه&zwnj;بعدی و خانوادگی&zwnj;اش را ساخت. &laquo;هوگو&raquo; سومین گلدن گلوب بهترین کارگردانی را برای اسکورسیزی به ارمغان آورد و نامزد ۱۱ جایزه اسکار شد، هرچند در &zwnj;&zwnj;نهایت در رشته&zwnj;های اصلی جوایز را به فیلم فرانسوی &laquo;هنرمند&raquo; واگذار کرد. با آنکه فیلم با فضای آشنا و متعارف دیگر فیلم&zwnj;های اسکورسیزی تفاوت بسیار دارد اما منتقدان آن را پسندیدند و اسکورسیزی با این فیلم بار دیگر توانایی&zwnj;اش در ساختن فیلم در ژانرهای متفاوت را نشان داد.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>هفتمین دهه در گستره یک زندگی</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>اسکورسیزی در هفتمین دهه زندگی خود همچنان فعال است و فیلم می&zwnj;سازد. او هم&zwnj;اکنون در پنجمین همکاری&zwnj;اش با لئوناردو دی&zwnj;کاپریو مشغول فیلمبرداری فیلم &laquo;گرگ وال&zwnj;استریت&raquo;&nbsp; (The Wolf of Wall Street) است که قرار است سال آینده به نمایش درآید. همچنین گفته می&zwnj;شود او و رابرت دونیرو قصد دارند که بعد از سال&zwnj;ها بار دیگر در فیلمی با یکدیگر همکاری کنند، فیلمی که بی&zwnj;شک بسیاری از طرفداران این دو از هم اکنون برای تماشای آن لحظه&zwnj;شماری می&zwnj;کنند.</p> <p>&nbsp;</p> <p>در همین زمینه:</p> <p><a href="#http://radiozamaneh.com/taxonomy/term/3166">مجتبا یوسفی&zwnj;پور در رادیو زمانه</a></p>