سینمای متروک و مطرود جمهوری اسلامی

«وزیر ارشاد گفته است که نهادهای امنیتی مرتب از ما پیگیری می‌کنند تا فعالیت‌های هنری به صورت عادی برگزار شود. با نیم‌نگاهی به خیابان و دانشگاه و زندان می‌توان فهمید که هیچ چیز به پیش از ٢٦ شهریورماه ١٤٠١، روز قتل ژینا (مهسا) امینی، باز نخواهد گشت و تمنای «صورت عادی» خواست ارتجاع است. جشنواره فجر یکی از ابزارهای حکومت برای عادی جلوه دادن شرایط کشور است. ما قویاً از هنرمندان، همکارانمان، دست‌اندرکاران هنر و نیز مخاطبان هنر و فرهنگ این مرزوبوم می‌خواهیم که به جشنواره فجر در تمام رشته‌ها نه بگویند.»

«حرف‌های وزیر به خوبی نشان می‌دهد هنر در ایران تا چه اندازه زیر سیطرۀ نهادهای امنیتی است. تصور اینکه مجوزی بدون دخالت آنها صادر شود عملاً غیر ممکن است. البته دخالت نهادهای امنیتی فقط به مجوز محدود نمی‌شود. بعضی وقت‌ها شما از فلان اداره یا ارگان مجوز ساخت اثر را می‌گیری ولی در حین اجرا یک ارگان دیگر می‌آید و مجوزت را لغو می‌کند. کلاً مشخص نیست باید چه کار بکنیم. یا صدها بار پیش آمده باید جوابگوی روسری افتاده بازیگرت باشی، یا چه می‌دانم رفتار به قول خودشان دور از شأن اسلامی مخاطب‌هایت را گردن بگیری. نیازی به توضیح و تحقیق نیست، همۀ رشته‌های هنری در ایران از نظارت و دخالت مستقیم نهادهای امنیتی رنج می‌برند. آنها هنر را برای تبلیغات و سرپوش گذاشتن می‌خواهند، اینکه من هنرمند یا مخاطب فکر کنم بودجه‌های که مثلاً صرف هنر می‌شود برای ارتقای آن است، اشتباه بزرگی‌ست. ارتقای هنر در جمهوری اسلامی ملاک نیست، آنها هنر تبلیغی می‌خواهند. میلیاردها تومانی که در سازمان‌های مثل سوره و اوج و فارابی خرج می‌کنند برای ارتقای هنر و لذت و بالابردن سطح فرهنگی مخاطب نیست بلکه دقیقاً در راستای تبلیغات برای نظام است. هر هنرمند رده پایینی به سازمان اوج مراجعه کند و بگوید می‌خواهد فیلمی مثلاً درمورد خدمات نظام به مردم بلوچ بسازد، مطمئن باشید بدون لحاظ کردن سطح هنری، به شرط اینکه آن را تبلیغ برای نظام بدانند، بودجه‌اش را تامین می‌کنند.»

«در ایران سینمای مستقل جایی ندارد. اکثر فیلم‌ها با بودجۀ سازمان‌های دولتی و حکومتی تولید می‌شوند. این سازمان‌ها اگر تبلیغ مستقیم هم برای جمهوری اسلامی نداشته باشند، جامعۀ ایرانی را آنطور که وجود دارد نشان نمی‌دهند. همه مثل مسئولان دروغ می‌گویند. اصلاً چرا باید خودمان با دست خودمان پول به جیب این سازمان‌ها بریزیم؟ جمهوری اسلامی به معنای واقعی کلمه وقیح است. برایش مهم نیست فلان هنرمند یا ورزشکار باعث افتخار و سربلندی ملت ایران شده یا نه، مهم این است که چقدر به آرمان‌های نظام پایبند است. هرکسی که مبلغ این آرمان‌ها نباشد فوراً به جانی و تروریست تعبیر می‌شود. دقت کنید در این مدت چه بلایی به سر امثال ترانه علیدوستی و حمید فرخ‌نژاد آورده‌اند یا با قهرمانانی چون علی دایی و علی کریمی چه کار کردند. سینما و ورزش تا وقتی در خدمت نظام باشد مهم است، غیر از این ارزشی برای حکومت قاتل جمهوری اسلامی ندارد.»

« این جشنواره دولتی هدفی جز تبلیغ رژیم از طریق جعل تصاویر و تظاهر به عادی‌نمایی شرایط دهشت بار کنونی در ایران ندارد. در حالی که مخاطبان آزاداندیش سینما یا در زندان هستند یا در خیابان‌ها در معرض گلوله و خشونت.»

«تا آنجا که ما مطلع هستیم فعلا تعداد بازداشت‌شدگان از صنوف خانه سینما در التهابات جاری از آغاز تاکنون ۶۲ نفر بوده است که خوشبختانه تا این لحظه به ۱۳ نفر در تمام استان‌ها کاهش یافته است.»

« حالا که سینماگران چپ و راست دارند جشنواره فجر را تحریم می‌کنند نظام به دست و پایشان افتاده است. وزارت ارشاد اسلامی می‌خواهد با زور یا دعوت هنرمندان را به جشنواره بکشاند. به نظر من حتی اگر بهترین فیلم‌سازها هم به سینما برگردند، مردم به سینما نمی‌روند. مردمی که بیشتر از سه ماه است کشته می‌شوند، شکنجه می‌شوند و هزاران بدبختی را در این چهل و چهار سال تحمل کرده‌اند، فکر نکنم به خاطر سینما با جمهوری اسلامی آشتی کنند. من شخصاً عاشق سینما هستم ولی این روزها دل و دماغی برای رفتن به سینما یا حتی پیگری اخبارش را ندارم. وقتی خواهر و برادرهایمان در زندان‌های جمهوری اسلامی شکنجه می‌شوند و هر آن احتمال اعدامشان وجود دارد چطور می‌توانم روی صندلی سینما لم بدهم؟ من و تمام دوستانم دل و دماغی برایمان نمانده. فقط سینما نیست، موسیقی، تئاتر و... هم نمی‌تواند سرسوزن به من آرامش بدهد. جدای از اینکه جمهوری اسلامی هنر را برای سرپوش گذاشتن به جنایت‌های خودش می‌خواهد، مردم نمی‌توانند وقتی هزاران خانوادۀ ایرانی داغ عزیزانشان را به دل دارند، حتی به سینما فکر کنند.»

«جمهوری اسلامی اهمیتی برای فرهنگ و هنر قائل نمی‌شود. هر اثری در سینما یا صداوسیما برای ساخت و پخش، باید از فیلتر آقایان رد شود. هنر برای این حکومت یعنی تبلیغات مثبت برای جمهوری اسلامی. مسئولان از هنرمندان می‌خواهند جامعه را سرشار از رفاه و آرامش نشان دهند، نه نقدی درکار باشد نه گلایه‌ای. در این شرایط سینماگر متعهد نمی‌تواند ساکت باشد و ترجیح می‌دهد بیکار باشد تا به نفع رژیم فیلم بسازد. از سمت دیگر، با وضعیت بد اقتصادی و هزاران بدبختی، رغبتی برای تماشاگر در سینما باقی نمی‌ماند. چطور می‌شود در کشوری که هزاران نفر فقط در سه ماه بازداشت و شکنجه و کشته شده‌‌‌‌اند به سینما رفت؟ تازه وقتی می‌دانیم فیلمی که اکران می‌شود مجوزش را همان قاتلان جمهوری اسلامی صادر کرده‌اند.»