«پول نان ما»، شعری از دکتر صدیقه وسمقی

<p>&laquo;پول نان ما&raquo;، شعری از دکتر صدیقه وسمقی همراه با ترجمه جاسم محمد.</p> <p>&nbsp;</p> <p>زنی در خیابان<br /> به یک قرص نان<br /> خود را می&zwnj;فروشد<br /> آن سوترک مردی<br /> گرده نانی را<br /> از دست عابری می&zwnj;رباید<br /> ما گرسنه<br /> در کوچه&zwnj;های غربت این شهر<br /> پرسه می&zwnj;زنیم<br /> و می&zwnj;دانیم<br /> که دست&zwnj;های کثیفی<br /> نان ما را<br /> از سفره&zwnj;&zwnj;هایمان ربوده است</p> <p>این پول نان ماست،<br /> که در هزارتوی دالان&zwnj;های پنهان<br /> کیک زرد می&zwnj;شود<br /> برای تزیین بساط بیداد!</p> <p>پول نان ما،<br /> موشک&zwnj;هائی است<br /> که به اسرائیل می&zwnj;رسد<br /> زود&zwnj;تر از آنکه<br /> آب و نان،<br /> به &laquo;ورزقان&raquo; و &laquo;اهر&raquo; برسد!</p> <p>نگاه کن!<br /> این پوکه&zwnj;های گلوله<br /> این لاشه&zwnj;های تانک،<br /> پول نان ماست،<br /> که در خیابان&zwnj;های حمص ریخته است!</p> <p>این پول نان ماست،<br /> که در ویرانه&zwnj;های دمشق<br /> در کنار آرزوهای گزاف یک قمارباز<br /> دفن می&zwnj;شود</p> <p>این پول نان ماست<br /> که در کوچه&zwnj;های حلب<br /> پیش چشم جنازه&zwnj;ها<br /> برای یک بازنده هزینه می&zwnj;شود<br /> - بازنده&zwnj;ای که قبل از بازی باخته بود! &ndash;</p> <p>پول نان ما،<br /> بذر&zwnj;های دروغ و فساد است<br /> که بر زمین پاشیده می&zwnj;شود<br /> تا شاید برزگری خام&zwnj;اندیش<br /> آرزوهای پوچ خود را<br /> از آن درو کند</p> <p>پول نان ما،<br /> هیزم&zwnj;هائی&zwnj;ست که در هر سو<br /> آتش می&zwnj;افروزد<br /> و در آتش می&zwnj;سوزد</p> <p>پول نان ما،<br /> تفنگ&zwnj;هائی&zwnj;ست<br /> که هدف&zwnj;های اشتباه را نشانه گرفته است<br /> پول نان ما،<br /> پایگاه اتمی بوشهر است<br /> که غبار یک عمر سفاهت حاکمان<br /> بر آن نشسته است</p> <p>پول نان ما،<br /> باج&zwnj;هایی است<br /> که در جیب&zwnj;های چین و روسیه<br /> ورم کرده است!<br /> پول نان ما،<br /> مزد سردارانی است<br /> که سر&zwnj;ها را به دار می&zwnj;کنند<br /> و لب&zwnj;ها را می&zwnj;دوزند،<br /> تا گرسنگان نفهمند گرسنگی تقصیر کیست!</p> <p>پول نان ما،<br /> منبری است<br /> که واعظی ابله بر آن نشسته است<br /> و به ما می&zwnj;آموزد،<br /> گرسنگی تقصیر خداوند است<br /> گرسنگی،<br /> بشارت ظهور یک منجی است!</p> <p>و ما می&zwnj;دانیم<br /> این تقصیر ماست<br /> که ابلهی بر منبر نشسته است<br /> این تقصیر ماست<br /> که خیره&zwnj;سری بر مسند نشسته است<br /> ما می&zwnj;دانیم،<br /> محصول بذرهای دروغ و تزویر<br /> و خارهای ترس و سکوت<br /> جز قحطی نیست</p> <p>پول نان ما را قماربازان،<br /> در قمارخانه&zwnj;های سیاست و قدرت<br /> باخته&zwnj;اند</p> <p>اکنون<br /> ما مانده&zwnj;ایم و فرزندانی،<br /> با آرزو&zwnj;های سبز و جوان<br /> و خانه&zwnj;ای با تیرک نازک<br /> آنقدر نازک<br /> که به لرزیدنی فرومی&zwnj;ریزد<br /> و ما زنده،<br /> زیر آوارهای آن می&zwnj;مانیم</p> <p>هان!<br /> فردا که از خواب برخیزیم،<br /> ما را<br /> و فرزندان ما را<br /> و خانه ما را نیز<br /> باخته&zwnj;اند!</p>