ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

وقتی قیمت‌ها، سنت‌ها را تغییر می‌دهند

<p dir="RTL">عزیز خسروشاهی - &laquo;کار راحتی نبود. تصمیم سختی بود. نمی&zwnj;خواستم زندگی از&zwnj;&zwnj; همان اول با بدهی، وام، فشار به پدر و مادرم، امیر و خانواده&zwnj;اش شروع شود، اما مگر یک دختر چندبار ازدواج می&zwnj;کند؟ همیشه وقتی به عروسی&zwnj;های فامیل و دوستانم دعوت می&zwnj;شدم خودم را در لباس عروس تصور می&zwnj;کردم. دلم می&zwnj;خواست در جشن عروسی خودم همه فامیل و دوستانم را دعوت کنیم. حالا نه اینکه خیلی شاهانه و پر خرج. خیلی معمولی مثل همه عروسی&zwnj;هایی که تا همین دو سال قبل همه مردم می&zwnj;گرفتند.</p> <!--break--> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">جلوی مادرم می&zwnj;گفتم که تصمیم درستی است و خودم را خوشحال نشان می&zwnj;دادم، ولی چندبار در خلوت گریه کردم. الآن هم خوشحالم و هم ناراحت. خوشحالم از اینکه به هیچکس بدهکار و مدیون نیستیم و با خرج مجلس عروسی توانستیم زندگی مشترک خودمان را شروع کنیم و ناراحت از اینکه آلبوم عکسی مثل آلبوم عروسی پدر و مادرم نداریم تا نشان بچه&zwnj;هایمان بدهیم یا بعد خودمان نگاه کنیم و از خاطرات جشن عروسی برای کسی تعریف کنیم.&raquo;</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">این گوشه&zwnj;ای از صحبت&zwnj;های &laquo;راضیه&raquo;، زن ۲۶ ساله&zwnj;ای است که به تازگی ازدواج کرده است. مراسم ازدواج او متفاوت از جشن&zwnj;های ازدواجی بوده است که در عرف جامعه ایرانی تصور می&zwnj;شود. جشن&zwnj;های عروسی ایرانیان اغلب بسیار شلوغ است و تعداد زیادی میهمان شامل فامیل درجه یک، فامیل درجه دوم، همسایه&zwnj;ها، دوستان دوران مدرسه و دانشگاه عروس و داماد، همکاران آن&zwnj;ها و غیره در آن حضور دارند. مراسم اغلب در دو الی سه روز برگزار می&zwnj;شود و لباس ویژه عروس، ماشین گلکاری شده، نور&zwnj;پردازی و بسته به اعتقادات خانواده&zwnj;ها با گروه موزیک، فیلمبردار و غیره از موارد مرسوم در جشن&zwnj;های عروسی است.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">ضیافت&zwnj;های شام مجالس عروسی در چندسال اخیر برعکس سال&zwnj;های دور&zwnj;تر که در حیاط خانه&zwnj;ها و با غذای خانگی برگزار می&zwnj;شد، در رستوران&zwnj;ها، تالار&zwnj;ها و یا باغ&zwnj;های خصوصی و کرایه&zwnj;ای برپا می&zwnj;شود. همه ایرانیان با جشن&zwnj;های عروسی مرسوم آشنایی کامل دارند و در تعدادی از آن&zwnj;ها حضور داشته&zwnj;اند، اما مراسم ازدواج &laquo;راضیه&raquo; خیلی ساده و بی&zwnj;سر صدا انجام شده است.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">عروس و داماد در حضور چند نفر از بزرگان فامیل طرفین در &laquo;محضر&raquo; ازدواج خود را رسمی کرده&zwnj;اند و فقط در یک میهمانی کوچک و خودمانی، به صورت جداگانه دوستان نزدیک عروس و داماد دعوت شده&zwnj;اند. جواب این سئوال که چرا راضیه نیز مانند دیگر دختران ایرانی مراسم عروسی خود را با یک جشن نسبتاً بزرگ و با میهمانان زیاد برگزار نکرده است در میان صحبت&zwnj;های دیگر پسران و دخترانی که همچون &laquo;راضیه&raquo; ازدواجی ساده و بی&zwnj;سر و صدا را ترجیح داده&zwnj;اند، پاسخ داده شده است.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p class="rtecenter" dir="RTL">***</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <blockquote> <p dir="RTL"><img alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/ezdevajiranweddingcosts3.jpg" style="width: 180px; height: 116px;" />جوانان زیادی در اثر مشکلات معیشتی و وضعیت نامساعد کسب و کار در ایران، ترجیح می&zwnj;دهند، مجبور هستند یا به این فکر می&zwnj;افتند که برای تشکیل زندگی مشترک از برگزاری جشن&zwnj;ها و مراسم پرهزینه ازدواج چشمپوشی کنند و با صرف هزینه&zwnj;های هنگفت آن برای تامین هزینه&zwnj;هایی مانند هزینه مسکن و ایجاد کسب و کار کوچک، در جهت تامین نیازهای اولیه زندگی مشترک و حفاظت از جوانی خود در رقابت با زمان و مشکلات هر روز پیش&zwnj;رونده اقتصادی در جامعه ایران اقدام کنند.</p> </blockquote> <p dir="RTL">از مقابل ایستگاه متروی دروازه دولت به مقصد میدان انقلاب سوار تاکسی شدم. روی صندلی عقب یک ماشین، پسر و دختری چسبیده به یکدیگر نشسته&zwnj; بودند و به این ترتیب فضای راحتی برای نشستن در اختیار من قرار گرفته بود تا با آرامش بنشینم و به نجواهای آنان گوش بدهم.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">&minus; پسر: امروز چند شده؟</p> <p dir="RTL">&minus; دختر: ۱۴۵</p> <p dir="RTL">&minus; دوباره ده تومان رفت بالا؟</p> <p dir="RTL">&minus; بله احمدجان. هر چقدر دیر&zwnj;تر بگیریم گرون&zwnj;تر می&zwnj;شه.</p> <p dir="RTL">&minus; کاش هفته پیش رفته بودیم خریده بودیم. چرا همه چی اینطوری می&zwnj;شه؟</p> <p dir="RTL">&minus; هی بشین کاشکی، کاشکی کن. چه بهتر اصلاً ماه پیش خریده بودیم. سال پیش خریده بودیم. وقتی رابطه ما شروع شد گرمی ۶۳ هزار تومن بود. حالا شده گرمی ۱۴۵ هزار تومان. امروز بگذره باز هم بالا&zwnj;تر می&zwnj;ره. بنداز پشت گوش تا مجبور بشی گرمی یک میلیون تومن بخری.</p> <p dir="RTL">&minus; من مطمئنم می&zwnj;آد پایین.</p> <p dir="RTL">&minus; حالا اینم دو تومان، سه تومان، پنج تومان. آخرش که چی؟ تو ۱۴۰ هزار تومانش را بده من بقیه&zwnj;اش را می&zwnj;دهم.</p> <p dir="RTL">&minus; ندارم. ما ۱۰۰ بار حرف زدیم. مجبورم از پول پیش بردارم. دو میلیون پول حلقه بدیم که چی بشه آخه؟ فردای محضر هم بفروشیم کلی بابت اجرت ساخت و نگین کم می&zwnj;کنند. خانه را چکار کنیم؟ تازه با همین پول هم برای سال دیگه باید دنبال وام باشیم برای پول پیش. ثانیه&zwnj;ای قیمت خانه می&zwnj;ره بالا. عزیزم ما حرف زدیم. خودت قبول کردی...</p> <p dir="RTL">&minus;چی رو قبول کردم؟ گفتی مراسم نگیریم، پولش را بدهیم پیش برای خانه. گفتم چشم. احمد می&zwnj;فهمی این دیگه حلقه است. نه سرویس سر عقده، نه هدیه، نه مراسم، نه چه می&zwnj;دونم هر چی! احمد یعنی ما حلقه هم دستمون نکنیم؟</p> <p dir="RTL">&minus; بیا بدلی بگیریم.</p> <p dir="RTL">&minus; چی؟!</p> <p dir="RTL">&minus; تیتانیوم می&zwnj;گیریم. بهشون می&zwnj;گیم طلا سفیده! هیچکس نمی&zwnj;فهمه.</p> <p dir="RTL">&minus; احمد حالا پدرم هیچی. تو فکر کردی مادر من، مادر خودت، خواهرهات و فامیل نمی&zwnj;دونن طلا سفید چیه؟ چرا اینقدر دیوانه بازی در میاری. یه کمی فکر کن تو رو به خدا.</p> <p dir="RTL">...</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">وقتی از ماشین پیاده شدیم کرایه این دو جوان را حساب کردم تا به این بهانه سر صحبت را با آنان باز کنم. کمی طول کشید و با انبوهی از تردید آن&zwnj;ها رو&zwnj;به رو بودم، اما عاقبت سفره دلشان را برایم گشودند.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL"><strong>احمد - کارگر یک شرکت پخش مواد غذایی</strong></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">دیگر از نشستن سر سفره پدر و مادرم خسته شده&zwnj;ام. دو سال پیش تصمیم داشتیم ازدواج کنیم، اما دست نگه داشتم تا کمی پس&zwnj;انداز کنم. بزرگ&zwnj;ترین خریت کل عمرم بود. قیمت همه چیز دو، سه برابر شد. اگر با آن پول آهن قراضه خریده بودم الآن کلی سود کرده بودم. نگهداشتم بانک و یک شب خوابیدیم و بلند شدیم گفتند دلار شد سه هزار تومان و ارزش ریال نصف شد. پول پیش کرایه خانه&zwnj;ها دو برابر شده، همه خرج&zwnj;ها دو برابر شده.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">با نسرین نشستیم و حرف زدیم. صدای خانواده او هم در آمده بود که رابطه&zwnj;مان را رسمی کنیم. گفتیم بدون مراسم و ریخت و پاش برویم زندگی مشترکمان را شروع کنیم. گفتیم در محضر عقد می&zwnj;کنیم و تاریخ عروسی را می&zwnj;اندازیم یک سال بعد. وقتی رسماً زن و شوهر شدیم به خانواده&zwnj;هامان می&zwnj;گوییم که مراسم نمی&zwnj;گیریم و می&zwnj;خواهیم برویم سر خانه و زندگی خودمان. خیلی با هم حرف زدیم. دست و دلمان می&zwnj;لرزید ولی توافق کردیم. به خانواده&zwnj;ها گفتیم می&zwnj;خواهیم رسماً عقد کنیم. گفتند قبول. حالا می&zwnj;گویند برای مراسم باید حلقه بگیرید. فکر این یکی را نکرده بودیم. قیمت طلا هر روز بالا&zwnj;تر می&zwnj;رود. حداقل دو میلیون تومان می&zwnj;شود پول حلقه&zwnj;ها. خانواده من نمی&zwnj;توانند کمکی بکنند. اگر هم بخواهند کمک کنند باید از شکم و زندگی خودشان بزنند. من راضی نیستم. نسرین هم راضی نیست. اگر بخواهم دست به پس&zwnj;اندازم بزنم دیگر نمی&zwnj;توانم پول پیش خانه را بدهم. گرفتاری شده&zwnj;ایم. می&zwnj;ترسم آخر کار هیچ چیزی درست نشود و رابطه&zwnj;های خانوادگی هم شکرآب شود.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <blockquote> <p dir="RTL"><img alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/ezdevajiranweddingcosts6.jpg" style="width: 180px; height: 300px;" />دیگر از نشستن سر سفره پدر و مادرم خسته شده&zwnj;ام. دو سال پیش تصمیم داشتیم ازدواج کنیم، اما دست نگه داشتم تا کمی پس&zwnj;انداز کنم. بزرگ&zwnj;ترین خریت کل عمرم بود. قیمت همه چیز دو، سه برابر شد. اگر با آن پول آهن قراضه خریده بودم الآن کلی سود کرده بودم. نگهداشتم بانک و یک شب خوابیدیم و بلند شدیم گفتند دلار شد سه هزار تومان و ارزش ریال نصف شد. پول پیش کرایه خانه&zwnj;ها دو برابر شده، همه خرج&zwnj;ها دو برابر شده.</p> </blockquote> <p dir="RTL"><strong>نسرین- فروشنده مغازه مانتوفروشی</strong></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">من بابت نه ساعت کار در مغازه ماهی ۲۰۰ هزار تومان حقوق می&zwnj;گیرم. بیمه بازنشستگی هم ندارم. از طرف پدرم بیمه پزشکی هستم. هر روز راه و مغازه و خانه را می&zwnj;روم و هیچ چیزی عوض نمی&zwnj;شود. نگاه پدر و مادرم سنگین شده. ازدواج کردن از این وضعیت خیلی بهتر است. حداقل می&zwnj;دانم برای خودم زندگی می&zwnj;کنم. زیاد ناراحت نیستم. در این سال&zwnj;ها به این فکر بودم، اما وقتی احمد مطرح کرد جدی&zwnj;تر به آن فکر کردم. پدر و مادرم هزینه جشن و میهمانی ندارند. اگر قرار باشد کمکی هم کنند روی آن برای تامین جهیزیه حساب می&zwnj;کنم که وسایل زندگی خودمان است. خانواده احمد هم زیر قرض نمی&zwnj;روند به خاطر زندگی ما. فوق آخرش به همه می&zwnj;گوییم به جای عروسی گرفتن رفته&zwnj;ایم ماه عسل. قرار باشد به خاطر حرف مردم این وضعیت ادامه داشته باشد آینده و جوانی خود ما تلف می&zwnj;شود.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL"><strong>نازنین- گرافیست</strong></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">من و دوستم دو سال است که با هم زندگی می&zwnj;کنیم. خانوادهای ما هم در جریان هستند. وقتی در جریان قرار گرفتند که تصمیم گرفته&zwnj;ایم ازدواجمان را رسمی کنیم کمی دلخور شدند، اما بعد استقبال کردند.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">فکر کنم ترجیح دادند که رابطه ما رسمی شود و مثلاً از فشارهایی که از طرف جامعه است بیرون بیایند. با پدر طاهر (طاهر اسم شریک زندگی اوست) صحبت کردیم. مادرش هم قبول کرد. گفتند شش، هفت میلیون پولی را که برای خرید دو سرویس طلا در نظر گرفته&zwnj;اند به ما بدهند تا روی پول پیش خانه بگذاریم و کرایه کمتری بدهیم. اینطوری درآمد ما خرج خودمان می&zwnj;شود. کمی پس&zwnj;انداز هم می&zwnj;توانیم بکنیم. ما خودمان در این دو سال وسایل زندگی را با کمک دوستان و پول خودمان تهیه کرده&zwnj;ایم. خانواده خودم هم پول جهیزیه را به خودمان می&zwnj;دهند. با مقداری از این پول کمی وسایل خانه را بهتر می&zwnj;کنیم و با بقیه پول سعی می&zwnj;کنیم در کار خودمان مستقل بشویم.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL"><strong>علی &ndash; پدر یک مرد جوان در آستانه ازدواج </strong></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">این&zwnj;ها (احتمالاً منظورش جوان&zwnj;ها است) با ما خیلی فرق دارند. زمانه عوض شده. مثل ما فکر نمی&zwnj;کنند. خوبه که به فکر زندگی و آینده هستند. با پدرش (پدر دختر) هم صحبت کردم. خانواده خوبی هستند. وضع و روزگارشان مثل خود ماست.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">پدرش می&zwnj;گفت حرفی ندارد برای اینکه هزینه مراسم را نصف- نصف کنیم. اما دخترشان هم مثل پسر خودم می&zwnj;گوید اینجوری بهتر است. با هم حرف زده&zwnj;اند. بلاخره فرهنگی هست، فامیلی هست، حرف در و همسایه هست، اما باز خدا را شکر عاقبت این&zwnj;ها روشن است. وقتی از همین سن و سال زندگی را جدی گرفته&zwnj;اند یعنی عاقل هستند. مثل زمان ما دیگر همه چیز روی دوش پسر نیست. آن وقت&zwnj;ها زن&zwnj;ها جایی از صلاح و مصلحت (تصمیم&zwnj;گیری) نبودند. حالا ماشاءالله دخترهای این زمانه خودشان مردی هستند. به جای رفتن زیر تور سفید و بچه&zwnj;داری برای بهبود زندگی دست و پا می&zwnj;زنند (تلاش می&zwnj;کنند). دختری که قرار است عروس ما بشود الآن سر کار می&zwnj;رود و همپای پسرم حقوق دارد. تحصیل دارد. فهمیده است. اینطوری هم نیست هر کاری خواستند بکنند. ما باز به حرف این&zwnj;ها گوش نمی&zwnj;دهیم. یک سرویس سبک (طلا) برایش می&zwnj;خریم. طلا دلخوشی دختر است. پشتوانه روز مبادا است. یک مهمانی می&zwnj;گیریم در شهر خودمان برای فامیل نزدیک. می&zwnj;گوییم عروسی اصلی در تهران بوده. همانجا دانشگاه&zwnj;شان که تمام شده با هم عروسی کرده&zwnj;اند.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL"><strong>محمد- کارمند شرکت باربری</strong></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">اگر بگویم برایم فرقی ندارد دروغ گفته&zwnj;ام. برایم فرق دارد. با پولی که دارم نه مثل سال&zwnj;های قبل، اما در حد یک جشن متوسط می&zwnj;توانم عروسی بگیرم. اما برای چه؟ با حداقل میهمان و یک جای متوسط که پرس&zwnj;و جو کردم باید ده میلیون خرج کنم؛ به جز گل زدن ماشین، میهمان&zwnj;هایی از شهر دیگر می&zwnj;آیند و می&zwnj;مانند و خرده خرج&zwnj;هایی هم می&zwnj;شود. به خدا با زحمت این دو قران را جمع کرده&zwnj;ام. تازه قسمتی از این پولی که جمع شده واقعاً مال خودم نیست. وام است. دارم قسط&zwnj;هایش را می&zwnj;دهم. پولم را می&zwnj;دهم یک ماشین می&zwnj;اندازم زیر پایم. خانه&zwnj; بزرگ&zwnj;تر کرایه می&zwnj;کنم. چرا خرج شیرینی و غذایی بکنم که یک شبه خورده شود؟</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL"><strong>یاسر - ۲۷ ساله</strong></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <blockquote> <p dir="RTL"><img alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/ezdevajiranweddingcosts4.jpg" style="width: 180px; height: 112px;" />اگر به پسر بگویی طلا می&zwnj;خواهی باید همپایه طلایی که می&zwnj;گیرند، جهیزیه بدهیم. اول زندگی پدرِ پسر را در بیاوری که چه؟ پسر مردم است، اما داماد خود آدم است. مثل پسر خودم آدم است. زور کنیم که باید ۱۰-۱۵ میلیون تومان خرج تالار و غذا کنی؟ ده میلیون طلا بخری؟ لیست بنویسی ۳۰۰ تا، ۵۰۰ تا میهمان دعوت کنی؟ خب اینطوری خوب خانواده پسر هم می&zwnj;گویند باید یخچال &laquo;ساید باید ساید&raquo; بخرید. هم&zwnj;وزن حلقه ما حلقه سنگین بردارید. کت و شلوار مارک&zwnj;دار بخرید. دوتا خانواده بدبخت بشوند که چه؟ به خاطر حرف مردم؟</p> </blockquote> <p dir="RTL">ما که فعلاً تصمیم ازدواج نداریم. با هم خانه گرفته&zwnj;ایم. پنجشنبه و جمعه را خانه پدر و مادرمان هستیم. وقتی هم بر می&zwnj;گردیم از گوشت، برنج، روغن، غذای فریز شده و خلاصه هر چیزی به دستمان بیاید، برمی&zwnj;داریم و می&zwnj;آوریم خانه خودمان. هزینه&zwnj;های غذایی را رسانده&zwnj;ایم به یک دهم حالت عادی. از وقتی کار دانشجویی (پاره وقت) می&zwnj;کردم تا حالا که کار تمام وقت دارم با قرض و کمک گرفتن از این و آن، تازه زندگی شده این!</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">اگر یک هزار تومانی برای این مسخره بازی&zwnj;ها (مراسم عروسی) خرج کنم بدبخت می&zwnj;شوم. ما که نفهمیدیم چرا عروسی می&zwnj;گیرند. هر وقت رفتیم عروسی فامیل، ملت نشستند سه ماه پشت سر مجلس و صاحب مجلس حرف زدند و غیبت کردند. عروس دماغش قوز داشت، غذا شور بود، فلانی جواب سلام را نداد، بهمانی خودش را گرفته بود، شرینی خشک بود، غذا سرد بود و هزارتا ایراد بنی&zwnj;اسرائیلی دیگر.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">بعد هم ریخت و پاش می&zwnj;شود. در چهار ساعت، ملت را می&zwnj;بندند به میوه، شیرینی، غذا، کیک و شربت و غیره. آدم سیزده بدر که می&zwnj;رود اینقدر نمی&zwnj;خورد. همه چیز حیف و میل می&zwnj;شود. مگر می&zwnj;خواهید آدم&zwnj;ها را پروار کنید؟ من که به &laquo;عاطفه&raquo; گفته&zwnj;ام اگر راضی است همینطوری عقد کنیم و آمد همین جایی که هستیم؛ نوکرش هم هستم. اما اهل عروسی گرفتن و این خرج&zwnj;ها نیستم. ندارم که خرج کنم. داشتم به جای ماشین عروس، هلیکوپتر کرایه می&zwnj;کردم.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL"><strong>ریحانه - ۲۶ ساله</strong></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">به فکر خودم رسیده. فکر کنم &laquo;سامان&raquo; هم به همچین چیزی فکر کرده. هیچ کدام تا به حال مطرح نکردیم البته. نمی&zwnj;دانم! سامان الآن ۳۱ ساله است. به این فکر کردم که ما بالاخره کی می&zwnj;توانیم عروسی بگیریم؟ کی می&zwnj;خواهیم بچه&zwnj;دار بشویم؟ یک مرد ۳۵ ساله می&zwnj;تواند پدر خوبی برای بچه اول&zwnj;اش باشد؟ بعضی وقت&zwnj;ها از خودم می&zwnj;پرسم و فکر می&zwnj;کنم که دیگر &laquo;سامان&raquo; حال و حوصله جوانی، شور و دوران تازه دامادی را دارد؟</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">جوانی خود من دارد می&zwnj;گذرد. به خودم بجنبم ۳۰ ساله شده&zwnj;ام. در کشور ما مگر زن&zwnj;ها با این وضعیت فرهنگی و فشارهای عصبی و کارهای سنگین و سوء تغذیه و استرس&zwnj;های مالی چقدر جوان می&zwnj;مانند؟ چقدر سالم می&zwnj;مانند؟ در خانواده ما زن&zwnj;ها معمولاً ۴۵ سالگی یائسه می&zwnj;شوند. یعنی من حق ندارم از یک رابطه کامل عاطفی و فیزیکی، بدون استرس و ترس پلیس و همسایه و خانواده و این چیز&zwnj;ها برخوردار باشم؟ دلم می&zwnj;خواهد بروم خانه خودم. اختیار زندگی&zwnj;ام دست خودم باشد. همین که یک مراسم کوچک برای خودمانی&zwnj;ها باشد و چند عکس یادگاری برای بعد&zwnj;ها برایم بس است، اما تا به حال جرئت نکردم به سامان بگویم. نه اینکه از او بترسم. از خودم می&zwnj;ترسم. نمی&zwnj;دانم خانواده خودم را می&zwnj;توانم راضی کنم یا نه.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL"><strong>زهرا - مادر سه دختر مجرد</strong></p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">به ابوالفضل به&zwnj;شان گفتم برایم فرقی ندارد. به کوچیکه (منظورش دختر کوچک&zwnj;تر خانواده است) گفتم اگر خواستگار دارد منتظر این دوتا بزرگتره ننشیند. می&zwnj;خواهند مراسم بگیرند، می&zwnj;خواهند نگیرند. به وقت ارزانی از هر چیزی سه تا برایشان گرفته&zwnj;ام گذاشته&zwnj;ام انباری. مثل این جنس&zwnj;های جدید لوکس و خوشگل نیست، اما به خدا همه اصل و خارجی است. از این بازار مشترک&zwnj;های الآن نیست. چرخ گوشت، آب میوه&zwnj;گیری، همه&zwnj;چی موتور ژاپنی. زور من و پدرشان بیشتر از این نیست. چیزی که هست را برایشان گذاشتیم کف دستمان. بروند شوهر کنند و زندگی کنند و خوش باشند.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">اگر به پسر بگویی طلا می&zwnj;خواهی باید همپایه طلایی که می&zwnj;گیرند، جهیزیه بدهیم. اول زندگی پدرِ پسر را در بیاوری که چه؟ پسر مردم است، اما داماد خود آدم است. مثل پسر خودم آدم است. زور کنیم که باید ۱۰-۱۵ میلیون تومان خرج تالار و غذا کنی؟ ده میلیون طلا بخری؟ لیست بنویسی ۳۰۰ تا، ۵۰۰ تا میهمان دعوت کنی؟ خب اینطوری خوب خانواده پسر هم می&zwnj;گویند باید یخچال &laquo;ساید باید ساید&raquo; بخرید. هم&zwnj;وزن حلقه ما حلقه سنگین بردارید. کت و شلوار مارک&zwnj;دار بخرید. دوتا خانواده بدبخت بشوند که چه؟ به خاطر حرف مردم؟ از قدیم گفتند &laquo;در دروازه را می&zwnj;شه بست، اما در دهن مردم را نمی&zwnj;شه بست&raquo;.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">به دختر&zwnj;هایم گفته&zwnj;ام دنبال مرد خودشان باشند نه مال و اموال و چشم و هم&zwnj;چشمی. خدا بیامرزه اموات شما را. آقاجانم زنده بود یک خانه داشت همه عروسی&zwnj;ها را توی این خانه می&zwnj;گرفتیم. صندلی کرایه می&zwnj;کردیم و می&zwnj;چیدیم. آشپز می&zwnj;آوردیم. خانه همسایه بغلی دیگ بار می&zwnj;گذاشتیم و غذا می&zwnj;پختیم. همه فامیل هم کمک می&zwnj;کردن، اما گفتند این کارها حالا دیگه مد نیست، دهاتی شده. باغ کرایه کردند و چند نوع غذا سفارش دادند و این خانواده برای آنکه چشم آن یکی خانواده را در بیاورد مدام مراسم عروسی را تشریفاتی&zwnj;تر کرد. ماه پیش بچه خواهرم برای پسرش یک جشن تولد گرفته که خرج&zwnj;اش شده یک میلیون تومان. شما حساب کن و ببین خرج این عروسی&zwnj;ها چقدر می&zwnj;شه. این هم با این قیمت&zwnj;های امروز که دیگه مردم نان ندارند بخورند.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p class="rtecenter" dir="RTL">***</p> <p dir="RTL">نمی&zwnj;توان ادعا کرد که سبک برگزاری مراسم ازدواج در ایران و سنت&zwnj;های مربوط به آن تغییر کرده است. متاسفانه به دلیل ممنوعیت انجام هرگونه نظر سنجی و تحقیقات اجتماعی و فرهنگی، توسط نهادهای مستقل و نبود توجه به آمارگیری&zwnj;ها و مطالعات فرهنگی از جانب حکومت، تنها می&zwnj;توان از طریق مشاهدات میدانی دست به جمع&zwnj;بندی&zwnj;های محتاطانه درباره تغییرات فرهنگی در جامعه ایران زد.</p> <p dir="RTL">&nbsp;</p> <p dir="RTL">نکته جالب و مهم در زمینه موضوع گزارش بالا این است که حتی کسانی که مخالف برگزاری ازدواج&zwnj;های اینچنینی هستند یا مایل به برگزاری مراسم ازدواج به شکل سنتی هستند هم نمونه&zwnj;هایی از ازدواج&zwnj;های بدون مراسم و مجالس مربوطه در آشنایان و فامیل خود سراغ دارند. ظاهراً جوانان زیادی در اثر مشکلات معیشتی و وضعیت نامساعد کسب و کار در ایران، ترجیح می&zwnj;دهند، مجبور هستند یا به این فکر می&zwnj;افتند که برای تشکیل زندگی مشترک از برگزاری جشن&zwnj;ها و مراسم پرهزینه ازدواج چشمپوشی کنند و با صرف هزینه&zwnj;های هنگفت آن برای تامین هزینه&zwnj;هایی مانند هزینه مسکن و ایجاد کسب و کار کوچک، در جهت تامین نیازهای اولیه زندگی مشترک و حفاظت از جوانی خود در رقابت با زمان و مشکلات هر روز پیش&zwnj;رونده اقتصادی در جامعه ایران اقدام کنند.</p>

عزیز خسروشاهی - «کار راحتی نبود. تصمیم سختی بود. نمی‌خواستم زندگی از‌‌ همان اول با بدهی، وام، فشار به پدر و مادرم، امیر و خانواده‌اش شروع شود، اما مگر یک دختر چندبار ازدواج می‌کند؟ همیشه وقتی به عروسی‌های فامیل و دوستانم دعوت می‌شدم خودم را در لباس عروس تصور می‌کردم. دلم می‌خواست در جشن عروسی خودم همه فامیل و دوستانم را دعوت کنیم. حالا نه اینکه خیلی شاهانه و پر خرج. خیلی معمولی مثل همه عروسی‌هایی که تا همین دو سال قبل همه مردم می‌گرفتند.

جلوی مادرم می‌گفتم که تصمیم درستی است و خودم را خوشحال نشان می‌دادم، ولی چندبار در خلوت گریه کردم. الآن هم خوشحالم و هم ناراحت. خوشحالم از اینکه به هیچکس بدهکار و مدیون نیستیم و با خرج مجلس عروسی توانستیم زندگی مشترک خودمان را شروع کنیم و ناراحت از اینکه آلبوم عکسی مثل آلبوم عروسی پدر و مادرم نداریم تا نشان بچه‌هایمان بدهیم یا بعد خودمان نگاه کنیم و از خاطرات جشن عروسی برای کسی تعریف کنیم.»

این گوشه‌ای از صحبت‌های «راضیه»، زن ۲۶ ساله‌ای است که به تازگی ازدواج کرده است. مراسم ازدواج او متفاوت از جشن‌های ازدواجی بوده است که در عرف جامعه ایرانی تصور می‌شود. جشن‌های عروسی ایرانیان اغلب بسیار شلوغ است و تعداد زیادی میهمان شامل فامیل درجه یک، فامیل درجه دوم، همسایه‌ها، دوستان دوران مدرسه و دانشگاه عروس و داماد، همکاران آن‌ها و غیره در آن حضور دارند. مراسم اغلب در دو الی سه روز برگزار می‌شود و لباس ویژه عروس، ماشین گلکاری شده، نور‌پردازی و بسته به اعتقادات خانواده‌ها با گروه موزیک، فیلمبردار و غیره از موارد مرسوم در جشن‌های عروسی است.

ضیافت‌های شام مجالس عروسی در چندسال اخیر برعکس سال‌های دور‌تر که در حیاط خانه‌ها و با غذای خانگی برگزار می‌شد، در رستوران‌ها، تالار‌ها و یا باغ‌های خصوصی و کرایه‌ای برپا می‌شود. همه ایرانیان با جشن‌های عروسی مرسوم آشنایی کامل دارند و در تعدادی از آن‌ها حضور داشته‌اند، اما مراسم ازدواج «راضیه» خیلی ساده و بی‌سر صدا انجام شده است.

عروس و داماد در حضور چند نفر از بزرگان فامیل طرفین در «محضر» ازدواج خود را رسمی کرده‌اند و فقط در یک میهمانی کوچک و خودمانی، به صورت جداگانه دوستان نزدیک عروس و داماد دعوت شده‌اند. جواب این سئوال که چرا راضیه نیز مانند دیگر دختران ایرانی مراسم عروسی خود را با یک جشن نسبتاً بزرگ و با میهمانان زیاد برگزار نکرده است در میان صحبت‌های دیگر پسران و دخترانی که همچون «راضیه» ازدواجی ساده و بی‌سر و صدا را ترجیح داده‌اند، پاسخ داده شده است.

***

از مقابل ایستگاه متروی دروازه دولت به مقصد میدان انقلاب سوار تاکسی شدم. روی صندلی عقب یک ماشین، پسر و دختری چسبیده به یکدیگر نشسته‌ بودند و به این ترتیب فضای راحتی برای نشستن در اختیار من قرار گرفته بود تا با آرامش بنشینم و به نجواهای آنان گوش بدهم.

− پسر: امروز چند شده؟

− دختر: ۱۴۵

− دوباره ده تومان رفت بالا؟

− بله احمدجان. هر چقدر دیر‌تر بگیریم گرون‌تر می‌شه.

− کاش هفته پیش رفته بودیم خریده بودیم. چرا همه چی اینطوری می‌شه؟

− هی بشین کاشکی، کاشکی کن. چه بهتر اصلاً ماه پیش خریده بودیم. سال پیش خریده بودیم. وقتی رابطه ما شروع شد گرمی ۶۳ هزار تومن بود. حالا شده گرمی ۱۴۵ هزار تومان. امروز بگذره باز هم بالا‌تر می‌ره. بنداز پشت گوش تا مجبور بشی گرمی یک میلیون تومن بخری.

− من مطمئنم می‌آد پایین.

− حالا اینم دو تومان، سه تومان، پنج تومان. آخرش که چی؟ تو ۱۴۰ هزار تومانش را بده من بقیه‌اش را می‌دهم.

− ندارم. ما ۱۰۰ بار حرف زدیم. مجبورم از پول پیش بردارم. دو میلیون پول حلقه بدیم که چی بشه آخه؟ فردای محضر هم بفروشیم کلی بابت اجرت ساخت و نگین کم می‌کنند. خانه را چکار کنیم؟ تازه با همین پول هم برای سال دیگه باید دنبال وام باشیم برای پول پیش. ثانیه‌ای قیمت خانه می‌ره بالا. عزیزم ما حرف زدیم. خودت قبول کردی...

−چی رو قبول کردم؟ گفتی مراسم نگیریم، پولش را بدهیم پیش برای خانه. گفتم چشم. احمد می‌فهمی این دیگه حلقه است. نه سرویس سر عقده، نه هدیه، نه مراسم، نه چه می‌دونم هر چی! احمد یعنی ما حلقه هم دستمون نکنیم؟

− بیا بدلی بگیریم.

− چی؟!

− تیتانیوم می‌گیریم. بهشون می‌گیم طلا سفیده! هیچکس نمی‌فهمه.

− احمد حالا پدرم هیچی. تو فکر کردی مادر من، مادر خودت، خواهرهات و فامیل نمی‌دونن طلا سفید چیه؟ چرا اینقدر دیوانه بازی در میاری. یه کمی فکر کن تو رو به خدا.

...

وقتی از ماشین پیاده شدیم کرایه این دو جوان را حساب کردم تا به این بهانه سر صحبت را با آنان باز کنم. کمی طول کشید و با انبوهی از تردید آن‌ها رو‌به رو بودم، اما عاقبت سفره دلشان را برایم گشودند.

احمد - کارگر یک شرکت پخش مواد غذایی

دیگر از نشستن سر سفره پدر و مادرم خسته شده‌ام. دو سال پیش تصمیم داشتیم ازدواج کنیم، اما دست نگه داشتم تا کمی پس‌انداز کنم. بزرگ‌ترین خریت کل عمرم بود. قیمت همه چیز دو، سه برابر شد. اگر با آن پول آهن قراضه خریده بودم الآن کلی سود کرده بودم. نگهداشتم بانک و یک شب خوابیدیم و بلند شدیم گفتند دلار شد سه هزار تومان و ارزش ریال نصف شد. پول پیش کرایه خانه‌ها دو برابر شده، همه خرج‌ها دو برابر شده.

با نسرین نشستیم و حرف زدیم. صدای خانواده او هم در آمده بود که رابطه‌مان را رسمی کنیم. گفتیم بدون مراسم و ریخت و پاش برویم زندگی مشترکمان را شروع کنیم. گفتیم در محضر عقد می‌کنیم و تاریخ عروسی را می‌اندازیم یک سال بعد. وقتی رسماً زن و شوهر شدیم به خانواده‌هامان می‌گوییم که مراسم نمی‌گیریم و می‌خواهیم برویم سر خانه و زندگی خودمان. خیلی با هم حرف زدیم. دست و دلمان می‌لرزید ولی توافق کردیم. به خانواده‌ها گفتیم می‌خواهیم رسماً عقد کنیم. گفتند قبول. حالا می‌گویند برای مراسم باید حلقه بگیرید. فکر این یکی را نکرده بودیم. قیمت طلا هر روز بالا‌تر می‌رود. حداقل دو میلیون تومان می‌شود پول حلقه‌ها. خانواده من نمی‌توانند کمکی بکنند. اگر هم بخواهند کمک کنند باید از شکم و زندگی خودشان بزنند. من راضی نیستم. نسرین هم راضی نیست. اگر بخواهم دست به پس‌اندازم بزنم دیگر نمی‌توانم پول پیش خانه را بدهم. گرفتاری شده‌ایم. می‌ترسم آخر کار هیچ چیزی درست نشود و رابطه‌های خانوادگی هم شکرآب شود.

نسرین- فروشنده مغازه مانتوفروشی

من بابت نه ساعت کار در مغازه ماهی ۲۰۰ هزار تومان حقوق می‌گیرم. بیمه بازنشستگی هم ندارم. از طرف پدرم بیمه پزشکی هستم. هر روز راه و مغازه و خانه را می‌روم و هیچ چیزی عوض نمی‌شود. نگاه پدر و مادرم سنگین شده. ازدواج کردن از این وضعیت خیلی بهتر است. حداقل می‌دانم برای خودم زندگی می‌کنم. زیاد ناراحت نیستم. در این سال‌ها به این فکر بودم، اما وقتی احمد مطرح کرد جدی‌تر به آن فکر کردم. پدر و مادرم هزینه جشن و میهمانی ندارند. اگر قرار باشد کمکی هم کنند روی آن برای تامین جهیزیه حساب می‌کنم که وسایل زندگی خودمان است. خانواده احمد هم زیر قرض نمی‌روند به خاطر زندگی ما. فوق آخرش به همه می‌گوییم به جای عروسی گرفتن رفته‌ایم ماه عسل. قرار باشد به خاطر حرف مردم این وضعیت ادامه داشته باشد آینده و جوانی خود ما تلف می‌شود.

نازنین- گرافیست

من و دوستم دو سال است که با هم زندگی می‌کنیم. خانوادهای ما هم در جریان هستند. وقتی در جریان قرار گرفتند که تصمیم گرفته‌ایم ازدواجمان را رسمی کنیم کمی دلخور شدند، اما بعد استقبال کردند.

فکر کنم ترجیح دادند که رابطه ما رسمی شود و مثلاً از فشارهایی که از طرف جامعه است بیرون بیایند. با پدر طاهر (طاهر اسم شریک زندگی اوست) صحبت کردیم. مادرش هم قبول کرد. گفتند شش، هفت میلیون پولی را که برای خرید دو سرویس طلا در نظر گرفته‌اند به ما بدهند تا روی پول پیش خانه بگذاریم و کرایه کمتری بدهیم. اینطوری درآمد ما خرج خودمان می‌شود. کمی پس‌انداز هم می‌توانیم بکنیم. ما خودمان در این دو سال وسایل زندگی را با کمک دوستان و پول خودمان تهیه کرده‌ایم. خانواده خودم هم پول جهیزیه را به خودمان می‌دهند. با مقداری از این پول کمی وسایل خانه را بهتر می‌کنیم و با بقیه پول سعی می‌کنیم در کار خودمان مستقل بشویم.

علی – پدر یک مرد جوان در آستانه ازدواج

این‌ها (احتمالاً منظورش جوان‌ها است) با ما خیلی فرق دارند. زمانه عوض شده. مثل ما فکر نمی‌کنند. خوبه که به فکر زندگی و آینده هستند. با پدرش (پدر دختر) هم صحبت کردم. خانواده خوبی هستند. وضع و روزگارشان مثل خود ماست.

پدرش می‌گفت حرفی ندارد برای اینکه هزینه مراسم را نصف- نصف کنیم. اما دخترشان هم مثل پسر خودم می‌گوید اینجوری بهتر است. با هم حرف زده‌اند. بلاخره فرهنگی هست، فامیلی هست، حرف در و همسایه هست، اما باز خدا را شکر عاقبت این‌ها روشن است. وقتی از همین سن و سال زندگی را جدی گرفته‌اند یعنی عاقل هستند. مثل زمان ما دیگر همه چیز روی دوش پسر نیست. آن وقت‌ها زن‌ها جایی از صلاح و مصلحت (تصمیم‌گیری) نبودند. حالا ماشاءالله دخترهای این زمانه خودشان مردی هستند. به جای رفتن زیر تور سفید و بچه‌داری برای بهبود زندگی دست و پا می‌زنند (تلاش می‌کنند). دختری که قرار است عروس ما بشود الآن سر کار می‌رود و همپای پسرم حقوق دارد. تحصیل دارد. فهمیده است. اینطوری هم نیست هر کاری خواستند بکنند. ما باز به حرف این‌ها گوش نمی‌دهیم. یک سرویس سبک (طلا) برایش می‌خریم. طلا دلخوشی دختر است. پشتوانه روز مبادا است. یک مهمانی می‌گیریم در شهر خودمان برای فامیل نزدیک. می‌گوییم عروسی اصلی در تهران بوده. همانجا دانشگاه‌شان که تمام شده با هم عروسی کرده‌اند.

محمد- کارمند شرکت باربری

اگر بگویم برایم فرقی ندارد دروغ گفته‌ام. برایم فرق دارد. با پولی که دارم نه مثل سال‌های قبل، اما در حد یک جشن متوسط می‌توانم عروسی بگیرم. اما برای چه؟ با حداقل میهمان و یک جای متوسط که پرس‌و جو کردم باید ده میلیون خرج کنم؛ به جز گل زدن ماشین، میهمان‌هایی از شهر دیگر می‌آیند و می‌مانند و خرده خرج‌هایی هم می‌شود. به خدا با زحمت این دو قران را جمع کرده‌ام. تازه قسمتی از این پولی که جمع شده واقعاً مال خودم نیست. وام است. دارم قسط‌هایش را می‌دهم. پولم را می‌دهم یک ماشین می‌اندازم زیر پایم. خانه‌ بزرگ‌تر کرایه می‌کنم. چرا خرج شیرینی و غذایی بکنم که یک شبه خورده شود؟

یاسر - ۲۷ ساله

ما که فعلاً تصمیم ازدواج نداریم. با هم خانه گرفته‌ایم. پنجشنبه و جمعه را خانه پدر و مادرمان هستیم. وقتی هم بر می‌گردیم از گوشت، برنج، روغن، غذای فریز شده و خلاصه هر چیزی به دستمان بیاید، برمی‌داریم و می‌آوریم خانه خودمان. هزینه‌های غذایی را رسانده‌ایم به یک دهم حالت عادی. از وقتی کار دانشجویی (پاره وقت) می‌کردم تا حالا که کار تمام وقت دارم با قرض و کمک گرفتن از این و آن، تازه زندگی شده این!

اگر یک هزار تومانی برای این مسخره بازی‌ها (مراسم عروسی) خرج کنم بدبخت می‌شوم. ما که نفهمیدیم چرا عروسی می‌گیرند. هر وقت رفتیم عروسی فامیل، ملت نشستند سه ماه پشت سر مجلس و صاحب مجلس حرف زدند و غیبت کردند. عروس دماغش قوز داشت، غذا شور بود، فلانی جواب سلام را نداد، بهمانی خودش را گرفته بود، شرینی خشک بود، غذا سرد بود و هزارتا ایراد بنی‌اسرائیلی دیگر.

بعد هم ریخت و پاش می‌شود. در چهار ساعت، ملت را می‌بندند به میوه، شیرینی، غذا، کیک و شربت و غیره. آدم سیزده بدر که می‌رود اینقدر نمی‌خورد. همه چیز حیف و میل می‌شود. مگر می‌خواهید آدم‌ها را پروار کنید؟ من که به «عاطفه» گفته‌ام اگر راضی است همینطوری عقد کنیم و آمد همین جایی که هستیم؛ نوکرش هم هستم. اما اهل عروسی گرفتن و این خرج‌ها نیستم. ندارم که خرج کنم. داشتم به جای ماشین عروس، هلیکوپتر کرایه می‌کردم.

ریحانه - ۲۶ ساله

به فکر خودم رسیده. فکر کنم «سامان» هم به همچین چیزی فکر کرده. هیچ کدام تا به حال مطرح نکردیم البته. نمی‌دانم! سامان الآن ۳۱ ساله است. به این فکر کردم که ما بالاخره کی می‌توانیم عروسی بگیریم؟ کی می‌خواهیم بچه‌دار بشویم؟ یک مرد ۳۵ ساله می‌تواند پدر خوبی برای بچه اول‌اش باشد؟ بعضی وقت‌ها از خودم می‌پرسم و فکر می‌کنم که دیگر «سامان» حال و حوصله جوانی، شور و دوران تازه دامادی را دارد؟

جوانی خود من دارد می‌گذرد. به خودم بجنبم ۳۰ ساله شده‌ام. در کشور ما مگر زن‌ها با این وضعیت فرهنگی و فشارهای عصبی و کارهای سنگین و سوء تغذیه و استرس‌های مالی چقدر جوان می‌مانند؟ چقدر سالم می‌مانند؟ در خانواده ما زن‌ها معمولاً ۴۵ سالگی یائسه می‌شوند. یعنی من حق ندارم از یک رابطه کامل عاطفی و فیزیکی، بدون استرس و ترس پلیس و همسایه و خانواده و این چیز‌ها برخوردار باشم؟ دلم می‌خواهد بروم خانه خودم. اختیار زندگی‌ام دست خودم باشد. همین که یک مراسم کوچک برای خودمانی‌ها باشد و چند عکس یادگاری برای بعد‌ها برایم بس است، اما تا به حال جرئت نکردم به سامان بگویم. نه اینکه از او بترسم. از خودم می‌ترسم. نمی‌دانم خانواده خودم را می‌توانم راضی کنم یا نه.

زهرا - مادر سه دختر مجرد

به ابوالفضل به‌شان گفتم برایم فرقی ندارد. به کوچیکه (منظورش دختر کوچک‌تر خانواده است) گفتم اگر خواستگار دارد منتظر این دوتا بزرگتره ننشیند. می‌خواهند مراسم بگیرند، می‌خواهند نگیرند. به وقت ارزانی از هر چیزی سه تا برایشان گرفته‌ام گذاشته‌ام انباری. مثل این جنس‌های جدید لوکس و خوشگل نیست، اما به خدا همه اصل و خارجی است. از این بازار مشترک‌های الآن نیست. چرخ گوشت، آب میوه‌گیری، همه‌چی موتور ژاپنی. زور من و پدرشان بیشتر از این نیست. چیزی که هست را برایشان گذاشتیم کف دستمان. بروند شوهر کنند و زندگی کنند و خوش باشند.

اگر به پسر بگویی طلا می‌خواهی باید همپایه طلایی که می‌گیرند، جهیزیه بدهیم. اول زندگی پدرِ پسر را در بیاوری که چه؟ پسر مردم است، اما داماد خود آدم است. مثل پسر خودم آدم است. زور کنیم که باید ۱۰-۱۵ میلیون تومان خرج تالار و غذا کنی؟ ده میلیون طلا بخری؟ لیست بنویسی ۳۰۰ تا، ۵۰۰ تا میهمان دعوت کنی؟ خب اینطوری خوب خانواده پسر هم می‌گویند باید یخچال «ساید باید ساید» بخرید. هم‌وزن حلقه ما حلقه سنگین بردارید. کت و شلوار مارک‌دار بخرید. دوتا خانواده بدبخت بشوند که چه؟ به خاطر حرف مردم؟ از قدیم گفتند «در دروازه را می‌شه بست، اما در دهن مردم را نمی‌شه بست».

به دختر‌هایم گفته‌ام دنبال مرد خودشان باشند نه مال و اموال و چشم و هم‌چشمی. خدا بیامرزه اموات شما را. آقاجانم زنده بود یک خانه داشت همه عروسی‌ها را توی این خانه می‌گرفتیم. صندلی کرایه می‌کردیم و می‌چیدیم. آشپز می‌آوردیم. خانه همسایه بغلی دیگ بار می‌گذاشتیم و غذا می‌پختیم. همه فامیل هم کمک می‌کردن، اما گفتند این کارها حالا دیگه مد نیست، دهاتی شده. باغ کرایه کردند و چند نوع غذا سفارش دادند و این خانواده برای آنکه چشم آن یکی خانواده را در بیاورد مدام مراسم عروسی را تشریفاتی‌تر کرد. ماه پیش بچه خواهرم برای پسرش یک جشن تولد گرفته که خرج‌اش شده یک میلیون تومان. شما حساب کن و ببین خرج این عروسی‌ها چقدر می‌شه. این هم با این قیمت‌های امروز که دیگه مردم نان ندارند بخورند.

***

نمی‌توان ادعا کرد که سبک برگزاری مراسم ازدواج در ایران و سنت‌های مربوط به آن تغییر کرده است. متاسفانه به دلیل ممنوعیت انجام هرگونه نظر سنجی و تحقیقات اجتماعی و فرهنگی، توسط نهادهای مستقل و نبود توجه به آمارگیری‌ها و مطالعات فرهنگی از جانب حکومت، تنها می‌توان از طریق مشاهدات میدانی دست به جمع‌بندی‌های محتاطانه درباره تغییرات فرهنگی در جامعه ایران زد.

نکته جالب و مهم در زمینه موضوع گزارش بالا این است که حتی کسانی که مخالف برگزاری ازدواج‌های اینچنینی هستند یا مایل به برگزاری مراسم ازدواج به شکل سنتی هستند هم نمونه‌هایی از ازدواج‌های بدون مراسم و مجالس مربوطه در آشنایان و فامیل خود سراغ دارند. ظاهراً جوانان زیادی در اثر مشکلات معیشتی و وضعیت نامساعد کسب و کار در ایران، ترجیح می‌دهند، مجبور هستند یا به این فکر می‌افتند که برای تشکیل زندگی مشترک از برگزاری جشن‌ها و مراسم پرهزینه ازدواج چشمپوشی کنند و با صرف هزینه‌های هنگفت آن برای تامین هزینه‌هایی مانند هزینه مسکن و ایجاد کسب و کار کوچک، در جهت تامین نیازهای اولیه زندگی مشترک و حفاظت از جوانی خود در رقابت با زمان و مشکلات هر روز پیش‌رونده اقتصادی در جامعه ایران اقدام کنند.

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

  • آرزو

    من که شخصا از این تغییر خیلی خوشحالم. ولی دیدن مشکلات مالی مردم سخته. کاش این تغییر ها نه در اثر مشکلات مالی خانواده ها بلکه با انتخاب آزاد دو نفر که تصمیم دارن زندگی مشترک شون را شروع کنن به وجود می آمد.

  • تردید

    ما هم قصد چنین کاری داریم اما ترس های مطرح شده واقعی است. اگر بعدن پشیمان بشویم چه کاری می توانیم بکنیم؟